First topic message reminder :



[bylobrzydkobedzieladnie]

- Tak - Podniósł na nią swoje niebieskie oczy będąc wyraźnie rozpromieniony jej dedukcją. Nie posiadał certyfikatów, nie przeszedł żadnego szkolenia uprawniającego go do zawodu alchemika, lecz nim był, a to co tutaj zaszło było na tym dowodem - został rozpoznany. Przez obcą kobietę, szwaczkę. To było przyjemne, nadymało jego poczucie wartości, lecz zaraz jednak zszedł na ziemie zdając sobie sprawę, że z tej radości szczerzy się się sam do siebie patrząc na nią. To pewnie wyglądało...dziwnie. Chrząknął więc będąc wyraźnie speszony, a oczy wlepił w podłogę pracowni. W jednej chwili zaczął się zastanawiać czy sobie ta kobieta czegoś dziwnego o nim nie pomyśli, a jemu samemu zrobiło się głupio. Bo była ładna. Jakoś tak jak ciągle błądził po pracowni oczyma to nie zwrócił na to większej uwagi. Miał wtedy cel - zdać szatę do naprawy i wytargować cenę. Gdy to odfajkował i pozostało mu czekanie na rezultat to coraz dziwniejsze myśli zaczynały mu się lęgnąć w głowie, a on sam poczuł potrzebę opuszczenia tego miejsca. Jednocześnie jednak chciał też zostać i powiedzieć jej o alchemii wszystko, a przynajmniej wyłożyć jej tą część którą się zainteresowała. Dowiedzieć się ile umiała, czy umiała. Na to jednak było chyba już za późno. W sensie - noc była. Valerij zmierzył ją jeszcze od stóp po czubek głowy próbując oszacować jeszcze czy jest może jedną z tych...nocnych mar. Wynik oględzin nie był jednoznaczny. Pytać się chyba nie wypadało. Mając rozczapierzone palce obu dłoni stykał je i odsuwał od siebie myśląc...i nim się obejrzał czas zleciał, a on odzyskał szatę. Naprawioną. Zastanawiał się jeszcze czy się jednak przełamać i podjąć dyskusję. Widać było, że chciałby powiedzieć coś więcej, lecz ostatecznie tylko podziękował i życzył dobrej nocy.

|zt

|19 maja

Ostatnie spotkanie wcale nie oczyściło jego głowy, nie sprawiło, że element przeszłości, który wciąż widniał w postaci sadzy na jego honorze odszedł w zapomnienie wraz z niepisanym długiem wdzięczności. Nie lubił zostawiać spraw otwartych; owszem często zdarzało się, iż znikał uciekając przed konsekwencjami, ale miało to miejsce tylko wtedy, gdy celowo łamał prawo, używał zakazanej magii, bądź po prostu… kradł. Miał lepkie ręce i oczy dookoła głowy, które wciąż rozglądały się za ciekawym łupem mogącym stać się jego własnością. Ignorował przy tym zasady etyki, dobrych manier, a przede wszystkim kwestię, iż mógł trafić na rzecz feralnie nieodpowiednią – należącą do wyjątkowo umiejętnej osoby, której nie chciałby spotkać na swoim szlaku; nie był masochistą.
Pojawiwszy się przed rezydencją nie zastanawiał się dlaczego ponownie nogi przyprowadziły go w jej progi. Nie potrzebował nowej szaty, na którą właściwie i tak nie było go stać, ani nie uszkodził tej noszonej dotychczas, wbrew pozorom będącą wciąż w całkiem niezłym stanie. Przetarcia w okolicach łokci i lekkie rozerwanie prawej kieszeni nie było dla niego problemem na tyle frustrującym, iż niecierpiącym zwłoki w kwestii jego rozwiązania. Owszem nie wyglądało to nader elegancko, ale czy ktokolwiek takowo prezentował się zamieszkując nokturnowskie kamienice?  Nikt i tego był pewien.
Niewielkie drzwi, znajdujące się z drugiej strony domu, okryły się cieniem w chwili gdy szatyn stanął przed nimi z malującym się, kpiącym uśmiechem na twarzy. Dym niechlujnie opuszczał jego usta sprawiając, że noc zdawała się jeszcze bardziej mglista, pozbawiona jakichkolwiek kolorów i księżycowego blasku.
Wiedział, że wbrew jakiejkolwiek logice Solene preferowała pracę o późnej porze. Choć wydawało mu się, iż światło dnia lepiej wpływało na staranność wykonywanych projektów to szybko wybiła mu ów tezę z głowy mając swoje racje – szanował to kompletnie nie znając się na ów sztuce. Rzemiosło było dla niego tematem tabu, stąd jakiekolwiek podejmowanie go przeważnie kończyło się fiaskiem i nauczką by nie pchać się w kwestie, o których nie miało się zielonego pojęcia.
Chwyciwszy lekko za klamkę nacisnął ją i wślizgnął się do środka przybierając twarz pełną fałszywego politowania, gdyż wielokrotnie już zwracał jej uwagę na kompletny brak ostrożności. -Szyjesz frak dla swojego utopijnego, wyśnionego męża, piegusku?- rzucił lekkim tonem zachowując się zupełnie tak, jakby był na swoim zapchlonym, nokturnowskim strychu. Bez żadnego skrępowania podszedł do szafki w celu zajęcia blatu, który był jedynym wolnym miejscem w ów pracowni. -Masz już takich całą garderobę. Jak będziesz nalegać, aby wszystkie przymierzył przed ślubem, to zejdzie nim w ogóle zaciągniesz go przed ołtarz.- dodał wzruszając ramionami po czym sięgnął za pazuchę szaty, w której wewnętrznej kieszeni kryła się magiczna piersiówka.

Faktycznie rzadko zdarzało się mu informować o chęci odwiedzin, co było zdecydowanie negatywnie postrzegane wśród czarodziejskiego społeczeństwa, ale nie dbał o to podobnie jak o wiele innych, kompletnie nieinteresujących go aspektów. Nigdy nie marnował czasu na zastanawianie się, czy aby na pewno jego zachowanie jest właściwie, czy wypowiadane słowa są odpowiedne oraz czy same gesty nie uwłaczają rozmówcy. Podobnie było z kwestią rzucanych jak z rękawa żartów, które najczęściej śmieszyły jedynie jego samego. Miał się za typ indywidualisty, samotnika, któremu do szczęścia nie była potrzebna zgraja wiernych – bądź niekoniecznie – towarzyszów.
W chwili, gdy dziewczyna obróciła się kierunku szatyna, jego brew powędrowała ku górze pozwalając, aby twarz wygięła się w tym charakterystycznie ironicznym wyrazie. Oburzenie blondwłosej piękności wprawiło go w jeszcze lepszy nastrój, bowiem niesamowicie szybko traciła do niego cierpliwość, którą wciąż na nowo mógł testować. -Wolisz gumochłoniku?- spytał całkiem poważnym tonem, choć do takowego było mu wyjątkowo daleko. Nierzadko zdarzało mu się nadawać różnym osobom przydomki, które zrozumiałe były wyłącznie dla niego – piegusek był jednym z nich. -Dziwnie mi się kojarzy, ale znając Ciebie uznasz to za komplement.- rozłożył bezradnie ramiona kwitując ów scenę teatralnym westchnięciem, a następnie ponownie splótł je na klatce piersiowej.
Nie skomentował pozbycia się butów, bowiem nie miał ku temu żadnych przeciwwskazań, była we własnym domu i to on naszedł ją jak zwykle bez zapowiedzi. -Ale nie szkoda staropanieństwa? Ostatnio pisali coś o tym w czarownicy, czekam aż trafisz na ich czarną listę.- posłał jej nienaganny uśmiech przepełniony szyderczą goryczą, choć po chwili zrozumiał, że palnął głupotę przyznając się do czytania wyjątkowo plotkarskiego pisma. Cóż, zdarza się najlepszym.
Obserwował jej ruchy, kiedy to z każdą chwilą zmniejszała dzielącą ich odległość i nim zdążył w jakikolwiek sposób zaprotestować dziewczyna już naprawiała rozerwaną podczas misji szatę. -Nieszczególnie spadałaby przy tym moja reputacja, jednakże Ty zawsze możesz bronić się argumentem szycia – to naprawdę dobry as w rękawie.- stwierdził, jakoby zupełnie poważnie, co podkreślił nawet spojrzeniem nieschodzącym z jej błękitnych tęczówek. -Ja go tylko uczyłam zaszywać dziurę.- dodał w końcu pozwalając by kącik ust zadrżał i po chwili uniósł się do góry.

Wyprowadzenie ludzi z równowagi miał we krwi i wcale nie chciał tego zmieniać poprawą swojego zachowania oraz podejścia. Ironiczny ton rozmów utrzymywał nieustannie i choć często sytuacja wymagała powagi to z trudem zwalczał chęć wypowiedzenia kpiącej uwagi tudzież zwrotu okalanego żartobliwym porównaniem. Z perspektywy drugiej osoby mógł wydawać się nieodpowiedzialny, a przede wszystkim niedojrzały, jednak Macnair miał to zupełnie gdzieś, bowiem zdanie innych nigdy nie miało dla niego żadnego znaczenia. Był indywidualistą żyjącym samemu w świecie przepełnionym przemocą oraz walką, jednak wcale mu to nie przeszkadzało, gdyż wychodził z założenia, iż sam dla siebie był najlepszym i najcenniejszym sojusznikiem.
Na jej słowa ułożył wargi w szelmowskim uśmiechu, który w połączeniu z uniesioną brwią świadczył tylko i wyłącznie o rozbawieniu spowodowanym ów uwagą. -Powinienem teraz przeprosić i błagać o wybaczenie?- skwitował dość gorzko, choć sam nie wyglądał na poirytowanego. Był przyzwyczajony do faktu, iż ludzie odbierali go dość chłodno zatem dziewczyna nie sprawiła, iż poczuł się w jakikolwiek sposób urażony – z resztą to ona winna takowo czuć się po jego ciągłych, paskudnych uwagach.
Czarownica nie była pismem, które w jakikolwiek sposób cenił, jednakże wychodził z założenia, że im więcej informacji – nawet tych niesprawdzonych – posiadał, tym do większej ilości osób mógł dotrzeć. Nie uczestnicząc w londyńskim życiu przeszło dekadę jego znajomości zostały wystawione na próbę czasu i oczywiście większość z nich okazała się słabsza niżeli wcześniej przypuszczał, więc nawet bez jakiejkolwiek wartości merytorycznej, ale jednak wiadomości sprawiały, że znajdował punkt zaczepienia.
-Karmię się nieszczęściem innych. Uwielbiam czytać o ich niepowodzeniach.- rzucił dość poważnie, choć prawdy nie było w tym nawet krzty – w końcu każdy kto znał go choć odrobinę wiedział, że szatyn miał głęboko w dupie życie innych.
Nie zrozumiała jego żartu, co właściwie nie zdziwiło go wcale. Niewielu było ludzi, którzy w pełni akceptowali i łapali jego humor, toteż kolejne pytanie dziewczyny potraktował bez wywlekania na wierzch istoty wypowiedzianych przez niego słów. -Przydałaby się w chwili, kiedy kobiecie trzeba byłoby zaszyć gębę. Każdy czasem ma już dość kwękania nad uchem i pieprzenia od rzeczy na temat swetra sąsiadki.- powiedział spoglądając jej w oczy, jakoby chciał potwierdzić słuszność swojego argumentu, który właściwie do nielogicznych nie należał. -Uważasz, że to jest schadzka? Powinienem był powiedzieć mamie, że nie wrócę na śniadanie?- uniósł brew nie spuszczając wzroku z linii jej tęczówek nawet wtedy, gdy poczuł lekki ucisk w okolicach brzucha spowodowany próbą zszycia rozerwanej szaty.

Zachowanie dobrych manier nie towarzyszyło jego codziennemu życiu, bowiem nigdy nie lubił robić czegoś na pokaz, a co gorsza zgodnie ze społecznie przyjętymi zwyczajami. W sytuacjach wyjątkowych potrafił wyrzucić na wierzch wszystkie znane sobie kurtuazje, jednak nie przychodziło mu to z łatwością oraz jakąkolwiek przyjemnością. Doskonale wiedział, że kobiety z wyższych sfer, z resztą podobnie jak mężczyzn, należało traktować z należytym szacunkiem oraz odpowiednim tytułem, jednak nie nalegał na kontakt z takowymi  i właściwie nawet takich nie trawił.
-Przecież od zawsze się interesowałem, ich los leży mi na sercu.- rzekł udając urażonego z uwagi na jej reakcję odnośnie poprzedniego stwierdzenia. Oczywiście nadal prowadził sztuczną grę, którą nawet nieszczególnie próbował ukryć, bowiem znała go już na tyle by wiedzieć, że perfidnie blefował. Jakąkolwiek wartość miały dla szatyna jedynie sprawy, w które był mieszany on sam – chyba, że czyjeś powodzenie, bądź jego brak miały odbić się korzyścią także dla niego. Ból, nieszczęście, prośba o pomoc; nigdy w takowe nie ingerował. Każdy musiał radzić sobie sam – z takiego wyłożenia wychodził.
Momentalna cisza oraz zmiana wyrazu twarzy blondynki sprawiła, że usta Macnaira wygięły się w satysfakcjonującym wyrazie. Czyżby trafił w czuły punkt? Można było się zapierać, można było próbować wmówić, iż takowe w ogóle w człowieku nie występują, jednak każdy je miał – bez wyjątku.
Drew nigdy nie ukrywał, że kobiety, pod względem charakteru, kojarzyły mu się głównie z wybitnie dobrze nakręconą pozytywką, która w kółko i nieustannie grała swą melodię. Te z wyższych sfer karmiły się plotkami, te z niższych starały wspiąć na szczyt swą siłą i wyszczekanym tonem głosu skacząc niczym psidwak na przekąskę w postaci gnoma. Oczywiście od każdej reguły był wyjątek, ale powierzchowność i pewna, określona rutyna była nieodłącznym elementem ludzkiej osobowości, więc nigdy nie zaprzeczał, że wiele kwestii określał z góry.
-Przedmiotowo?- uniósł brew na jej pytanie nie spuszczając wzroku z wysokości mieniących się tęczówek. Wbrew pozorom to była trudna kwestia, gdyż do wszystkich podchodził z materialnej i profitowej strony – nie bawił się w żadne relacje i związki.
-Wartości człowieka nie określa się po tym ile może dać, ale ile zrobił; bez względu na płeć czy wiek.- wybrnął wcale nie mijając się z prawdą, albowiem zawsze uważał, że ludzi nie określał stan portfela, a to czego dokonali. -Sprawdzasz, czy jestem dobrym kandydatem na kolegę od schadzek?- spytał półserio, bo z jednej strony nie zważał na jej opinię, ale z drugiej był ciekaw dlaczego akurat o to zapytała.

A ona tę sztuczną grę postanowiła przerwać, znacznie większe zainteresowanie pokładając w poruszonym temacie kobiet i ich traktowaniu, z którego mężczyzna lekko wybrnął, odwołując się do ogółu. Wysłuchała go uważnie, równie dokładnie przyglądając się jego twarzy, z kolei on mógł zaobserwować jak grymas na bladoróżowych wargach zmienia się w lekki, rozbawiony uśmiech. Nie znali się co prawda dobrze, ale te rzadkie spotkania pokazywały jej różność charakteru, zachowań i opinii. Niedawno jeszcze rozprawiali o miłości i literaturze, kiedy zresztą obiecał jej prezent w postaci przystępnej książki. Nie śmiała mu jednak o tym przypominać. Nie teraz. Zresztą, zapewne i tak nie miałaby czasu na czytanie; większość z książek "na czarną godzinę" kurzyła się na półce.
Na gładkim czole jasnowłosej pojawiła się poprzeczna zmarszczka, ukazująca jej krótkotrwałe zdezorientowanie. Jeszcze przed chwilą mówił o kobietach w tak negatywny sposób, a teraz z kolei twierdził, że nie istnieje przedmiotowe traktowanie człowieka, bo jego wartość określały czyny?
- W twoich ustach brzmi to niezbyt wiarygodnie, żabko. - Niejednokrotnie przecież pokazywał jej swoją postawę wobec ludzi, zdradzał się wieloma szczegółami i wypowiadanymi słowami, a ona, cóż, była dobrym słuchaczem z równie dobrą pamięcią. Dlatego to, co powiedział, wydawało jej się w tej chwili dziwne. Próbując jednak jakoś przyswoić sobie tę informację, zamilkła na dłuższy moment, dopóki Drew nie zadał jej kolejnego, złośliwego pytania. Zauważyła, że nawiązanie do potajemnej schadzki niezwykle mu się spodobało, przy okazji uświadamiając, że teraz będzie wytykać jej to na każdym kroku.
- Mój kolega od schadzek musi mieć coś do zaoferowania. A ty, Drew? Niewiele widzę możliwości. - Odparła, westchnąwszy i odwróciła się na pięcie kierując do stolika, na którym porozstawiane były projekty, igły, nici i różnego rodzaju dodatki. - Nie widzę nawet szacunku, a zabawy w zszywanie ust niespecjalnie mnie bawią. - Powiedziała, stojąc zwrócona do niego plecami, w międzyczasie przeglądając projekty do zrealizowania na wczoraj. Przerzuciła luźno opadające blond pukle na plecy, rozkładając przed sobą projekt nowego garnituru.

[bylobrzydkobedzieladnie]

Zapewne niejednokrotnie uchodził za osobę, która swym podejściem oraz językiem urażała postronne osoby niekoniecznie mające z nim jakiekolwiek powiązanie. Fakt, iż zawsze wyrażał swoją opinię nie był nader pochlebiany przez ogół społeczeństwa, toteż woleli zamknąć go w ramach buca i pijanego nieudacznika snującego się nocami pomiędzy barami na Nokturnie, niżeli równorzędnego rozmówcę wartego uwagi. Wbrew wszelkim szablonom oraz twierdzeniom szatyn był osobą wyjątkowo oczytaną w swej dziedzinie – pałał się niezwykle trudną sztuką tłumaczenia i pisania run, która dawała mu wiedzę, a także praktykę w kwestii klątw. Pozorna ocena nie zawsze przynosiła owoce i niejedni już przekonali się, że sposób życia oraz podejścia do ludzi to tylko element jego osobowości nie będącej miarą inteligencji tudzież umiejętności.
-Podobnie jak sarkazm w Twoich. Nie bierz wszystkiego co mówię nader poważnie, bo te zmarszczki już Ci nie znikną i jedyny który weźmie Cię za żonę pochowa już trzy poprzednie.- szatyn uniósł brew nieco wyżej, a jego wargi wygięły się w kpiącym wyrazie. Nie potrafił zachować podczas rozmowy odpowiednich manier – nie czuł takiej potrzeby, więc musiała mu to wybaczyć.
-Poczułem się urażony.- rzucił z teatralnym oburzeniem na swej twarzy po chwili przeradzającym się w jeszcze bardziej perfidny uśmiech. Nie miał jej za złe owych słów, każda wyżej postawiona dama miała podobne zdanie na jego temat i miał świadomość, że nigdy się to nie zmieni z uwagi na pustą kieszeń. -Faktycznie jedyne, co mogę zaoferować to przygodę, adrenalinę. Mało kto lubi takie rozrywki.- dodał z przekąsem, bo nie dało się ukryć, iż jego towarzystwo niejednokrotnie zmusiło kompanów do podjęcia próby różnorodnych „zbiegów okoliczności”. Daleki jednak był od jakichkolwiek relacji, toteż wcześniejsza wypowiedź także opiewała o sarkazm.
Gdy odwróciła się od niego plecami i ruszyła w kierunku stolika przewrócił oczami. Zdał sobie sprawę – tym bardziej po kolejnych słowach – że brała go nader poważnie i pewne wbijane igiełki nie tylko muskały skórę, ale przerywały jej ciągłość. -Jeszcze tupnij nogą, powiedz że nic się nie stało i nic Ci nie jest, a będziemy mieć pełen pakiet obrażonej księżniczki.- rzucił nie ruszając się z miejsca, dłonią sięgając w kierunku paczki magicznych papierosów, by jednego z niej wyciągnąć i momentalnie odpalić muśnięciem palca.

-Nie dusisz jednorożca?- zacisnął wargi starając się zachować powagę – jak na dżentelmena przystało. -Radość definiujesz jako smyranie psidwaka?- uniósł nieznacznie brew, gdy kącik jego ust wyraźnie zadrżał. Nigdy nie słyszał takowego porównania. -Artystyczny obrót pełen gracji, a do tego uwaga nafaszerowana irytacją wydaje się dobrym fundamentem prawdziwej obrazy majestatu. Cóż, śmiem się wyjątkowo zdziwić, jeśli faktycznie wszystko to było żartem, a mi brakuje odpowiedniego wyczucia.- westchnął teatralnie i przeciągle, jakoby naprawdę zawiódł się samym sobą, choć w środku paliło go od ilości zgryźliwości, które chciał wyrzucić na wierzch. Irytowanie ludzi było całkiem niezłym pomysłem na wieczór, co prawda gorszym niżeli kilka kolejek ognistej, ale różnorodność była niezbędna.
Wciągając dym w płuca przyglądał się jej zachowaniu, którego nie starał się analizować. W zasadzie już pogubił się kiedy była zła, smutna, czy zadowolona – była mu zupełnie obojętna, więc nie zamierzał fetować sukcesów, a tym bardziej wspierać podczas żalu. Przyszedł w ów progi wyłącznie z własnych pobudek, które nie miały nic wspólnego z chęcią doborowego towarzystwa; choć nie przeczył, że takim była.
Nie spodziewał się ruchu, który wykonała. Zaciekawiając go nim nie bronił się przed pociągnięciem za szatę niczym małego dziecka w kąt, choć rzadko szedł w kierunku, który mu wskazywano. Wziął pod uwagę fakt, że dym może jej przeszkadzać, ale nawet nie przyszło mu do głowy, iż takowy może preferować. W końcu kobiety ów pokroju niezwykle rzadko sięgały po klasyczne, magiczne papierosy; jeśli już paliły to drogie i eleganckie wynalazki służące za dowód majętności, a nie uzależnienia. -Spisałaś mój charakter na starty? Co jeśli pragnę się zmienić, ale mam wewnętrzną blokadę?- spytał powracając do tytoniu, który mu oddała. Swąd zupełnie mu nie przeszkadzał, a wręcz przeciwnie – relaksował.
Pytanie blondynki sprawiło, że na moment zamilkł. Musiał zastanowić się, aby udzielić mniej lub bardziej szczerej odpowiedzi, ale wiedział, iż na takową liczyła, więc grał na zwłokę. -Zazwyczaj bywam miły jeśli kobieta jest warta mojej uwagi w sposób, którego tłumaczenie zajęłoby mi dłuższy czas.- rzucił wymijająco, bo prawda z pewnością byłaby dla niej absurdalna i niezrozumiała, bowiem wiązał się z korzyściami płynącymi z relacji, nie z kobietami. -Właściwie to zawsze jestem uprzejmy, nie rozumiem o co panience chodzi.

Obserwował ją. Wzrokiem śledził każdy ruch; zmianę mimiki twarzy, drżenie rąk i nerwowe przechodzenie z nogi na nogę. Nie definiował tego jako obawę spowodowaną jego towarzystwem - miał u niej przysługę i dał jej stu procentową pewność, iż póki takowej nie spełni nic nie mogło jej zagrozić. Przynajmniej z jego strony. Wiedział o jej genetyce i choć zdarzały mu się obawy z tego tytułu, to nigdy nie przyłapał dziewczyny na gorącym uczynku, co było jednoznaczne z powierzchownym zaufaniem w ów kwestii. Z resztą pamiętał jak rozmawiali o handlarzach, miał w końcu takowych dorwać, więc głupotą by było robienie sobie bagna jeszcze u innych nokturnowskich świrów.
Zaciągnowszy się papierosem przeniósł wzrok na moment w stronę okna, za którym coraz mniej można było dostrzec. Noc zdawała się intensywniej niżeli zwykle otulać swymi ramionami uliczki i mimo wszechobenego śniegu uzyskiwać przy tym charakterystyczny mrok.  Wypuściwszy z ust gęsty, siwy dym powrócił spojrzeniem do dziewczyny zmierzającej, zdecydowanie pewniejszym krokiem, w jego kierunku. Dostrzegł w jej oczach pewną niewiadomą, jakoby tajemnicę, której on miał być meritum i choć nie mógł oderwać wzroku w głębi siebie czuł, że powinien zrobić to natychmiast. -Sprzeczność? Jak bardzo nieprzystoi mi zapytać o wytłumaczenie ów stwierdzenia?- zapytał unosząc kącik ust, choć na próżno było szukać w ów uśmiechu jakiejkolwiek ironii.
Solene byłą półwilą, działała na większość mężczyzn, bowiem tylko Ci, co wykazywali się wyjątkową jasnością własnego umysłu byli w stanie oprzeć się urokowi. Bijąca aura także dawała się we znaki, jednak nie na tyle intensywnie, kiedy z tyłu głowy pozostawała świadomość jej przypadłości. Macnair potrafił nad pewnymi elementami panować chociażby z uwagi na częste trenowanie klarowności własnego umysłu, jednak w chwili gdy pewna granica została przekraczana to i on sam uginał się barierze, którą sam sobie ustawił.
Kopcący się papieros pozostał w jego wargach, gdy dłoń oparła się o biodro dziewczyny wyraźnie absorbującej jego dotyk - przynajmniej tak mu się wydawało. Była piękna, wyjątkowo piękna, a jej szkliste oczy dawały mu dziwny spokój, ukojenie, jakoby to właśnie było to czego szukał całe życie. Zastygł w bezruchu, kiedy na jej prośbę kąciki jego ust lekko zadrżały, lecz po chwili wróciły do złośliwego wyrazu, a on wolno odsunął ją od siebie. -Nie baw się ze mną w te gierki Solene.- stwierdził zgodnie z prawdą. bowiem nie lubił tracić kontroli, a wiedział, iż jej towarzystwo obarczone było wysokim stopniem ryzyka. Nie widział powodu, dla którego mogłaby chcieć go zmanipulować - jak widać nie było to wcale nader trudne.