Alejka nad brzegiem rzeki

Dla Mulcibera nie istniały przeszkody nie do pokonani, mury nie do zburzenia, mugolskie przejścia przepełnione pokracznymi machinami nie do przebycia...Alisa doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Dlatego pomimo kotłującego się wewnątrz niej strachu zadarła wojowniczo podbródek, a powieki nieco przymknęła. Zwilżyła usta w momencie w którym tuż przednią śmignął kolejny pojazd, a wybudzony przez niego pęd owiał jej twarz. Poprawiła kosmyk oraz kaptur swej szaty. Jawił się on jej w tym momencie, jako talizman ochrony przed tym mugolskim światem. Wydostanie się stąd? Zmarszczyła nosek nakazując sobie skupienie. Doprawdy...
W kolejnej chwili podskoczyła nieznacznie z zaskoczenia. Skupiona na analizie zjawiska kompletnie zapomniała, że świat jest w stanie wchodzić z nią interakcje. Choć pewną nowością było dla niej to, że z takim nietaktem. Odzyskała rezon
- Mulciber. Panna Mulciber - poprawiła dziewczynę chłodno, uważając za pewien priorytet uświadomienie nieznajomej o pewnych zasadach. Przykładowo Alisa nie wyobrażała sobie by ktokolwiek z poza jej rodziny mógł pozwolić sobie na podobną poufałości - Nie przypominam sobie, byśmy się kiedykolwiek wcześniej widziały, a tym bardziej pozwalały sobie na przejście na stopę...koleżeńską - ostatnie słowo ledwo przeszło jej przez gardło. Za bardzo była świadoma tego, że znajduje się w świecie mugoli oraz tego, że prawdopodobnie rozmawia teraz z mugolem. Okropieństwo. Kącik ust drgnął jej w pewnym zniesmaczeniu - Co za głupota - prychnęła, uznając uwagę o swoim rzekomym zdezorientowaniu za niewłaściwy przytyk - Będzie w lepszym, jeśli za trzymasz dla mnie te...- szukała w myślach odpowiedniego określenia na te poruszające się fenomeny -...jeśli sprawisz, że się dla mnie zatrzymają tak, jak zrobił to tamten mężczyzna - wskazała brodą człowieka, który podczas ich wymiany zdań przedarł się przez przejście na drugą stronę - Śpieszy mi się - na co więc czekasz, pędraku?

Nie chciała jej wystraszyć. Cece poczuła lekkie wyrzuty sumienia, kiedy zakapturzona kobieta drgnęła znacząco, zaniepokojona jej nagłym wtargnięciem w jej świat. Najwyraźniej zamyśliła się równie mocno, jak ona sama przed momentem. Nieco zmartwiona przysunęła dłoń do warg, tak, jak robiła to w podobnych chwilach i słuchała pouczenia wciąż z tym samym wyrazem twarzy. Tyle, że teraz ciężko było powiedzieć co tak naprawdę sobie pomyślała, skoro wywód panny Mulciber nie zmienił mimiki jej twarzy ani na jotę. Sykes nawet nie czuła zdenerwowania arogancją nieznajomej. Ewidentnie kojarzyła to nazwisko, więc wiedziała z czym może się wiązać napotkanie czarodzieja czystej krwi w mugolskim świecie, a była jednocześnie chyba zbyt łagodna, aby przejmować się podobnymi niuansami jak czyjaś niechęć. Mentalnie westchnąwszy pogodziła się z tą sytuacją.
- Panno Mulciber - zaczęła, chcąc ukrócić dalsze wywody na temat koleżeńskich stóp i pośpiechu. - Obawiam się, iż będziesz musiała zaczekać. - oznajmiła, wskazując dłonią na czerwony poblask świateł tuż przed nimi. - Jeżeli cierpliwie zaczekasz, światło za moment znowu będzie zielone. - nie zorientowała się w pierwszej chwili, że kobiecie zapewne niewiele to powiedziało. Wyglądała teraz na nieco zniecierpliwioną jej niewiedzą w tym temacie. Gdyby tylko czarodzieje czystej krwi przykładali tyle uwagi do mugoloznawstwa, ile przykładają do nauki drzew genealogicznych i kosztowania trunków na bankietach, żadne z nich nie miałoby problemu z przejściem przez pasy. - Proszę, podejdź tutaj. Za chwilę się zatrzymają. - wyjaśniła i w przypływie dobroci zdobyła się na wydobycie ze swojego głosu tonu łagodnej cierpliwości, gdy poruszyła się o kilka kroków naprzód, zatrzymując się przy krawędzi jezdni. Samochody raz po raz mijały jej postać, a Cece odliczała już sekundy do zmiany cyklu. Niech jej będzie, przeprowadzi ją przez te światła. Nie chciałaby być potem osobą, która musiałaby ją reanimować, gdyby któryś z mugoli ją potrącił. Jej sumienie zostałoby niepotrzebnie obciążone.

- Panno Mulciber
- Tak? - spytała patrząc w końcu na kobietę przed nią stojąca jak na potencjalnego towarzysza rozmowy, zupełnie jakby dopiero teraz akceptując w swoim otoczeniu obecność drugiej osoby. Niechętnie. Czasem niestety trzeba było.
- Czy ja nie mówię po angielsku? - pomiędzy jej brwiami pojawiła się pionowa zmarszczka konsternacji - W mojej wypowiedzi ni było krzty wzmianki na temat jakichkolwiek świateł. Kompletnie zatem nie rozumiem powodu wylewania na mnie przez twoją osobę tej informacji ich dotyczących. Chodzi mi o zatrzymanie tych...powozów - sfrustrowana machnęła wzgardliwie ręką w stronę śmigających po jezdni samochodów zastanawiając się czy angielski czarodziei oraz mugoli był tak bardzo różny czy tez może trafił jej się jakiś na wpół inteligentny egzemplarz mugola. Bądź co gorsza - wszystko na raz.
- Możesz prosić - zauważyła oschle dając do zrozumienia kobiecie, że nie ma prawa czegokolwiek od niej wymagać. Uniosła jeszcze do tego lekko podbródek, by dać do zrozumienia, ze to wcale nie z powodu obawy. Po prostu stała więc w odległości uznanej przez siebie za stosowną.
- Daleko stąd do Tower? - spytała patrząc przed siebie i próbując zmierzyć ile trwa wg. nieznajomej "chwila". Mimo wszystko nie wiedziała gdzie się znajduje, nie posiadała różdżki. Wiedziała jednak, że przy Tower of London, będącym więzieniem musiał istnieć w okolicy jakiś publiczny świstoklik. O innych nie miała pojęcia bądź też najzwyklej w świecie o nich nie pomyślała.

Jej arogancja zdecydowanie wpływała niekorzystnie na cierpliwość Cece. Każdy miał jakieś granice, a chociaż Sykes z zasady miała je niezwykle daleko położone, tak nie potrafiła przełykać zniewag z jakąś ogromną łatwością, gdy przychodziło do otrzymywania ich w zamian za pomoc płynącą wprost z głębi serca. Mogła ją zignorować i zostawić w samym sercu Londynu. W końcu któryś z „powozów” by ją potrącił, gdy w niezwykle idiotycznym odruchu zechciałaby wreszcie wymusić pierwszeństwo, a ona z wielką chęcią obserwowałaby jak jej członki przetrącają kolejne koła. Ach, czemu się tak oszukiwała. Oczywiście, że nie potrafiłaby na to patrzeć. Oczywiście, że rzuciłaby się jej na pomoc nawet wtedy, gdyby Alisa dopiero co zamordowała na jej oczach co najmniej dziesiątkę mugoli. Miała niezwykle miękkie i dobre serce. Zacisnęła więc wargi, nie chcąc zniżać się do nieuprzejmości i milczała, wpatrując się uparcie w mijające ich pojazdy, jakie powozów nijak nie przypominały.
- Och, tak - odpowiedziała sucho, czując do siebie niechęć, gdy uświadomiła sobie ze zgryźliwą radością jak wiele przejść dla pieszych do pokonania jest jeszcze przed panną Mulciber. - Wiele powozów do zatrzymania stąd. - wpatrzyła się w zwalniające pojazdy, pewna, że za kilka sekund uda im się wreszcie opuścić jedno ze skrzyżowań. Wreszcie wszystko wyhamowało, a mugole zebrani wokół nich ruszyli, sprawnie przekraczając ulicę, a wraz z nimi Cece. Obejrzała się jednak na Alisę, widząc jak wciąż stoi niczym wrośnięta w ziemię. - Można iść - zauważyła oczywiście, chcąc ją ponaglić, a następnie pozwoliła swej trasie się zakończyć, gdy znalazła się już po drugiej stronie ulicy. Co za głupota. Teraz będzie musiała znowu wrócić na drugą stronę, a podziękowań za to ogromne poświęcenie na pewno nie miała szans się doczekać. Nie z niewyparzonych ust panny Mulciber.

Choć zapewniała całą sobą, iż nie odczuwa niepokoju bądź strachu to jednak siebie samej nie mogła oszukać. Nie podeszła bliżej nie wiedząc jak to mogłoby się dla niej to skończyć. Zdecydowała się na rozsądną jej zdaniem odległość - od ulicy, jak i od nieznajomej kobiety. Przezorna, nieufna, wyniosła - niewątpliwie takie sprawiała wrażenie i nie musiała nic mówić by zostać w ten sposób zaszufladkowaną.
- Szydzisz ze mnie - zauważyła. Nie miała zamiaru udawać, że tego nie usłyszała i zapaść się w sobie, tak, jak to większość osób miała w zwyczaju robić po takich uwagach. Była Mulciberem i takie słowa, wypowiadane w taki sposób, w jej kierunku traktowała jako rzucenie rękawicy nie tylko jej, a całej jej rodzinie. Spojrzała więc na nią znów inaczej. Jak na skrajnie głupią bądź nieumyślnie odważną. Dźwignęła koniuszek ust delikatnie, malując na swym obliczu tajemniczą linię satysfakcji na wizje tego co podpowiadały jej myśli.
- Jak się nazywasz? - spytała nie zła, nie frustrowana, nie rozbawiona, nie obojętnie, a tonem typowym dla urzędnika, który wypełnia w jakimś celu wniosek petenta. Wszystko miało przyczynę i skutek, prawda? Zmrużyła przy tym powieki i wydęła wargę w geście dezaprobaty na zachowanie kobiety. Myśli, że z kim rozmawia...? Mulciber przeszła przez jezdnię i zaczęła podążać tym samym żwawym tempem przed siebie. Musiała się śpieszyć skoro miała do pokonania wiele powozów drogi.

Wywróciłaby oczami, gdyby tylko jej zdolność do samokontroli była mniejsza. Chociaż najwidoczniej nie była dość wysoka, co mogła ocenić po słowach panny Mulciber. Zmarszczyła brwi, jakby zaniepokojona wnioskami, które wyciągnęła.
- W żadnym razie - zaprzeczyła, zgodnie ze swoim sumieniem. Nie odzywała się najgrzeczniej, ale z pewnością nie zamierzała jej znieważać. Chociaż czy naprawdę udało jej się tego nie zrobić. - odpowiadałam jedynie na pytanie - dodała jeszcze, chociaż dyskusja z tą osobą w jej mniemaniu nie miała większego sensu. Alisa wydawała się wszystko wiedzieć lepiej, a Sykes nie dość, że nie była do tego odpowiednią osobą, ale również nie miała ochoty na wyprowadzanie jej z błędu. - Czy to ma jakiekolwiek znaczenie? - odparowała, spoglądając na nią ze spokojem, chociaż jej brwi uniosły się nieznacznie. Kim była ta dziewczyna? Co miał znaczyć ton jej głosu? Na czole Cece utworzyła się nieznaczna zmarszczka, symbolizująca głębokie rozmyślania, ale nic poza tymi pięcioma słowami nie wydostało się spomiędzy jej warg. Kiedy przeszła na drugi koniec przejścia zatrzymała się. Cykl świateł dobiegał końca i miał za moment rozpocząć się na nowo. Niech sobie panienka Mulciber podąża swoją ścieżką, jej wcale nie spieszyło się do Tower.

Miała wrażenie, że ten śmieszny mugol robił sobie z niej żarty, a co gorsza ona sama nie była w stanie nic z tym zrobić bo nie miała przy sobie różdżki. Może jakoś to wszystko dałoby się jakoś poratować, tą absurdalną sytuację i sposób w jaki Alisa zabierała się za jej rozwiązanie, lecz niestety panience Mulciber brakowało zrozumienia i pewnego wyczucia. Och, gdyby ona sama zdawała sobie sprawę ze swych braków, przejęła się nimi i popracowała...jej życie, jak i życie tych z którymi miała do czynienia na co dzień niewątpliwie stałoby się...prostsze. Delikatnie rzecz ujmując. A tak robiła sobie pod górę przeświadczona, że inaczej się nie da nabierając nowe wiadro wrogów - bezimiennych.
Alisa westchnęła ostentacyjnie nie dowierzając w to co słyszała. Oczywiście, że miało. Jak inaczej miała uwiązać klątwę do osoby nie znając jej imienia? Jeszcze nie wymyśliła zaklęcia które coś takiego poczyniłoby za pomocą rysopisu. Słowa niezaprzeczalnie miały w sobie moc zwłaszcza te przypisane do osoby z dniem urodzenia.
Ale czy to było warte podnoszenia sobie ciśnienia...? Właśnie, Mulciber - masz rzeczy do robienia, a przekomarzasz się z kimś takim. Skrzywiła się i podążyła przed siebie ignorując przy tym istnienie kobiety, której użyteczność dobiegła końca. Całe szczęście.

|zt (przepraszam, za zamułe ;-;)

Brak odpowiedzi był w gruncie rzeczy jednym z tych niewielu pozytywnych elementów dnia dzisiejszego. Sykes nie była w nastroju na dalsze sprzeczanie się z Alisą, o Merlin raczy wiedzieć co, tak naprawdę i gdyby tylko spomiędzy jej warg wydostała się jeszcze jedna pretensjonalna uwaga do kolekcji, nad głową Cece skłonny były pojawić się najprawdziwsze ciemne chmury. Takie z groźnie pomrukującymi błyskawicami. Na szczęście, żadna z dam nie musiała rozpatrywać wszystkich ewentualności. Oddalenie się ciemnowłosej zmory przysporzyło jej samej prawdziwej radości. Nie spoglądała już nawet w kierunku oddalającej się Mulciberówny, mając nadzieję, że był to pierwszy i ostatni raz, kiedy zdecydowała się na spontaniczną pomoc komuś takiemu. Nie oczekiwała pokłonów, ani niczego podobnego, a jednak nie potrafiła wyobrazić sobie człowieka, który mógłby ludzką uprzejmość zbyć dumą i niechęcią. Nie wróżąc Alisie dobrej przyszłości (na szczęście Cece jasnowidzem nie była, więc jej przewidywania w żadnym razie wiążące być nie mogły), westchnęła z ulgą, gdy światło zmieniło barwę na nieco przybrudzoną zieleń. Dołączywszy do tłumu na przejściu, szybko wmieszała się w grupkę mugoli i oddaliła się w tylko sobie znanym kierunku. Byle dalej od tych felernych pasów, Tower of London i towarzystwa tej niewdzięcznej dziewczyny.

|zt

Księżyc już dawno przejął pieczę nad malowniczymi, londyńskimi alejkami i swym odbitym blaskiem dodawał im uroku, a przede wszystkim nuty tajemniczości. Zapadający mrok sprzyjał ludziom, którzy niekoniecznie mieli wiele wspólnego z prawem, tym bardziej w czasach niepewnych, gdzie bunt i krew można było dostrzec na każdym kroku. Świat stał się ostrożny, ale nie zapobiegawczy i tym samym nieświadomie napędził spiralę strachu, ponieważ demoniczne osobowości zasiadły za jego sterami ujawniając wewnętrzną siłę. Potęga i władza były najwyżej cenionymi aspektami, co popierał także mężczyzna idący wzdłuż Tamizy z rękami wsuniętymi w kieszenie czarnych spodni. W jego ustach można było dostrzec palący się papieros, który był przyczyną szarej, nikotynowej chmury dymu unoszącej się nad jego głową. Nie był modnie ubrany i na dodatek pachnął ognistą whisky jakiej spore ilości wypił tuż przed spotkaniem z panną Roots. Dzień spędził w domu przy pracy nad uzyskanym tropem, jednak nie przynosiła ona oczekiwanych efektów toteż potrzebował nieco większej dawki ulubionego alkoholu. Nie potrafił przegrywać – jego zmysły płatały mu wtedy figle, jakoby starając się ukarać za popełnione błędy. Wiedza jakiej nie potrafił posiąść doprowadzała go do obłędu i swego rodzaju obsesji powodującej marnowanie kolejnych tygodni, a nawet miesięcy przy znalezieniu powodów ów braków. Wtem nie istniało nic innego, jak on i sterta wertowanych książek mających dać mu upragnione odpowiedzi. Nauka była dla niego najważniejsza, bo wiedział, iż to ona jest kluczem do celów jakie pragnął osiągnąć i nikt, ani nic nie mogło go przed tym powstrzymać. Był egoistą – bezwzględnym egoistą.
Potrzebował kontaktów w swojej branży, więc nigdy nie palił za sobą mostów. Świadomość, że drugi czarodziej jest mu do czegoś potrzebny budziła w nim cząstkę aktorskiej normalności, albowiem wycofanie z codzienności nie było raczej towarzyskim atutem. Starał się wtedy panować nad sobą, unikać kłopotów, a przede wszystkim problematycznych tematów, aby przypadkiem nie nadepnąć na achillesową piętę. Gdy jednak już ów osoba przestała figurować na jego liście must have po prostu ją ignorował, chyba że była niebezpieczna dla jego interesów to wtedy musiał się jej pozbyć. Do tychże celów pielęgnował znajomość z piękną szatynką o niebywale kuszącym uśmiechu i filigranowej figurze, a przede wszystkim pewnych umiejętnościach, które nie były jego mocną stroną.
Zatrzymawszy się za ławką zajmowaną przez Ariadnę ułożył dłonie na jej ramionach i wolnym ruchem kciuków zaznaczył drobne, wystające kości. -Czas mija nieustannie, ale Twoja uroda jest dla niego godnym rywalem, panno Roots.- szepnął nachyliwszy się do jej ucha z tym kpiącym uśmieszkiem błądzącym na ustach.

Kiedy pytano go o rzeczy  czy sytuacje, na których tematy nie chciał rozmawiać zwykł mówić im mniej wiesz tym lepiej śpisz. Miało to przełożenie na wiele jego życiowych decyzji, poznanych osób oraz wpisanych nazwisk na ów magiczną listę obierającą za pierwszorzędny cel zbliżyć go do wyznaczonych celów. Szanował osoby nie interesujące się jego pracą, życiem tudzież przekonaniami, choć o tych ostatnich nie obawiał się mówić głośno i wyrazie. Władza, potęga i świat należący jedynie do prawdziwych czarodziejów, którzy niezrodzeni z mugolskiej krwi mogli osiągnąć wszystko. Jego umysł utorował tylko jedną, wąską ścieżkę dla wyznawanych zasad i jeszcze nie zdarzyło się, aby natrafił na jakikolwiek rozstaj dróg. Działał wedle własnych reguł nigdy nie chwaląc się swoimi osiągnięciami, właściwie w ogóle nie mówił o sobie w towarzystwie innych osób. Emocje zamknięte za ogromnym murem egoizmu, cynizmu i indywidualności nie potrzebowały znaleźć ujścia podczas nocnych rozmów, czy długich listach.
Miała umiejętności, które mu odpowiadały oraz na ten moment wystarczały zatem poszukiwania innego czarodzieja byłyby stratą czasu. Nie wnikała w jego pracę, nigdy nie pytała do czego potrzebne mu są tak niebezpieczne eliksiry tym samym stając się idealną kandydatką na eksperta od niezbędnych mu ratunkowych kół. W końcu najlepszym sposobem na złapanie tropu, znalezienie ciekawych informacji, które wymagały jedynie weryfikacji było słuchanie drugiego człowieka, którego dłoń spoczywała na zdobionej reliefem szklaneczce pełnej złocistego płynu. Jeśli wiedział zbyt wiele i istniało nader wielkie ryzyko, że może to komuś powtórzyć wystarczyło użyć jej magicznych wyrobów, które w większości przypadków uciszały na wieki.
-Szanujemy się wzajemnie, więc może chciał mi o tym przypomnieć.- uniósł brew spoglądając w jej duże oczy mieniące się piwnym kolorem. Zdjąwszy ręce z jej ramion okrążył ławkę i w momencie, kiedy na niej usiadł ponownie zaciągnął się papierosem. Zastanowiło go jej pytanie, choć przecież jasnym było czego oczekiwał. Właściwie nie wiedział dlaczego zamilkł zamiast przejść do rzeczy – może stosowana przez niego trucizna stała się już nudna? -Potrzebuję tego co zwykle, choć…- przeciągnął ostatnie słowo odwracając twarz w jej kierunku. -Mogłabyś mnie zaskoczyć czymś nowym, lepszym. Potężniejszym.- dokończył z impetem, gdyż to ostatnie wypowiedziane przez niego słowo zawsze powodowało swego rodzaju dumę.

Nigdy nie wnikał w kwestię jej moralności, a tym bardziej unikał jakichkolwiek rozmów o pobudkach do czynienia nieco mroczniejszych rzeczy niżeli na ówczesnych czarodziejów przystało. W dużej przewadze unikano łamania prawa, zadawania bólu, czy najprościej ujętego czynienia zła, ale wyłamujący się z tej bezsensownej reguły mieli szeroki wachlarz możliwości. Wedle ogólnie przyjętych norm Drew stał po tej gorszej stronie, lecz on sam nigdy nie patrzył na siebie przez pryzmat ów kategorii. Żył w przekonaniu, iż wszystkie decyzje, które podejmował były jak najbardziej słuszne i zgodne z jego zasadami nie należącymi do tej diabelskiej grupy. Dobro nie istniało.
-Bo jestem twoim ulubionym klientem.- skwitował nie zwracając uwagi na ostatnią, wypowiedzianą przez nią kwestię. Widział szalejące ogniki w jej oczach i gdzieś w głębi siebie czuł, że nic się przez ten czas nieobecności nie zmieniło. W końcu gdyby podejście, aspiracje i cele uległy diametralnemu odwróceniu to nie pojawiałaby się na ów spotkaniu tłumacząc chociażby pobytem w szpitalu Świętego Munga. Lubiła ryzyko, adrenalinę i nałogi, których zgodnie z powszechnymi normami kobietom nie wypadało się oddawać. Drew jednak o to nie dbał, albowiem za żony brać jej nie zamierzał, stąd etykieta była tylko i wyłącznie jej sprawą.
-Prostszego w użyciu, szybszego w efektach.- ujął krótko nie zamierzając wyjawiać do czego tak naprawdę były mu potrzebne ów trucizny. W końcu mógł nimi handlować za granicą, karmić domowego skrzata, czy używać jako główny składnik potrawy dla ukochanej, prawda? Oczywiście wszystko to mijało się z realnym celem, ale to nie było ważne. -Zawsze ceniłem i szanowałem twoją lojalność Ariadno.- uniósł kącik ust w szelmowskim wyrazie spoglądając w nieprzeniknione oczy. Widział wyraźne zmęczenie i swego rodzaju osowiałość, lecz niegrzecznym było wnikać w prywatne sprawy. Choć właściwie to szkoda było mu na to czasu, albowiem przyszedł w interesach. Zawsze traktował ludzi z góry nie lawirując w osobistych granicach, co zdecydowanie mniejsza grupa uznawała za grzeczne i kulturalne.