Alejka nad brzegiem rzeki

The member 'Drew Macnair' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 73

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Obserwowali okolicę zgodnie z założeniem. Wiedzieli, że prócz nich również oni interesowali się anomaliami i byli skłonni wiele zrobić by to właśnie im przypadł udział obcowania z wypaczoną magią. Jackie wyszła obronną ręką z konfrontacji, jednak nie każdy miał tyle szczęścia.
- Ktoś przybył... – zmrużył ślepia zupełnie jakby to miało wymusić na nich ostrość i pomóc w wyraźniejszym wyłapaniu konturów czarnych sylwetek zbliżających się do źródła anomalii. To było daremne. Anthony podniósł się więc z przykucnięcia na równe nogi. Eliksiry które podczas zakonnego zebrania otrzymał zaszemrały przy jego pasie cicho. Miał przy sobie po jednej porcji: smoczej łzy, eliksiru kameleona, lodowego płaszcza, wiecznego płomienia oraz marynowaną narośl ze szczuroszczeta. Przeniósł spojrzenie na towarzysza nawiązując niewerbalne porozumienie. Jeżeli chcieli ich spotkać przy amonali musieli sprężyć ruchy co też poczynili. Ciepło chodnika iskało podeszwy, przedzierając się przez nie nieprzyjemnie.
Gdy dotarli na miejsce cienie sylwetki również znalazły się w zasięgu ich wzroku. Wyraźniejsze, bliższe. Wyszli im na przeciw. Anthony wyciągnął różdżkę w ich kierunku. Miał na sobie szatę aurora z typowymi dla tego munduru specjalnymi oznakowaniami. Nie można było mieć wątpliwości jakie stanowisko piastował, kim był. Nie krył się ze swoim obliczem. Sprawiedliwość się nie kryła.
- Jako pracownik Departamentu Przestrzegania Prawa nakazuję wam odejść. To teren podległy kontroli ministerstwa. - przestrzegł mając na uwadze, że ciągle mogli trafić na grupę odważniejszych dzieciaków - Pavor veneno! - Wywołał następnie jeden ze standardowych uroków przestrzegających i mających zniechęcić do agresji. Skierował zaklęcie w stronę intruzów - Drew i Deirdre. Nie był pewien czy chciał by dwójka czarodziejów okazała się rzeczywiście kimś przypadkowym, czy też jednak nie.

The member 'Anthony Skamander' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 1

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

| Koniec sierpnia

Był zadziwiająco spokojny. Żadna z niepotrzebnych myśli nie dręczyła zmęczonego umysłu, a nocno-wieczorny spacer zaskakująco odprężał. Samuel nie potrafił wskazać przyczyny ogarniającego go stanu, ale przyjmował je z pokorą. Mógł doszukiwać się istoty. Swoistej analogii, która obejmowała bardzo szczególne momenty najbardziej widoczne w pracy. Misje. Chwila przed walką, akcją, która miała rozgorzeć za chwilę. Przygotowanie i skupienie, popędzające czujność do analizy otoczenia. Do działania.
Plan z założenia był prosty. Doświadczenie oczywiście nakładało na nie odpowiednie dyspozycje, które nie przewidywały zakończenia. Tak było i teraz. W ciemności, w okolicy anomalii, w pobliżu mdlącej aury czarnej magii i gorąca, które buchało z centrum. Powietrze było na tyle parne, że pozwolił sobie na chustę, która przysłaniała usta i nos. Włosy miał ciasno związane, a na ramionach zarzucił płaszcz, nie kryjąc jednak insygni aurorskich. Przerzucona przez ramię torba, kryła kilka eliksirów* Kiwnął głową na słowa kuzyna. Czyli jednak ktoś pokusił się na szarżę z anomalią. Pytanie jedna brzmiało, czy byli to ich wrogowie, czy kolejna, narwana dusza, którą trzeba zniechęcić?
Umysł przestawił się na pracę, na wyższych obrotach. Ciemność nie pozwalała na rozpoznanie sylwetek, które ledwie rysowały się w tle, ale nie mógł lekceważyć obecności intruzów. Zagrożenie było zbyt realne, a własne doświadczenie i opowieści zakonników zbyt głośno wołały, że naiwność jest ostatnim, czego mógł się spodziewać.
Gorąco uderzyło silniej, gdy zbliżyli się do źródła anomalii, która chwilowo - wyglądała na uspokojoną. Chwilowo - bo wiedział, że magia nie będzie długo trzymała chaotycznej mocy. Musieli się spieszyć - W razie odmowy, użyjemy siły i zostaniecie aresztowani - odezwał się ochryple, dołączając do formuły starszego Skamandera. Dzielił ich od nieznajomych dystans, ale musieli ich usłyszeć. Stanął w pozycji gotowości i wsunął cyprysową różdżkę z rękawa. Jej delikatne ciepło przypominało o przepływającej mocy. Tej mrocznej, mdlącej. Musiał wzmocnić siłę jasnej strony - Magicus Extremos - zdecydował pewnie. Aura powinna przydać się jego towarzyszowi. Od ich współpracy zależała skuteczność działania.

* 1x Wieczny płomień, 1x eliksir kameleona, 1x maść z wodnej gwiazdy

The member 'Samuel Skamander' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 27

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Macnair znów uratował sytuację. Z różdżki Deirdre nie pomknął nawet najsłabszy promień, mogący choć na moment zmrozić parującą powierzchnię, ale towarzyszący jej czarodziej skutecznie ochłodził gorącą atmosferę. Podłoże przestało parzyć ich stopy a kostka brukowa wróciła do swojego naturalnego, szarego koloru. Mogli ruszyć dalej, przed siebie, gdzie na środku alejki miała znajdować się pulsującą czarną magią anomalia. Nie traciła czasu ani energii na kontynuowanie pogawędki - tą mogli przeprowadzić później, już po zakończonej sukcesem interwencji, mającej przyczynić się do wzmocnienia potęgi Czarnego Pana.
Historia zatoczyła jednak koło i nie dane było im spokojne przywrócenie świata czarodziejów do porządku. Ktoś znów postanowił im przeszkodzić - tym razem byli to zapewne aurorzy, jeden z nich śmiało przedstawił swe stanowisko. Deirdre westchnęła cicho, spoglądając na mężczyzn uważnie spod ciemnego kaptura. Szkoda, naprawdę szkoda, liczyła na to, że tym razem będą mogli wypełnić dobry uczynek wobec magicznego społeczeństwa, naprawiając to, co tak nieudanie próbowało uczynić Ministerstwo Magii. Niestety, znów zostali zaatakowani - a nie miała na tyle czasu, by wdawać się w czcze pogawędki. Kątem oka zerknęła na Macnaira, powtórka z wątpliwej rozrywki dawała im szansę do poćwiczenia ulubionych zaklęć - nawet jeśli szala przechyliłaby się na korzyść służbistów wątpliwej sprawiedliwości, ciągle mogli wyciągnąć z tej nocy odpowiednie wnioski. - Corescident - powiedziała wyraźnie, celując różdżką w jednego z mężczyzn: tego, który odezwał się jako drugi. Ostatnia konfrontacja w szwalni Parkinsonów nie przyniosła jej ani (bolesnej?) lekcji ani żadnego wyzwania, liczyła więc, że tym razem stanie się inaczej. Zaczynała więc z wysokiego C, nie kryjąc się ze swoimi uczuciami odnośnie działań aurorów.


|obniżone st zaklęcia

The member 'Deirdre Tsagairt' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 97

--------------------------------

#2 'k10' : 9

--------------------------------

#3 'Anomalie - CZ' :

Zaklęcie powiodło się na co uśmiechnął się z satysfakcją, bo choć nie należało do trudnych to mało brakowało, a znów musieliby uciekać przed mocą anomalii. Naprawdę liczył, że tym razem wszystko przebiegnie po ich myśli i czym prędzej wypełnią rozkaz Czarnego Pana, którego potęga nieustannie poszerzała swe granice. Rzuciwszy wymowne spojrzenie Deirdre liczył, że czym prędzej ruszy przed siebie, aby przedostać się bliżej źródła niesfornej magii, jednak głos dobiegający zza jego pleców sprawił, iż uniósł wysoko brwi. Powtórka z rozrywki? Zacisnąwszy mocniej różdżkę w dłoni obrócił się przez ramię upewniając się przed tym, czy zaciągnięty na głowę kaptur wciąż się tam znajdował.
Słowa jednego, a następnie drugiego aurora sprawiły, że wygiął wargi w kpiącym uśmiechu. Nie wiedział czego Ci nieudacznicy chcieli, ale miał nadzieję czym prędzej się z nimi uporać i powrócić do celu misji. Przyjrzawszy się powierzchownie jednemu z nich odniósł wrażenie, iż gdzieś już go widział, pamięć związana z wydarzeniami mogła go mylić, ale nie ta do twarzy wymagająca również spostrzegawczości. W końcu to po detalach człowiek był w stanie skojarzyć najwięcej. Zignorował to jednak – zaatakowano ich, a on nie wyobrażał sobie pokojowo podejść do sytuacji nawet jeśli zaklęcie teoretycznie było niegroźne i nieudane.
Spostrzegając, jak z różdżki Deirdre wybuchło potężnym światłem silne zaklęcie uniósł nieznacznie brew; czyżby poprzednia wpadka była tylko po to, aby wówczas moc mogła się skumulować? Albo miał reakcję alergiczną na aurorów - to było rozsądne wytłumaczenie. Nie zwlekając ani chwili dłużej wycelował w drugiego z mężczyzn (Anthony), a z jego ust poleciało jedno, które słowo. -Vulnerario- wypowiedział poruszając dłonią. Oby tylko anomalie nie stanęły mu drodze, naprawdę nie miał czasu na zabawę, a owym dwóm mężczyznom wyraźnie rozrywki brakowało.

| st zaklęcia obniżone o 5

The member 'Drew Macnair' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 6

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :


--------------------------------

#3 'k10' : 5

Glacius zwerbalizowany przed Drew odniósł pozytywny skutek i ziemia, do tej pory rozgrzana niemal do czerwoności, schłodziła się pod wpływem zimnej mgły – różnica temperatur nie pozwoliła, by całą powierzchnię pokrył lód, a jedynie zimny, piaskowaty szron. Mogliście stąpać bezpiecznie po całej długości alejki.
Chłodne, wieczorne powietrze przeciął głos i kiedy Deirdre i Drew odwrócili się w stronę jego źródła, mogli zobaczyć dwóch mężczyzn znajdujących się na środku drogi. Światło latarni słabo oświetlało twarze wszystkich, pozostawiało je w objęciach półmroku, ale Rycerze Walpurgii mogli zauważyć lśniącą na piersi mężczyzny odznakę rozpoznawczą Biura Aurorów. Nie wiadomo, czy to podziemna bliskość anomalii, czy brak odpowiedniego skupienia – zaklęcie Anthony’ego odniosło zupełnie inny skutek, niż zamierzał auror. Mgła, owszem, wydobyła się z jego różdżki, ale zamiast popłynąć w stronę przeciwników, zaatakowała swojego twórcę i objęła działaniem również Samuela, stojącego wystarczająco blisko kuzyna. Ich obojgu ogarnęła niechęć do prowadzenia dalszych działań ofensywnych, ale mimo ograniczonej widoczności mogli dostrzec, że słowa ostrzeżenia nie podziałały i przeciwnicy właśnie celowali w nich swoje różdżki – Deirdre skierowała swoje zaklęcie w stronę Samuela (moc = 139), zaklęcie Drew okazało się niecelne i minęło Anthony’ego, jednak ręka Rycerza wyglądała bardzo źle, piekła jak polewana gorącą smołą, pokrywając się grubymi, twardymi strupami. Efekt ten, choć bolesny, trwał tylko chwilę i Drew znów mógł operować dłonią.
Samuel, wypowiadając inkantację zaklęcia, poczuł, że niewiele brakowało, by promień objął jego kuzyna i wzmocnił go.

| Kolejka: Rycerze (24h), Zakon (24h)

Obniżenie ST do zaklęcia Corescident nie będzie liczyło się do końca trwania pojedynku, ponieważ zostało to zmienione w trakcie jego trwania, a nie przed jego rozpoczęciem.

Kolejka wygląda w ten sposób, ponieważ rozpoczęła się z momentem próby rzucenia przez Anthony’ego zaklęcia Pavor veneno, co jest uznawane za atak. W tej samej kolejce Rycerze mieli szanse na „obronę”, ale zmieniła się ona na atak ze względu na brak zaklęcia, przed którym mogliby się obronić. Kolejka w tym momencie się odwraca - Rycerze mają szansę na atak, Zakon na obronę, potem zaczyna Zakon swoim atakiem, Rycerze się bronią. W razie wątpliwości, proszę o wysyłanie wiadomości na konto Eileen.

Mapka - instrukcja obsługi:

Legenda:
• Anthony
• Samuel
• Deirdre
• Drew

Zaklęcia:
Pavor veneno (Zakon) 1/3

Różdżka aż zadrżała; moc zaklęcia zdziwiła samą Deirdre, rzuciła niezwykle potężną czarnomagiczną klątwę - pomimo zaskoczenia i niezbyt przyjemnych wspomnień z ostatniego spotkania w szwalni Parkinsonów. Atak przeciwników się nie powiódł, ale nie marnowała czasu na analizowanie ich zdolności magicznych: mogli jeszcze stanowić zagrożenie, zwłaszcza ten drugi, z lśniącą odznaką aurora. Należało go szybko unieszkodliwić, by móc swobodnie zająć się anomalią. - Sectumsempra - wypowiedziała ze spokojem, celując różdżką - w ślad za Macnairem - w Anthony'ego, a dokładniej prosto w jego pierś, by zadać jak najgłębsze, najmocniej krwawiące rany. Dopiero później cofnęła się o krok do tyłu, ciągle z wyciągniętą przed siebie różdżką. Musiała być skupiona i gotowa, ryzykowali wiele, ale czymże była zabawa bez odrobiny niepokoju?

| idę kratkę w lewo

The member 'Deirdre Tsagairt' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 25

--------------------------------

#2 'k10' : 7

--------------------------------

#3 'Anomalie - CZ' :

Warknął gniewnie sam do siebie, pod nosem i niesłyszalnie, kiedy różdżka odmówiła mu posłuszeństwa. Nie miał pojęcia, z jakiego powodu zaklęcia bardziej mu znane i szkolone wychodziły zdecydowanie rzadziej niżeli te używane sporadycznie. Nie było jednak czasu na zbędne dywagacje i analizę, bowiem przeciwnicy w teorii byli nieobliczalni, stąd czym prędzej powinien wziąć się w garść pokazując co naprawdę potrafi. Gardził aurorami równie mocno co jego towarzyszka, wiec liczył poczęstować jednego z nich trudnym do obrony czarem.
-Insanio.- wypowiedział ponownie kierując swą broń na nieznanego mu mężczyznę (Anthonego) w nadziei, że tym razem da mu więcej pola do popisu. Paskudna anomalia wciąż dawała mu się we znaki, ale spotkał się już z podobną na Wiklinowym Magu i wiedział, że wkrótce minie. Ignorował ból, choć ten powodował drobne drgania nadgarstka. Musiał je zniwelować. Tuż po wypowiedzeniu inkantacji przesunął się w swoją lewą stronę obserwując kątem oka poczynania Deirdre.

| kratka w górę, miejsce w którym stała w poprzedniej turze Dei.

The member 'Drew Macnair' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 92

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :


--------------------------------

#3 'k10' : 4

Nie padło żadne słowo. Nic prócz wypowiadanych inkantacji. Ich pochodzenie mówiło jednak samo za siebie. Czy mógł się zdziwić? Trafili na jednych z nieproszonych gości, którzy tak lubowali się w niszczeniu panującej rzeczywistości. Wlewali w ich czarodziejski świat plugastwo, a oni - musieli stawić mu czoła. Do tego był stworzony, taką wybrał drogę i - wybrałby ją jeszcze raz. Nawet znając wszystkie konsekwencje działań.
Nie zalała go gniewna fala, która tak często wyrywała go w młodości do przodu. Czuł za to chłód i - nawet jeśli było to absurdalne - czuł spokój. Chłodny, przygaszony, może nieco odległy. Ale wciąż trzymał się ramion Skamandera, nawet w chwili, gdy dostrzegł pędzącą w jego kierunku brzydką, zgniłą smugę, idącą za czarnomagicznym zaklęciem. Kimkolwiek była nieznajoma, jak bardzo zanurzona była w plugastwie, była potężna w mocy. Siła wypowiadanej formuł niemal zlała się z tętniącą za ich plecami anomalią i wirujący chaosem spaczonej magii.
Krew ruszyły szybciej, gdy adrenalina odezwała się cichym śpiewem w tętniącej w uszach melodii. Spojrzał na towarzysza. I w jego stronę pędziło zaklęcie. Przeciwnicy zagrali bardzo wysoko, ale nie przerażało go to. Być może trafili w końcu na kogoś z prawdziwie winnych szalejącego okrucieństwa. Jeśli tak, trafili na przeszkodę. Żaden Skamander się nie poddawał. Mieli to w genach. Nawet, kiedy zalała ich fala odurzającej zniechęceniem mgły. Myśli zakotłowały się, wpuszczając w ich szeregi nieprzyjemną niemoc. Musiał się skupić, przełamać wdychaną z powietrzem magię - Expecto Patronum - wrócił do źródła. Do początku, który porwał go na ścieżkę do światła. Niemal słyszał pieść feniksa i głos Profesora. Walczyli przecież po słusznej stronie mocy. Spojrzał na kuzyna - W bok - wyszeptał, po czym przesunął się, by wyjść z pola rażenia mgły.

* przesuwam się na mapie kratkę w dół