Pub "Ostatnia stacja"

13 listopada
Carlisle&Francesca

Trzynaście razy zmieniała zdanie, zanim zdecydowała się zatrzymać pod drzwiami baru. Wizyty w Londynie przepełnione były pilniejszymi sprawunkami do załatwienia, niż inspekcja obskurnie wyglądającego lokalu na obrzeżach miasta, ale Carlisle dłużej nie mogła już ignorować potrzeby przebywania w większym skupisku ludzi. Taka co prawda przychodziła do niej rzadko, im więcej jednak czasu spędzała na gorączkowych poszukiwaniach brata i wypełnianiu zawodowych obowiązków, tym częściej łapała się na zbędnym zagadywaniu napotkanych osób. Nawet najwięksi samotnicy potrzebują momentami wyboru pozostania we własnej samotni, lub wychylenia się z niej na kilka godzin. Devon i Ottery St Catchpole były bezpieczne, a każdy kolejny dzień dodawał Carlisle pewności w orientacji po nowym miejscu zamieszkania, to jednak Londyn najmocniej uosabiał urok Paryża, za którym nieśmiało zdarzało się kobiecie tęsknić w chwilach zwątpienia. Dlatego właśnie gdy mijając kolejną ulicę odsłonił się przed nią kolejno rząd eleganckich witryn sklepowych, a na samym końcu alei niepozornie ukryty przybytek "Ostatniej stacji" pozwoliła umysłowi się zawahać. Nic w końcu nie stało na przeszkodzie by zerknęła chociaż na chwilę do środka. W myślach z rozbawieniem wyobraziła sobie swoje dawne koleżanki z Beauxbatons w tej samej sytuacji. Ubrane w najkosztowniejsze kreacje prosto spod rąk prywatnych krawcowych, z delikatnie splecionymi w misterny warkocz włosami i jeszcze delikatniejszymi ustami wygiętymi w grymasie obrzydzenia. Kiedyś wyglądała pewnie podobnie, młodsza o te dwanaście lat i zupełnie nieprzystosowana do życia poza bańką arystokratycznej protekcji intelektualistów. De Montmorency uwielbiał takie miejsce, na każdej wyprawie ciągnąc ich do najciemniejszej speluny w okolicy z wypiekami na pomarszczonej twarzy. Musieli wtedy stanowić zabawny widok, grupa naukowców, kilkoro praktykantów w tym ona sama - blondynka o zdeterminowanej minie i zmarszczonych brwiach, a na czele całej gromady staruszek w beżowym, pustynnym kapeluszu, którego Mistrz Lucien odmawiał zdjęcia nawet do snu. Parsknęła do siebie, a odbicie w brudnej szybie odpowiedziało kobiecie tym samym, cichym gestem. Wreszcie podjąwszy decyzję chwyciła za niepokojąco lepką klamkę i postawiła pierwszy krok w przydymionym wnętrzu pubu. Klientów nie było aż tak wiele, ale na szczęście wszyscy obecni zdawali się zajęci własnymi sprawami i na widok nowo przybyłej okazali tylko chwilowe zainteresowanie, po czym wrócili do zerkania na swoje szklanki.
Carlisle zlustrowała wolne miejsca w poszukiwaniu odpowiedniego kąta dla siebie, po czym ostatecznie zdecydowała się usiąść przy okrągłym stoliku na tyle, tak by mieć dobry widok na wszystkich wchodzących, ale jednocześnie samemu nie rzucać się w oczy. Tak naprawdę w najśmielszych oczekiwaniach nie liczyła, że znajdzie tutaj kogoś znajomego, ale w razie potrzeby wolała być gotowa do natychmiastowej reakcji. Skinieniem dłoni zasygnalizowała barmanowi ochotę na coś do picia. Barczysty mężczyzna zajmował koronne stanowisko za drewnianym barem, swoimi masywnymi barkami zdając się wręcz rozsadza założony przez szyję kuchenny fartuch. Po kilku minutach postawił przed Carlisle prostą butelkę ale, którą bez chwili zastanowienia przyłożyła do ust. Smakowało znacznie lepiej niż się spodziewała, a sam ten fakt stanowił uzasadnienie dla sukcesu, jakim było to wyjście. Niebieskooka była bowiem pewna, że jeśli jeszcze jeden raz napije się czarnej herbaty z miodem, to zupełnie straci wyczucie jakiegokolwiek innego aromatu. Trzymając ale w dłoni poczęła spokojnie rozglądać się po bokach, kątem oka rejestrując stojącą w kącie szafę grającą. Ciekawe czy mieli coś Celesty Warbeck…

2 października 1957

Odessana z magii butelka z brzękiem potoczyła się na bok, ale otoczenie wcale nie przestało wirować. Z chwilą gdy nasze stopy uderzyły o podłoże, inercja gwałtownie podcięła mi nogi, powalając na ziemię. Przez kilka bolesnych sekund leżałem nieruchomo, nie śmiąc podnieść spojrzenia na zmaterializowany przed nami cel błyskawicznej podróży. Niech on pierwszy sprawdzi teren. Niech upewni się, że tym razem nic nam nie grozi. Ledwie przemknęło mi to przez myśl, poczułem niechęć do samego siebie. Nie byłem księżniczką na wieży, żeby czekać na ratunek przed widokiem, który miał ukazać się moim oczom, szczególnie że po równie twardym lądowaniu to mój brat mógłby potrzebować pomocy.
Ustępujące zawroty głowy wreszcie pozwoliły mi na przyjęcie pozycji wertykalnej, dzięki czemu szybko odszukałem go wzrokiem. Podobnie jak ja, został brutalnie potraktowany przez grawitację i właśnie zbierał się do pionu. Skoro tak, to najprawdopodobniej przypłacił zakończenie wycieczki paroma siniakami, w związku z czym mogłem w spokoju rozejrzeć się po okolicy.
Pomimo późnej pory, pobliska ulica tętniła życiem. Z każdej strony dobiegała mnie kakofonia splątanych ze sobą dźwięków, a oślepiająco jasne światła zdawały się wypalać moje nawykłe do ciemności źrenice. Szczęściem miejscem naszego lądowania okazał się płaski dach jakiegoś budynku. Miałem nadzieję, że stoczona poza krawędź butelka nie wyrządzi nikomu krzywdy ani… och, no tak, ani tym bardziej nie zwróci na nas niczyjej uwagi. Czy widok dwóch siedzących na cegłówkach nastolatków mógł skłonić korzystających z chodnika przechodniów do jakiejś idiotycznej reakcji? Wolałem tego nie sprawdzać.
Na wszelki wypadek usiadłem i ostrożnie przesunąłem się ku ścianie budynku, by lepiej przypatrzyć się uliczce. Zmiana położenia okazała się dość gwałtowna, by znów zakręciło mi się w głowie. Rzeczywistość, hałas, przeszywający na wskroś ziąb momentalnie przestały istnieć. Mocno zacisnąłem palce na dachówkach, skoncentrowany wyłącznie na zachowaniu równowagi. Konstantyn chyba by mi nie darował, gdybym po tym wszystkim zabił się w równie głupi sposób. Bicie mojego serca powoli odzyskiwało swój normalny rytm, a ja przymknąłem powieki, pragnąc powstrzymać nadciągającą falę torsji.

Wirowało, można nawet powiedzieć, że toczyło piruety, a my w tym tańcu zaklęci nie spodziewaliśmy się tak twardego lądowania. Należało zawsze wyczekać na odpowiedni moment i szczerze powiedziawszy, wydawało mi się, że odnalazłem ten poprawny. Lata używania innych magicznych środków transportu bardzo utrudniały w opanowaniu równowagi, szczególnie gdy byłem tak pewien siebie. Od momentu wypowiedzenia czarnomagicznego zaklęcia w stronę mugola musiałem być pewny, zarówno za siebie, jak i brata, bo teraz zostaliśmy tylko my. Jego zagubienie i niezrozumienie zderzało się z moim przekonaniem, że robimy dobrze, idziemy w odpowiednim kierunku, gdzieś w końcu musieliśmy trafić. Moje kościste plecy trafiły o coś twardego, ból momentalnie rozprzestrzenił się po ciele, jednak szybko poderwałem się na łokciu, patrząc żywo na otoczenie. Byliśmy wysoko, zbyt wysoko jak na podłoże. Czujny wzrok wyłapał różnicę w poziomach, musiałem odnaleźć brata, natychmiast.
Choć jedyne światło oferowane przez pobliskie lampy dawało raczej cienisty rzut na dach, gdzie wylądowaliśmy, byłem w stanie wypatrzyć brata. Momentalnie coś zeszło z moich ramion, chyba zaczynałem mu powoli zbyt mocno matkować, ale czy nie taka była rola starszego bliźniaka? Podniosłem się lekko, wyczuwając w tym ruchu jak łopatki oberwały od twardego lądowania, a siedzenie przestaje być tak wygodne, jak niegdyś. Byle tylko nie kość ogonowa. Pomyślałem w przestrachu, bo w żaden sposób nie wyobrażałem sobie przeżywać teraz takich katuszy, kiedy mamy przed sobą poważne zadanie. Przez cały czas mówiłem my, choć dobrze wiedziałem, że to ja muszę się zająć wszystkim, począwszy od przytrzymania brata przed straceniem równowagi w dół, aż po znalezienie miejsca, którym moglibyśmy choćby na chwilę skryć głowę przed łuną nocnego księżyca. Próbując dopełnić tego pierwszego, przeniosłem się na kolana, momentalnie transportując się bliżej brata. Nie miałem czasu na tracenie równowagi, musiałem go przytrzymać, trochę dla niego, trochę dla siebie. Żyliśmy.
- Kiro - mruknąłem suchym gardłem, nie brzmiałem jak zwykle, brakowało mi pełni dźwięku, którym zdołałbym oddać całą swoją osobę, byłem jakby na skraju. Rosyjski akcent był niczym więcej jak poezją, której nijak było słychać w tle. Gdzie trafiliśmy? - Oddychaj. - poleciłem mocno, po rosyjsku, jak jeden z tych wojskowych rozkazów zasłyszanych na ulicach Leningradu; jakby faktycznie mogło to pomóc, położyłem swoją dłoń na jego plecach w geście wsparcia. Nie mamy na to czasu. Pomyślałem, jednak wiedziałem, że potrzebuje trochę czasu, by dojść do siebie. Może niech już zwymiotuje, będzie mu lepiej.
- Śmiało, nie krępuj się. - stwierdziłem krótko w rodzimym języku, spojrzałem w dół tylko po to, by szybko wycofać głowę. Piekielnie mi się zakręciło, do Lenina, warknąłem w myślach. Trzymając dłoń na jego plecach, zacząłem się rozglądać, z początku gdzieś dalej, żeby przechodzić coraz bliżej i bliżej, aż w końcu wzrok i ciało przyzwyczaiło się do otoczenia. Zamrugałem, kilkukrotnie szukając, nie tylko naszych zaczarowanych toreb, ale również zejścia. Chyba nawet coś dojrzałem i całkiem niespeszony tym, że bliźniak rzygał, czy też nie, zacząłem po rosyjsku z pewnością - Chodź, tam możemy zejść na dół.
Znalazłem wyjście, zawsze znajduję.

Nie po raz pierwszy przestałem rozumieć, co się tak naprawdę ze mną dzieje.
Siedziałem nad krawędzią, a perspektywa upadku z wysokości sprawiała, że wspomnienia ostatnich dni na pewien czas wyparły otaczającą mnie teraźniejszość. Znajoma fala paniki z wolna wślizgiwała się do naczyń krwionośnych, gotowa rozprzestrzenić się po całym ciele niczym trucizna. I chociaż wyraz mojej twarzy nie ulegał drastycznej zmianie, to czy mój bliźniaczy brat nie dysponował zaskakującą zdolnością obserwacji? Zdradzały mnie jedynie przymknięte oczy oraz dłonie, zwinięte w pięści dość kurczowo, by w odrętwieniu nie odczuwały odciskanych na skórze paznokci. Omal nie spadłem. Mogłem zginąć. Obaj mogliśmy zginąć.
Nie teraz, Kirill, nie teraz.
Grozi nam niebezpieczeństwo.
Konstantyn cię potrzebuje.
Mama. Mama. Mama.
Jeszcze mocniej zwarłem ze sobą powieki, aż zobaczyłem drobne, świetliste punkciki, formujące fascynujące kształty jak kryształki w kalejdoskopie. Spróbowałem skupić całą uwagę na kojącym głosie brata, jak gdyby nic więcej nie miało już żadnego znaczenia. Musiałem tylko słuchać, nic poza tym. Cierpliwie słuchać i głęboko oddychać, w myślach odliczając do piętnastu przed nabraniem kolejnego haustu zimnego, nocnego powietrza.
Nie teraz. Przyjdzie na to czas.
Moje zgrabiałe palce nareszcie zaczęły się rozluźniać, a w głowie zapanowała przyjemna cisza. Już tylko żołądek w dalszym ciągu uparcie domagał się gwałtownego opróżnienia.
Biedny Koka ofiarnie trzymał dłoń na moich plecach, gdy zrozumienie sensu jego porady skłoniło mnie do zastosowania się do niej. Nie wiem jednak, co też strzeliło mi do głowy, żebym z troski o dachówki wychylił się poza krawędź budynku i wycelował w rozwieszony nad chodnikiem baldachim. Orientując się, co właśnie zrobiłem, szybko cofnąłem głowę i odsunąłem się w głąb dachu. Na szczęście z dołu nie dobiegał żaden krzyk, świadczący o tym, że jakiś niewinny przechodzień padł ofiarą moich problemów żołądkowych.
Z zadumy nad własną nierozwagą oraz jej potencjalnymi konsekwencjami znienacka wyrwały mnie słowa brata. Niefrasobliwie otarłem usta wierzchem dłoni i obejrzałem się we wskazanym przezeń kierunku. Bez słowa przyjąłem postawę stojącą, tym razem uważając, by nie zrobić sobie ani Koce większej krzywdy i postąpiłem kilka o kroków do przodu. Byłem głodny, zmęczony i zmarznięty, a z nieznanych mi przyczyn planowaliśmy dalszy spacer. Zresztą... Po co w ogóle lądować na dachu, skoro w ciągu kilku minut będziemy z niego schodzili?
- Pójdźmy już spać – poprosiłem po chwili milczenia. Mój podbródek wciąż lekko drżał po zwróceniu skąpego śniadania. - Gdzie będziemy nocowali? Czy to daleko stąd?

Podtrzymywałem go, bo był jedynym, co zostało mi z tej samej, najbliższej krwi. W tym momencie nie liczyły się wielkie hołdy i snucia niczym panicz. Byliśmy obdarci z wszelkiej chwały. Musieliśmy się z tego wydostać. Ani mi się śniło czekać na kolejne minuty na letargu, zwyczajnym chłonięciu zimna wieczoru, które próbowało uśpić bliźniaka, niestety nie ze mną te numery, musieliśmy znaleźć jakieś łóżka. Konwulsje wstrząsnęły ciałem pod ręką, a ja bez żadnych przeszkód wciąż pilnowałem, żeby przypadkiem nie próbował spaść z krawędzi. Nie brzydziło mnie to, co ludzkie, wychowywaliśmy się praktycznie jak jedność, choć jego ból nie był moim, po prostu się przejmowałem jego funkcjonowaniem. Nie potrzebne były tutaj dodatkowe głębie, bo czy robiłem to z czystej chęci przetrwania, profitu, a może głębszych uczuć, to nie miało tak wielkiego znaczenia. Najważniejsze to odnaleźć kawałek schronu na chwilę. Powinniśmy żyć godnie i spokojnie, choć od pamiętnego wystrzału broni wycelowanej w naszym kierunku wiedziałem, że nie było to możliwe, nie w ZSRR, tam, gdzie pozostały moje powoli kiełkujące kontakty. Gdyby Ciotka Zlata była razem z nami... być może wszystko wydarzyłoby się inaczej, a może wręcz przeciwnie? Głupio było gdybać, kiedy nie było ku temu okazji, może wieczorem, może dzisiaj choć raz sen nie odetnie szybciej, niż powinien? Przecież nie byłem zmęczony, robiłem to, co zawsze tylko w o wiele intensywniejszym stopniu, doprowadzałem do porządku.
Wyczekałem, aż stanie na nogi, byłem gotów wesprzeć go swoim równie kościstym ciałem, samemu odnalazłem pion kilka sekund później. Zbyt zdeterminowany, by odnaleźć schronienie w kilku długich krokach znalazłem się przy jednej torbie, zaraz podchodząc do drugiej. Kirył był w rozsypce. Wręczyłem mu jedną z magicznych toreb z rzeczami schowanymi w pośpiechu, a nawet tymi zakupionymi w ciągu ostatnich dni. Nie zabraliśmy ze sobą zbyt dużo, w rzeczywistości nie zabraliśmy praktycznie nic, choć na szczęście monety nie trzymały się nas jak Stalin spokoju, mogliśmy sobie na nieco pozwolić. Niech niesie ten swój kocioł. Pomyślałem z determinacją, byliśmy w tym oboje, żaden ani grama mniej lub więcej, razem musiała ciążyć na nas rzeczywistość, choć szedłem tuż obok, w razie, gdyby potrzebował asekuracji.
- Zajmę się tym. - odpowiedziałem z nakładem spokoju do brata, który zwykle wydawał się sprawdzać cierpliwość swoich rozmówców, w rzeczywistości taki był, wiedziałem to od lat. Potrzebowaliśmy miejsca, żeby na chwilę odetchnąć. - Zejdziemy, znajdziemy gospodę i wynajmiemy pokój. - wyliczałem kolejno w prostych komunikatach, bo przecież widziałem, że trapią go jakieś bóle, sam również potrzebowałem nieco ogłady, bo co któryś krok też wydawał się nieco zbyt niepewny. Wyciągnąłem różdżkę i bez zbędnych dodatków ruszyłem nadgarstkiem. Brakowało mi tej płynności, jednak również byłem zmęczony, zbyt zmęczony ciągłą ucieczką. - Accio - zadyktowałem, a raczej rozkazałem twardo do dużego śmietnika, który na szczęście miał zamknięte wieko. Ustawiwszy go pod naszymi nogami, usiadłem na krawędzi, zrzucając torbę na śmietnik, samemu dosięgając go kilka sekund później. Było nisko, na tyle, by spokojnie zeskoczyć na śmietnik i zejść na podłogę. Nasze niemal stu dziewięćdziesięcio centymetrowe ciała nie mogły mieć zbyt dużego problemu. Wiedziałem, że będzie niepewny. Po zejściu na dół miałem już w ręku różdżkę i torbę, byłem gotów go asekurować. - Powoli Kiro, zrzuć najpierw torbę, zaraz znajdziemy miejsce do spania. - odparłem z otuchą w naszym języku, ani mi się śniło sterczeć tam, choćby chwilę dłużej. Wiedziałem, że zaraz się upora z tym odrętwieniem, musiał. Czekała nas jeszcze przeprawa do lokalu obok. Język wydawał się dziwacznie obcy, w pełni niepodobny do żadnego, najpierw Kirill.

Nasz bagaż nie ważył zbyt wiele, co znacznie ułatwiało poruszanie się po nieznanych terenach. Choć to niemożliwe, dręczące mnie znużenie zdawało się dodawać torbie dodatkowych kilogramów.
Nadal nie wiedziałem, jak daleko znajduje się wspomniana przez brata gospoda, jednak świadomość jej istnienia podniosła mnie trochę na duchu. Krótka analiza prowadziła do wniosku, że wszystko idzie zgodnie z nieznanym mi planem Konstantyna. Mój bliźniak wiedział, gdzie z grubsza się znajdujemy i potrzebował jedynie trochę czasu, żeby odnaleźć odpowiednią drogę.
- Może należało by zaopatrzyć się w mapę? - zaproponowałem. Wolałbym wprawdzie, żeby nie trzymał przede mną dotyczących nas obu spraw w sekrecie, ale wierzyłem, że kierowały nim słuszne pobudki. Zresztą, nie byłem nawet w nastroju do dyskusji na ten temat.
Obserwowałem, jak przywołany zaklęciem śmietnik sunie w powietrzu i mimowolnie zachichotałem. Nie pamiętam, kiedy ostatnio przynajmniej się uśmiechnąłem.
Konstantyn zwinnie zeskoczył na ziemię, a mi nie pozostawało nic innego niż podążanie jego śladem.
- Przecież wiem, jak to zrobić - podkreśliłem. Wolałem, żeby oszczędzał siły niż marnował je na wydawanie mi instrukcji.
Ku mojemu rozczarowaniu, upuszczona przeze mnie torba uderzyła o krawędź śmietnika i zsunęła się na podłoże. Powinszować celności! Całe szczęście, że zbiornik był wystarczająco wypełniony, żeby się przy tym nie przewrócić.
Skok udał mi się o wiele zgrabniej niż rzucanie węzełkiem, chociaż pojemnik niebezpiecznie zachybotał pod wpływem mojego ciężaru. Wraz ze zmianą mojego położenia harmider dobiegający z ulicy przybrał na sile. Z początku niewiele byłem w stanie zobaczyć, a otoczenie sprawiało wrażenie rozmytego, pogrążonego w dziesiątkach różnobarwnych refleksów. Najwyraźniej nawykłe do ciemności źrenice potrzebowały nieco więcej czasu, by zmniejszyć swoje rozmiary. Dla poprawy komfortu zmrużyłem załzawione oczy, zanim spróbowałem dowiedzieć się czegoś więcej o okolicy.
Szybko zauważyłem, że mimo stosunkowo późnej pory pobliskie lokale pozostają otwarte, a klienci wlewają się do nich jak fale. Starałem się zbyt długo nie zastanawiać nad tym, dlaczego ludzie nie bawią się przy muzyce w ciągu dnia, skoro natura przeznaczyła nam noc na wypoczynek i skrywanie się przed drapieżnikami.
Podniosłem swoje rzeczy i przycisnąłem je do piersi, żywiąc nadzieję, że niczego nie obtłukłem. Zanim ruszyłem przed siebie, spojrzałem jeszcze na Konstantyna. Z nas dwóch to on wiedział, dokąd tak naprawdę zmierzamy.