Windy Ministerstwa Magii

Co za kretyńska sytuacja. Rozkleiłam się w windzie, która chyba nie miała lepszego momentu na zacięcie się.
Wdowa, wdowa, wdowa. To wydawało mi się takie surrealistyczne. Byłam panną, byłam żoną, ale nigdy jeszcze nie byłam wdową. Hm, trudno byłoby, żebym była nią wcześniej, skoro Cillian był moją pierwszą miłością. Był… jest… Nie, nie wiem. Chciałabym, by ktokolwiek powiedział mi, co powinnam teraz myśleć i czuć.
Cillian jest martwy. Co za dziwna myśl. Już nigdy go nie usłyszę, nie przytulę, nie pocałuję, nie zobaczę jego porannej szopy na głowie i nie zniszczę stanu jego fryzury jeszcze bardziej, tarmosząc go po włosach. To wszystko miało już nigdy nie wrócić, jak i Cillian nigdy już nie wróci do domu. Czy ja będę samotną matką? Jak Peony?
Zachciało mi się płakać mocniej, niż poprzednio, o ile to w ogóle możliwe, i pewnie rozbeczałabym się na dobre, gdyby nie krótkie: a ja Robert. Ten facet naprawdę nie wiedział, co zrobić, prawda? Nie dziwiłam mu się, pewnie też byłabym cokolwiek zakłopotana w takiej sytuacji. Musiał myśleć, że utknął w zafajdanej sowimi odchodami windzie z łatwo wpadającą w histerię wariatką. Zaśmiałam się więc krótko pomiędzy jednym szlochem a drugim. Byłam ciekawa, jak Cillian zachowałby się w takiej sytuacji? Pewnie też podałby mi chusteczkę, zupełnie jak ten cały Robert. Ciekawe, czy kiedyś go to spotkało, przecież bardzo często jeździł windami Ministerstwa, a w nich dzieje się praktycznie wszystko. Nie opowiadał mi żadnej takiej historii, ale może było coś takiego, gdy ja byłam jeszcze na stażu?
Przyjęłam chustkę z wdzięcznością i ostrożnie otarłam nią oczy i policzki. Pewnie w skali od jeden do dziesięć wyglądam jak minus osiem, ze spuchniętą od płaczu twarzą, ale nie obchodziło mnie to zbytnio.
— Dziękuję — wykrztusiłam. — Moje kolana są jak w najlepszym porządku.
Przynajmniej one.
Już mniej zapłakana spojrzałam na mężczyznę. Wyglądał na zatroskanego i zakłopotanego – hm, nie dziwię mu się – ale w jego oczach dostrzegłam też coś jakby na kształt… zrozumienia. A może tylko mi się wydawało, że je widzę? Może tak bardzo chciałam, by teraz ktoś rozumiał, co czuję, że obarczyłam tą odpowiedzialnością Bogu ducha winnego mężczyznę?
— Wie pan, panie Robercie, wdowa to nie jest moje prawdziwe imię — dodałam zaraz, zaczerpnąwszy głębokiego oddechu, by uspokoić rozszalałe serce i zmniejszyć prawdopodobieństwo, że głos mi się załamie. — Nazywam się Tamuna Moody… Agiashvili… Nie… Nie wiem, czy powinnam wrócić do panieńskiego. Po prostu Tamuna.
Bezradnie pociągnęłam nosem, próbując doprowadzić się do porządku i myśleć o czymkolwiek innym, byle nie o Cillianie, byle nie o tym, co powiem Alastorowi, gdy będzie pytał o ojca, gdy będzie siedział z przyklejonym do szyby nosem na Wielkanoc, a potem na Gwiazdkę i wypatrywał taty, który już nigdy… Podbródek znowu zadrżał mi niebezpiecznie.
Chyba jestem masochistką.
— Słyszał pan o tym mordercy? — wyszeptałam wreszcie rozedrganym głosem. Przecież miałam o tym nie myśleć, a co dopiero mówić. Idiotka. — O tym, który zabija bezdomnych. Chyba mu się to znudziło i przerzucił się na aurorów, hm. — Wzruszyłam ramionami, próbując znowu się nie rozryczeć. Musiałam chyba komuś się zwierzyć. Komuś, kto by zrozumiał. Kto by mi powiedział, co ja miałam teraz zrobić.
— Dwie godziny temu wstałam, a Cilliana nie było — kontynuowałam cicho, opierając się o ścianę windy w obawie, że nogi odmówią mi posłuszeństwa i położę się pięknie jak długa. — A on… wie pan… on zawsze wracał do domu. Powiedział, że idzie z kolegami, a rano-
Musiałam wziąć kolejny głęboki oddech, bo zaczynałam brzmieć piskliwie, a w oczach znowu zbierały się łzy i zamazywały mi obraz. Nie. Nie będzie więcej płaczu, rozumiesz, głupia? Nie będziesz już ryczała.
— Co ja mam powiedzieć synowi? — zmieniłam temat, nie wiedząc już, czy mówię do Roberta, czy do siebie. — „Hej, kochanie, spójrz, tatuś przyszedł, ale martwy i w kawałkach, może zechcesz dokleić mu rękę? To przecież świetna zabawa, takie »zrób to sam«”… Boże.
Im dłużej mówiłam, tym większy żal we mnie narastał, tym mocniej uświadamiałam sobie, że Cillian naprawdę, naprawdę nie żyje. Jestem wdową. Jestem wdową po Moodym. Musiałam powiedzieć o tym jego rodzicom, Jaimiemu, Storkowi… Musiałam wyprawić pogrzeb. Dziwne, obce słowo. Pogrzeb. Takie miękkie i spokojne. Po gruzińsku to „dakrdzalvis”, brzmi ostrzej, brutalniej. Pogrzeb jest subtelniejsze, o wiele subtelniejsze.
Kolejny głęboki oddech. Uspokój się.
— Przepraszam — powiedziałam już głośniej, niezdarnie wygładzając poturbowaną przez upadek koszulę nocną. Nie było czasu na przebranie się; Raiden tylko założył mi płaszcz i owinął szalem, przez co nie wyglądałam zbyt... żałobnie.
A Cillian przecież nie żył. Byłam chyba tego po raz pierwszy od kilku godzin w pełni świadoma. Mój Cillek to już tylko trup.
— Och, nienawidzę tych wind — stęknęłam, próbując odwrócić uwagę mężczyzny od tego, co powiedziałam przed chwilą. — Wiecznie się zacinają i w dodatku mnóstwo tutaj sowich odchodów. Naprawdę powinni coś zrobić z tymi ptakami.
[bylobrzydkobedzieladnie]

- Może wezmę to, żeby było pani wygodniej pani... Tamuno - nie wiedział czy mówić Moody czy Agiashvili, obie wersje były bolejące. Znał Moodyego. Z korytarzy. Był szczupłym facetem o pociągłej, prawie prostokątnej twarzy. Miłej twarzy, której się jednak nie zapamiętuje. Idealnej twarzy seryjnego zabójcy. Nikt nie zapamiętałby Cilliana kupującego bułki czy pijącego poranną kawę w barze. Już teraz, kiedy o nim myśli, Robert już go nie pamięta. Nie powie tego oczywiście wdowie, musiałby być bez serca. A nie jest, jest jedynie trochę ograniczony w radzeniu sobie z płaczącymi kobietami. Stara się zabrać pakunek z jej rąk, o ile pozwoli sobie pomóc. I słucha, słucha o mordercy. To słowo klucz, które podnieca policjantów. Nagle zamieniają się w psy, gotowe pobiec za kryminalistą i złapać go, zaciągnąć na komendę i pokazywać światu jako swoje trofeum. Robert także miał taki odruch, dlatego nie z grzeczności, ale z natury swojej nagle zamienił się w słuch.
- Skąd pewność, że mowa o nieboszczyku? - pyta, badając teraz spojrzeniem uważnym kształt twarzy pięknej młodej wdowy. Co w niej było takiego, co mu przypominało o Magrit? Czyżby te oczy, ciemne, wielkie, smtne. Zawsze najbardziej na świecie zwracał uwagę na oczy. Mówiła, że nie wrócił na noc, ale to jeszcze nie zonaczało, że ktoś go zabił. A może właśnie to oznaczało? Nie znał Cilliana, ale jego zaginięcie było dziwne. Może tak samo dziwne jak zaginięcie Magrit. Nie wyglądał na kogoś, kto szlajałby się po nocy. Nie to co on, Robert. Potrafił zapić i wrócić dopiero na kolację dnia kolejnego. Magrit nie robiła mu o to wyrzutów, nigdy nie przybiegłaby do Ministerstwa, żeby sprawdzić czy jest na liście poległych tej nocy. Wystarczyło iść do baru i obudzić go kopniakiem. - Wie pani, pani Tamuno, moja żona też nie wróciła do domu na noc.. Od kilku dni nie wraca, ale mam nadzieję, że to jednak nie jest jej ostateczna... nieobecność - stara się ją uspokoić, aż chyba sobie zrobił tylko krzywdę, bo się rozproszył. Patrzy jej w oczy, ale właściwie to ma rozbiegany wzrok. Od jednego oka do drugiego dzieli przecież tak małą odległość, a jednak wydaje się, że pomiędzy nimi ma większą zdolność do bycia spokojnym, niż wtedy kiedy widzi ten ból. Tak mu znany, tak... jakby rozumiała dokładnie jak to jest stracić najukochańszą osobę pod słońcem.
Ma syna. I dostała męża... w kawałkach? Gniew wzburza się w duszy Roberta. Już jest jednocześnie i sobą i policjantem. Co za potwór mógł zrobić coś takiego.
- Pani Tamuno, spokojnie - wyciąga dłoń i dotyka jej ramienia, to nieprofesjonalne. Takie filmowe. - Proszę mi wszystko dokładnie opowiedzieć, jestem policjantem, mogę pani pomóc - nie znał jej? Nie wiedział, że i ona pracuje jako auror? - Ciało zostało podstawione pod pani dom?
I nagle czuje, że angażując się w tragedię kogoś innego, mógłby chociaż na moment zapomnieć o własnej. Nie, nie zapomnieć. Oczyścić umysł, skupić się, zostawić to na później, rozwiązać coś innego. Nigdy nie zapomni o Magrit.
- Tak, to niehigieniczne - zgadza się powoli rozglądając się po małej windzie w której zostali uwięzieni. I nagle wpada na myśl, która go przeraża. Co, jeżeli to jest pułapka, a ktoś ma ochotę wykończyć państwa Moodych? Nie może przysparzać wdowie kolejnych zmartwień, ale musi ją o tym uświadomić. Rozgląda się po windzie i klika jakiś przycisk sugerujący, że są tu uwięzieni. - Dlaczego pani sądzi, że to ten człowiek? Ktoś groził pani męzowi?