Korytarz

Wbrew perfekcyjnemu (jeszcze do niedawna) wyglądowi i niepozornej posturze, zastępczyni szefa departamentu nie należała do kobiet słabych. Nie zdobyła wysokiego stanowiska uśmiechając się do odpowiednich osób ani wychodząc dobrze za mąż, nie posiadała w ministerstwie rodzinnych koneksji i tak naprawdę niczego w życiu nie otrzymała za darmo, walcząc do upadłego o każdy skrawek swojej rozwijającej się kariery. Wyśmiewana przez chełpiących się swoją wyższością mężczyzn, nie miała lekko, stąd najprawdopodobniej narodziła się jej wręcz naturalna do nich niechęć – i dlatego też uśmiechnęła się do Sophii ciepło, dostrzegając w niej towarzyszkę w boju, stojącą po tej samej stronie odwiecznej barykady. Ona sama co prawda nie uprawiała zawodu tak niebezpiecznego i wymagającego, jak aurorstwo, ale swoje obowiązki wykonywała dobrze, nie uginając się pod presją czasu ani naciskami wyżej urodzonych osobników.
– Obie wiemy, kochana, że opanowanie tego bałaganu należało do kogoś innego – odpowiedziała i zapewne krzyknęłaby do wystraszonego urzędnika jeszcze raz, gdyby nie to, że zdążył wyjść już poza zasięg jej donośnego głosu. Westchnęła teatralnie, zbierając z podłogi kolejne listy i układając je w schludny stosik. Zanim ruszyła dalej, wyrównała starannie brzegi, odginając jeden, który przypadkowo się zagiął i kręcąc z dezaprobatą głową na widok nadpalonego arkusza. Ten będzie musiała napisać jeszcze raz. – Swoją drogą – zagadnęła, jakby dopiero teraz dotarł do niej absurd całego wydarzenia – skąd, na słodką Helgę, wziął się tutaj ziejący ogniem kurczak? Któryś kretyn próbuje zaangażować je do ciągnięcia magicznych dyliżansów? – rzuciła w przestrzeń, wznosząc oczy do nieba, ale raczej nie oczekując odpowiedzi.
Gdy Sophia przystała na jej propozycję, rozpromieniła się lekko, porzucając sporą część pozornej nieprzystępności, jaka do tej pory ją otaczała. Uśmiechnęła się szczerze (co przez rozmazaną szminkę wypadło odrobinę komicznie), podchodząc do rudowłosej i biorąc ją pod ramię, jakby były najlepszymi przyjaciółkami. – Wspaniale – podsumowała, zaczynając dumnie kroczyć w stronę wind – tym samym dziarskim krokiem, którym poruszała się zanim zaatakował ją wściekły drób. – Ależ oczywiście, pomogę jak tylko będę w stanie! – odparła entuzjastycznie, gotowa do odpłacenia przynajmniej części zaciągniętego długu. – Jak mogę przysłużyć się biuru dzielnych aurorów? – zapytała, zerkając z zainteresowaniem na Sophię i po cichu licząc na to, że oprócz interesów, uda jej się wyciągnąć kilka historii z niebezpiecznych misji. Chociaż sama najlepiej czuła się w zaciszu gabinetu, w głębi ducha uwielbiała słuchać emocjonujących opowieści o bohaterach i złoczyńcach.

Sophia także musiała walczyć o swoje, by zostać aurorem. Jako kobiecie było jej trudniej, bo musiała jeszcze bardziej udowodnić swoje zdolności i to że zasługuje na miejsce w tym elitarnym i zdominowanym przez mężczyzn zawodzie. Choć czasy i tak się zmieniały i obecnie kobiet takich jak ona była coraz więcej, z pewnością więcej niż w czasach młodości jej rodziców, nie mówiąc o jeszcze wcześniejszych. Niewątpliwie każda kobieta w męskim zawodzie czy na wysokim stanowisku musiała być silna i uparta, żeby sobie na to zasłużyć. Sophia też nie została aurorem na piękne oczy a musiała włożyć w to ogrom wysiłku i ciężkiej pracy, żeby przejść trzyletni kurs i zostać przyjętą do pracy. Mimo przeciwności nie poddawała się, była przecież bardzo uparta i potrafiła walczyć o swoje nawet jeśli niektórzy ją skreślali.
Skinęła lekko głową; tak, wiedziała o tym, ale skoro akurat szczęśliwym trafem tu była to pomogła. Pomogła też kobiecie w zbieraniu rozsypanych pergaminów; nie z chęci podlizywania się, bo od tego była daleka, a zwykłej chęci okazania pomocy.
- Obawiam się, że ten kurczak jest nieszczęśliwą ofiarą jakiejś anomalii w magii – odpowiedziała wyjaśniająco. – Być może uciekł komuś w drodze do odpowiedniego wydziału. Nie udało mi się dowiedzieć zbyt wiele, trafiłam tu zaledwie kilka chwil przed panią.
Chwilę później już szła wraz z kobietą, która najwyraźniej była bardzo zadowolona z niespodziewanego damskiego towarzystwa w tym tchórzliwym męskim gronie. Była co prawda nieco skonsternowana, ale na tyle dobrze wychowana, by wiedzieć jak się zachować. A już niedługo później, gdy znalazły się w gabinecie kobiety, przy filiżance kawy zdecydowała się przejść do sedna sprawy i opowiedzieć o sprawie, która ją to sprowadziła i w której potrzebowała konsultacji z kimś z Departamentu Transportu Magicznego.
- Naprawdę dziękuję. Pani pomoc na pewno będzie nieoceniona – zapewniła ją, gdy już dokonały niezbędnej wymiany informacji; ku jej uldze okazało się, że kobieta była w stanie rozjaśnić jej nurtujące ją kwestie i udzielić odpowiedzi na jej pytania, co zresztą skwapliwie zanotowała, by nie zapomnieć. Ostatecznie dziedzina magicznego transportu nie była jej mocno znajoma poza jej praktycznym wykorzystaniem na co dzień; urzędowe sprawy były jej raczej obce.
Niedługo później mogła pożegnać się z kobietą, zadowolona że sprawa z kurczakiem znalazła taki finał, i wróciła do Biura Aurorów by znów pogrążyć się w swojej pracy.

| zt. x 2

27 sierpnia

- Tak jak wspomniałam wcześniej, zostałam upoważniona do złożenia wniosków rejestracyjnych świstoklików oraz upoważniona do zgłaszania zmian w magicznej infrastrukturze transportu magicznego związanego z działalnością Domu Mody Parkinsonów do czasu zakończenia trwania prac modernizacyjnych - miała nieco wątpliwości czy uda jej się wypowiedzieć te zdanie na jednym oddechu, a jednak. Niesamowite - Prace te się nie zakończyły więc upoważnienie jest w mocy. Potwierdza to treść upoważnienia, widniejąca na nim data oraz stosowna pieczęć wraz z podpisem strony upoważniającej. Upoważnienia okaza-...
- Tak, tak, rozumiem, powtarza to pani już po raz kolejny ale... - Słuchając również po raz kolejny tego samego wywodu wymieszanego z pytaniami mężczyzny, Riana uśmiechnęła się trochę bardziej serdecznie niż mieściło się to granicach utartych norm uprzejmości. Nie skomentowała tego, że młody człowiek siedzący naprzeciwko niej przerwał jej wypowiedź. Był prawdopodobnie stażystą. Drugim z kolei z którym się zetknęła. Pierwszemu również wyjaśniała wszystko i ostatecznie po godzinie stania przy okienku została poproszona o przejście do gabinetu w którym przebywała do chwili obecnej. Jej sprawa pomimo wielu wyjaśnień ciągle... była w toku wyjaśniania. Było to zastanawiające o tyle, iż wszystko co mogło zostać powiedziane - zostało. Riana nie uchylała się przed żadnymi pytaniami. Przyszła tu w celu zarejestrowania w imieniu swojego klienta dwóch połączeń międzynarodowych i przedłużenia koncesji kilku pozostałych. To się zdarzało, nie było niczym dziwnym dla twórcy świstoklików. W końcu klient płacił za usługę. Jeżeli umowa obejmowała to by jednocześnie zajęła się formalnościami to też robiła. Wizyty w departamencie nie były jej obce. Znała procedury, wiedziała jakie druczki należy wypełnić oraz jakie dokumenty przedstawić. Wszystkie kroki zostały popełnione oraz wylistowane młodemu czarodziejowi przy okienku, a teraz i tu. Jeżeli pomimo tego sprawę ciągle wyjaśniano to z kim i czy w ogóle...?
Vane poczuła się trochę zniechęcona.
- Na te pytania udzieliłam Panu odpowiedzi, a wcześniej i Pańskiemu poprzednikowi. Odpowiedzi na te same pytania nie będą inne i tym razem. Proszę mi zatem powiedzieć wprost czego Pan oczekuje by sprawę można było uznać za rozwiązaną? - spytała wprost lekceważąco przy tym wygładzając zmarszczkę granatowej spódnicy. Jej pewność siebie nie była udawana. Nie popełniła błędu, nie zrobiła niczego złego, a i dodatkowo mogła się oprzeć na renomie swojego klienta. Jeżeli to ostatnie mogło przyśpieszyć rozwiązanie sprawy to mogła w to iść. Niestety nie otrzymała jednoznacznej odpowiedzi. Jakaś mieszanina próśb o wyrozumiałość i cierpliwość zawisła w powietrzu, a potem została pozostawiona sama sobie w gabinecie co również było dość osobliwe. Niesłychane.
Niewątpliwie miała pecha. Zły czas, miejsce i ludzie. Być może cały bałagan wynikał z tego, że bardziej doświadczony pracownik nie był w zasięgu wzroku tych młodszych. Albo był, lecz była to kwestia niekompetencji lub innych problemów. Szczerze mówiąc, jeżeli mieli ją zamiar oskarżyć o coś to wolałaby by to zrobiono wprost. Teraz mogła tylko wzdychać i kontemplować wystrój gabinetu, potem smak zaoferowanej rozwodnionej herbaty czekając aż ktoś ustali z czym jest kłopot bo najwyraźniej nikt nie wiedział lub było to dla niej utajnione. Godzina zmieniła się w dwie, a potem trzy. Czasem ktoś zaglądał do gabinetu i przyglądał jej się w niezręcznym zaskoczeniu kiedy kładł na biurku właściciela jakąś kopertę. Innym razem ktoś tylko zerkał, jakby upewniając się, że ciągle znajduje się w środku. Vane trzymając aktówkę na kolanach wyjęła pergamin i zaczęła kreślić na nim wyliczenia dla zabicia czasu.

Przez ostatnie tygodnie nie było go w kraju. Wraz z córkami wybrał się do Francji, by uniknąć tego całego zamieszania z festiwalem lata i nagonką starszych pań, podsuwającymi mu swoje córki w ramach potencjalnych przyszłych partnerek. Naciął się w ostatnich latach na podobne incydenty i od tamtej pory stara się nie bywać tam, gdzie nie musi. Zasłużony wypoczynek pobudza w nim kreatywność i nasuwa inspiracje do dalszej pracy, więc jak na każdego pracoholika przystało, wprost nie może się już doczekać powrotu do pracowni.
W środowy poranek siedzi swoim zwyczajem w Domu Mody Parkinson, tłumacząc młodym projektantom, jakiego rodzaju poprawki powinni wprowadzić do zimowej kolekcji. Wraz z ojcem doszli do wniosku, że niektóre ze szkiców nie są równe ze sobą jakością. Każdy z projektów powinien reprezentować sobą pewien poziom, który przez lata został przez Parkinsonów wypracowany. Nie mogą sobie pozwolić na potknięcia i negatywne opinie, nawet jeśli nigdy dotąd podobnych nie otrzymali, bo któż śmiałby ich skrytykować? Jednakże to recenzjami tłumaczy swoją niechęć względem podsuniętych propozycji i nakazuje pracownikom pochylić się nad nimi ponownie.
To wtedy do sali zagląda nieśmiało Margaret, jedna z zaufanych asystentek, której ambicja pozwoliła awansować ją z przeciętnej ekspedientki.
- Lordzie Parkinson. Raczy pan wybaczyć, że przeszkadzam, ale przyszedł list. Z Ministerstwa - mówi ściszonym głosem, kiedy Bradford udziela jej wreszcie swojej uwagi i przyjmuje kopertę z pieczęcią wspomnianej instytucji.
- Wiecie, co macie robić. Zajmijcie się pracą - wydaje polecenie projektantom, którzy zamilkli w oczekiwaniu na dalsze kroki i w jednej chwili rozlega się szelest przewracanych kartek, skrzypienie odsuwanych krzeseł oraz stukot obcasów, kiedy wszyscy rozchodzą się do swoich pracowni. Czarodziej przełamuje pieczęć i ze ściągniętymi brwiami przesuwa wzrokiem po literach, by zaraz zakląć pod nosem. Zawiadomienie głosi, że wynikły komplikacje związane z rejestracją nowych świstoklików, których używają do transportu materiałów i rzekomo ktoś podaje się za pracownika Domu Mody, chcąc uzyskać licencję na zaczarowane przedmioty. Kto odważyłby się na podobną śmiałość? Czy ludzie nie mają już w tym świecie przyzwoitości i sądzą, że takie oszustwa ujdą im płazem? - Muszę na chwilę wyjść. Przypilnuj wszystkiego - rzuca lakonicznie do Margaret i pospiesznym krokiem opuszcza budynek, żeby dostać się do centrum miasta.
Rzadko bywa w Ministerstwie Magii, wszelką biurokrację delegując pracownikom. Nie lubi użerać się z gryzipiórkami, którzy chyba za punkt honoru stawiają sobie testowanie jego cierpliwości. Niemniej musi rozwiązać tę sprawę, stawiając się osobiście we wskazanym pokoju na poziomie szóstym. Zirytowany już samym faktem, że znajduje się w przepełnionym urzędnikami gmachu, gdzie każdy dokądś gna, a nad głową fruwają liczne papierowe wiadomości, próbuje oddychać ze spokojem i daje się zamknąć w tej nieszczęsnej windzie i doprowadzić do odpowiedniego miejsca. Na korytarzu panuje chaos, podobnie zresztą, jak na każdym piętrze budynku, wyraźnie wskazując na to, że Ministerstwo nie radzi sobie z mnogością spraw pojawiających się tu petentów. Bradford nie zamierza ustawiać się w żadnej kolejce, tylko bezpośrednio zjawia się pod gabinetem o numerze podanym w liście i pchnąwszy drzwi, wchodzi do środka.
Za biurkiem urzędnika znajduje się puste miejsce, co od razu go zaskakuje. Czy nie powinni oczekiwać jego przybycia i być gotowymi do prędkiego rozwiązania sprawy? Ktoś ewidentnie nie szanuje jego czasu. To wtedy wzrok Parkinsona pada na pochyloną nad jakimiś zapiskami czarownicę, której profil od razu kojarzy sobie z naukowczynią. Wznosi brwi w zaskoczeniu, bo to nie jej się tutaj spodziewał.
- Panno Vane - zwraca się do niej głosem zdradzającym irytację, choć to nie na nią jest zdenerwowany. - Czy raczy mi pani wyjaśnić, co się tutaj dzieje?