First topic message reminder :



[bylobrzydkobedzieladnie]

The member 'Justine Tonks' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 78

Pies. Demoniczny, pewnie wściekły i pewnie morderczy, ale droga w przód wiodła obok niego - wiele wskazywało na to, że musieli przeprawić się przez rzekę. Nie słyszał rozmów pozostałych z duchami, jednak nigdzie indziej zdawało się nie być przejścia. Rozwidlenie rzeki zapewne coś znaczyło - jednak z oddali mogli się tego jedynie domyślać. Zaraz jednak dostrzegł po drugiej stronie rzeki Julię  - Justine miała rację, to ona była priorytetem. Miała doprowadzić ich do źródła, więc musieli podążać za nią - domysły były słuszne, musieli wszyscy przeprawić się przez rzekę. Obejrzał się przez ramię na Lucana, który był najdalej: minie sporo czasu, nim do nich dołączy. Wcześniej - musieli zająć się psem.
- Julia jest przed nami! - krzyknął do pozostałych, zwołując ich ku rzece; potrzebowali drogowskazu w tej dziwnej krainie umarłych - prowadził ku niepewnym terenom.
Póki mieli na głowie większe niebezpieczeństwo - nie mogli ruszyć dalej, Desmond wciąż znajdowała się w uścisku olbrzyma. Zakonniczki jednak prędko popędziły jej na ratunek i kryzys zdawał się być zażegnany: nie czekając na reakcję olbrzyma, i on pognał ku łodzi, w biegu pomagając sobie magią:
- Ascendio! - gnając jednak ku rzece w prostej linii - nie zamierzając wypaść prosto przed pysk psa.

The member 'Brendan Weasley' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 4

Kiedy tylko lodowate, nadgniłe palce, które powinien odczuwać tylko jako zimne, nieprzyjemne mrowienie, w końcu przestały go dotykać, Lucan odetchnął z wyraźną ulgą. Spoglądał w napięciu na swoją rozmówczynię, próbując zapamiętać każde jej słowo - nawet najmniejszy strzępek informacji mógł się okazać niezwykle istotny. A dowiedział się, mimo wszystko dużo. Był tym faktem nawet odrobinę zaskoczony, ale nie dał tego po sobie poznać. Gdy więc starsza kobieta nakazała mu ruszać, Lucan ukłonił się głęboko - zarówno jej, jak i towarzyszącej jej trójce chorych duchów.
- Jestem niezwykle wdzięczny za pomoc. Dziękuję, że poświęciłyście mi swój czas i zechciałyście podzielić się wiedzą. - powiedział, mając nadzieję, że jego słowa w jakiś sposób przyniosą im pociechę. Nie mógł się im odwdzięczyć inaczej. Gdyby mógł, spróbowałby pomóc przejść im na drugą stronę. Ale zwyczajnie nie mógł. Nie wiedział jak, a poza tym, mieli inne zadanie. Ważniejsze. I tu w grę wchodziły istnienia żywych ludzi. Nie błąkających się duchów. Jeszcze raz więc spojrzał na kobiety... a potem zerwał się biegiem w stronę drzewa. Inni byli już bardzo daleko, widział ich sylwetki w oddali. Nie wiedział co dokładnie działo się z olbrzymem, wyglądało na to, że kogoś złapał... nie był pewny.
- W rzece coś jest! Olbrzym coś tam schował! - krzyknął w biegu. - Coś, co wskaże nam drogę! Ale ta woda jest niebezpieczna, uważajcie! - dodał prędko, widząc, że Justine i Brendan zbliżają się właśnie ku rzece.

Biegnę 8 pól w kierunku olbrzyma

Spojrzał za siebie, chcąc przekonać się jak radzą sobie pozostali. Najbardziej z tyłu pozostawał Lucan, dalej dyskutując z duchami, ale to nie było bezcelowe, w końcu to one stanowiły dla nich jedyne dostępne źródło informacji w tym dziwacznym miejscu. Wszyscy jakoś musieli sobie poradzić z tym, co powitało ich w tej absurdalnej rzeczywistości. Duchy, olbrzym i kolejne czekające na nich przeszkody, o których dopiero mieli się przekonać. Z każdą chwilą napotkają coraz więcej trudności, przed tym zresztą ostrzegała ich profesor Bagshot.
Kiedy już Rineheart znalazł się na wzniesieniu, skupił się na widoku rozpościerającej się przed nimi doliny. Dostrzegł błotnisty teren, za nim pas suchej ziemi i rzekę, potem zatrzymał spojrzenie na dłużej przy trzygłowym psie, który najwidoczniej pilnował łódki. Na drugim brzegu stała Julia, jakaś taka blada, jakby uciekało z niej życie. Mieli ją pilnować, a tymczasem pozwolili, aby całe to chore miejsce, wydające się nierealne, doprowadzało ją do zguby. Wiedział, że muszą iść dalej, przeprawić się przez rzekę do dziewczynki. To była jedyna droga do potężnej anomalii.
Tonks przywołała go do siebie, później odwróciła się tylko na chwilę, aby posłać w stronę olbrzyma zaklęcie. Gdy śmiało ruszyła do przodu, Kieran podążył za nią, do przodu, mocniej ściskając swoją różdżkę. Podejrzliwego spojrzenia niebieskich oczu nie odrywał od masywnej sylwetki kolejnego stworzenia, które wyrządzić im mogło ogromne szkody. Nie sądził, aby to próbowało ruszyć ku nim od razu, choć mógł się mylić. Potrzebowali jak najwięcej sił, dlatego auror postanowił spróbować wzmocnić swoich towarzyszy, zatrzymując się przed błotnistym terenem.
– Magicus Extremos.

| przemieszczam się 8 pól do przodu

The member 'Kieran Rineheart' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 32

Udało jej się podlecieć pod drzewo, ale to było na tyle jeśli chodziło o jakiekolwiek inne sukcesy. Weasley nie wiedziała co teraz - miała duchy w zasięgu ręki, ale przy tym zero umiejętności rozmowy, brak jakiejkolwiek charyzmy, która mogłaby skłonić zjawy do zwierzeń. Rudowłosa zacisnęła usta, nie wiedząc co dalej. Postanowiła obejrzeć się na Maxine, która wciąż krążyła wokół olbrzyma. Niestety, stało się najgorsze. Ria wstrzymała oddech, wręcz nie dowierzając w to, że szukająca popełniła błąd; choć może to było zwykłym zrządzeniem losu, trudno powiedzieć. Rezultat był taki, że Rhiannon zamarła, widząc przyjaciółkę w objęciach bestii. Dobrze, że Marcella szybko zareagowała, ale wciąż nie było wiadomo jak to wszystko się zakończy. Ona sama nadal była pod wpływem eliksiru, niewidzialna - jednak to miało się niebawem skończyć. Zdołała już się prześlizgnąć za olbrzyma, nie mogła więc teraz wrócić, to byłoby bez sensu. Utknęła, naprawdę utknęła, nie wiedząc co dalej ze sobą począć.
- Magicus extremos - wypowiedziała więc, po cichu. W nadziei, że zdoła choć odrobinę wzmocnić sojuszników, dzięki czemu ci dotrą do nich. Weasley nie myślała jeszcze o tym co zrobić ze stworzeniem pilnującym ścieżki, ale była przekonana, że zdoła go zostawić za sobą i skierować się w stronę rzeki, tak jak krzyknął Bren. Wyglądało na to, że wszyscy tam zmierzali, dlatego i Ria zapragnęła się znaleźć wraz z pozostałymi, w tym samym miejscu. Jednak nie oddalała się jeszcze za bardzo, ponieważ musiała upewnić się, że Max i Marcy będą bezpieczne, z dala od olbrzyma. Nie mogła ich zostawić samych sobie, nie po tym, co przed chwilą miało miejsce.

| Nie wiem gdzie konkretnie stoję, ale chciałabym się przemieścić jakieś cztery pola w górę mapy.

The member 'Ria Weasley' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 80

Bran Krwiopijca był zadowolony ze swojej zdobyczy. Zaciskał w łapach Desmond prawdopodobnie po to, by połamać jej wszystkie kości, zmiażdżyć ją i pozbawić możliwości ucieczki — zanim, jak zapowiedział, zrobi z niej chleb. Ale Maxine wykazała się szalenie wielkim sprytem. Udało jej się wykorzystać szparę pomiędzy palcami, jaka powstała. Pomimo potwornego bólu w boku, wyślizgnęła się z jego uścisku. Wciąż jednak spoczywała na jego dłoniach. Olbrzym jednak wbrew pozorom szybko zorientował się, że zdobycz mu uciekła. Rozluźnił więc uchwyt i uniósł wyżej rękę, na wysokość oczu, żeby przyjrzeć się z bliska siedzącej na jego łapie czarownicy. W tym czasie Marcella ruszyła Desmond z pomocą, bez trudu dotarła do tej dwójki, a Justine postanowiła wycelować w Krwiopijcę zaklęciem. Kiedy użyła magii wszyscy poczuli jak powietrze lekko drga- magia otaczała ich wkoło, cały jej świat był z niej zbudowany i była bardzo, bardzo potężna. Zaklęcie wymierzone w olbrzyma pomknęło w jego kierunku i trafiło go z dużą siłą. Bran Krwiopijca zachwiał się na nogach, jego oczy zaszły mgłą. Wyglądał na poważnie zdezorientowanego, ale siła zaklęcia doprowadziła go do utraty świadomości. Runął w tył, wytrącając tym samym Maxine chwiejne podłoże spod stóp. Czarownica mogła spróbować uchronić się przed zderzeniem z ziemią.
Duchy wokół wróciły do swoich czynności, jakby nic się nie wydarzyło. Brendan ruszył biegiem w stronę rzeki, ale jego zaklęcie się nie powiodło, podobnie jak Kierana. Przed nimi i przed Tonks rozciągało się trzęsawisko. Ziemia była zwodnicza – nie mogli wiedzieć, co stanie się po wdepnięciu w nią, ale z pewnością wyglądała na taką, która jest bardziej niebezpieczna niż wygląda na pierwszy rzut oka. Przypominała grząskie bagno o nieznanej i trudnej do wyobrażenia głębokości. Ścieżka się urywała, kamienie tonęły w przypominającym ledwie mokrą ziemię błocie. Pies, który strzegł łodzi był spokojny, przyglądał im się czujnie, wszystkimi trzema par uszu zwróconymi w ich stronę. Brendan, Kieran i Justine mogli dostrzec, że przed nim leżała miedziana miska z czymś, co wyglądało jak ciastka. Część z nich była nadgryziona, część pokryta lepką, psią śliną. Rzeka przed nimi była szeroka, ale przekroczenie jej wpław nie było niemożliwe.
Dusze, z którymi rozmawiał Lucan odeszły, nie oglądając się już na niego, a czarodziej pobiegł w kierunku olbrzyma, zdradzając towarzyszom to, czego się dowiedział. Zakonnicy uznali, że wsparcie jest im niezbędne, dwie pierwsze próby wzmocnienia były bezowocne, ale zaklęcie Rii przyniosło oczekiwany efekt. Magia w powietrzu lekko zadrżała, a wszyscy poza nią mogli poczuć się silniejsi, potężniejsi i zdolni do czynienia większych rzeczy.
Postać dziewczynki na drugiej stronie była blada, w półprzezroczysta. Zakonnicy stojący nieopodal rzeki mogli odnieść wrażenie, że bardziej przypominała jednego z obecnych tu duchów niż Julię, która pomknęła schodami w dół. Dziewczynka zakołysała się i odwróciła, ruszając ścieżką po drugiej stronie rzeki przed siebie, po chwili znikając między skałami.

| Na odpis macie czas do 12.05 do 22:00. Nie wymaga się rzutu kością na retorykę (Mistrz Gry nie bierze pod uwagę wyrzuconego wyniku, a poziom biegłości i właściwe jej odegranie).

Trójgłowy Pies posiada statystkę sprawności: 50 i zwinności: 25 i 450 punktów żywotności.

W kwestii poruszania się po mapie od teraz obowiązuje was mechanika poruszania się podczas pojedynków. Wskazaną w mechanice ilość możliwych do pokonania pól MOŻNA pomnożyć razy 2.

Aktywne zaklęcia:
Magicus Extremos (Ria) +13 1/3

Ria: Kameleon 3/3 tury

Żywotność:

Ekwipunek:

Uścisk przeogromnych palców wokół niej zaciskał się coraz bardziej, czuła się niczym lalka w łapskach wielkiego, bardzo wrednego dzieciaka, które zaraz oderwie jej głowie - tyle, że w tym przypadku ten akt będzie dużo bardziej krwawy. Ból się nasilał, gorączkowo próbowała mu się wyślizgnąć, wystarczyło, że dojrzała szparę między paluchami - i zrobiła wszystko, by się przez nią prześlizgnąć. Gdyby tylko ten głupek nie postanowił podnieść łapska do oczu, mogłaby bez problemu wylądować na ziemi, a teraz znalazła się zbyt wysoko. Widziała lecącą ku niej Marcellę, kątem oka dostrzegła też promień zaklęcia, usłyszała inkantację padającą z ust Justine, nie była jednak pewna, czy zaklęcie potwora jedynie zdezorientuje, czy powali na ziemie - kolejne ułamki sekund dowiodły, że to drugie, a ona straciła wątpliwy grunt pod nogami. Próbowała dostrzec gdzie olbrzym rzucił jej miotłę, ale miała za mało czasu, by ją przywołać.
Upadając z tej wysokości połamie sobie coś więcej niż żebro, tego mogła być pewna. Sięgnęła odruchowo do kieszeni, by wyciągnąć różdżkę i spróbować rzucić na siebie zaklęcie, które uchroniłoby ją przed bolesnymi skutkami upadku.
- Lento! - krzyknęła.

The member 'Maxine Desmond' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 33

Musiał się przedostać do reszty - w tym momencie liczyło się tylko tyle. Musiał im powiedzieć o każdym szczególe, który przekazał mu duch kobiety. To, czego teraz potrzebowali, to plan. Lucan wiedział, że "błoto" - o ile to było zwyczajne błoto - nie powinno dla nich stanowić większego problemu. Wciąż jednak pozostawała kwestia olbrzyma. Lucan dostrzegł, jak wielkolud zwalił się ciężko na ziemię, co z jednej strony przyjął z ulgą, bo ktoś wykazał się na tyle potężną magią, że dał radę go powalić, ale jednocześnie pozwolił także aby z jego piersi wyrwało się ciche westchnięcie. Bran musiał im zdradzić co leżało na dnie rzeki, co tam ukrył, co pozwoli im przeprawić się dalej!
Wciąż miał bardzo długą drogę do pokonania. Przebiegnięcie jej całej mogło zająć dobrych parę chwil. Nie bardzo był z tej perspektywy zadowolony, z tego też powodu zdecydował się wyciągnąć różdżkę i wycelować ją przed siebie, w kierunku olbrzyma, Marcelli i Maxine.
- Ascendio!

Niebieska linia: tuptam 2 pola (2x1), pomarańczowa linia: zaklęcie, 10 pól
MAPKA

The member 'Lucan Abbott' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 14

Wylądowała tuż obok Maxine, która spadła na ziemię zaraz po tym jak olbrzym upadł. Na szczęście Marcella nie znalazła się blisko jego upadku i nie mogła zostać przez niego uderzona. Nie zeszła jednak z miotły, po prostu unosiła się najwyżej pół metra nad ziemią. - Wszystko okej? - spytała blondynkę, choć zapewne musiało być nie okej. Olbrzym nie wyglądał jakby trzymał ją delikatnie. Przeszła nieco bliżej Max. Usłyszała też komentarz Lucana. Skoro olbrzym był w pewnym sensie chociaż lekką pomocą w tym co mieli zrobić, może lepiej go zatrzymać. Na pewno lepiej byłoby go unieruchomić nim się obudzi, bo mogli przecież sprowadzić na siebie swój gniew. W dodatku Lucan też biegł w ich stronę, jednak pewnie chwilę zajmie mu przejście do nich. Wyciągnęła więc różdżkę i skierowała ją w stronę nieprzytomnego olbrzyma.
- Incarcerous!

| Ruszam się o dwa pola tutaj

The member 'Marcella Figg' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 59