First topic message reminder :



[bylobrzydkobedzieladnie]

W celach musieli być więźniowie, lecz poza nimi wyczuwał coś jeszcze. Nie był pewien, co to jest, póki jej nie zobaczył. Znów. Zerknął na ogień, który wytwarzał ciepło. Czy jeśli zgaśnie, czy jeśli odejdą od niego kilka kroków znów będzie szkaradą? Nie patrzył na nią zbyt długo, nie spoglądał jej też w oczy tym razem. Musiał zachować trzeźwy umysł. Skupiał myśli na zadaniu, na dementorach, którzy mogli być gdzieś tu w pobliżu, zgodnie ze słowami Bagmana na drugim korytarzu. Musieli się spieszyć.
— Oczywiście, że wiem. Woda — odpowiedział jej, kompletnie nie zdając sobie sprawy, że tylko on ją słyszał. Obrócił się, by spojrzeć na Tristana, ale nie wyglądał za dobrze. — Tristan! — wypowiedział jego imię głośniej, nie widział jego twarzy, zaledwie kant, plecy, tkwił jednak w bezczynności jak na siebie zbyt długo. — Idźcie, sprawdzę ten mechanizm. Selwyn, uzdrów Tristana. Miej oczy i uszy otwarte, jeśli w pobliżu pojawi się dementor, najpierw go przegoń— rzucił za siebie i ruszył z powrotem, w stronę mechanizmu przy wejściu, który minęli. — Jesteś tu od dawna, prawda? Wiesz do kogo należy ten dziecięcy śmiech? Wiesz, co jest tam na końcu korytarza? W rogu, na zakręcie? — spytał ją, zerkając w jej stronę raz po raz, aż w końcu przystanął przed mechanizmem, który zignorowali. Może nie powinni byli? Może to tylko ślepy trop? Ale nawet jeśli ściągnęła go tu niepotrzebnie, tylko go chciała zwabić, reszta pójdzie dalej i dotrze do właściwego miejsca.
Trzymając w lewej dłoni swoją różdżkę, prawą położył na korbce i zaczął nią kręcić w stronę która nie wykaże oporu — jeśli mechanizm był połączony z wiadrem, musiało iść w dół. Powinno pójść łatwiej niż w drugą stronę.

The member 'Ramsey Mulciber' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 66

W milczeniu wsłuchiwał się w pieśń, czując, jak zimny dreszcz przeszywa jego ciało na wskroś; w królestwie smoków czuł się znacznie lepiej, niż w królestwie dementorów; przerażała go przewaga tych obcych, nieznanych istot nad najpotężniejszymi magicznymi istotami - nieistotne, czy smoki nimi faktycznie były, herbowe stworzenia Tristana w jego oczach zawsze będą nosiły najcenniejszą koronę. Smoki spłoszone przez dementorów wydawały mu się czymś zwyczajnie smutnym - ogień zaś oazą, która ten smutek mogła przepędzać, z jakiegoś powodu wciąż tutaj trwał: czy mógł zranić posępnych strażników Azkabanu? Czy jego rozprzestrzenienie mogło pomóc smokom? Czy wciąż myślał trzeźwo? Pomoc smokom nie miała przecież podczas tej misji żadnego znaczenia, ale splątane myśli wymykały się osądowi zdrowego umysłu. Ale nie tylko przerażone smoki były jego marą - srebrzyste włosy Evandry, której skóra bledła pod obrzydliwym dotykiem kościstych palców dementora; błysk duszy, jak duszy ministra, tylko piękniejszej, jeden... i drugi.
- Nie - nie szepnął, nie krzyknął, wypowiedział gładko, nie odejmując spojrzenia od straszliwej mary. Nie słyszał Mulcibera mówiącego do innej iluzji, czuł tylko wszechogarniający go gniew, żal i strach - tak wielki, że odbierał zmysły. Własne imię, wypowiedziane przez Ramseya, usłyszał jak z daleka, wsłuchując się w słowa czarodzieja. Skinął głową, ale nie obejrzał się przez ramię, by na niego spojrzeć - zamiast tego wszedł w rozsunięte płomienie szybkim krokiem, do przodu - i za Evandrą. - Amicus Igni - szepnął inkantację, wypowiedziawszy ją miękko, lekko. Wydawać mógł się rozproszony. Był, potworność tego miejsca coraz silniej mąciła w głowie.

The member 'Tristan Rosier' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 8

--------------------------------

#2 'Azkaban' :

Alexander wypełniający polecenie Ramseya wkroczył w przejście stworzone przez ogień wraz z Tristanem. Tym razem rzucone przez uzdrowiciela zaklęcie zadziałało i Rosier mógł poczuć się dużo lepiej, stłuczenia stały się dla niego mniej uciążliwe. Płomienie za nimi zadrżały zwiastując zamknięcie przejścia w ogniu wytworzonego przez zaklęcie Tristana. Znajome ciepło wywierało pozytywny wpływ na Rosiera, przeganiając nieprzyjemną wizję sprzed jego oczu. Mimo tego czar mający ugłaskać płomienie nie zadziałał. Za to korytarzem znów poniósł się dziecięcy śmiech.
Rzeźba popłynęła po ścianie w ślad za Ramseyem.
- Chłopiec w nieswoim ciele, który szuka ciała - odparła zadowolona, najwyraźniej ciesząc się z uwagi, jaką została obdarowana. - To mądry chłopiec, rozumie znaki, które nie istnieją.
Mechanizm przy drzwiach odpowiadający za działanie żurawia nie wyglądał bardzo skomplikowanie. Zębate koło i odchodzący od niego drążek, którym dało się zakręcić całym mechanizmem. Jego reszta ginęła w ścianie.
Uruchomienie mechanizmu wymagało od Ramseya trochę siły, a korbka skrzypiała mocno przy poruszaniu, ale udało mu się wykonać nią jeden pełny obrót - i tylko tyle, bo w następnej sekundzie rączka gwałtownie wyrwała mu się z rąk, bardzo szybko obracając się dookoła. Drzwi stanęły otworem i Mulciber mógł zobaczyć, że wszystkie żurawie opuściły wiadra do ogarniętej anomalią wody, by następnie zacząć energicznie je podnosić; gdy to z piętra, na którym znajdował się Ramsey, osiągnęło odpowiednią wysokość, żuraw obrócił się, a wiadro zawisło tuż przed progiem - jego powierzchnia była cała pokryta szronem.

|To post uzupełniający, czas biegnie od poprzedniego posta Mistrza Gry.
Ramsey i Tristan mogą jednak napisać po kolejnym poście uwzględniającym akcję.
Cadan może w swoim poście wykonać 2 akcje.
Także Aleksander może wykonać drugą akcję w turze.

Notatki dla MG do posta kończącego turę: Tristan +21 do stłuczeń; Alexander: -5 do poczytalności o tu

Płomienie drżały i mogły w każdej chwili zamknąć ich w swojej klatce; nie zamierzał tutaj spłonąć. Obejrzał się przez ramię na Selwyna.
- Jeśli mi się nie powiedzie, poprawisz po mnie zaklęcie - rozkazał, lekko drżącym głosem; mara Evandry zniknęła, ale otaczające ich płomienie, choć bijące znajomym ciepłem, wciąż przerażały. Nienaturalnością, smoczą bliskością, dziwnością. - Jeśli uda mi się rozdzielić płomienie, zajmiesz się swoimi ranami. - Myśli wciąż się rozpraszały, nie był pewien, co istniało naprawdę, a co było jedynie wytworem jego wyobraźni - ale miał nadzieję, że jego towarzysze wciąż z nim byli. - Cadan?   - I że nie odpowie mu jedynie głuche echo. - Subeo - szepnął, zamierzając przejść na drugą stronę korytarza, za głosem.

The member 'Tristan Rosier' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 43

--------------------------------

#2 'Azkaban' :

Nie obejrzał się za nimi, gdy znikał za zakrętem, by czym prędzej dotrzeć do mechanizmu, nie wiedział, czy przeszli przez płomienie, lecz nie spodziewałby się, by Rosier niepotrzebnie zwlekał. Na pewno jego śladami ruszyli pozostali. On też nie zamierzał tracić czasu. W milczeniu przyjął słowa rzeźby, płaskorzeźby, przypominającej postać pięknej kobiety, zastanawiał się nad tym, co powiedziała. Z trudem wykonał pełen obrót korbą, mając nadzieję, że zastany mechanizm wypracuje się przy każdym kolejnym, nim jednak zdążył zakręcić dalej rączka wyleciała mu z dłoni, a on odsunął rękę instynktownie, unikając dzięki temu przypadkowego uderzenia. Zmarszczył brwi, obserwując to, co wywołał obrót urządzeniem. Drzwi otwarły się, wiadra tam, na zewnątrz lub raczej w sercu Azkabanu spuszczały się w dół.
— Czy ten chłopiec tkwi w ciele więźnia?— spytał ją w końcu. Jeśli szukał ciała z pewnością odnalezienie go i pomoc w powróceniu mu do swojej własności uwolni go, a wiec i przerwie połączenie z anomalią, zniszczy kotwicę. — Co to za nieistniejące znaki? — Wskazówki? Wiadomości? Budują jakąś barierę lub zabezpieczają przed czymś? Wyciągnął lewą dłoń przed siebie i wycelował różdżką w wiadro, które znalazło się w progu. Bliżej już nie mogło. — Wingardium Leviosa— wypowiedział, czyniąc dokładny ruch nadgarstkiem.

The member 'Ramsey Mulciber' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 20

The member 'Ramsey Mulciber' has done the following action : Rzut kością

---

'Azkaban' :

Wokół niego działo się wiele, lecz Cadan skoncentrowany był najpierw na analizie tajemniczej runy, następnie na odszukaniu jej w księdze tajemniczego mężczyzny. Ostrożnie chwycił za okładkę, żeby po chwili wertować poszczególne stronice tomu. Jak najszybciej, przy czym skrupulatnie, nie mógł niczego przeoczyć.
Wreszcie odnalazł symbol, którego szukał. Niestety, nie dostrzegł żadnych wyjaśnień, jedynie znaki zapytania. Jednakże tych zagadkowych run było więcej i to dało mu do myślenia. Nieświadom tragedii dziejącej się w myślach Tristana oraz o zrywie Mulcibera w kierunku kobiety otworzył szerzej oczy.
- W księdze nie ma nic na temat tej runy, sam Bagman postawił przy niej znak zapytania. Jest ich zresztą więcej. Jedynym dopiskiem jest, że coś tworzy nowe runy. Tak się zastanawiam czy te symbole nie oznaczają tych dusz, chociaż to brzmi trochę naiwnie - stwierdził na głos, do Śmierciożercy. Później jednak wszystko działo się szybko, Goyle ścisnął tomiszcze i pobiegł wraz z resztą przez ogień, w którym Rosier wyczarował chwilową wyrwę. Nadal w drugiej, wolnej dłoni trzymał różdżkę, której nie chciał stracić. Bardziej niż zapisków wychudzonego nie-więźnia.
- Jestem - odpowiedział Rosierowi usłyszawszy swoje imię. Obejrzał się na chwilę za pozostałymi. Potem zaś rozglądał się intensywnie, chcąc znaleźć więcej run czy znaków. Na ścianach, podłogach, gdziekolwiek. Może istniał jakiś klucz, coś, co wskazałoby im odpowiedź na niezadane werbalnie pytania. Pozostawał czujny, zarówno na ruchy Tristana jak i ogień.

Rzut na spostrzegawczość, Cadan próbuje odnaleźć inne runy.

The member 'Cadan Goyle' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 31

Troska Tristana okazała się niepotrzebna, jego czar zadziałał perfekcyjnie wydzielając w ogniu ścieżkę, którą mógł przejść aż do końca ognia. Płomienie urywały się tuż przed drzwiami na końcu korytarza. Wówczas jednak dłoń Rosiera skostniała, a różdżka sprawiała wrażenie jakby w nią wrosła. Poczuł słabość, ogarniającą niemoc, nie mógł unieść ręki wiodącej. Po chwili palce zaczęły mu sinieć, niezdrowy, fioletowy kolor zaczął przesuwać się w górę, do łokcia, do ramienia, zanim zaczął znikać, jakby wchłaniać się wgłąb kończyny. Przygnębienie i niechęć były coraz silniejsze, wspomnienia dotyczące śmierci młodszej siostry, jej rozszarpanych przez wilkołaka zwłok powracało do Tristana coraz częściej. Podobnie jak niedawna strata ojca. Cadan po drodze dostrzec mógł coraz więcej nieznanych run. Im bliżej oznaczonych przez Bagmana drzwi, tym było ich więcej. Pokrywały całe ściany, sufit i posadzkę. Narysowane kredą, wyryte w kamieniu, napisane krwią. Gdzieniegdzie pojawiały się też rysunki, które z pewnością runami nie były, ale zamazane były niemożliwe do rozpoznania.
Alexander posłuszny rozkazowi Tristana rzucił na siebie zaklęcie leczące. Po uldze na jego twarzy można było się domyślić, że skutecznie.
Ramsey miał zdecydowanie mniej szczęście z zaklęciem. Wiaderko się zakołysało, ale nie uniosło. Za to zjawa chętnie odpowiadała na jego pytania.
- Więźnia i więźniów, i innych. To zdolny chłopiec, umie być w różnych ciałach dzięki znakom, których nie ma. Znaków nie ma, ale on je tworzy. Mówiłam, to zdolny chłopiec.
Rzeźba odleciała gnana niewidzialnym wiatrem, ale po chwili wróciła na miejsce.
- Na zabieraj nam chłopca, chłopiec lubi Azkaban. I my lubimy jego.

| Na odpis macie 24h

Mapa Bagmana:

Pula zdrowia:

Pula poczytalności:

ST ujarzmienia anomalii: 705


Zasady zaklęć w Azkabanie i naliczania punktów poczytalności znajdują się w pierwszym poście.

Absurdalne. Doszło już nawet do tego, że musiał wiadro wziąć we własne ręce. Gdyby był tu z nim choćby Alexander, kazałby mu wziąć je i taszczyć tam, do ognia, byle tylko sprawdzić, czy to na coś się zdziała. Musiałby korytarzem przepłynąć rwisty potok, by ugasił ten ogień, pomyślał, lecz mimo to, z wyraźną niechęcią stanął w progu i chwycił wiadro, próbując je zdjąć z żurawia i zabrać z powrotem, do płomieni, które stanęły na ich drodze. Pozostałym z pewnością udało się przez nie przejść, może nawet dotarli już do kotwicy.
Spojrzał na zjawę, która gnała z wiatrem i powracała.
— Nie zrobię tego — zaprzeczył, jakby to oczywiste. — Ten chłopiec, wiesz jak zginął? I gdzie leży jego ciało? Możesz mnie ostrzec przed ewentualnym niebezpieczeństwem?— spytał rzeźbę. Jeśli mogła się poruszać, przymykać po kamiennych ścianach, może mogła mu towarzyszyć dalej, a więc i uprzedzać go o tym, czego nie powinien robić. Zrobił krok w tył, nie puszczając wiadra i spojrzał w głąb korytarza, z którego powrócił. Nie zdoła w porę im wszystkiego powiedzieć.— Chłopiec w obcym ciele tworzy runy! Zniszczcie je! — Krzyknął donośnie i wyraźnie, licząc na to, że choćby echo, bądź strzępki jego słów dotrą do Tristana i Cadana i zrobią z tego pożytek.

Płomienie ich nie zamknęły; przedzierali się przez tunel płomieni bez poparzenia. Przypłacił ten ruch kolejnym atakiem anomalii, poczucie skamieniałej ręki nie dopadło go po raz pierwszy, ale nie znaczyło to, że kiedykolwiek przyzwyczai się do tego dziwnego, strasznego stanu. Niepokój nie przestawał mu towarzyszyć i choć ufał, że czucie w ręce do niego powróci, to nie mógł wiedzieć tego na pewno. Odwrócił wzrok w bok - nie zamierzał patrzeć na zmieniające się na skórze jego dłoni barwy. Walczył z przygnębieniem. I musiał wygrać. Usłyszał głos Mulcibera, przez ramię oglądając się na Goyle'a. - Wygląda na to, że możesz mieć rację - mruknął, może do siebie, może do niego, znajdowali się wewnątrz zagadki, której rozwiązania nie znali - i do którego musieli dotrzeć. - Jak można usunąć te runy? - Istniał na to sposób? Chłoszczyść mogło usunąć krew, co z wyrytymi na skałach? Można je było naruszyć. Pokręcił przecząco głową, póki nie miał mocy w dłoni, nie mógł zrobić nic. - Selwyn, spróbuj oczyścić ściany z krwi - rozkazał, samemu usiłując otworzyć drzwi znajdujące się na końcu korytarza.