First topic message reminder :




[bylobrzydkobedzieladnie]

Głosy nasilały się. Czuł się niemal przygnieciony sensem ich słów, ze wszystkich sił starał się jednak odepchnąć od siebie tę rozpacz. Jego rodzina taka nie była. Jego kuzyni, jego siostra i brat... wszyscy stanęliby za sobą murem. Z tego Burke'owie byli znani. Trzymali innych na dystans, jednak więzy pomiędzy członkami rodu były niezwykle silne. Więc to nie mogła być prawda. Jego kuzyni na pewno się o niego martwią. Siostrę już widział oczyma wyobraźni całą siwą z niepokoju! Nie życzyli mu śmierci. Na pewno nie. To wszystko było kłamstwo i stek bzdur!
- Zamknijcie się w końcu! - zawył, uderzając pięścią w kamienną ścianę.
Ból go nie otrzeźwił - prawdopodobnie dlatego że i tak bolało go już niemal całe ciało. Bardzo powoli powrócił jednak do pozostałych, kulejąc na nogę coraz mocniej. Gdyby był kobietą, prawdopodobnie by się w tej chwili rozpłakał. Udeptane resztki dumy jednak mu na to nie pozwoliły.
- Tam nie ma żadnych run. Nie przejdziemy tamtędy - wystękał, odgarniając włosy, które opadały mu na oczy. Prawdopodobnie tylko dlatego zobaczył, że Morgoth wyciąga coś w jego kierunku. Z początku nie zrozumiał, gdy jednak wziął maść do ręki, już wiedział co ma zrobić. Nie czekał więc dłużej, nabierając odpowiednią ilość maści i smarując nią nogę. Bolała jak wszyscy diabli, wolał nie myśleć co musiało dziać się pod skórą - z resztą, nie miał na to teraz czasu.
- Przydaj się na coś i wyczaruj patronusa, śmieciu - warknął w stronę Crispina. Dementora nigdzie nie było widać, ale Craig miał wrażenie, że jeszcze kilka chwil i zwyczajnie tutaj zamarzną.

Wąskie przejście wywoływało we mnie najgorsze wspomnienia z Tower; ciasnotę celi, zimny kamień ocierający się o poranioną skórę, zimno przenikające do samej kości. Bardzo nie miałem ochoty się nim przeciskać.
- Tutaj jest przejście - poinformowałem jednak pozostałych i z ulgą obserwowałem Deirdre wchodzącą w wąską szczelinę. Obserwowałem jej plecy uparcie, kiedy poczułem na skórze zimne powietrze zwiastujące dementora. Wiedziałem, co niebawem się stanie, choć próbowałem z tym walczyć. Przygnębiające myśli jednak dopadły mnie wbrew zdrowemu rozsądkowi, który rozpłynął się przygnieciony coraz silniej ogarniającą beznadzieją. Oczami wyobraźni widziałem dementora nachylającego się nad Ramseyem, wysysającego ostatki człowieczeństwa z mojego syna, pozostawiając po nim pustą skorupę, która patrzy na mnie stalowoszarymi oczami pozbawionymi życia. Wpatrzony w ciemną sylwetkę Deirdre niknącą w przejści nie zdawałem sobie nawet specjalnie sprawy z Morgotha wyciągającego maść z torby przewieszonej przez moje ramię. Pojedyncza łza potoczyła się po moim policzku, gdy do obrazu martwego od środka syna dołączył jego pełen wyrzutu głos, w którym zarzucał mi, że nie było mnie przy nim, gdy najbardziej tego potrzebował.
- Accio klucz - wyciągnąłem różdżkę ciekawy, czy kwadratowy klocek będzie w stanie przelecieć taki kawał drogi. Musiałem jednak spróbować. Następnie wyciągnąłem ze swojej torby kawałek czekolady. Musiałem zapanować nad ogarniającym przygnębieniem, nie mogłem pozwolić pojmać się szaleństwu czarnych myśli.
- To tylko dementor, Deirdre. On żyje, przysłał nam patronusa, z Tristanem jest wszystko dobrze, umie o siebie zadbać, jest najlepszy z nas wszystkich - w ciasnym przejściu kluczowe było zachowanie spokoju. Jeśli Deirdre zacznie panikować, nie damy rady jej stamtąd sprawnie wyciągnąć, zbliżający się dementor nie wróżył raczej nic dobrego. Tsagairt musiała zachować spokój, żeby przejść na drugą stronę. Rozsądek podpowiadał, że mówiłem prawdę, przeczucia jednak zawładnięte mroczną aurą Azkabanu targały moimi nerwami przed oczami wciąż i wciąż stawiając mi obraz Ramseya pozbawionego duszy.

The member 'Ignotus Mulciber' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 30

--------------------------------

#2 'Azkaban' :

Z różdżki Sigrun nie wyleciał żaden patronus, jej kraniec ledwie rozjarzył się błękitnym światełkiem, a następnie zgasł. Obecność dementora i aura tego miejsca utrudniały wydobycie wystarczająco szczęśliwego wspomnienia, które mogło ocalić ją przed pocałunkiem stwora. Czarownica, która straciła również czucie w nogach po chwili zaczęła je odzyskiwać. Powoli, choć nieco nieporadnie mogła się poruszać. Deirdre udało się pokonać szczelinę. Stanęła po jej drugiej stronie, na wilgotnym korytarzu, który niczym nie różnił się od tego, z którego rozpoczęli swoją wędrówkę. Przed nią rozciągały się cele. Niektóre z nich były puste, w niektórych znajdowali się niezainteresowani jej obecnością więźniowie, skuleni w kącie, mamroczący coś pod nosem. Po lewej stronie korytarz ciągnął się aż w ciemność, w której się urywał, po prawej zaś załamywał się lub skręcał gwałtownie w inną stronę.
Morgothowi udało się rzucić czarnomagiczne zaklęcie, które odebrało życiodajne siły Crispinowi i ofiarowało jemu. Poczuł nagły zastrzyk sił, a także przypływ motywacji i wiary w to, że uda im się przepędzić dementora, choć nic na to nie wskazywało. Ofiarowana przez Yaxleya maść z wodnej gwiazdy, nałożona na ranę zaczęła szybko przynosić efekty. Rana, w którą wdało się zakażenie zaczynała się szybko goić, ropa wypłynęła na powierzchnię skóry i spłynęła po łydce w dół, jednak wszystko wskazywało na to, że zranienie goiło się bez komplikacji. Craig poczuł się nieco lepiej.
Russell nie protestował. Kiedy tylko Burke nakazał mu rzucić patronusa, skupił się na tym trudnym zaklęciu, mierząc przed siebie różdżką i wypowiedział inkantację trudnego zaklęcia. Potrafił go wyczarować w normalnych warunkach, lecz aktualnie był zbyt słaby, jeszcze zaklęcie Morgotha znacznie go osłabiło; zbyt słaby, by skupić się wystarczająco na powierzonym mu zadania. Koniec jego różdżki błysnął jasnym światłem, wiązka błękitnej mgły wysnuła się przed niego lecz rozwiała, nim zdążyła przybrać formę patronusa lub nawet tarczy, która osłoni ich przed dementorem, który się zbliżał. Kiedy Ignotus wypowiedział inkantację zaklęcia różdżka zaczęła niepokojąco drżeć. Wibracje przeniknęły na jego ciało, wydaawało mu się, że wszystko zaraz eksploduje, lecz ładunek energii został przełożony na zaklęcie, którego moc — Ignotus był pewien — znacznie wzrosła. Już po chwili coś świsnęło nad jego głową. Przecięło powietrze gwałtownie. W jego dłoń wpadł ciężki klucz, w kształcie sześcianu, który zdawał się idealnie pasować do krat, które blokowały przejście na korytarz.
Dementor, który się pojawił, wznosił się nad przepaścią, a swoje szpony kierował w stronę Crispina, którego patronus nie zdołał go przegonić. Chwycił go za ramię i zakleszczył na nim chude palce.

Żywotność:

Punkty poczytalności:

| Na odpis macie czas do ndz. 21:00.
Sigrun, Craig, posiadając nie swoje różdżki nawet rzucając zaklęcia bez ST musicie rzucać kością.

Z odmętów niepamięci próbowała wydobyć szczęśliwe wspomnienia, jednakże było to nader trudne w chwili, kiedy opuściła ją wszelka wiara w opuszczenie tego miejsca. Zaczynała być przekonana, że zostanie tu na zawsze, że nie mają szans w walce z dementorami i potężną anomalią, która targała Azkabanem. Z krańca różdżki nie wydobył się lśniący obrońca, nie zdołała wyczarować nawet srebrnej mgiełki; na żołądku zbyt mocno zacisnęła się pięść strachu i przygnębienia. Dopiero po chwili zaczęła odzyskiwać czucie w nogach, choć nie nastąpiło to jak za dotknięciem różdżki - ruchy wciąż miała nieporadne, kiedy starała się uczynić krok w kierunku Ignotusa. Musiała wziąć się w garść i zachować zimną krew, przegnać z umysłu przykre myśli.
Odsuwała się czym prędzej, kiedy dojrzała w ciemnościach dementora, zbliżającego się do Crispina, zaciskającego pokryte liszajami palce na jego ramieniu. Stanęła blisko Mulcibera. Oddychała płytko, szybko, czując jak bardzo jej zimno; wzięła głębszy oddech, na jedno uderzenie serca przymknęła oczy, skupiając się usilnie na wspomnieniu o swoim bliźniaczym bracie i słodkich chwilach z nim spędzonych - one dawały jej prawdziwe szczęście, lecz czy dość silne by wyczarować patronusa? Otworzywszy oczy wciąż usilnie skupiała się na tych chwilach, starała się odtworzyć je w pamięci chwila po chwili, kiedy uniosła różdżkę, celując nią w dementora trwającego przy Crispinie.
- Expecto Patronum! - powtórzyła pewnie, przywołując przed oczy wyobraźni bliźniaczego brata.

The member 'Sigrun Rookwood' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 18

--------------------------------

#2 'Azkaban' :

Klucz trafił do mojej dłoni. Trudno powiedzieć czy zawdzięczałem to anomalii, która wzmocniła moje zaklęcie, czy udałoby się to niezależnie od niej. Najważniejsze, że się udało.
- Russel, patronus i do mnie - starałem się nie patrzeć w stronę dementora z jednej strony wdzięczny, że zajął się Crispinem zamiast którymś z nas, z drugiej strony naprawdę wolałem mieć go przy sobie w sytuacji, w której okazałoby się, że do poradzenia sobie z kotwicą konieczne będzie poświęcenie kogoś. A nawet jeśli nie, wolałem dostarczyć go Czarnemu Panu niż dementorowi. Kto wie, czego mogliśmy się od niego dowiedzieć. Kto wie, jak przykładnie Lord Voldemort zechciałby ukarać zdrajcę.
Podszedłem do drzwi, w których widziałem otwór, w który pasować mógł klucz i spróbowałem go doń włożyć. A potem odwróciłem się do Russela niemalże pewien, że obecność dementora skutecznie powstrzyma Crispina od zrobienia czegokolwiek sensownego.
- Mobilicorpus - wycelowałem w Russela planując przeciągnąć go do siebie, na korytarz, na którym stała już Deirdre i zatrzasnąć drzwi licząc na to, że dementor nie będzie pragnął nas gonić.

The member 'Ignotus Mulciber' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 23

--------------------------------

#2 'Azkaban' :

Mimo strachu udało się jej przecisnąć na drugą stronę wyrwy; smukła i zwinna, nie ugrzęzła w środku, po chwili mogąc głębiej odetchnąć na środku korytarza. Identycznego jak te, które już mijali; te same cele, ta sama ciemność. Wiedziała w którą stronę znajdowały się drzwi, dlatego przeszła w ich stronę, sprawdzając czy będzie mogła pomóc w ich otwarciu z tej strony. Potrzebowała jednak wzmocnienia; czuła się słaba, a potrzebowała pełni sił, by móc się skoncentrować i podołać anomalii - oraz pomoc dostać się tu reszcie. Podeszła do najbliższej celi z najzdrowiej wyglądającym więźniem, i nie tracąc z zasięgu wzroku drzwi, przez które mogli przejść Rycerze, spróbowała rzucić zaklęcie. - Malesurito - skierowała różdżkę w stronę więźnia.

The member 'Deirdre Tsagairt' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 20

--------------------------------

#2 'k10' : 10

--------------------------------

#3 'Azkaban' :

Ciężko było rzucać patronusa w tych okolicznościach, dlatego nie spodziewał się żadnego zaskoczenia pod tym względem. Całe szczęścia nie dopadła ich żadna anomalia, która w każdej chwili mogła czaić się za każdym kolejnym zaklęciem. Zauważył jednak że Deirdre udało się przedostać przez szczelinę, a przynajmniej tak podejrzewał, bo nie dało się słyszeć żadnych odgłosów oznaczających by było inaczej. I chociaż patronus nie zadziałał, czar, który miał przywrócić Yaxleyowi część sił witalnych, udał się bezbłędnie i po chwili poczuł się nie tylko lepiej, ale również i nabrał jasności umysłu. Wcześniejsze przytłaczające go wątpliwość rozpłynęły się, dając mu chwilę spokoju. Potencjalnego, ale wciąż był to lepszy stan niż jeszcze moment wcześniej. Zauważył równocześnie wciąż czającego się w okolicy dementora, który wyciągnął szponiaste palce w stronę Russella. Nie będąc w stanie przegonić stwora, Morgoth podjął szybką decyzję o następnych poczynaniach - ponownie zmienił się w wilka, na nowo doświadczając otaczających go zapachów i dźwięków. W ludzkiej formie był zbyt podatny na działanie więziennego strażnika, ale posiadał również mniej siły w tamtym wcieleniu. Spróbował złapać więc Cripsina mocnymi szczękami za szatę i pociągnąć z powrotem z daleka od przepaści. Mógł się jeszcze przydać. Być może to właśnie jego życie miało być poświęcone, niepotrzebne. Zdecydowanie lepiej on niż ktokolwiek z reszty.

The member 'Morgoth Yaxley' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 10

Ukojenie, jakie przyniosła maść, ciężko było opisać. Małymi kroczkami, zaczynał się czuć powoli coraz lepiej... przynajmniej na ciele. Umysł wciąż bowiem miał niespokojny, zdjęty trwogą, przerażeniem, zagubieniem oraz coraz bardziej rosnącym uczuciem beznadziei. Co z tego, że noga przestała się babrać, skoro i nadzieja na wyjście stąd malała z każdą chwilą? Craig czuł się raz bardziej zagubiony, przez podszepty w głowie nie potrafił się skupić. Deirdre zniknęła w czarnej dziurze, czy na pewno była bezpieczna? Otwór wyglądał jak paszcza o niezwykle wąskim gardle - może już tam zginęła? Może natknęła się na dementora równie potwornego, co ten, który właśnie objawił się i przed nimi?
Burke miał ochotę uciec. Nawet jeśli umysł podpowiadał mu, że po drugiej stronie przejścia też mogą być dementorzy, i tak podświadomie wolał zaryzykować - byle znaleźć się dalej od widocznego w tej chwili zagrożenia, które na szczęście, póki co skupiło się na Crispinie, nie na nich.
Jęknął jednak, resztkami rozsądku nakazując sobie pozostanie w miejscu. W mrocznym przejściu jego panika na pewno spowodowałaby, że raz-dwa by się zaklinował. Zamiast tego nieco bezwiednie wycelował w Russella i powtórzył zaklęcie za Mulciberem, widząc, że jego czar się nie powiódł. - Mobilicorpus!

The member 'Craig Burke' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 8

--------------------------------

#2 'Azkaban' :

Sigrun po raz kolejny spróbowała wyczarować Patronusa, jednak jej wspomnienie znowu okazało się niewystarczające — zbyt silnie wpływało na nią zniechęcenie i bezsens panujący w tym miejscu, osłabiał jej przyjemne myśli, napawał niechęcią. Z jej różdżki nie wyleciał świetlisty patronus, podobnie jak z różdżki Crispina, który po wypowiedzeniu inkantacji stanął jak sparaliżowany, znalazłszy się w ramionach dementora. Nie pomogło wezwanie, choć drgnął, nie potrafił wykonać żadnego kroku. Wpatrywał się tylko szeroko rozwartymi oczami w ciemność buchającą z kaptura. Nawet zaklęcie Ignotusa, które miało go sprowadzić na korytarz okazało się nieskuteczne.
Zaklęcie Deirdre było nieskuteczne, jednak więzień, w którego celowała różdżką, podniósł się z ziemi i podszedł do krat, warcząc pod nosem. Miał białą, długą brodę, zżółknięte białka oczu, a z nosa spływał mu zielonkawy katar.
Kiedy Morgoth zmienił swoją formę na wilczą stanął poza zasięgiem negatywnego wpływu dementora. Jego myśli nie oczyściły się dzięki temu, lecz zniechęcenie przestało wzmagać na sile. Wilk chwycił Russela i pociągnął w tył. Czarodziej zachwiał się i pod wpływem lekkiego szarpnięcia przewrócił na metalowe barierki. Dementor, który już przymierzał się do złożenia na nim pocałunku wzniósł się nad niego i zdjął kaptur, ukazując wszystkim przerażającą łysą głowę pozbawioną twarzy z jedynym widocznym na niej elementem — otworem gębowym.
Zaklęcie Craiga również się nie powiodło.
Najwyraźniej szczęście nie sprzyjało dziś Śmierciożercom.
Deirdre wraz z Ignotusem znajdowali się na korytarzu, reszta wciąż tkwiła na zewnątrz.

Żywotność:

Punkty poczytalności:

| Na odpis macie czas do pon. 21:00.
Możecie wykonywać w swoich postach dwie akcje — tyczy się to również czarowania, jeśli macie potrzebę wyrzucenia dwóch zaklęć, lub skorzystania z jakiejś biegłości i rzucenia zaklęcia — śmiało. Nie oznacza to jednak, że jest to obligatoryjne. Pamiętajcie, że korzystanie z magii oddziaływuje na anomalie.  
Craig na przyszłość pamiętaj, że skutki zaklęć, jakiekolwiek, by nie wyszły w kościach określa Mistrz Gry. Nie musisz mnie wyręczać. Ale ponieważ tkwisz już w Azkabanie realny rok: Najlepszego!