Tartak

Nie wiedział, że Vincent potrafi łamać klątwy czy zna się trochę na ziołach. Nie podejrzewał, że jest biegły w urokach. Był świadom tylko tego, że nigdy nie byli sobie bliscy, a przez te jedenaście lat całkiem już stali się sobie obcy. Łączyło ich nazwisko i krew, ale te zaledwie dwie wspólne cechy nie zagwarantowały im w przeszłości wzajemnego zrozumienia, więc dlaczego miałoby się to zmienić teraz? Mimo to wizja Vincenta po drugiej stronie barykady, przesiąkniętego czarną magią, była mocno poza jego pojmowaniem, a przecież to zasugerowała Justine. Musiał wysłuchać jej racji, tyle mógł zrobić, choć w środku wszystko się w nim gotowało ze złości.
– A czy on wie, jak wyglądało nasze życie? Czy o cokolwiek spytał? – spojrzał na Tonks z wyraźną pretensją, bo najwidoczniej wolała trzymać stronę jego syna. Poniekąd był zły za to, że przegapił w ogóle moment tworzenia tych stron konfliktu, jaki uparcie odkładał na później. Ostatnia konfrontacja nad grobem Abigail była zbyt emocjonalna, aby zechciał ja szybko powtórzyć, inicjując kolejne spotkanie z własnej strony. Tonks jednak wydawała się dobrze poinformowana o tym, co dzieje się u Vincenta i może to dobrze, że miała na niego oko. Mimo to Kieran był przekonany o tym, że drugi zainteresowany przedstawił czarownicy własną wersję wydarzeń, przy relacjonowaniu wszystkiego skupiając się wyłącznie na swoich odczuciach. – Nie, wrócił jakby nigdy nic i zaczął rzucać swoimi oskarżeniami, na całą sytuację patrząc przez pryzmat przeszłości. Warto ją rozgrzebywać, kiedy wokół nas trwa cholerna wojna? Koniecznie musi mieć we mnie wroga, kiedy to nie ja życzę mu śmierci tylko z powodu statusu krwi czy poglądów? – nie miał na to czasu ani cierpliwości, aby próbować obłaskawiać syna i próbować go zrozumieć. Jego nikt nie próbował zrozumieć, a mimo to nie szukał ratunku u innych, przeciwnie, sam starał się ratować świat, póki mógł zostać ocalony. – Minęło jedenaście lat, a on wciąż mnie zwalcza z tą samą gorliwością. Nienawidzi mnie od dnia śmierci swojej matki – oznajmił z goryczą, jakiej nie mógł w żaden sposób zakamuflować. Przecież właśnie to jedno wydarzenie przekreśliło całe rodzinne szczęście, które budowali wokół ukochanej kobiety. To ich poróżniło najbardziej, bo kilkuletni umysł nie był w stanie całkowicie pojąć tej tragedii, a Kieran nie próbował mu w tym pomóc. – Szybko uznał mnie za jeszcze gorszego potwora niż przed laty, żadna nowość, ale nie ma prawa osądzać Jackie.
Na wspomnienie córki jego twarzy wykrzywił grymas bólu. Zwłaszcza teraz zamierzał bronić jej dobrego imienia, kiedy od dłuższego czasu nikt nie miał o niej żadnej wieści. Tym bardziej nie mógł znieść zachowania Vincenta, która najwidoczniej znalazł w sobie Justine swoją powierniczkę. Musiał mieszać do ich rodzinnych spraw osoby trzecie, inaczej nie potrafił, dalej tkwiła w nim ta tchórzliwa natura. Tonks z kolei chciała… Czego właściwie chciała? Zbyt wielka niezgoda pomiędzy nimi urosła, aby mogli tak po prostu się pojednać i zapomnieć. Kieran przynajmniej żył dniem dzisiejszym, miał cel, mógł wszelkie myśli skupić na działaniu zamiast na nieustannym rozpamiętywaniu tego, co zrobił źle. Vincent zaś kolejny raz nie radził sobie sam ze sobą.
– Jest dorosły, do cholery, niech więc skończy z byciem wiecznie dręczonym przez ojca dzieciakiem – wyrzucił z siebie słowa irytacji i złości, z tą jedną rzeczą nie mogąc w żaden sposób się pogodzić. Vincent przez lata za wszystkie swoje krzywdy obarczał właśnie jego. Od kiedy zrzucił na niego całą odpowiedzialność za śmierć matki, to ojciec zawsze był tym złym, najgorszym tyranem bez serca. Nigdy nie spróbował zrozumieć tego, w jakim położeniu znalazł się właśnie on, owdowiały auror z dwójką dzieci na wychowaniu, który nieobeznany był do końca z czułością. – Wtrąciłaś się, ale więcej tego nie rób – zakończył temat surowym tonem, posyłając jej stanowcze spojrzenie. Udało mu się nie uciekać do wrzasków, ale był zły, widoczne to było gołym okiem. Justine mogła być Gwardzistką, ale nie wiele wiedziała o jego życiu, nie powinna się wtrącać w sprawy prywatne. Była przyjaciółką Jackie, może Vincent też był jej w jakiś sposób bliski, ale była zdecydowanie zbyt młoda, aby próbować w ogóle wpłynąć na Kierana. Tylko ze względu na to, że musieli w spokoju poruszyć inne kwestie, dość ważne dla Zakonu Feniksa, Rineheart uważał, aby nie rozpocząć awantury. Mieli też robotę do wykonania, do której w końcu wrócili. Nie znaleźli się w tym tartaku bez powodu. Uruchomiona piła znów cięła drewno.
– Patrole w Londynie, obserwacja, przynajmniej do końca maja, w czerwcu może uda się już zorganizować jakieś większe akcje – szybko streścił jakie zadania nałożył na zdelegalizowane Biuro Aurorów. – Tak jak wspomniałem, najważniejsze dzielnice znajdują się pod opieką grupy pierwszej kierowanej przez mnie, czyli tak naprawdę Zakonu, jednak w innych mają czuwać przynajmniej dwuosobowe patrole aurorów. Wszyscy mają utrudniony do stolicy dostęp, ale wiedzą jak działać. Bez pomocy ze strony Wiedźmiej Straży, która pozostała w większej części w Ministerestwie Magii po stronie Malfoya, kwestię wywiadu musieliśmy wziąć na siebie – gdy padło kolejne pytanie odnośnie zapotrzebowania, westchnął ciężko, poprawiając blok drewna, aby przyciąć równo kolejny bok. – Potrzeba eliksirów bojowych i leczniczych, ale Hopkirk załatwia własne kanały. Nie zamierzam obciążać tych zakonowych, póki nie będzie to konieczne – wyjaśnił tę kwestię prędko, przypominając sobie o czymś jeszcze. – Też jesteś przypisana do pierwszej grupy, ale skup się na działaniach Zakonu. Nikt z Biura nie powinien cię kłopotać – w końcu miała na głowie sporo spraw, nie chciał więc jej przeciążać kolejnymi zadaniami wyznaczanymi na rzecz nielegalnie już działającego Biura Aurorów.
Wypłynęła zaraz kolejna sprawa, jaka została poruszona na ostatnim spotkaniu i Kieranowi wydawało się, że została już właściwie dopięta, a odpowiednie osoby do jej realizacji wyznaczone, Alexander miał rozmawiać o inicjatywie z Bertiem.
– Zastanawiałem się nad skonstruowaniem toru przeszkód, jaki mógłby prowadzić przez las. Można to zorganizować tak, aby przy dużym wysiłku można było ćwiczyć również refleks, kiedy kolejne cele wyskakiwałyby spomiędzy drzew. Z tyłu mogliby iść bardziej doświadczeni w boju i rzucać na ćwiczących z tyłu Upiorogacki albo Petrificusy – ten pomysł w jego głowie nie wziął się znikąd, sam przeżył coś podobnego podczas ostatnich dni aurorskiego kursu, choć wówczas musiał spędzić kilka dni w leśnej głuszy i nigdy nie był pewien, kto, kiedy i z której strony przepuści na niego atak. Wówczas zaklęcia pomagające w dokonaniu rozeznania rzucać musiał przy każdym dłuższym postoju. Głodny, brudny, niewyspany, coraz bardziej obdzierany z sił. Stworzyłby na początek jakąś łagodniejszą wersję dla chętnych spróbowania swoich sił Zakonników, aby potrafili reagować na ataki z zaskoczenia i nauczyli się wykorzystywać w walce przestrzeń wokół siebie.

– Z polecenia – odpowiedział krótko, mimo wszystko wciąż urażony uwagami Tonks odnośnie jego relacji z synem, co było wyraźnie słyszalne w jego głosie. Dobrze było wiedzieć, że uważała Vincenta za dobrego człowieka, ale więcej nie chciał o nim słyszeć, a przynajmniej nie dzisiaj. Przez ostatnie tygodnie był wręcz przewrażliwiony, kiedy wspominano przy nim o jego dzieciach, choć częściej pytano go o to, czy już wie, co stało się z Jackie. Ta wciąż nie dała żadnego znaku życia, Kieran zaś z wielkim trudem utrzymywał względną równowagę. Musiał działać, chwytał się różnych zajęć, byleby nie myśleć zbyt wiele. I tej nocy łatwiej było pracować mu w tartaku, niż leżeć we własnym łóżku. Gdy pień został przewrócony, ostrożnie nakierował go na piłę, kątem oka dostrzegając, że to już kolejny. Zaczynali łapać już jakiś rytm podczas wykonywania obowiązków. Wióry leciały na wszystkie strony, w powietrzu unosił się drzewny pył, nie w tak wielkiej ilości, aby miał im utrudnić oddychanie. W międzyczasie Justine poruszyła kolejny temat.
– Podczas walk w Londynie stanęła po właściwej stronie – tylko tyle mógł powiedzieć o Clearwater, nie znał jej zbyt dobrze, bo i nie miał nigdy okazji nawiązać z nią współpracy. Ważne, że miała jakiś kręgosłup moralny, to było najcenniejsze w tych ponurych czasach. No i na pewno miała też jakieś pożyteczne umiejętności w dywersji, należało w końcu do Wiedźmiej Straży. Po wzmiance o skorzystaniu z pomocy alchemików działających już dla Zakonu jedynie przytaknął.
– Bądźmy realistami – spojrzał na Tonks śmiało, nie bojąc się wyrazić przed nią swojego zdania. – Nie nauczysz z dnia na dzień zbieraniny różnych ludzi tego, czym jest dyscyplina – tym właśnie był Zakon. Tym stwierdzeniem nie negował osiągnięć organizacji, jednak trzeba było uznać ten fakt w pełni. Trudno był trzymać wspólny front, kiedy osoby z różnych warstw społecznych, odmiennych pretensji i w innym wieku kompletnie inaczej rozumiały nawet podstawowe zagadnienia. – Do tego potrzeba codziennej musztry, zrównania wszystkich do jednego poziomu, aby w krew weszła im współpraca i szacunek do przełożonego. Gnojenie kursantów wstępujących do Biura Aurorów nie jest wyrazem sadyzmu starych wyg, za tym stoi zawsze większy cel.
Doskonale wiedział, jak działało to podczas aurorskiego kursu. W pierwszej kolejności sprawdzało się właśnie te indywidualne umiejętności, ale mordercze treningi, podczas których wszyscy młodzi adepci traktowani byli w ten sam sposób, pomagały rozwinąć solidarność całej grupy. Kiedy szkoleniowiec miesza z błotem każdego po równo, mimowolnie odnajduje się wsparcie u pozostałych. To nie był przypadkowy zabieg, konfrontacja na samym początku z brutalną rzeczywistością była konieczna, aby w przyszłości być gotowym na jeszcze gorsze sytuacje. Każdy też potrzebował mieć pewność, że w razie czego przy jego boku stanie lojalny kompan. Mimo to do niektórych nie da się w żaden sposób dotrzeć. Przyszli aurorzy uczą się o dyscyplinie przez trzy lata, a i tak nie wszyscy po tak długim okresie pojmują ją w pełni – przykładu nie musiał szukać daleko, Anthony Skamander dalej pozostawał człowiekiem niepokornym, od zawsze wierny tylko swojemu punktowi widzenia.
– Dowódcy też są tylko ludźmi – zaczął spokojnie, uważając na dobór słów, bo mimo wszystko nie mógł udzielać ostrej reprymendy Gwardzistce stojącej nad nim w hierarchii organizacji. –  Szacunku nie da się wymusić, a właśnie na nim opiera się zaufanie podwładnych. Nie wszyscy są od początku w Zakonie, nowi członkowie często nie wiedzą, czego Zakon dokonał wcześniej i ile musiał w imię tych dokonań poświęcić. Tym samym nie mają też pojęcia, jak ważna jest Gwardia. Dla nich przywództwo jest czymś bardzo rozmytym, a rozkazy uznają za rzucanie im ograniczeń. I każdy wie wszystko lepiej i robi po swojemu, zamiast oprzeć się na bogatszym doświadczeniu innych – to był spory problem, ale tak naprawdę w Zakonie niektórzy mieli już długi staż i potrafili dostosować się do poleceń. – Stwórzmy więc taki trening, aby rozwijał indywidualne umiejętności, ale również budował lepszą współpracę. Możemy rzucić na tor dobrane przez nas pary, a osobom z każdej pary związać razem nogi, aby były na siebie skazane – ten pomysł również zaczerpnął z kursu, choć za jego czasów taka próba była jeszcze bardziej ekstremalna. Jednemu z pary odbierano wzroku, drugiemu słuch i wówczas głuchy musiał prowadzić niewidomego, niewidomy zaś musiał informować partnera o atakach, które najczęściej nadchodziły z tyłu. Potem już tylko wiązano partnerów plecami do siebie. Ostatecznie decydowali o tym szkoleniowcy, a ci zmieniali się na przestrzeni lat.
Kiedy obrobili już ostatni pień, mogli ruszyć do kolejne maszyny i z obrobionego drewna stworzyć deski. Wystarczyło tylko z pomocą magii nakierować wielki blok na ostrza. Kieran uniósł różdżkę i z pomocą Wingardium Leviosa przesunął pień do pił. Jeszcze przez połowę nocy będą powtarzać tę czynność, ale warto było, bo otrzymają za to sprawiedliwy zarobek.

Jedynie skinęła głową na odpowiedź Kierana widocznie urażonego jej słowami. Powstrzymała wzruszenie ramionami. Czasem ciężko było obejść się z Rineheartem - niezależnie którym. Łączyła ich z pewnością upartość, nie zawsze uzasadniona racjonalnymi argumentami. Próbowała nie stawać po niczyjej stronie. Uważała, że oboje z nich mieli swoje racje i oboje zawinili. Oboje też byli na ścieżce prowadzącej ich donikąd. Postanowiła po prostu pracować dalej. Nie spodziewała się przecież, że jej słowa cokolwiek zmienią. Koniec końców, oboje byli dorośli. Uniosła kolejny drewniany pal pozwalając, by kieran sie nim zajął.
Przytaknęła raz jeszcze głową. Miał rację i to był też jeden z powodów, dla których uważała, że Maeve może okazać się przydatna. Potrzebowali sojuszników, którzy mieli serce po właściwej stronie. Odłożyła drewnianą kłodę na bok i uniosła kolejną. Kiedy obrobili też tę, na chwilę wstrzymała sie spoglądając na Kierana. Marszcząc odrobinę jasne brwi. Zacisnęła usta w wąską linię słuchając tego co mówił. Może nie poprowadzili spotkania najlepiej, ale jej zdanie w kwestii słuchania poleceń, pozostawało niezmienne. Owszem, dyscyplina, tak rygorystyczna jak w biurze potrzebowała czasu, ale ją samą można było odnaleźć wszędzie.
- A nie są? Na jednym poziomie? - zapytała próbując zrozumieć to, co miał na myśli. Nie było hierarchii, nie było jednostki badawczej. Każdy z nich miał takie same możliwości. Każdy z nich odpowiadał przed tymi samymi osobami. Skrzywiła się, słysząc kolejne stwierdzenie. Więc tak myślał. Dobrze. Trudno.
- To błędne koło, Kieran. - odezwała się w końcu nie przerywając mu nawet raz. - Nie ważne ile potrafimy, jak dobrze znamy naszych przeciwników, czy potrafimy dobrze ocenić sytuację -  jesteśmy tylko ludźmi. A skoro tylko ludźmi jesteśmy, nasze decyzje mogą być błędne. Skoro mogą być błędne, nie trzeba ich słuchać i można robić po swojemu. A robić po swojemu można, bo za to nie ma żadnych konsekwencji. - powiedziała opuszczając dłoń z różdżką. Nie wiedziała co zrobić, żeby Zakon zaczął funkcjonować, żeby ludzie zaczęli wierzyć, że wiedzą co robią, bo przeważnie wiedzieli. Znali ich przeciwników najdłużej. Spotkali się z nimi nie raz. Nie raz walczyli, nie raz przegrywali i wygrywali. Potrafili określić, kiedy lepiej się wycofać. Odpowiadali za nich, walka z wiedzą, że nie byli w stanie wygrać była skazana na porażkę. - Ja to widzę jak wybór. Pracowałam w pogotowiu, byłam w Biurze, byłam też Zakonnikiem. Ja decydowałam, czy kogoś posłucham. Tak samo jak wiedziałam, że niesubordynacje niesie konsekwencje. I to próbowaliśmy przekazać, może nieodpowiednio - wzruszyła ramionami, nie twierdziła, że podjęli odpowiednie kroki. Mimo wszystko niektóre reakcje były zwyczajnie zbyt histeryczne. Marcella zaś wypowiedziała swoje słowa ze świadomością tego, co za sobą niosą. - Możemy zrobić tak jak mówisz. - zgodziła się ostatecznie, nie widząc podstaw, żeby tego nie robić. Wątpiła, że to cokolwiek zmieni, bo ostatecznie jak powiedziała sądziła, że finalnie to był wybór.
Do kolejnej maszyny podeszli już w ciszy pracując nad obrobionym materiałem tworząc z niego deski. Praca trwała długo, ale w tym momencie musieli zarabiać gdzie mogli. Nie było łatwo, ale to nie było coś, czego nie byli w stanie przeskoczyć. mogła sprzątać, mogła robić cokolwiek, byle zarobić na utrzymanie siebie. Przynajmniej na razie.

| zt

Zazwyczaj dłubanie w drewnie było czymś, co go uspokajało. Nie było to wymagające zajęcie, po prostu siadywał w milczeniu na krześle i w samotności chwytał za drewniany blok, aby stworzyć z niego jakiś kształt. Brakowało mu precyzji, niekoniecznie z powodu braku cierpliwości, po prostu jego grube palce niekiedy stanowiły przeszkodę w okiełznaniu materii. W tej chwili czuł się jednak inaczej, bo wióry, które spadał na ziemię były efektem pracy zarobkowej. Tartak nie wydawał mu się obcym miejscem, a jednak było dla niego nie do pomyślenia, aby miał przez resztę życia obrabiać drewno. Irytowała go myśl, że bycie aurorem nagle stało się zbrodnią, przez co tak wiele porządnych osób zostało zepchanych na margines czarodziejskiej społeczności. Przyszło mu żyć w naprawdę chorych czasach, kiedy to garstka tych najbardziej wpływowych – tylko z powodu swego bogactwa – tak po prostu postawiła wszystko na głowie. Zapach drewna przypominał o tym, że to za jego jurysdykcji Biuro Aurorów straciło całą swą renomę. Nie było jednak innej drogi dla tej instytucji, jeśli wciąż miała spełniać swój główny cel, tępić czarną magię we wszelkiej postaci. Manewrował pniem przy pile w taki sposób, ciąć blok na kolejne deski. Jakoś nie sprawiało mu to większych trudności.
Poruszanie tak ważkich tematów nie było dla niego niezręczne, choć musiał bardziej uważnie dobierać słowa. Łatwo wyczuł, że Tonks się z nim w czymś nie zgadza i miała do tego prawo.
– Rzekomo są – odparł całkiem szczerze, na sytuację Zakonu spoglądając przez pryzmat całego swojego doświadczenia zawodowego. – Struktura Zakonu nie jest skomplikowana i daje wszystkim takie same możliwości do działania. Każdy może wybrać, czy chce brać aktywny udział w walce, czy po prostu wspierać tych walczących na różne sposoby. Ale w dużej mierze rozchodzi się o to, co ludzie myślą o sobie nawzajem i czy w ogóle czują, że stanowią jeden spójny front – to było zdaniem Rinehearta jak najbardziej szczere przedstawienie ich obecnej sytuacji. Wciąż z tyłu głowy miał całą tę wiedzę wyniesioną z Biura Aurorów. Niektórzy kursanci już na samym początku mają zbyt wielkie mniemanie o sobie, inni przychodzą z mylnymi założeniami, ale każdego trzeba brutalnie ściągnąć na ziemię i zmieszać z błotem. Zawsze też widoczne są początkowe różnice w umiejętnościach, te można wyeliminować z czasem. Rygorystycznymi i rutynowymi treningami można naprostować nawyki każdego. – Nie twierdzę, że wychodzenie z własnymi inicjatywami jest niewłaściwe, przeciwnie, dowództwo może czerpać garściami z oddolnych propozycji, ale trzeba koordynować te działania – posługiwał się aurorskim żargonem, ale właśnie w taki sposób najłatwiej było oddać mu swoje myśli. Tylko że Zakon nie jest armią i problematyczne było choćby to, aby zdefiniować czym tak właściwie jest. Wiele osób przynależy do organizacji z racji silnych więzi, przyjaciele walczyli ramię w ramię i tym samym starali się nie tracić wiary w to, że lepsze jutro może jeszcze dla nich nadejść. Pośród zwykłych czarodziejów byli tacy o niezwykłych talentach oraz wspaniałych predyspozycjach do konkretnych gałęzi magii. Być może problem tkwił w Kieranie, który zbyt mocno przyzwyczajony było do rozkazów i musztry; tak mocno, że chciał znane sobie schematy przenieść do Zakonu. Każdy ma inne wyobrażenia i trzyma się ich kurczowo. – Wyborem jest obranie konkretnej ścieżki w organizacji, potem nikt nie powinien już mieć żadnych dylematów, bo przez to znów powracamy do tych samych rozterek moralnych.
Jak jednak karać za niesubordynację? Czy to było słusznym rozwiązaniem? Zakon zrzesza tak wiele osobowości, a ujednolicanie ich na siłę nie miało racji bytu. Z kolei puszczanie ludzi samopas dopiero byłoby skrajną nieodpowiedzialnością. Dlatego ostatecznie wolał skupić się na treningu, który miałby usprawnić współpracę, ale w dużej mierze rzeczywiście miał pomóc przede wszystkim w indywidualnym rozwoju. Wszystko zresztą zdawało się być omówione, dlatego skupił całą swą uwagę na dalszej pracy. Stos gotowych desek i belek w ciągu kilku nocnych godzin urósł do pokaźnych rozmiarów. Z samego rana zdali owoce swej pracy właścicielowi i Kieran wspólnie z Justine opuścił tartak.

| z tematu

14 października

W ostatnim czasie emocje ciągle tańczyły w jej głowie kankanę, a nowe wypadki wyskakiwały jak królik z kapelusza. Skojarzenia mogły się wiązać z osobą, która jej dzisiaj towarzyszyła. Susanne wróciła, wywołując u Marcelli same ciepłe uczucia. Chociaż nie rozmawiały najwięcej, jej obecność obok zawsze była bardzo komfortowa. Jak uczucie tego, że ktoś zaufany cię ubezpiecza i wiesz, że nikt nie zaatakuje Cię zza pleców. Takie uczucie jest naprawdę unikatowe, nie tylko na polu bitwy, ale również w zupełnie codziennych zajęciach.
- To miejsce przyprawia mnie o dreszcze. - Powiedziała, zaplatając ręce na piersi. Miała tutaj nieprzyjemne wspomnienia, ale ta krótka wspominka to było jedyne co miała zamiar powiedzieć. To miejsce przypominało jej nieprzyjemne chwile. Trudno jest zapomnieć taki obraz, tak bardzo przepełniony karmazynem. Ale o dekapitacji mogła powiedzieć pannie Lovegood. Śmierć, cierpienie, przecież widziały to na początku dziennym. Problem stanowił jej ówczesny towarzysz. Uśmiechnięty cukiernik z masą energii, który ścigał się z nią na miotle w nadziei, że uda mu się przegonić byłą Ścigającą Wędrowców, która latała na miotle zaraz po tym jak nauczyła się chodzić. - Bądź ostrożna i trzymaj się blisko. Słuchy chodzą, że właściciel bardzo nie lubi, jak ktoś tutaj przychodzi.
Może powinny wykorzystać bardziej spokojne metody perswazji? Obie nie wyglądały na osoby szkodliwe lub też niebezpieczne, dlaczego by na tym czegoś nie ugrać? Problem mogło stanowić tylko to, że za głowę Marcelli wciąż była duża nagroda, ale oczywiście, zastosowała po raz kolejny swój niezawodny kamuflaż, będący zmianą koloru włosów z jasnego na ciemny zaklęciem Capillius. Bardziej wprawne oko, zwłaszcza osób, które ją znały, bez problemu wyłapałyby podobieństwo, ale na pierwszy rzut oka nie była aż tak podobna do siebie, zwłaszcza, że na plakatach nie nosiła swoich okularów, które miała na nosie zazwyczaj. Trochę zmieniały jej twarz... Chociaż na tyle, by nie rozpoznać jej na pierwszy rzut oka.- Gotowa?

| rzut na zdarzenie