First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

Niedługo przyszło jej oczekiwać na towarzystwo. Charakterystyczny świst miotły nad głową od razu zwrócił jej uwagę. Podniosła więc wzrok w powietrze, z zachwytem wypisanym wyraźnie na twarzy obserwując manewry wykonywane przez... No właśnie, kogo? Z dołu wydawało się, że na miotle siedział chłopiec, może jej rówieśnik. Rdzawe kosmyki zalśniły w powietrzu, Maria zmrużyła nieco oczy, pragnąc wyostrzyć swój wzrok. I tak dostrzegła spodnie, które jeszcze bardziej umocniły ją w przekonaniu, że ma do czynienia nie z przyjaciółką, ale raczej z jakimś młodzieńcem, może takim, który marzył o karierze w Jastrzębiach i próbował dostać się do drużyny, chociażby jako rezerwowy?
Im dłużej przyglądała się sylwetce, podążając za nią wzrokiem, tym więcej szczegółów dostrzegała. I każdy z tych detali rysował jej zupełnie inny obraz. Miotła, na której leciał tajemniczy ktoś wydawała się być dziwnie duża, jak na miotłę męską. Ostry zwrot, który wykonała ta osoba i odważne zejście z pułapem lotu w dół dodatkowo podsunął jej, że chyba poważnie pomyliła się w swojej pierwszej ocenie. Elementy układanki same układały się w głowie Marii, która zdążyła uśmiechnąć się szeroko, gdy niedaleko niej dochodziło do lądowania. Wiedziała już, musiała ją poznać. Krótkie włosy w nieładzie, drobna figura, zaraźliwy uśmiech. Nawet spodnie nie zatuszują faktu, że znajdowała się przed nią Liddy Moore, we własnej osobie. Żaden tam chłopaczek!
— Bonjour, mon amie — francuskie głoski spłynęły miękko z jej języka, spomiędzy ust. Mówiła ciszej od Liddy, ale wynikało to z niczego innego, jak jej naturalnej nieśmiałości. Ta opuszczała ją rzadko kiedy, nawet w towarzystwie osób, które były jej sercu tak drogie, jak stojąca przed nią lotniczka. Bo jak prawdziwa lotniczka wyglądała. Gogle zawieszone na szyi dodawały jej szczególnego rodzaju uroku, do tego stopnia, że wstrzemięźliwa raczej Maria podniosła się do pionu tylko po to, aby w kilku krokach pokonać dzielący je dystans i objąć ją mocno, nawet niekoniecznie rejestrując rozpostarte do przytulenia ręce.
Zaśmiała się — dziewczęco i lekko, zupełnie tak, jakby w tej jednej chwili, gdy mogła objąć chuderlawe ciało przyjaciółki (jej własne, pomimo problemów z zaopatrzeniem pozostawało klasycznie kobiece. Nie przypominała wychudzonych panien, miała zaokrągloną figurę, która już raz ściągnęła na nią niezapowiedzianą, niechcianą uwagę, ale Liddy nie musiała o tym wiedzieć, nie teraz), nie liczyło się nic innego, niż ten jeden moment. Ułożyła podbródek na jej ramieniu na kilka sekund, zaraz zmieniając jednak pozycję tak, aby oparte zostało czoło.
— Ostrożnie, Liddy. Jeszcze coś się popsuje — upomniała ją miękko, trochę matczynym tonem, jednak nie poruszyła się, by podnieść nakrycie głowy lub miotłę przyjaciółki. Potrzebowała jeszcze chwili tej bliskości, upewnienia się, że na pewno z nią wszystko w porządku. Wyglądała na zdrową. Zadowoloną z tego, w jakim miejscu się znalazła. I chociażby to spostrzeżenie sprawiło, że blondynce zrobiło się jakoś lżej na sercu. Wyrzuty sumienia, które powstały w związku z ich przedłużającą się rozłąką nie minęły, jeszcze nie, ale przynajmniej wiedziała, że od dziś będzie lepiej.
— Nigdy nie powiedziałabym tego nikomu, kto nie jest tobą, ale prześlicznie ci w tych spodniach, wiesz? — przechyliła głowę w bok, wreszcie wyplątując ją ze swoich objęć. Cofnęła się o pół kroku, kucając niedaleko, aby podnieść z ziemi kaszkiet Moore. Otrzepała go z drobinek brudu, które mogły się na nim osadzić, po czym z pewnym niespodziewanym rodzajem ceremonialności ponownie nałożyła go na głowę dziewczyny. — I wzajemnie. Tęskniłam — próbowała udawać, że nie słyszy, jak jej głos załamał się w połowie wypowiadania tych dwóch zdań; na moment skrzące radością oczy Marii stały się ponownie dziwnie smutne. Melancholijne. Nawet uśmiech, wciąż obecny na twarzy nie wydawał się zupełnie szczery. Raczej podobny był do maski, którą pragnęła nałożyć dziewczyna, aby nie niepokoić swojej towarzyszki. Przynajmniej nie tak bardzo.
— Ale już jesteśmy razem, pomyślałam więc, że może chciałabyś... Wybrać się ze mną na piknik? — zaproponowała, spoglądając wymownie na przygotowany przez siebie koszyk. Nie zamierzała jeszcze zdradzać jego zawartości, ale miała nadzieję, że nawet z taką tajemnicą Liddy nie odmówi jej przyjemności spędzenia ze sobą trochę więcej czasu. — Tutaj nie ma co rozkładać koców, to prawdziwe boisko, ale pomyślałam, że może Queerditch Marsh? Nie wiem, jak dobrze znasz Kornwalię, ale to pierwsze boisko do Quidditcha w kraju. Znaczy... "Boisko" to też dużo powiedziane. Ale zabytek. Historia. Zjemy coś i zobaczymy, czy dałybyśmy radę te siedem wieków temu? — zaproponowała, z wyraźnym entuzjazmem w głosie. W jedną rękę chwyciła koszyk, w drugą swoją miotłę. Oparła się o nią, spoglądając wyczekująco w niebieskie oczy przyjaciółki. — Kto ostatni ten podgrzewa zupę!

| lecimy tutaj!

| 11 sierpnia

Miała wyrzuty sumienia, że porzuciła Michaela, opuszczając mieszkanie pod jego nieobecność i wymykając się, jakby była jakąś złodziejką. Prawda jednak była taka, że Scaletta znikał na długi czas, a Gwen im lepiej się czuła, tym trudniej było jej usiedzieć na miejscu. W Londynie bała się chodzić swobodnie po ulicach, a w niewielkiej kawalerce Michaela nie było zbyt wiele do roboty. Gdy posprzątała już wszystko, co się dało, mogła co najwyżej po prostu siedzieć i czytać te pojedyncze książki, które młody mężczyzna miał w swoich czterech ścianach. Mogła też zastanawiać się nad pochodzeniem biżuterii, które chłopak trzymał w szufladach, ale zważając na czasy, nie był to chyba najlepszy pomysł. Przecież mógł ściągnąć je z trupów, a za to nie miała zamiaru go winić.
Mogła oczywiście poczekać i wyruszyć razem z nim, ale po prawdzie, wystarczająco już nadstawiał dla niej karku i nie chciała, aby znów ryzykował. Poza tym przecież w Kornwalii nic jej nie groziło… prawda?
Gdy pojawiła się w okolicy stadionu, przestała czuć się tak pewnie co do swojej małej eskapady. Przecież oni wszyscy… wszyscy… mogli o niej zapomnieć. Mogli uznać ją za zdrajczynie, mogli nie żyć.
Stanęła w bezruchu, próbując oczyścić myśli. To nic ci nie da, Gwen. Musisz sprawdzić, co zostało z twojego życia, musisz znaleźć bezpieczne miejsce. Londyn taki dla ciebie nie był. Wzięła głęboki oddech i ruszyła, zbliżając się nieco bliżej stadionu.
Miała na sobie płaszcz z kapturem zaciągniętym na głowę. Ten jednak nie był w stanie zakryć wszystkich rudych włosów — pojedyncze sprężynki wystawały zza okrycia. Miała na sobie również spodnie, męskie, amatorsko skrócone i dopasowane jako tako za pomocą spinaczy. Gdyby potrafiła szyć, mogłaby je dopasować, jednak w takich warunkach… Buty też miała za duże, ale na szczęście tylko o dwa rozmiary i po odpowiednim zawiązaniu nie spadały jej aż tak ze stóp. Być może po bliższym przyjrzeniu się wyglądała wiec jak chodzące nieszczęście, ale z daleka nie powinna zwracać szczególnie niczyjej uwagi. No, być może nie powinna, gdyby wokół znajdowało się więcej osób. Na stadionie chyba nikt akurat nie grał, więc poza pojedynczymi przechodniami, okolica była właściwie pusta.
Czy spodziewała się, że trafi na mecz? Nie, kompletnie nie. Ale jakoś… nie czuła się na siłach, aby od razu pojawiać się pod bramami Macmillanów, tak bez zaproszenia, a sam stadion Jastrzębi był miłym wspomnieniem, miłym miejscem, sprawiającym, że malarka czuła przypływ ciepła na sercu. W końcu Heath uwielbiał tu przychodzić, a ona uwielbiała Heatha.
Rozglądała się wokół, jakby jednak trochę nieśmiało, idąc powoli i ostrożnie, tak, jakby mimo wszystko spodziewała się z każdej strony ataku. I nagle, niepostrzeżenie…
— Herbert? — mruknęła pod nosem, widząc znajomą sylwetkę. — Herbert? Herbert! — Ruszyła szybko w stronę prawdopodobnie niczego nie spodziewającego się kuzyna.

Starał się nie myśleć, nie rozważać, a działać. Zajmował każdy dzień zadaniami i ich realizacją. Wtedy ponure myśli odchodziły w niepamięć, a on radził sobie coraz lepiej ze stratą. Dziecięce meble znów zawitały na strychu, a pokój na powrót stał się gościnnym. Matka wprowadziła się do syna ponownie, chcąc nieść mu otuchę i być wsparciem, bo przecież tak działa rodzina. Nie miał jej za złe, że czasami odnosiła się do niego jakby na powrót był małym chłopcem. Było w tym geście wiele miłości jaką czarownica czuła do syna. Od czasu do czasu zjawiał się u Macmillanów, aby zająć się ich ogrodem, a tym samym zarobić pieniądze. Nie narzekał na biedę, ale nie wiodło im się najlepiej. Bywały dni, kiedy zastanawiał się jak zapewni byt rodzinie. Dobrze, że mieli ogródek i własne warzywa, ale brakowało mięsa. Zaczynał się poważnie zastanawiać czy nie zainwestować w owce i kozy, a może nawet króliki i stać się prawdziwym farmerem. Odwiesić na zawsze torbę podróżnika i stać się statecznym człowiekiem. Ostatnie miesiące wiele zweryfikowały. Po skończonej pracy udał się na spacer. Lubił długie wędrówki, w taki sposób żył w Amazonii, gdzie wyznaczał trasy od jednego plemienia do drugiego. Lubił quidditch, od małego zawsze cieszył się na mecz, a dni kiedy w szkole trwała rywalizacja były jednymi z najlepszych w jego wspomnieniach. Widząc z daleka wysokie wieże uśmiechnął się mimowolnie. Zadarł głowę wyżej, z myślą, czy kiedyś jeszcze będzie im dane siedzieć na trybunach i skandować nazwę drużyny w przypływie euforii. Nie był jedyny, parę osób również przemknęło, spoglądało w górę jakby spodziewali się zobaczyć graczy, to jak tłuczek odbity przez pałkarza wbija się w drewnianą konstrukcję. Złota smuga odbijająca promienie słoneczne mknąca pomiędzy grającymi, a za nią szukający, skupiony wyłącznie na swoim celu.
Z myśli wyrwał go głos, którego nie spodziewał się usłyszeć. Kuzynka z dnia na dzień zapadła się pod ziemię. Zniknęła bez śladu i nie wiedzieli nawet gdzie szukać. Choć starali się trafić na jej trop, to jak kamień w wodę. To bolało. Ludzie wokół niego znikali, nie wiedział czy kiedykolwiek powrócą.
Odwrócił się gwałtownie by spojrzeć na istotę w za dużych spodniach, butach tak mocno zasznurowanych, że miażdżyły wszystkie mięśnie czarownicy. Jednak tych rudych włosów nie pomyliłby z żadnymi innymi.
-Gwen? - Zapytał, chociaż nie musiał. Wiedział, że to ona. Przyspieszył kroku, aż w końcu zaczął biec w jej stronę, by za chwilę pochwycić kuzynkę w ramiona. Zamknął ją w mocnym uścisku. Żyła, była tutaj, prawdziwa i namacalna. Odnaleziona. -Co się z tob działo? - Wydusił z siebie.

Gwen chyba tego nie przemyślała. Spodziewała się oczywiście jakiejś reakcji, inaczej przecież nie wolałaby bez potrzeby, ale przecież nie byli ze sobą szczególnie blisko, zabrakło im czasu na zbudowanie prawdziwych więzi i panna Grey była absolutnie przekonana, że jeśli ktoś zauważy jej zniknięcie i jakkolwiek się nim zmartwi to będzie to raczej Kerstin, Johny, czy nawet rodzice Heatha, nie Herbert.
A jednak kuzyn ruszył w jej stronę biegiem, co sprawiło, że w oczach Gwen od razu pojawiły się łzy wzruszenia. Chwilę później poczuła obejmujące ją ramiona i ciepło ludzkiego ciała, i…
— Ał — jęknęła, sztywniejąc i mimowolnie cofając się, a gdy złapała na chwilę oddech, odezwała się ponownie: — Przepraszam, ale trochę… nabawiłam się paru siniaków.
Z bliska Herbert mógł zauważyć gojące się otarcia na dłoniach, które miały już przynajmniej kilka dni. Nie mógł jednak przecież zauważyć ukrytych pod ubraniami sińców po staniu w gradzie, czy poharatanych kolan. Na całe szczęście nie było to nic poważniejszego, choć kuzyn bez wątpienia mógł zauważyć, że od kiedy ostatnio ją widział, młoda malarka straciła na wadze.
— To trochę… trochę skomplikowane… — Gwen nieco się zmieszała.
Inaczej było jednak opowiadać historię znajomemu, który przecież nie czuł się za nią w żadnym stopniu odpowiedzialny, a inaczej tym, z którymi spędzała czas tuż przed swoim zniknięciem. Herbert na pewno ją oceni, okrzyczy, i potem jeszcze pewnie każe wracać do Londynu i… i w sumie co dalej?
— Ja… trochę utknęłam — powiedziała, ściągając kaptur i rozpoczynając niepewnie opowieść. — To chyba trochę dłuższa… dłuższa historia, ja… nie wiem, czy masz czas, po takim czasie…
Radość kuzyna mogła początkowo odegnać złe myśli, ale jednak lęk powrócił, nie pozwalając na jasne spojrzenie na sytuacje. Powinna się cieszyć z tego, że widzi Herberta, na oko całego i zdrowego, we wcale nie najgorszej formie, a jednak potrafiła skupić się tylko wokół irracjonalnych myśli, które sprawiały, że miała ochotę wziąć w tył zwrot, wrócić do Londynu i zakopać się w kawalerce Michaela, nie tylko siedząc mu na głowie, ale też sprawiając, że był w niebezpieczeństwie i…
Na Merlina, przecież nie mogła tam wrócić! Nie, jeśli to nie było absolutnie konieczne. Przecież dając jej dach nad głową, chłopak w każdym momencie mógł wylądować w Tower, a jakby tego było mało, miał naprawdę niewielkie mieszkanko, w którym nie było miejsca dla mężczyzny i kobiety bez pokrewieństwa i związku małżeńskiego.

Czy zawsze była taka krucha? Czy może nie dostrzegł tego wcześniej? Kuzynka zamknięta w jego ramionach zaginęła w nich. Nie byli szczególnie blisko, on sam wyjeżdżając na wielomiesięczne podróże był jedynie listem, słowami na kartce papieru, które kreślił siedząc w dzikiej Amazonii. Słał zdjęcia, opowieści ale nie był fizycznie blisko. Gwen bywała u nich w domu, matka przygotowywała wtedy herbatę i ciasto ze śliwkami, a jednak wiedział, że należy się wspierać, być dla członków rodziny kiedy tego potrzebowali. Kuzynka zniknęła, nie wiedzieli co się dzieje, ale też nikt nic nie mówił. Musieli czekać, licząc, że pewnego dnia wszystko się wyjaśni.
Głos, którego nie spodziewał się usłyszeć, sprawił, że rzucił się w jej stronę biegiem. Wojna odebrała im wszystko co drogie. Nie widzieli czasami światła w tunelu, więc odnalezienie dziewczyny wzbudziło wielką radość. Nie każdy mógł liczyć na takie szczęście.
-Wszystko w porządku? - Zapytał odsuwając się od Gwen na długość ramion. Nie był uzdrowicielem, ale zadrapania na dłoniach nie uszły jego uwadze. Zmarszczył nieznacznie brwi w zmartwieniu wymalowanym na twarzy. Przyglądał się jej bacznie, temu jak się zmieszała, jak unikała spojrzenia, jak nabrała dystansu zbudowanego na pewnej obawie jakiej nie znał. Wyczuł jednak w głosie lęk i strach wynikający z tego, że zniknęła bez słowa. W normalnych warunkach zapewne wyraziłby swoje niezadowolenie, ale nie teraz. Nie wtedy gdy odnajdywanie przyjaciół i rodziny należało świętować. Zbyt boleśnie przeżył odejście Florki, aby unosić się gniewem na rudowłosą, niesforną czarownicę. -Pewien indianin mi powiedział, że jak człowiek jest jak kamień toczony przez nurt rzeki. - Zaczął powoli ujmując dłonie Gwen. -I kiedy utknie na dnie, należy wziąć kij i popchnąć go dalej. - Uśmiechnął się, a to sprawiło, że wokół oczu pojawiły się małe zmarszczki mimiczne; zapowiedź tego, że właśnie tam będą się pogłębiać z każdym rokiem. -Mam bardzo dużo czasu. - Co nie było kłamstwem, ponieważ ledwo co skończył pracę i zmierzał do domu. Jednak nie spieszyło mu się, ponieważ dom świecił pustkami. Nie był do tego przyzwyczajony, że nikogo w nim nie ma, że panuje w nim cisza. Teraz jednak mogli się tam udać z Gwen, mogli zasiąść na kanapie w salonie. Chciał jej wysłuchać widząc, że zmaga się z myślami, które potrzebowały wypowiedzenia na głos, ułożenia ich, zebrania w całość i zrozumienia. Doskonale znał ten stan, był w nim jakiś czas temu i gdyby nie Despenser, kto wie, może nadal by tkwił w tym uśpieniu i zawieszeniu. -Możemy udać się do Greengrove Farm, wydaje mi się, że przyda ci się ciepły posiłek.

Odruchowo pokiwała głową. Od kiedy wróciła z Francji w 1956 roku, zdarzyło jej się nie jedno i kilka gojących się zadrapań i siniaków naprawdę się do tego klasyfikowało. W inne sfery niż fizyczne zdrowie wolała nie wnikać.
Uśmiechnęła się ostrożnie, gdy Herbert ujął jej dłonie, marszcząc brwi i spoglądając uważnie na twarz kuzyna. Co się wydarzyło przez ten czas, czy będzie w stanie to wywnioskować? Grey wydawał się poważniejszy, jakby dojrzalszy, niż wtedy, kiedy widziała go ostatnio, jednak to mogło być tylko złudzenie. Albo wojna, wojna zmieniała przecież wszystko bez wyjątków.
– To całkiem mądre – przyznała, nie potrafiąc znaleźć innych słów, a na filozoficzną dysputę nie miała w tym momencie głowy, wciąż próbując zwalczyć napływające do oczu łzy wzruszenia.
Ścisnęła mocniej dłonie Herberta, słysząc, że ten może poświęcić jej trochę czasu. Pewność brzmiąca w jego głosie miała w sobie coś rozgrzewającego. Była wdzięczna Michaelowi, który pomógł jej w Londynie i na pewno tego nigdy mu nie zapomni, ale Scaletta miał w sobie pewną surowość w stylu bycia; u kuzyna tego nie wyczuwała. Być może były to po prostu kwestie więzów krwi, ale Gwen szczerze wydawało się, że różnica leżała w charakterach.
– Właściwie… tak, możemy – stwierdziła, kiwając głową. – Jeśli to nie problem…
Poprawiła zbyt duży płaszcz, ściskając nieco pasek, aby lepiej leżał. Nie czuła się najlepiej w obcych ubraniach. Czasem wydawało jej się, że ledwo wczoraj chodziła po Londynie w czerwonych bucikach i nowych sukienkach; dziś nie była pewna, czy ma właściwie cokolwiek. W tamtą noc nie było czasu, by mogła całkowicie się spakować. Wzięła ze sobą tylko najbardziej potrzebne rzeczy, a jej garderoba, która – być może – czekała na nią u Macmillanów, była znacznie skromniejsza niż ta sprzed dwóch lat.
– Teleportacją? – spytała cicho. – Czy świstoklikiem? – W głosie malarki zabrzmiało wahanie, jakby jednak nie do końca ufała temu drugiemu środku magicznego transportu, choć przecież w jej stanie powinien być bezpieczniejszy. Była rozproszona i emocjonalna, o rozszczepienie w takim stanie nie było trudno, a nie była pewna, czy w ciągu najbliższych chwil uda jej się skupić odpowiednio uwagę. Z dwojga złego, biorąc pod uwagę ostatnie przeżycia, preferowała jednak tę potencjalnie bardziej ryzykowną opcję.


zt x2, -> idziemy tutaj