Sypialnia Heatha

- Anomalia. - odpowiedziała na jej słowa. Sama wciąż była poruszona całą zaistniałą sytuacją, ale powoli odzyskiwała rezon. - Ale już wszystko w porządku, nic ci nie grozi. Uzdrowiciel niedługo tu dotrze i zajmie się tobą lepiej.
Zapewniła, bo niewątpliwie po uzdrowiciela już posłano. Taką przynajmniej miała nadzieję.
- Tak, krew. - nie miała doświadczenia przy pracy z drugim żywym człowiekiem, zwierzę łatwiej było uspokajać, a mówiąc do drugiego człowieka bała się, że powie coś niewłaściwego, coś za dużo lub za mało, co ją zwyczajnie bardziej wystraszy.
- Jak wspomniałam, uzdrowiciel na pewno bardziej ci pomoże. Ja zrobiłam to, co było konieczne w trybie natychmiastowym. - powinna powiedzieć tej kobiecie, co jej jest, jaki jest jej stan, ale jak powiedzieć coś takiego właściwie? Kiedy jej samej było ciężko o tym myśleć. Jakim sposobem serce człowieka może przestać bić? To niby jest oczywiste, a jednak tak szalenie przerażające. Aż przeszły ją dreszcze.
- Na chwilę twoje serce się zatrzymało. - wydusiła z siebie w końcu. - Będziesz potrzebowała czegoś na wzmocnienie na pewno.
Nie rozwodziła się nad tym mocno, bo kiedy dotrze tu osoba bardziej od niej kompetentna, lepiej powie Gwen jak powinna teraz o siebie zadbać. W końcu wrócił i Heath do którego Julia uśmiechnęła się trochę niepewnie. Był energicznym i wesołym chłopcem, a jednak na pewno musiał silnie przeżywać to, co dzieje się dookoła i czego on jest często mimowolną przyczyną.
- Już dobrze. - powiedziała do niego. Jak radzić sobie z czymś takim? Pomyślała o tym, żeby go stąd zabrać, a jednak nie można dziecka po prostu zamknąć w samotności, szczególnie kiedy niektóre anomalie mogą zaszkodzić także jemu.
Kiedy w końcu dosłyszała kroki na korytarzu, wstała z miejsca. Czuła, że jej kolana są miękkie od stresu.
- To... na mnie już pora. - powiedziała, kiedy przywitał się z nimi uzdrowiciel, który zaraz zbliżył się do Gwen i zalecił podać jej odpowiednie eliksiry. - Dowidzenia.
Pożegnała się jeszcze, nim wyszła.


zt, przepraszam za opóźnienie <3

Skinęła głową bez szczególnych emocji. Była obolała i zszokowana: brakowało jej sił, by ponownie wydobyć z siebie głos. Zauważyła jednak, że i Julia chyba nie jest w pełni sobą. Nie znała jej, ale zauważyła nerwowość w jej głosie i ruchach. Nie była jednak w stanie się nad tym głębiej zastanowić. Przynajmniej nie w pierwszej chwili.
Dopiero, gdy minęła dobra minuta od wypowiedzianych przez lady Prewett słów, do Gwen powoli zaczęło docierać, że jednak nie ma do czynienia z uzdrowicielem. Ta kobieta jej pomogła, owszem, ale nie zajmowała się takimi sytuacjami na co dzień. Kim była? Malarka poczuła ochotę, aby ją o to spytać. Dalej jednak brakowało jej na to sił, a że reakcja dziewczyny w dalszym ciągu była opóźniona to nim udało jej się powiedzieć cokolwiek, Julia po prostu mówiła już dalej.
Rozumiała, że zatrzymanie się bicia serca jest co najmniej poważne. Anomalia wywołana przez Heatha tym razem była niezwykle niebezpieczna. Gwen obawiała się, że mogła zabić nie tylko ją, gdyby wokół chłopca znajdowało się więcej osób. Na szczęście w nieszczęściu, przy młodym lordzie znajdowała się tylko ona, a w pobliżu była rudowłosa Julia, której udało się skutecznie opanować sytuację.
Chwilę później do pomieszczenia wszedł pełnoprawny uzdrowiciel, przejmując pałeczkę od nieco wystraszonej pani weterynarz. Blada kobieta ruszyła w stronę drzwi, żegnając się.
– Do widzenia. Dziękuję – powiedziała jej Gwen na odchodne. Ton dziewczyny był niezwykle słaby, jednak malarka powolutku odzyskiwała panowanie nad sobą. Co prawda najchętniej po prosu położyłaby się na łóżku i zasnęła, jednak świadomość powracała jej na tyle szybko, że zdawała sobie sprawę, jakim nietaktem mogłoby się to okazać.
Uzdrowiciel prędko skutecznie pomógł Gwen, sprawdzając, czy na pewno nic jej nie jest i podając jej odpowiednie leki. Malarka spędziła w łóżku jeszcze dłuższą chwilę, dochodząc do siebie. Bardzo chciała zobaczyć się z Heathem i wyjaśnić mu, że to nie jego wina, jednak nikt nie chciał dopuścić do niej chłopca. Jego guwernantki uznały, że lepiej dla niego będzie, jeśli następnym razem zobaczy Gwen w zupełnie dobrej kondycji. Nie mając sił na kłótnie, przystała na to.
Niedługo później została odprowadzona do świstoklika przez kogoś ze służby Macmillanów. Z ledwością, ale jednak – trzymała się na nogach. Nie było więc chyba aż tak źle.

| zt dla Gwen i Heatha