First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

Chyba tylko instynkt samozachowawczy trzymał mnie w ryzach, nie pozwalając zrobić o jednego kroku za dużo, ani wypowiedzieć niepotrzebnego zdania, które zmieniłoby ten stan zawieszenia między nami. I tak wystawiałem go na potężną próbę, drocząc się z warczącym Cerberem pilnującym przejścia za linię, za którą nie byłoby odwrotu. Wtedy faktycznie rzucilibyśmy się sobie do gardeł; teraz przerzucaliśmy się wzajemnie ciosami mniej lub bardziej celnymi, pełnymi nienawiści, żalu, a z mojej strony również pewnego niezrozumienia. Wciąż bowiem nie wiedziałem dlaczego uciekła.
- Nigdy nie miałem nic przeciwko, gdy radziłaś sobie sama – wyszeptałem bardziej do siebie niż do niej, ale i tak upewniłem się, że usłyszała, że wiedziała, do jakich sytuacji nawiązuję, że pamiętam te rozkoszne momenty zostawiania jej na skraju spełnienia – zwykle wymuszonego, wydzieranego z niej brutalizmem i doskonałą znajomością anatomii, bo reakcji ciała nie dało się oszukać, nawet jeśli Miu umysłem była gdzieś daleko – by dokończyła za mnie, jeśli liczyła na przyjemne zakończenie wieczoru. W takich chwilach faktycznie była tylko zabawką, ludzkim modelem, na którym mogłem testować różne rodzaje dotyku. Fascynowały mnie jej reakcje, z ciekawością więc badałem i sprawdzałem granice między bólem a przyjemnością – jej bólem i przyjemnością – szukając złotego środka, wyważonego momentu, w którym nie tylko ciało, ale i umysł wyłącza się całkowicie, po prostu pozwalając czerpać największą satysfakcję z możliwych.
Nie byłem sadystą. Nie odczuwałem spełnienia na myśl o krzywdzeniu kogokolwiek. Nawet w swoich badaniach jej ciała widziałem, kiedy ból staje się zbyt duży, aby mógł być przez nią zaakceptowany. Nie pamiętam, jak długo trwał nasz mały eksperyment w komnatach Wenus, pamiętam jednak dzień, w którym po raz pierwszy przekroczyłem tę granicę i nie przestałem, gdy powiedziała dość. Gdy znajoma czerwień po uderzeniach skórzanego pasa zapłonęła szkarłatem, a skóra otworzyła się przede mną jak rozkwitający kwiat. Dzień, w którym żona oznajmiła mi, że zostanę ojcem. Osuszyłem łzy z jej policzków swoimi ustami i swoimi ustami przeprosiłem ją bez słów za chwilę zapomnienia.
Lecz obraz jej pleców wrył mi się w umysł i nie odpuszczał. Znamię, stygmat, ślad mnie na niej, już na zawsze. Zapanowanie nad czyimś ciałem po wieczność; coś, czego nigdy nie otrzymam od własnej żony. Nie mogła mi mieć za złe, że pragnąłem więcej. W Wenus wszystko w końcu miało swoją cenę. Zastanawiałem się, ile Miu musiała zapłacić, aby z klęczącej i uległej stać się wyniosłą i dumną. K o m u musiała zapłacić. Nijak nie przypominała teraz kobiety, którą wtedy znałem; nie chodziło o jej pozycję, dosłownie i w przenośni, lecz o ton głosu, spojrzenie, zaciśniętą szczękę. Zabrała mi kontrolę i za to jej nienawidziłem, chociaż moje ciało nadal pamiętało.
Odepchnięcie jej było jedynym sposobem, aby opanować rosnące pożądanie, aby zmusić je do ponownego zapomnienia. Nawet jeśli widziała ten moment zawahania w moim wzroku, tęsknotę za przeszłością i pragnienie spełnienia, nie dała tego po sobie poznać. Nie zatriumfowała, pyszniąc się tą odrobiną władzy nade mną, którą nieświadomie mogłem jej podarować.
- Nie mogę się doczekać, aż mnie ukażesz – odpowiedziałem, po raz pierwszy tego wieczoru pozwalając sobie na wcale cichy śmiech. Nie musiała mnie zachęcać do prowokacji, zrobię to z najwyższą rozkoszą przy najbliższej możliwej okazji. W tłumie ludzi. W blasku świec. Z ciekawskimi spojrzeniami dookoła. Nie mogłem się doczekać, aż oficjalnie w towarzystwie uścisnę jej dłoń, jak uniosę ją do ust, przycisnę do warg, wilgotnym czubkiem języka dotknę skóry - oby równie słonej jak ostatnim razem – w sposób niewidoczny dla innych, lecz wyczuwalny jedynie dla niej. Nie dopuszczałem do siebie myśli, że mnie nie przeprosi; ot, puste słowa rzucone na wiatr przez wściekłość i furię. Teraz, gdy ją odnalazłem, nie ucieknie mi po raz drugi. Będzie czuła moją obecność, będzie żyła świadomością mojego istnienia. W jakiś pokrętny sposób cieszyłem się z jej pozycji. To oznaczało, że stała się mi niemal równa, że będzie bywać w miejscach, w których ja ponownie zacznę – na salonach, w szlacheckich posiadłościach, sabatach i na ważnych wydarzeniach czarodziejskiego świata. Nie ukryje się, nie zniknie, nie odejdzie.
- Do zobaczenia niedługo – powiedziałem cicho, wciąż ze śmiechem, wciąż zadowolony. - Zasnę dzisiaj myśląc o tobie – obiecałem tonem szalonej radości, satysfakcji z nagłego olśnienia, że to jednak ja miałem przewagę. Nigdzie mi się przecież nie śpieszyło, mogłem cierpliwie czekać na swoje przeprosiny. Naprawdę bardzo, bardzo długo.

z/t dla obojga