First topic message reminder :


[bylobrzydkobedzieladnie]

Unoszący się zapach wilgoci przywodził mu na myśl aż nazbyt wiele wspomnień i chociaż żadne z nich nie wiązały się z czymś przyjemnym, a resztki zdrowego rozsądku krzyczały uciekaj to Tonks niezbyt zgrabnie przecisnął się przez ukryte wejście do zamczyska. Z zewnątrz - chociaż niewątpliwie imponujący swoją monumentalnością - nie przerażał. A właściwie tylko dlatego, że było w nim coś typowego, no bo wszystkie nawiedzone zamczyska wyglądały tak samo, prawda? Sam nie wiedział dlaczego po raz kolejny pcha się w ramiona niebezpieczeństwa, ale widocznie taka była już jego natura. Ciekawość, będąca pierwszym stopniem do piekła, była także słabością Gabriela, której wcale nie zamierzał się opierać.
Świat targany był anomaliami, a mimo to z różdżką w ręku ruszył przodem, wzdłuż korytarza. Pozornie miejsce dosyć spokojne, a skóra jeszcze nie zdążyła doświadczyć przeszywającego zimna tak charakterystycznego dla starych zamczysk.
- Tak, gotyk to mój styl - stwierdził nieco zaczepnie z równie łobuzerskim uśmiechem przyklejonym to twarzy. Prawdę mówiąc kompletnie nie znał się na architekturze, ale taki termin właśnie utkwił mu w głowie. Ostatecznie nie można być ekspertem w każdej dziedzinie, prawda? Stawiał kolejne kroki i ze zdumieniem stwierdził, że mimo wcześniej zasłyszanego świstu, jego twarz nie została dotknięta ostrym wiatrem. Ściągnął brwi do środka, nie zaprzestając swojego marszu. To, co wcześniej - jak widać błędnie - uznał za wiatr teraz przeistaczało się w zawodzenie. Rozejrzał się dookoła. W kamiennych blokach, z których uformowane zostały ściany zamczyska pojawiły się zarysy kobiecych twarzy wykrzywionych agonią i rozpaczą. Zupełnie jakby to zawodzenie było wydawane przez nie, chociaż namierzenie źródła hałasu nie było do końca możliwe. - Najwidoczniej cenią sobie tak zwany święty spokój - zawyrokował, słysząc słowa swojej towarzyszki. Jak do tego doszło, że dał się namówić na to wyjście? Nie miał pojęcia, ale nie mógł narzekać na dzisiejsze towarzystwo. Przynajmniej było tak do wejścia do środka - nie ma co ukrywać, Gabriel od lat szkolnych roztaczał nad Ely pewnego rodzaju parasol ochronny, od kiedy ta zaprzyjaźniła się z Just.

The member 'Gabriel Tonks' has done the following action : Rzut kością

---

'k15' : 8

W odpowiedzi na jej pytanie niemo pchnął skrzydło drzwi. Poruszył się do przodu by w chwili w której przekroczył próg, lecz wciąż stał w przejściu spojrzeć na czarownicę i zachęcającym gestem dłoni wyrazić zgodę. Jak najbardziej mógł ją poprowadzić, lecz przeprowadzić…? Nie był pewien. Nawet sobie samemu nie potrafił obecnie tego zagwarantować. Przy nim może będzie miała łatwiej niż jakby miała się przemieszczać samej. W końcu przyznała się, że była tu po raz pierwszy.
- Ja byłem już tu raz kiedyś. Chłopięce zabawy - wyjaśnił ogólnikowo, lecz jednak bardzo obrazowo. Przecierał już szlaki starego zamczyska, kiedy był młodszy i nieco bardziej niepokorny. Wówczas to była jednak niebezpieczna zabawa, zakład. Dziś to była jego własna próba. Nie potrafił powiedzieć, czy z tego powodu cieszy się jej towarzystwem niemniej rytmiczny stukot podążającego za nim obcasa pomagał nie odpływać myślom za daleko, trzymać się tego co tu i teraz. A właściwie tego kto jest tuż przy nim - Korytarz wyglądał jednak z goła inaczej. Musiało być to inne wejście - chociaż z drugiej strony mogło być tylko jedno, które dla każdego wyglądało inaczej. Nie miał pojęcia. Magia tego miejsca była upiorna.
Również uniósł kąciki ust. Bardziej z grzeczności niż faktycznego entuzjazmu. Przynajmniej na chwilę obecną bo gdy zaczęła mówić do siebie uśmiechnął się pod nosem mimowolnie.
- Za co chcesz przepraszać? Za to, że masz głos by wypowiadać myśli? - nie bądź niemądra dopowiedziały oczy, które zaiskrzyły się w jakimś chwilowym pociesznym rozbawieniu, które znikło w chwili w której znaleźli się w komnacie obłożonej regałami zatęchłych ksiąg. Wyjścia już nie było. Zamiast tego wznosił się kolejny regał. Zamiast klamki w dłoni książka. Przekrzywił ją w dłoni by przeczytać tytuł, autora, lecz nie znalazł wszystkiego czego poszukiwał.
- Kto szuka... - zmrużył oczy chcąc dojrzeć obdrapane litery. Zajrzał do wnętrza widząc coś na wzór listy i  nim pomyślał o czymś więcej strach otarł się o niego rozpraszając te. Niosące echo stało się boleśnie dudniące. Przybierając na sile i zmuszając Anthonego do ujęcia skroni. Mara wyznała swe żądania, które nie mogły nie wzbudzić niepokoju. Chciała imion. Ich imion. Książka zapisana cudzymi zaciążyła w dłoni mocniej dając aurorwi do zrozumienia, że nie powinni wyjawiać prawdziwych.
- Christopher Morgan - wypowiedział kryjąc kłamstwo, które zakopywał pod mimiką uwypuklonego strachu i zmartwienia. Chwycił za dłoń kobiety - Dalej Maddie, wszystko bedzie w porządku - powiedział, tak jakby w faktycznie wierzył w intencje zjawy, która ich zostawi, jak uzyska od nich wieści. Dziewczyna wiedziała jak się na prawdę nazywał, podsunął jej imię by nie musiała myśleć za długo. Miał nadzieję, że podłapała.

|kości: kłamstwo III, k15

The member 'Anthony Skamander' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 43

--------------------------------

#2 'k15' : 4

Upadek w lodowatą toń, wychudzone palce śmierci zaciskały się na piersi, wyciskając z płuc ostatnie drobiny powietrza. Mroczny bezmiar pochłonął dwójkę czarodziejów, pożerając ich na miejscu. Świat pociemniał, zginą w takim miejscu?
Artur złapał życiodajny oddech, czując uciekające z niego ciepło. Żyli, to było najważniejsze, choć nie oznaczało to końca niebezpieczeństw. Chwiejnie podniósł się z dziwnie miękkiej podłogi, oślepiany jednocześnie przez intensywne światło. Owionął go podmuch gorąca, nieprzyjemnie piekący w skórę. Potrzebował chwili, żeby dość do siebie, dostrzegł jednak leżącą obok niego pannę Mongomery.
- Franiu, nic ci nie jest? - wychrypiał, zbliżając się do niej i pomagając wstać. Czuł suchość w ustach, tak dziwną po wcześniejszym upadku do rzeki. - To może być jakaś iluzja lub rodzaj wizji, które zsyła na nas zamek. Niemożliwe, żeby... - zaczął teoretyzować, szukając odpowiedzi, ale zamilkł jak tylko jego oczy przyzwyczaiły się do światła.
Byli w czymś żywym. Mięsiste ściany pulsowały lekko zgodnie z rytmem nieznanego organizmu, przy świszczącym szmerze oddechu. Zdradliwe uczucia podpowiadały przerażającą perspektywę dla Artura, karmiąc skojarzenia z "Włochatym sercem czarodzieja". Zadrżał, mimo nieznośnego gorąca, które powoli ich osłabiało. Wtedy poczuł zbawcze ukłucie rozumu, podsuwający niebezpieczne, ale nie tak przerażające, wyjaśnienie. Nie znajdowali się w baśniowym organie, ale wewnątrz prawdziwego stworzenia.
- Połknęła nas ramora ognista - wyjaśnił, dysząc pod wpływem upałów. Wnętrze bestii było jak sauna, zaraz tu się ugotują. - Musimy się stąd wydostać, inaczej ugotuje nas żywcem. Zamieszkuje głębokie zbiorniki wodne w pobliżu wulkanów, więc przygotuj się na kolejne pływanie - polecił, rozglądając się za najwrażliwszymi elementami anatomii stworzenia. - Trzeba ją podrażnić, żeby nas wypluła - dodał na koniec, nie doprecyzowując, że tak naprawdę chodzi o wywołanie odruchów wymiotnych. Czekało ich niebezpieczne i potencjalnie bardzo nieprzyjemne zadanie. Czego się nie robi dla rozwiązania tajemnicy Hotelu Transylvania?

| ONMS I, Anatomia I

The member 'Artur Longbottom' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 12

--------------------------------

#2 'k15' : 10

Nie miał pojęcia, co się działo dokoła. W jednym momencie był nad wodą, w drugim tonął, próbując złapać się czegokolwiek, co byłoby w stanie mu pomóc. Najgorszym była jednak niewiadoma czy Roselyn się udało. Odwracanie się nie miało sensu — nurt rzeki pędził jak szalony i nie był w stanie nad nim zapanować. Był jak lalka wrzucona w odmęty. Nic nie było takie, jak by chciał, ale nie miało to znaczenia. Bo wszystko ucichło na nieokreślony moment. Dopiero ostry ból w płucach przywrócił astronoma do rzeczywistości. Łapczywie próbował złapać powietrze i nie tylko on. Obok niego znajdowała się też panna Wright, której najwidoczniej również się nie powiodło. Jayden nie wątpił w to, że wybrał źle i dlatego runy osunęły się spod jego nóg. Nie pamiętał, by i Rose miała wiedzę na temat starożytnego pisma, ale raczej nie przypomniała sobie nic z Hogwartu, lądując wraz z nim w nurcie rzeki. Vane podniósł się i uklęknął przy uzdrowicielce. - Rose, Rose. Już jesteśmy dalej - zaczął, patrząc na kobietę i starając się ją uspokoić. Zapewne miała go zabić po wyjściu z Hotelu, ale niezbyt się tym teraz przejmował. Mieli inne rzeczy do roboty. Jak na przykład przeżycie. - Chodź tu - dodał, podciągając ją na nogi, by stanęła obok niego. Nie było to jednak takie proste, bo jakaś moc pociągnęła ich w górę. Jeszcze i jeszcze. Lecieli dalej, chociaż nie był to przyjemny lot. Nie, gdy niedaleko sufitu, powietrze zgęstniało. Jednak nie tylko to czekało na dwójkę śmiałków.  - Spójrz tutaj. To Układ Słoneczny - rzucił Jayden, próbując odpowiednio wymanewrować ciałem, by zacząć układać w odpowiedniej kolejności poszczególne planety. - Są pomieszane - wytłumaczył półsłówkami, czując, że coraz trudniej łapało mu się oddech. Nie musieli się specjalnie martwić o to, czy miało im się udać. Oboje znali astronomię, a co za tym szło — ów zadanie nie mogło stanowić dla nich większego problemu. Nie w tym momencie.

|astronomia IV, spostrzegawczość I, pomagam Roselyn
[bylobrzydkobedzieladnie]

The member 'Jayden Vane' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 99

--------------------------------

#2 'k15' : 7

Gdy do moich uszu dotarł dźwięk łamanej gałęzi wiedziałem, że nie oznacza to nic dobrego. Odwróciłem głowę w kierunku Gwen, spoglądając na nią wielkimi z przerażenia oczami, zaś gdy wilkołaki zerwały się do biegu ujadając jak szalone, i my pognaliśmy w przód. Dostałem takiego przyspieszenia, nawet z dziewczyną u boku, że w następnej chwili byliśmy już przy drzwiach, a w kolejnej wypadaliśmy po drugiej stronie. Serce biło mi jak oszalałe, oddech miałem niespokojny, a w głowie aż huczało od emocji, więc by dać im upust roześmiałem się cicho.
- Było blisko, co? - zerkam na dziewczynę, żeby sprawdzić czy wszystko z nią w porządku, ale chyba tylko najadła się strachu. Ja trochę też w gruncie rzeczy, chociaż jakby na to spojrzeć z drugiej strony to, hej!, przed chwilą uciekliśmy dwóm wygłodniałym wilkołakom! Nieźle.
- O nie, znowu las, oby tym razem bez wilkołaków. - rzucam szeptem, rozglądając się naokoło. Ruszam powoli wgłąb zarośli. Każdy kolejny krok wydaje się coraz cięższy, brodzę w gęstwinie jak w ruchomych piaskach albo czymś w tym guście i kiedy wreszcie dostrzegam kolejne drzwi, gdzieś w pniu jednego z potężnych drzew, to nagle dociera do mnie, że postawienie choćby kroku jest po prostu niemożliwe. Dzikie pnącza zaciskają się coraz mocniej na każdej kolejnej części ciała, aż w końcu oplatają nawet gardło.
- Co do...? - nie kończę, bo zaczyna już brakować mi tchu. Sięgam dłońmi do więzów, ale im bardziej próbuję walczyć, tym mocniej się zaciskają. W tym momencie próbuję sobie przypomnieć wszystkie lekcje zielarstwa na jakich byłem, ale nigdy szczególnie nie przykładałem się do tego przedmiotu, a moja wiedza jest praktycznie zerowa. O mamo, a trzeba się było uczyć!... Wciąż jednak miałem nadzieję, że w sytuacji zagrożenia mój mózg zwiększy obroty i gdzieś w jego odległych zakamarkach odnajdę jakiekolwiek wskazówki, które jednak w jakimś stopniu pomogą nam przeżyć. Nie uśmiechało mi się umieranie pod warstwą jakiś chaszczy.

brak zielarstwa, spostrzegawczość na I

The member 'Johnatan Bojczuk' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 45

--------------------------------

#2 'k15' : 9