Hotel Transylvania

Tuile, choć wbrew pozorom czuła się na swój wiek, uznawała się jednakoż za wystarczająco starą, aby pewne riposty pozostawiać bez odpowiedzi, bo choć do podłogi daleko nie miała, nie chciała schodzić do jej poziomu. Dlatego też uwagę Caileen o śpiewających do snu urzędnikach skwitowała spojrzeniem, które powinno pannie Findlay powiedzieć na ten temat wszystko, co żona-nieżona chciałaby jej przekazać.
Oczywiście dała się ukochanej pociągnąć przez te podejrzane drzwi, choć wcale nie czuła się zachwycona okolicznościami. A zadowoleniem i ekscytacją towarzyszki jeszcze mniej; nie żeby nie przywykła już dawno. Po prostu czasem trzeba ponarzekać, kiedy ryzykujesz życie z miłości dla durnej sprawy. Durnej i naprawdę śmierdzącej – Tuilelaith bowiem się wcale nie cieszyła na widok lasu. Nie przepadała za naturą: na zielarstwie się nie znała, o zwierzęta zadbać nie potrafiła, a piesze wycieczki po terenach temu podobnych to nie był jej konik. Obejrzała się odruchowo przez ramię, chcąc ocenić, czy mają jeszcze możliwość zawrócenia, ale... za drzwiami nadal znajdował się ten nieszczęsny las! Nagle, nie wiadomo jak, przeniosły się w głąb puszczy, w której ktoś ustawił sobie pustą framugę.
Co tu się dzieje, do jasnej cholery...?, przemknęło kobiecie przez myśl, kiedy pozwalała Caileen wciągać się głębiej w knieje, zarośla i całą resztę leśnego świństwa, okazjonalnie potykając o jakiś wystający korzeń – ale, na szczęście, natychmiast łapiąc równowagę. Nie, żeby zdało się to na wiele, skoro wylądowały – dosłownie – w potrzasku. Tujka czuła, jak grube pnącza zaczynają oplatać jej szyję, coraz ciaśniej i ciaśniej, aż przed oczami zamigotały pannie Meadowes ciemne plamy, ciemniejsze nawet od panującego w gęstwinie mroku. Nie była pewna, czy uścisk dłoni Caileen jej pomaga, czy wręcz przeciwnie, ale również nie chciała puszczać. Myśl, że miałaby równocześnie stracić tlen oraz jedyne poczucie cudzej obecności obok niespecjalnie ją nęciła. Dostrzegała zarys drzwi przed sobą, czując się wręcz idiotycznie z ogniem powoli moszczącym się w płucach, tak blisko, a zarazem tak daleko celu. Szarpnęła się, nie pierwszy raz w ciągu ostatnich kilku minut, ale uścisk na jej gardle jedynie się wzmógł. Coś zaświtało w krukońskim umyśle Tuilelaith, coś bardzo odległego, czego nie umiała nazwać, a co było absolutne kluczowe – co do tego miała pewność. Mieszanina zakopanej, niemal wyrzuconej z umysłu wiedzy i zwykłej logiki połączonej z obserwacją sprzed chwili kazała jej, pomimo piekącego, zaciśniętego gardła zwrócić się ku Kajce.
– Nie szarp się z tym – zaświszczała bardziej niż powiedziała, w duchu przeklinając samą siebie za wcześniejsze zmagania z diabelstwem. Skoro zaciskało się mocniej, czując opór, może puści je wolno, jeśli zwiotczeją, niby wyzionęły ducha...? Tuile próbowała rozluźnić wszystkie mięśnie, ignorując własny wrzask w głowie, że jak ma się rozluźnić, kiedy traci oddech?! No jakoś musi pokombinować.

Zielarstwo – 0 : ) | Spostrzegawczość – II

The member 'Tuilelaith Meadowes' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 12

Kłamstwo I i historia magii I

Nie ma już odwrotu. Z korytarza dostajemy się prosto do jakiejś sali. Ponurej, ohydnej, może trochę przerażającej, ale przecież nie powiem tego na głos. Zamiast tego rozglądam się z zaciekawieniem po całym pomieszczeniu, usiłując odnaleźć jakieś wskazówki co do tego, co miało nas czekać. Wsadzam ręce w kieszenie szaty, zerkając sugestywnie na Florence. - Tylko nie mdlej mi tu, nie umiem w magię leczniczą - rzucam z głupkowatym uśmieszkiem nim jeszcze drzwi za nami zamykają się. - Ups, za późno - mruczę już mniej zadowolony. Te wielkie regały to trochę mnie przytłaczają jednak. Cholera, skąd wiedzieli, że boję się czytać. Zresztą, trochę słabe to światło na czytanie sobie nawzajem horrorów.
Obracam się ponownie, tym razem nie dostrzegając drzwi, tylko kolejny regał. W ręce materializuje się książka. Kto szuka wyjścia, hm, trudne pytanie. - Dobra, to się robi coraz bardziej dziwaczne - stwierdzam niezadowolony, że tylko na tyle stać ten cudownie nawiedzony hotel. - Mam nadzieję, że umiesz czytać Fortescue - dodaję niemalże czule oraz troskliwie, chociaż odkrycie jakiego dokonuję jest raczej przykre. Chodzi o to, że nie ma żadnych tytułów, tylko nazwiska, a papier, no cóż, niezbyt jest nowy. Trudno cokolwiek rozczytać. Wzdycham więc cierpiętniczo, po czym kolejny tom odkładam na półkę. Rozglądam się potem wnikliwie po kolejnych półkach sądząc, że zaraz to umrę z nudów, a nie ze strachu, ale wtedy dociera do mnie ten skrzekliwy śmiech. Wraz z durnym pytaniem.
- Sam jesteś głupi - rzucam w przestrzeń, wypatrując tym samym źródła hałasu. - Przestań stary, masz poważny problem skoro wylatuje ci oko. Możemy zaprowadzić się do szpitala jeśli chcesz - kontynuuję monolog z nie wiem kim albo czym. Poza tym, jakie sekrety, nie mam żadnych. No, prawie. To chyba moja towarzyszka powinna bać się bardziej, skoro to coś zamierza ujawnić tajne przepisy na pyszne lody. Teraz jak nic zemdleje ze strachu. - Jestem Kenneth, a to Mandy. Przyszliśmy tutaj z ciekawości, ale jak na razie to nie dzieje się nic interesującego. Szkoda, jako łowcy przygód oczekiwaliśmy czegoś innego. Może w takim razie ty nas zabaw opowieścią o sobie - paplam jak najęty, tak bardzo improwizując. Przecież nie powiem nieznajomemu kim jestem, nie opowiem też całej historii swojego życia. To bez sensu. W ogóle czuję się jak dureń mówiąc do ściany, ale ech, jeśli dzięki temu ma coś tutaj drgnąć to byłoby super.

The member 'Randall Lupin' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 84

--------------------------------

#2 'k15' : 7

Koniec, to już koniec. Frances nie mogła oddychać, szamotała się w wodzie wściekle i wcale nie docierało przy tym do niej, że nic nie miało się stać. Może to, co mówili o zamczysku to prawda i tak kończą ci uwięzieni tu na wieczność?
Myśli wymykały się Frances, traciła kontrolę nad własnym ciałem, przygniatanym przez wszechobecną wokół nich ciemność. Nigdy przedtem nie czuła tak wyraźnie, że oto zbliża się śmierć, a jednak – niedługo po tym, jak po raz ostatni pomyślała zrozpaczona, że jeszcze nie, jeszcze nie może zginąć – ocknęła się. W zupełnie innym miejscu, chociaż nie mniej dziwacznym niż tamto upiorne wzgórze. Na całe szczęście, Artur cały czas był obok.
- Żyję. – stęknęła, wstając z jego pomocą. Pod nogami mieli coś dziwnego, trudno było jej się utrzymać w pionie. I powstrzymać od wymiotów. Gdyby nie zaschło jej tak strasznie w ustach, zaraz by ją zemdliło, zwłaszcza że z zaskakującym spokojem Artur wnioskował właśnie, że coś ich pożarło.
- Co ty gadasz, skąd miałaby… – wziąć się tu jakaś ramora, zamierzała dokończyć, ale tak zakręciło się jej w głowie, że musiała skupić się tylko na utrzymaniu równowagi. Było tu stanowczo za gorąco, a paniczne łykanie przesyconego wilgocią powietrza nie pomagało w otrzeźwieniu się. Trafili z patelni w ogień, a raczej – wziąwszy pod uwagę niedawne topielcze doświadczenia – spod rynny na patelnię; tak czy inaczej – było źle. Jedyną nadzieją był dla Frances pomyślunek jej towarzysza. Nie miała pojęcia, skąd wiedział, co robić – i jakim cudem składał myśli do kupy w tym strasznym gorącu – ale zdołała pojąć o co mu chodziło.
- Chcesz powiedzieć, że ta cała… potwora musi nas wyrzygać. – podsumowała Frances, być może zbyt obcesowo, ale i tak zaraz się tu ugotują. Gorzej być nie może, równie dobrze mogła więc jeszcze dziś zostać treścią wymiotów.
Nic dziwnego, że ci, co przetrwali wizytę w hotelu Transylwania nie chcieli potem o niej opowiadać.
Z wielkim obrzydzeniem Frances rozejrzała się, próbując uzmysłowić sobie, że ściany wznoszące się wokół to wcale nie ściany, a podłoga to wyjątkowo obrzydliwy… język? Kopnęła lekko jedną z wystających nieco ponad powierzchnię podłoża brodawek. Wciąż nie dowierzała, że w ogóle może istnieć stworzenie tak ogromne, by swobodnie pomieścić w paszczy dwoje dorosłych ludzi, a co dopiero w to, że jest jedną z rzeczonych połkniętych.
- Spróbuję tam. – powiedziała Arturowi, kierując się w stronę wybraną na chybił trafił. Tam, posługując się wszystkim, co miała do dyspozycji (a więc niczym więcej jak siłą własnych kończyn), za wszelką cenę próbowała coś uszkodzić, by zmusić stworzenie do uwolnienia ich ze swego gardła.

| brak biegłości

The member 'Frances Montgomery' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 38

Przyjęła takie a nie inne rozegranie tej sytuacji na klatę. Cóż, może uda jej się wynieść z tej przygody jakieś nowe doświadczenia, w końcu w pewnym sensie tutaj właśnie była z powodu przeżycia jakiejś nowej przygody. Nie była przyzwyczajona do życia bez magii, choć nieco wiedziała na jego temat... Jej siostra okazywała się jak zwykle pomocnym źródłem informacji, co ona by bez niej zrobiła.
Wyszła jako pierwsza na tereny przed zamkiem. Przyznać trzeba było, że atmosfera należała do tych upiornych. Chłód dawał się we znaki, więc mogła być tylko wdzięczna, że z powodu ostatnio występującej pogody ubrała się solidnie. Sweter był w tym momencie nieoceniony.
Zaraz gdy za nią pojawił się auror, drzwi się zatrzasnęły i nie było możliwości by je ruszyć. Fakt, że to on przeszedł przez nie jako drugi sprawił, że podejrzenia dziewczyny momentalnie się ku niemu skierowały. Spojrzała prosto na jego twarz z pytaniem w oczach. Nie oskarżała go o nic, jednak nie była pewna czy to nie jest wina jakiegoś małego niedopatrzenia. Ostatecznie jednak trzeba było przyznać jedno - utknęli tutaj bez możliwości powrotu tą samą drogą.
Dostrzegła parę ulatującą z jej ust przy każdym, nawet słabym oddechu. Wydawało jej się, że mróz nie zaatakował ich jeszcze o tej porze roku, choć temperatura wokół nagle spadła, powodując nieoczekiwane drgnięcie ciała kobiety. Wydawało się jakby nagle całe szczęście, cała radość, wszystko co mogłaby nazwać pozytywnie uleciało z powietrza i jedyne co wyczuwała to chłodną melancholię. Nie mogła znać tego uczucia z przeszłości, jednak wiedziała, że były pewne sytuacje, które opisywano własnie w ten sposób. Nadzieja na wyjście z tego miejsca z niej odeszła, a wszystko przejęło zupełnie analityczne myślenie. Dostrzegła ich - całą chordę, zbliżającą się do nich jak czarna mgła, chcąca nieubłagalnie ich dosięgnąć. Dementorzy. - Uciekaj! - krzyknęła, bardziej ostrzegawczo niż rozkazująco po czym ruszyła kolejną drogą, nie zwracając uwagi, dokąd prowadziła. Po prostu biegła przed siebie, okalana strachem. Biegła jako pierwsza, choć obejrzała się czy na pewno jej towarzysz ruszył. Nieco nawet go wyprzedziła.
Dobiegli do brzegu rzeki, wiedząc jednak, że nie dadzą rady jej przepłynąć. Wyglądała na dość głęboką, więc nie było też możliwości jej przejść w bezpieczny sposób, a dementorzy zbliżali się nieubłaganie. Dostrzegła te pale, na których zapisane były runy i choć nie miała na ich temat bladego pojęcia, po prostu opierając się na ślepym trafie postanowiła wybrać.

| starożytne runy: 0 (-40)