Plac główny

Dolina Godryka zmieniła się tego wieczoru nie do poznania: już od wejścia na teren zabawy, to jest od łukowatego przejścia na Moście Godryka, uczestników witało morze unoszących się w mroźnym powietrzu świateł, wskazujących najkrótszą drogę do przygotowanych przez organizatorów atrakcji. Przestrzeń wypełniała skoczna muzyka, dobiegająca z głównej sceny kilka ulic dalej, ale dzięki opracowanym przez Czarodziejską Rozgłośnię Radiową zaklęciom – doskonale słyszalna. Tuż za kamiennym mostem można było dostrzec pracowników Rozgłośni, noszących na piersi plakietki ze złotym logiem; stojący przy rozstawionym przy głównej drodze stanowisku, witali wszystkich nowo przybyłych czarodziejów i zachęcali do kierowania się ku głównej scenie, gdzie wkrótce Sylwester miał oficjalnie się rozpocząć. Każdy, kto tylko wyraził taką chęć, otrzymał zaczarowaną kopię mapy Doliny Godryka, z zaznaczonymi wszystkimi miejscami, w których odbywać miały się atrakcje: pojawiające się i znikające u dołu pergaminu napisy informowały, jaka aktualnie była pogoda (minut pięć stopni Celsjusza, niebo czyste, widoczność gwiazd: doskonała), kto występował w danej chwili na scenie oraz jaka zabawa miała wkrótce się odbyć. Przy wejściu można było kupić też los, uprawniający do wzięcia udziału w sylwestrowej loterii – wystarczyło wrzucić dowolną kwotę do stojącego na podwyższeniu słoika (obłożonego zaklęciami zabezpieczającymi przed kradzieżą) i zgłosić się do jednego z pracowników Czarodziejskiej Rozgłośni, którzy z reguły nie sprawdzali, czy opłata rzeczywiście została uiszczona, zwyczajnie wręczając uczestnikom plakietki, na których – po przypięciu do szaty – pojawiały się srebrne cyfry oznaczające numer losu.

Chociaż Dolina Godryka nie należała do miejsc wyłącznie magicznych, na czas sylwestrowej zabawy została zabezpieczona tak, by czarodziejom nie groziło przypadkowe napotkanie mugola: cały teren obłożono zaklęciami ochronnymi, zniechęcającymi mieszkających w okolicy niemagicznych do spacerów w pobliżu zajętych przez Czarodziejską Rozgłośnię Radiową rejonów. Większość z nich bawiła się zresztą na festynie mającym miejsce w sąsiedniej wiosce – ci, którzy zostali w domach, w magiczny sposób nie czuli tej nocy potrzeby opuszczania bezpiecznych czterech ścian. Magia, podsycona radością z zażegnania ryzyka padnięcia ofiarą anomalii, widoczna była więc wszędzie: na ulice szczególnie licznie wylęgły uwolnione od niestabilnej energii dzieci, ścigając się ze sobą na małych miotełkach, wzdłuż ścieżek unosiły się tace z kieliszkami szampana, a od czasu do czasu ktoś odważył się nawet na wystrzelenie w powietrze snopu kolorowych iskier (choć ci ostatni byli najczęściej zaczepiani przez pilnujących porządku funkcjonariuszy Magicznej Policji i instruowani, by ze względu na wciąż niespokojne nastroje, w czasie trwania zabawy nie wyciągali różdżki bez wyraźnej potrzeby).

Fantomowe echo trwającej wojny było w zimowym powietrzu słyszalne – ale ciszej, niż mogłoby się wydawać, biorąc pod uwagę niedawne ataki na ulicy Pokątnej; być może częściowo zagłuszał je alkohol, a w większej mierze: poczucie wspólnoty płynące z gromadzenia się w jednym miejscu i w jednym celu, bijące od zarumienionych czarodziejów i czarownic, którzy tuż po zapadnięciu zmroku zaczęli zbierać się pod sceną, szczelnie zapełniając główny plac w Dolinie Godryka, ale ostrożnie omijając stojącą na środku fontannę, wokół której płonęły znicze i leżały kwiaty, złożone tam ku pamięci ofiar ostatnich miesięcy. Ponad schowanymi pod czapkami głowami unosił się śmiech, cichnący stopniowo, gdy ucichła też dobiegająca ze sceny muzyka, a ciemnoskóra czarownica w połyskującej błękitem sukni i owinięta puszystym szalem, zrobiła kilka kroków do przodu, w dłoni trzymając zaczarowany mikrofon. Ci, którzy choć odrobinę orientowali się w czarodziejskiej scenie muzycznej, bez problemu mogli rozpoznać w niej sławną Celestynę Warbeck, choć mogła wyglądać odrobinę nie na miejscu ze względu na brak towarzyszącego jej zazwyczaj chóru szyszymor (mówiono, że w tym roku zrezygnowano ze sprowadzenia ich do Doliny Godryka ze względów bezpieczeństwa). Za jej plecami, przy instrumentach muzycznych, znajdowali się jednak członkowie zyskujących ostatnio na popularności Fatalnych Jędz, którzy – według rozpiski na rozdawanym przez organizatorów planie imprezy – mieli towarzyszyć dzisiaj ulubionej wokalistce. – Witajcie! – odezwała się Celestyna, a jej donośny, czysty głos potoczył się wyraźnie po całym placu, niepodzielnie ściągając na siebie uwagę wszystkich. – To wspaniały zaszczyt móc powitać was tutaj dzisiaj w imieniu Czarodziejskiej Rozgłośni Radiowej – i jeszcze większa radość, że dzięki ich wysiłkom, mogliśmy wszyscy zgromadzić się tutaj, w Dolinie Godryka, żeby wspólnie przywitać Nowy Rok. Na razie wstrzymam się jeszcze, że złożeniem wam wszystkim najlepszych życzeń, bo od północy wciąż dzieli nas kilka godzin wspaniałej zabawy, organizatorzy poprosili mnie jednak, żeby przekazać wam kilka informacji. – Czarownica uśmiechnęła się promiennie, na moment zerkając gdzieś za siebie – na kogoś, kto dla reszty pozostawał niewidoczny. – Po pierwsze, jak zapewne już wiecie, kilka dni temu naszym światem wstrząsnęła kolejna tragedia: niemal doszczętnie zostały zniszczone dwa lokale na ulicy Pokątnej, Słodka Próżność i lodziarnia rodziny Fortescue. W trakcie wybuchów i pożaru ucierpieli też mieszkańcy okolicznych kamienic. W czasach takich, jak te, szczególnie ważne jest, byśmy mierzyli się z takimi wydarzeniami razem – dlatego Czarodziejska Rozgłośnia Radiowa postanowiła, że wszystkie pieniądze zarobione w trakcie tegorocznego Sylwestra zostaną przekazane poszkodowanym, by mogli oni rozpocząć Nowy Rok od odbudowy tego, co zostało zniszczone. Część z was zakupiła już losy, które biorą udział w zorganizowanej przez rozgłośnię loterii, ale swoje wsparcie możecie też okazać na inne sposoby: pod sceną stoi szklana kula, do której – za symboliczną opłatą – możecie wrzucać dedykacje, które my oraz występujący na zmianę z nami Rick Charlie i Jego Zmiatacze, będziemy odczytywać stąd, z głównej sceny. Czarodziejscy wytwórcy słodyczy i alkoholi, którzy rozstawili w części bufetowej swoje stanowiska, również obiecali cały dochód ze sprzedaży przeznaczyć na cele zbiórki, a na parkiecie będziecie mogli zauważyć skrzaty domowe, skrupulatnie liczące każdy odtańczony przez was taniec – bo za każdy Czarodziejska Rozgłośnia Radiowa obiecała zapłacić jeden galeon. – Celestyna przerwała na chwilę, pozwalając jej słowom wybrzmieć; wśród zgromadzonych na placu rozległy się brawa i pojedyncze okrzyki, zaraz potem zapadła cisza. – Jeśli chodzi o przygotowane atrakcje: za chwilę przy trakcie kolejowym rozpocznie się noworoczne poszukiwanie skarbu – śmiałków, którzy chcieliby się sprawdzić w doli poszukiwaczy, zapraszamy już do zbierania się na miejscu. Później na lodowisku tradycyjnie odbędzie się wyścig na łyżwach, zachowajcie więc trochę sił, żeby bez trudu dotrzeć do mety! A o północy zapraszam was wszystkich z powrotem tutaj, pod scenę, gdzie wyłonimy zwycięzców loterii, napijemy się wspólnie szampana i powitamy wspólnie nowy, wolny od anomalii rok, który – wierzę w to z całego serca – przyniesie nam mniej smutków i więcej radości. – Uśmiechnęła się, po chwili jednak poważniejąc. – Jeszcze zanim zaczniemy wszyscy zabawę, chciałabym poprosić, byśmy uczcili minutą ciszy pamięć wszystkich naszych bliskich i przyjaciół poległych w tym roku: w pożarze Ministerstwie Magii, w szaleństwie anomalii, w brutalnych atakach – dodała i umilkła, opuszczając lekko głowę – a na całym Placu Głównym rzeczywiście zapadło milczenie, przerywane jedynie szumem wody z zaczarowanej fontanny. Początkowo nikt się nie poruszał, po chwili jednak jedna z czarownic stojących z przodu uniosła dłoń, dzierżącą wyciągniętą ku górze różdżkę, na końcu której tliło się światło; w jej ślady poszło kilku następnych czarodziejów, a później niemal wszyscy, jeden po drugim, unosili w górę różdżki, upamiętniając w ten sposób tych, których nie było już między nimi. – Dziękuję – odezwała się Celestyna po jakimś czasie, gdy światła już pogasły, a cisza – trwająca znacznie dłużej niż minutę – nieco się przerzedziła. – Wybaczcie mi tę przedłużającą się przemowę, wydaje mi się jednak, że przekazałam wam już wszystko, o co prosili mnie drodzy przyjaciele z Czarodziejskiej Rozgłośni – nie pozostaje mi więc nic innego, jak życzyć wam szampańskiej zabawy. A ponieważ nikt jeszcze nie przekazał nam żadnej dedykacji, pozwolę sobie pierwszą piosenkę zadedykować sama: dla was wszystkich, którzy zgromadziliście się tutaj, żeby pomóc tym, którzy tej pomocy potrzebują. – Celestyna Warbeck zakończyła swoją przemowę, po czym zrobiła kilka kroków do tyłu, a po placu potoczyły się pierwsze nuty jej najnowszego utworu: Czarującego Nowego Roku.