Lewitująca wieża Big Bena

6 X

Spłycony oddech ciężko osiadał w kolebce płuc, gdy Burroughs przedzierał się przez londyńskie ulice; zanurzył się w kanałach wilgotnego mroku, dostając się do stolicy dobrze sobie znaną drogą, lecz nawet stawiając kroki pewnie, miał wrażenie, że robi to zbyt wolno. Że powinien szybciej. Niepokój wygrywał na napiętych strunach mięśni, gdy w głowie kłębiły się wszystkie te informacje, wiszące nad nimi jak lawina, podtrzymywana tylko przez jeden wątły kamyk, który zaraz runie, pociągając za sobą widmową nawałę. Rozdygotane emocjami dłonie drżały, krew pulsowała głośniej, słyszał jej alarmujący pisk w uszach, czuł ją w skroniach, na których perlił się wilgotny pot.
Bał się; nie był to strach paraliżujący, lecz motywujący do tego, by nie bacząc na swój stan, gnać ze wszystkich sił do przodu. Ciemna peleryna otulała jego sylwetkę, różdżkę miał w kieszeni; zdążył tylko owinąć kilkukrotnie wokół szyi dziurawy szalik, mający skrywać twarz Keata aż do wysokości charakterystycznego nosa, lecz gdzieś w biegu cała ta konstrukcja rozwiązała się, a krańce szalika łopotały za nim gniewnie.
Właściwie wybiegł z chaty tak, jak stał, nie przekopywał się nawet przez swoje zbiory eliksirów, nie szukał kryształów; każda minuta mogła mieć znaczenie, a samo dostanie się do punktów dystrybucji Proroka zająć miało sporo czasu - nie wspominając już o chacie na obrzeżach, gdzie znajdowali się ludzie, których trzeba było ostrzec.
Wciąż nie rozumiał, jak do tego wszystkiego w ogóle doszło. Zatrważające było jednak to, iż miejsca, które nazwano schronieniami, z bezpieczną ostoją nie miały już nic wspólnego. Ci, którzy skierują tam teraz swoje kroki...
Z febrycznych przemyśleń kształtował się chaotyczny plan; umiejscawiał w głowie wszystkie punkty, do których trzeba było się udać - w czasie, gdy przedzierał się w pobliże Big Bena. Wiedział, że jeśli się spóźni, to kolejną szansę na dostanie się do Piwnicy Zaginionych będą mieli dopiero wtedy, gdy tarcze zegara wskażą pełną godzinę - jeśli nie zdążą wejść tam o ósmej, to posypie się cały plan. Dlatego poczuł, jak w brzuchu zasupłuje się węzeł, gdy przeniósł wzrok z własnego zegarka na tarczę monumentalnej wieży; nie wpadł na to, że jego stary zegarek po ojcu może nie działać właściwie. Że spóźnia.
A zaraz spóźni się i on.
Rzucenie się do biegu nie wchodziło w grę, za bardzo zwracałby na siebie uwagę; lecz jakimś cudem udało mu się jeszcze przyspieszyć; tuż pod ścianą budynku skrzyżował spojrzenie z chłopakiem, którego widział nie po raz pierwszy. Mógł spodziewać się, że kiedyś ich drogi przetną się raz jeszcze. Obstawiałby, że stanie się to w dusznym portowym barze, gdzieś pośród nocnej beztroski czasu, z którego wyciska się każdą minutę; który odmierza się w opowiadanych sobie nieprawdziwych historiach.
Ale nie tutaj. Nie w takich okolicznościach.
Mało sentymentalnie po prostu pospiesznie skinął na niego głową, przeklinając samego siebie w myślach; niewiele brakowało, by spieprzył wszystko już na początku. Nie miał pewności, czy Marcel wie, jak dostać się do Piwnicy, ani czy zdaje sobie sprawę, że to jedno z miejsc, w którym można dostać (a przynajmniej było tak kiedyś) Proroka. Jeśli nie, to straciliby godzinę - bądź musieliby opuścić to miejsce, choć nie wykonaliby tego, po co tu przyszli. - Pamiętasz mnie? - gdzieś pomiędzy jednym krokiem a drugim, pomiędzy kolejnym nerwowym spojrzeniem na zegarek, który wskazywał jeszcze kilka minut do pełnej godziny, zatrzymał w końcu na chwilę wzrok na Sallowie.
Keat pamiętał go dobrze. Nie był jednak pewien, którym ze swych imion mu się przedstawił. Ani jaką historię mu opowiedział. Na jakiekolwiek pytania i wyjaśnienia nie było teraz jednak czasu. Przejście schowane za kamienną płytą otworzyło się, a oni mieli dosłownie chwilę, by wślizgnąć się do środka.
- To tylko jeden z punktów, jest ich więcej, w całym Londynie - zbiegając pospiesznie po kamiennych schodach pokusił się o kilka słów wyjaśnienia, a może ostrzeżenia. To będzie jeden wielki wyścig z czasem. Powinni przygotować się na to już teraz.
Miękkie światło rozlało się po jego twarzy, łagodząc ostre rysy; spojrzeniem powiódł po lampionach, które zgasły, zastanawiając się, czy któryś z nich należał do Anne; czy szukając brata dotarła i tutaj, dowiadując się prawdy w taki właśnie sposób - gdy cichnie płomień świecy, cichnie też życie.
Tak wcześnie rano nie było tu praktycznie nikogo; poza trójką czarodziejów, która zamilkła na widok ich dwójki. Przez chwilę w ciszy mierzył ich spojrzeniem, podchodząc bliżej, na tyle blisko, by móc już niemal zajrzeć do pudła, przed którym stali. Jeśli miałby zgadywać, obstawiałby, że znajdował się w nim nakład Proroka, wciąż jeszcze nieschowany. - Duńskich alkoholi pewnie tu nie dostaniemy? - rzucił mało zrozumiale, obserwując ich reakcję; jeśli się nie mylił, to musieli wiedzieć, z czym związane jest to hasło. W Pod Raptuśnikiem smakosze duńskich alkoholi mogli się delektować nie tylko trunkiem, lecz także lekturą pewnej nielegalnej gazety.

6 X

Steffen pojawił się na miejscu zanim otworzyło się przejście do piwnicy - zdyszany, trochę przerażony, bardzo zdeterminowany. Wiedział, że jeśli się spóźni to nie będzie miał czasu czekać, aż jego przyjaciele wyjdą z piwnicy.
-Keatkeatkeat! - zawołał z daleka, biegnąc niemalże na oślep przez miasto.
-Marcel. - dodał na powitanie, zasapany. Od razu poczuł ukłucie sumienia, że wciągnął w to Marcela, ale nie miał wyboru, trzeba było wciągnąć wszystkich, najwyżej będzie miał na sumieniu śmierć młodszego prawiebrata, czy może mieć na sumieniu coś więcej? Godzinę temu myślał, że zabił zawałem serca własnego przyszywanego wujka.
-Kurwa, jestem debilem. - dodał, bo przy Keatonie zawsze zaczynał przeklinać, chociaż był dobrze wychowanym chłopcem. Tak na ludzi wpływało połączenie złego towarzystwa oraz poważnych błędów w decyzjach życiowych. Choć, jakby pomyśleć, to najgorszym towarzystwem w życiu Steffena okazał się lord Black (Marcel zawsze miał rację!) oraz ambicja Cattermole'a, która kazała mu rzucić Morganie w twarz najchętniej kupą tym, że jej plany się nie udały.
-Trzymaj to, Marcel. - wcisnął Marcelowi w ręce ucho srebrnego kubka. -I nie zgub, to prowadzi do kuchni naszego sojusznika, do jego prywatnego domu, znając go to może zrobi wam kanapki. Zadziała w Londynie, musicie go uruchomić za pomocą podstaw numerologii, albo może ktoś z gazety Wam pomoże - przeniesie do pięciu osób. Przepraszam, dziękuję, powodzenia, paaa! - wydyszał i puścił się biegiem w przeciwną stronę, na Pokątną. Czas uciekał, Reggie czekał. I Tangie też czekała, a ostatni świstoklik był przeznaczony właśnie dla nich. I dla samego Steffena, ale szczurza postać zapewniała mu pewną nienaruszalność. Trochę dzisiaj żałował, że nie jest żadnym ptakiem ani gepardem, byłoby... szybciej.
Gdy Keaton ruszał po schodach do piwnicy, Steffen już dawno był przecznicę dalej. Zawsze chciał zacząć biegać i ćwiczyć fizycznie, może dzisiaj jest początek jego nowego życia - ale raczej nie, bo po popełnianiu ogromnych błędów życiowych wpadał raczej w stany depresyjne.

/zt
przekazuję Marceliusowi świstoklik typu I (srebrny pył gwiazdy, przedmiot to ucho srebrnego kubka), prowadzący do kuchni Steviego Becketta w Dolinie Godryka

Kiedy dostał list z wydaniem Proroka Codziennego od Steffena, w pierwszym odruchu miał ochotę ugryźć go w dupę; posiadanie tej gazety nie było legalne, a on mieszkał w cyrkowej komunie, w której każda jego rzecz mogła trafić w cudze ręce; szczęśliwie zanim przeszedł do realizacji planu, odczytał też wiadomość Steffena. Potrafił zrozumieć jego emocje i gniew, potrafił zrozumieć jego motywacje, potrafił zresztą zrozumieć tę nieostrożność; nie miał najmniejszych wątpliwości co do tego, że jego przyjaciel nigdy nie naraziłby ludzi świadomie. Ale bywało tak, że emocje radziły źle. Poderwałby się do działania od razu nawet tylko dla niego, ale tutaj chodziło coś więcej, o niewinnych ludzi, o organizację podziemia, o rosnące zagrożenie, które należało jak najprędzej powstrzymać. I nie trzeba mu było tego powtarzać - nie łudził się nawet, że Blackowie nie skorzystają z okazji, o ile tylko uważnie przyjrzą się kolejnym stronom gazety. Jeśli tylko mógł choć trochę pomóc w załagodzeniu skutków tej tragedii - chciał to zrobić. Pewnym zaskoczeniem było, że Steffen skontaktował go akurat z Keatem - czy to mogła być zbieżność imion?
Ale - czy na pewno? Czy powinno go dziwić, czy nie powinien raczej czuć pewnej dumy, że ludzi których znał, których cenił, którzy w pewnym etapie swojego życia byli dla niego w jakiś mniej lub bardziej oczywisty sposób ważni - że podjęli walkę, że nie tchórzyli, że nie pozostawali bezdusznie obojętni? Byli starsi od niego, zaangażowali się w to wszystko wcześniej, a on naprawdę nie chciał ich zawieść.
Pewnie dlatego na miejscu rzeczywiście pojawił się wcześniej, niedługo po tym, jak otrzymał list od dawnego znajomego, pośpiesznie przegryzł śniadanie i wybył na umówione miejsce. W zasadzie w ogóle nie wiedział, czego powinien się spodziewać - dlatego wziął ze sobą wszystko, co przydatnym mu się zdało; prócz różdżki nóż, z nim się nie rozstawał, ale też wytrychy i posiadane dwie fiolki eliksirów. Cokolwiek miało się zdarzyć, chciał być na to przygotowany. Nie miał doświadczenia czarodziejów działających w Zakonie dłużej - i naprawdę chciał być dla nich pomocą, nie ciężarem.
Był kwadrans przed czasem, kiedy pojawił się w pobliżu lewitującej wieży Big Bena. Pod szyją uwiązaną miał bawełnianą chustę, w której w razie zagrożenia zamierzał ukryć twarz. Z dłońmi wciśniętymi w kieszenie kurtki spacerował po pobliskich alejach, nie chcąc wzbudzić zbędnego zainteresowania policji, wystając na rogu bez celu. Kątem oka obserwował wieżę zegarową - przez ostatnie miesiące wiele zniosła, najpierw roztrzaskała się na pół, jak czarodziejskie społeczeństwo, dziś wznosiła się ku niemu bez fundamentów, jak idea, którą nieśli, która wciąż miała dawać nadzieję.
Pomyślał nawet, że to zabawne, że nikt tego nie dostrzegł - i że nikt nie zburzył jeszcze tego budynku. Po przeszłych katastrofach nie był już przecież nawet zbyt ładny. Ale zegar istniał i o dziwo nawet wciąż działał, jego wskazówki stanęły na odpowiedniej godzinie, kiedy skrzyżował spojrzenie z Keatem. Trudno byłoby mu go nie poznać, nawet po takim czasie. Z wolna skinął głową na jego pytanie, zastanawiając się, które z cisnących mu się na usta pytań byłoby teraz najbardziej zasadne, gdy - nagle - pojawił się przy nich Steffen. Pośpiech przyjaciela utwierdził go w przekonaniu, jak poważna była ta sprawa. A słysząc go - po prostu mu współczuł.
Odebrał od niego fragment naczynia, przenosząc ku niemu pytające spojrzenie, ale potok słów Steffena prędko wyjaśnił jego znaczenie. Steff jednak zniknął równie szybko, jak szybko się pojawił - Marcel schował świstklik, odprowadzając czarodzieja spojrzeniem - nie wychwytując od razu momentu, w którym pod nimi otworzyło się kamienne przejście. Keat rzucił się w dół, ni chwili nie czekał i on, rzucając się jego śladem - zeskakując na schody dosłownie moment przed zatrzaśnięciem się górnej krypty - porozrzucane fragmenty układanki zaczynały się kształtować w spójną całość. Wyścig z czasem brzmiał jak coś, w czym mógłby być dobry.
- Gdzie? - zapytał zatem, odsuwając na bok prywatę; teraz znaczenie miało coś innego, coś więcej. Biegł za Keatem, nie wyszedł jednak przed niego - nie do końca rozumiejąc, dokąd się kierowali i z kim mieli pomówić. Zatrzymał się dwa kroki za nim, wodząc spojrzeniem od jego sylwetki do twarzy nieznajomych; początkowo nie pojmował wcale sensu słów Keata, lecz chwila konsternacji i ulgi uwidocznionej na twarzach nieznajomych podpowiedziały mu, że pod oczywistym sensem tego zdania, krył się też drugi, ukryty i dostępny dla tych, którzy znać go powinni. Poczuł swoje serce, silniejsze uderzenia, gdy zaczynał odnajdywać się w gąszczu podziemnych intryg, z którymi nierozerwalnie splótł w tym momencie własną sieć. To chyba jak na linie - najtrudniej jest postawić pierwszy krok, a potem można już iść tylko do przodu. Póki nie odnajdzie się ponownie twardego stabilnego gruntu.
Upadek nie wchodził w grę, nie zamierzał umierać.
- Duńskie, w odróżnieniu od angielskich, wciąż na stanie - usłyszał odpowiedź od jednego z mężczyzn, sam nie wtrącał się do rozmowy. Obserwował, jak czarodziej wstaje i zbliża się ku nim nieśpiesznym krokiem, choć grymas wymalowany na jego twarzy zdawał się nieco podejrzliwy. - Bierzecie czy pytacie dla radości zadawania pytań?

Steffen niemalże teleportował się w ostatniej chwili, wciskając świstoklik w ręce zdezorientowanego Marcela; Keat mimowolnie zarejestrował ruch dłoni chłopaka, to, gdzie dokładnie schował coś, co miało w ostateczności umożliwić ucieczkę. Gdyby zaszła taka potrzeba, być może będzie musiał w ekstremalnych warunkach spróbować odtworzyć wszystko, czego w kwietniu próbował nauczyć Zakonników lord Ollivander. Nie zdążył właściwie niczego do Stefa powiedzieć, zniknął tak szybko, jak szybko się koło nich pojawił.
A oni biegli już po schodkach, w dół, ku wynurzającemu się z ciemności światłu; jasność mieli niemal pod stopami, coraz bliżej.
- Najpierw do miejsc, gdzie można jeszcze dostać Proroka - coś w tym, w jaki sposób Marcel zadał to pytanie, uświadomiło Keata, iż sojusznik najpewniej wie jeszcze mniej, niż on sam. A więc właściwie nic. - Potem na obrzeża Londynu, do punktu, który znalazł się na liście tak zwanych bezpiecznych miejsc, opublikowano je w Proroku, ale... są spalone - dokończył niezgrabnie. Przed oczami miał tę listę, wszystkie wymienione tam nazwy; czy mają w ogóle szanse, by przeprowadzić ewakuację na taką skalę? Również w Irlandii i Szkocji?
Lampiony wirowały nad ich głowami, poruszając się nieznacznie; początkowe napięcie uszło z sylwetek całej trójki, Burroughs sam również poczuł ulgę, słysząc odpowiedź.
- To nie może się rozejść, wszystkie miejsca ze strony numer sześć są już spalone - powiedzenie tego po raz kolejny, na głos, wcale nie sprawiło, że uwierzył w te słowa, wciąż jeszcze miał nadzieję, iż donośny głos dobijającej się do szyby sowy nie obudził go skoro świt, a on tkwi zawinięty w wymięty koc, śniąc koszmar. Śnił jednak co najwyżej na jawie. Niezrozumienie przemknęło przez twarze mężczyzn, żaden z nich najwidoczniej nie wczytywał się jeszcze dogłębnie w treść gazety. Ten znajdujący się najbliżej pudła sięgnął po jeden egzemplarz; pobladł po chwili, gdy zaszeleściły strony, a jego wzrok osiadł na gąszczu liter.
I choć Keat nie potrafił powstrzymać się przed mało taktownym zerknięciem na zegarek, to jednak poczekał, aż każdy z ich rozmówców pojmie, o czym właściwie mowa. - Ktoś już to od was dostał? - zapytał jeszcze, ostrzej, niż zamierzał, jakby samym tonem mógł sprawić, że otrzyma odpowiedź szybciej; wyraźnie poddenerwowany Anglik wymamrotał jedynie, że na razie nikt. - Nie pytam o wasze kontakty, nie chcę ich nawet znać, ale błagam - to już nawet nie była tylko prośba - poinformujcie o tym wszystkich, którzy powinni to wiedzieć, na stronie numer sześć nie ma już ani jednego bezpiecznego miejsca, to teraz pułapki - na wszystkich tych, którzy zdecydowali się nieść pomoc. Na wszystkich tych, bez których Zakon nie istnieje. I bez których nie ma tak naprawdę walki, bo siłą Zakonu od zawsze byli ci, którzy pielęgnowaną w sercach nadzieję przekuwali w budulec działań. Nawet jeśli sami nie nazywali się Zakonnikami i o organizacji nie wiedzieli wcale zbyt wiele.
Kilka minut wystarczyło, by zdawkowo odpowiedzieć na ich pytania; mogli bez trudu dostrzec z Marcelem, że wiadoma informacja poruszyła każdego z trójki. Zawierzył im, temu, że zrobią, co słuszne. Ostatecznie, skoro zdecydowali się ryzykować własnym życiem, a przynajmniej Tower, by nieść nadzieję o wolności, która kiedyś nadejdzie ponownie, nie było podstaw, aby kwestionować ich słowa. Ani czasu, by zrobić tu cokolwiek więcej.
Przeniósł wzrok na Marcela, a potem ruszył po tych samych schodach, tym razem w górę, ku przejściu, które od tej strony można było otworzyć o dowolnej porze.
- Jest takie targowisko na Brick Lane, musimy tam zajrzeć, kiedyś w jednym z punktów można było dostać Proroka, na stoisku z książkami i... magicznymi lampami, właściwie to był jeden wielki miszmasz... nie wiem tylko... myślisz, że szybciej będzie, jeśli przejdziemy na drugi brzeg Tamizy? Czy lepiej trzymać się lewego? - nie pamiętał już, jak dokładnie tam dotrzeć, niegdyś po prostu używał teleportacji, pojawiając się w znanych sobie zaułkach, gdzie co najwyżej mógł wpaść na jakiegoś pijaczynę i powiedzieć mu, że owszem, to tylko halucynacje, może spokojnie trwać sobie w nietrzeźwości dalej.
Na samej górze sięgnął po abspectus, by upewnić się, że nie wpakują się prosto na przechodzących akurat mniej lub bardziej postronnych. Już na powietrzu owinął szalik ciaśniej wokół szyi, zahaczając nieco o twarz, i zawiązał mocno supeł, by nie poluzował się znowu w marszu.
Wskazówki na tarczy Big Bena, pozostającego w wisielczym nastroju, przesuwały się nieubłaganie.

tu idziemy; ztx2

Wyjątkowa sytuacja wymagała wyjątkowych działań. Nie wiadomo było, w czyje dokładnie ręce trafiło wysłane przez Steffena Cattermole wydanie Proroka Codziennego, w którym znajdowały się informacje dotyczące kryjówek — ani co znalazca postanowi z nią zrobić. Dzięki gazecie Zakon Feniksa mógł dotrzeć do ludzi poszukujących schronienia, ich pomocy lub potrzebujących szybkiej ucieczki z zagrożonych terenów, a teraz, kiedy informacja znalazła się w rękach rodzin otwarcie sympatyzujących z aktualną władzą i popierających działania Lorda Voldemorta, wszystkim, którzy gromadzili się w tych, a także innych znanym rebeliantom lokacjach, groziło potworne niebezpieczeństwo. Zaalarmowani przez samego sprawcę Zakonnicy, dowiedziawszy się o dramatycznej sytuacji od razu podjęli odpowiednie kroki i wyruszyli do jednego z takich miejsc.

W Piwnicy Zaginionych niegdyś gromadzili się ludzie i ukrywali przed służbami Ministerstwa Magii. Od pewnego czasu było tam pusto, tłumy gnieżdżące się w piwnicy zniknęły, ale bywało, że ludzie zachodzili tam pamiętając o bezpiecznej kryjówce, a także miejscu dystrybucji Proroka Codziennego. Ostrzeżeni przez Keatona i Marceliusa ludzie opuścili piwnicę i zgodnie z tym, co usłyszeli przekazali dalej informacje o tym, że kryjówki wskazane w gazecie nie są już bezpieczne.

5 listopada 1957 r.

Londyn całkowicie odbiegał od moich wyobrażeń. Zamiast tętniącego życiem miasta, w którym co piętnaście minut rozlega się mocne bicie Big Bena, zastałem podobiznę powojennego Leningradu. Centrum nie wyglądało lepiej niż obrzeża, a olbrzymi zegar, który tak bardzo chciałem obejrzeć, wisiał kilkaset stóp nad zgliszczami. Na ten widok poczułem, jak coś ściska mnie w gardle. Żałowałem zabytku, w postawienie którego włożono tak wiele pracy, a przede wszystkim czterech pięknych, słynących z precyzji czasomierzy. Dlaczego nie próbowano go odbudować? Czyżby z samego lenistwa? Czy Brytyjczykom nie przeszkadzały nieużytki czy wręcz ruiny w samym centrum ich stolicy? Paskudne marnotrawstwo. Powinni to przynajmniej uprzątnąć.
Nie przyszedłem tutaj sam, ale dotąd nie odzywałem się wiele, pogrążony we własnych myślach. Zadarłem głowę w górę, chcąc obejrzeć lewitujący zegar i ocenić skalę zniszczeń, jednak z tej odległości niewiele byłem w stanie dostrzec - szczególnie patrząc pod słońce. Wejście do środka powinno rozjaśnić sprawę, tylko czy to na pewno bezpieczne? Legalne? O ile w Londynie obowiązywało jeszcze jakiekolwiek prawo...
- Ciekaw jestem, czy mechanizm jeszcze działa - wyraziłem głośno swoje refleksje, nie odrywając wzroku od jednej z tarcz. - Bardzo chciałbym zobaczyć go z bliska.
Ale najpierw powinienem rozmontować mniejszy zegarek i zrozumieć, w jaki sposób poszczególne elementy instrumentu poruszają trzema cieniutkimi wskazówkami. Postanowiłem wrócić tu w najbliższym czasie, wyposażony w użyteczną wiedzę i gotów, by... co? Przecież nie mogłem tak po prostu go zreperować.
Dlaczego nie?
Z samego przyzwyczajenia ukryłem ręce w kieszeniach. Nie marzłem, chociaż w powietrzu dało się już wyczuć powiew nadchodzącej zimy. Jaki okaże się grudzień? Czy temperatura spadnie poniżej zera, a Tamiza zamarznie? Jak długo słońce będzie widoczne w najkrótszy dzień roku? Czy wysoko nad horyzontem? Jeszcze nie zdążyłem w pełni przywyknąć do nowego rytmu dobowego, a wkrótce miało nastąpić przesilenie.