First topic message reminder :


[bylobrzydkobedzieladnie]

Marcella próbowała dotrzeć do ludzi - widząc ich sylwetki, przez rzęsiste opary deszczu i dym szatańskiej pożogi, nie dostrzegała wcale tyranów ani morderców - a przerażonych ludzi wydartych ze swojej rzeczywistości. Zakon Feniksa działał, ale nie każdy miał odwagę działać - nie każdy miał też siłę. Być może popierali działania rycerzy, być może nie potrafili się im przeciwstawić, historia każdego człowieka była inna. Potężna, szalejąca szatańska pożoga, owoc czarnej magii, przerażał nawet najdzielniejszych czarodziejów - a co dopiero przypadkowych przechodniów na ulicy. W głosie Marcelli wybrzmiało jednak coś, co przekonało część znajdujących się najbliżej. Po krótkiej chwili zawahania z dołu zaczynały rozlegać się głosy wypowiadające zaklęcie, które nakazała wypowiedzieć Figg. Nie widziała dokładnie, nie była w stanie policzyć, może było tego pięć, może sześć, dość, by zatrzymać rozprzestrzenianie się ognia dalej na północ. Rzęsiste opady deszczu z pewnością przy tym pomagały, ogień zaczynał ulegać.

Hannah zgrabnie ominęła płomienie i równie zgrabnie wylądowała obok staruszka z dzieckiem. Mężczyzna wydawał się przede wszystkim wystraszony i zdezorientowany, poddał się działaniom Hannah prawie bezwolnie, wskazując tylko chłopca znajdującego się w pobliżu - jednak gdy zwróciła się ku niemu Lucinda, wydał się spokojniejszy. Zacisnął dłonie na ramiona czarownicy, sadowiąc się za nią na miotle - mogli wznieść się w powietrze, musieli jednak wyruszyć jak najszybciej, by nie sięgnęły ich płomienie wściekłego ognia (ST uniku 60, unik w tej turze nie jest akcją dla Hannah).

Chłopiec był przerażony, ale łagodne oblicze Lucindy i ostrożnie dobrane słowa zdawały się budzić jego zaufanie. Wszedł jej na barana, obejmując ją mocno drobnymi ramionami - chłopiec był mały, ale czarownica odczuła jego ciężar. Nie miał on znaczenia, gdy sięgnęła po zaklęcie; ascendio wyrwało ich razem w kierunku południowym, wgłąb jednej z pobliskich uliczek, na razie bezpiecznych.

Dostrzegli ją z pewnością rycerze znajdujący się w zaułku obok, jednak jej gwałtowny ruch nie pozwolił dostrzec dziecka na jej plecach. Obaj czarnoksiężnicy wciąż próbowali zapanować nad ogniem - jednak wyraźnie odczuwali opór protecty, a rzęsisty deszcz, którym przemokły już szaty i włosy czarodziejów, który zlewał się po twarzy, głowie, gęstą strugą, nie pozwalał na dostateczną koncentrację.

Unik na miotle postać wykonuje według wzoru k100+2xZ, przy czym nie jest uwzględniana górna granica mocy zaklęcia, którą można unikać. Na unik rzuca wyłącznie postać kierująca miotłą.

Na odpis macie 24 godziny.

Nie obowiązuje żadna kolejka, piszą zarówno Zakonnicy, jak i Rycerze w dowolnej kolejności. Należy przyjąć, że wszystkie wasze ruchy dzieją się w tym samym czasie - reagujecie wyłącznie na zaklęcia, ruchy i zdarzenia ujęte w tym poście mistrza gry, nie na zdarzenia dziejące się podczas tej tury i nie na zaklęcia, które dopiero zostaną rzucone.

Zasady eksperymentalne: Za każdym razem, gdy w opisie zaklęcia (np. przy określeniu zadawanych obrażeń) pojawia się statystyka (U, OPCM, T, L, CM, E), nie liczymy całej statystyki postaci a jedną dodatkową kość k6 za każde rozpoczęte 5 punktów w danej statystyce.

Craig (5 - tłuczone, 15 - psychiczne)
Marcella (20 - poparzenia)

Aktywna protecta: -10 do rzutów na czarną magię
Pluviasso: -10 dla wszystkich rzutów dla wszystkich
Craig: wykorzystana mgła 2/2

W momencie strachu wszyscy zaczynają wyglądać jak ofiary, to nie taką karę powinno ponosić się za swoje czyny. Nie w taki sposób. Ci ludzie prawdopodobnie śledzili tylko swoje poglądy, z którymi się nie zgadzała, ale nawet jeśli oczekiwała, że należy zaprowadzić sprawiedliwość - to nie tak powinna wyglądać. Nie powinien to być akt strachu i rozpaczy, on odbiera całą godność. Nie tak powinna wyglądać sprawiedliwość, o nie. Nie tak wygląda zwycięstwo.
Krzyki ludzi, emocje, ciągle cisnący do oczu dym i kurz. Jej twarz piekła, z niepewności, strachu, zażenowania. Widząc przed sobą prawdziwą tragedię, z trudem powstrzymywała się by czegoś nie zrobić. Ale nie wiedziała już co. Chwytała się teraz ostatniej deski ratunku - pomocy. Nie chciała nikogo narażać, ale może, tylko może, ktoś z nich był już w sytuacji bez wyjścia. Zbyt blisko by uciec, dość zdesperowanym by podjąć próbę uwolnienia się. Zacisnęła przeszklone łzami powieki, podrażnione od dymu. I usłyszała pierwsze wypowiedziane zaklęcie.
Nie wiedziała ile osób wokół niej to zrobiło, ale fioletowa mgła zaczęła zalewać i dusić ogień pod jej miotłą. Może działanie nie bylo natychmiastowe - ale coś się stało. Coś się zmieniło. Może to był odpowiedni krok? Może jednak się uda.
Fiolet to jeden z jej ulubionych kolorów. I to nawet nie od dzisiaj.
Wzięła głęboki oddech i skierowała swoją różdżkę w stronę płomieni. Powiedzieli szach[i]. Czas na [i]mat
- Nebula exstiguere!

The member 'Marcella Figg' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 16

Kiedy udało jej się poprawnie rzucić zaklęcie poczuła ulgę. Nie chciała nawet wiedzieć jaką tragedią mogło się to skończyć, gdyby nie zdążyli dotrzeć do chłopca i starca na czas. Gdyby ich nie zauważyli. Razem z chłopcem znajdowali się już w bezpiecznym miejscu. Przynajmniej na razie było tutaj bezpiecznie. Lucinda kucnęła by chłopiec był w stanie zejść z jej pleców. Chociaż nie był ciężki to blondynka odczuwała jego ciężar. Głównie dlatego, że sama nie miała zbyt dużo siły. – Już dobrze – zaczęła i ścisnęła delikatnie rękę chłopca chcąc go uspokoić. – Jesteś bezpieczny. – dodała i delikatnie uśmiechnęła się do niego. Była zmęczona, ale wciąż mieli tutaj dużo do zrobienia.
Czarownica nie miała pojęcia jak ugasić tak silną pożogę. Słysząc jednak jak inni przystanęli by rzucić zaklęcie, o które poprosiła je Marcy sama mocniej ścisnęła w dłoni mocniej różdżkę. - Nebula exstiguere! – rzuciła kierując różdżkę w stronę płomieni. Ciągle zakrywała sobą chłopca chcąc go bronić, gdyby jednak ogień zdążył do nich dotrzeć.

The member 'Lucinda Hensley' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 81

Spojrzała na starszego mężczyznę z nadzieją, licząc po cichu na to, że nie będzie się beznadziejnie opierał i jednocześnie na to, że da radę wejść na jej miotłę. Trudno było jej na niej siedzieć i przyciągać go jednocześnie, ale starała się dać mężczyźnie oparcie, na wypadek, gdyby się zachwiał niespodziewanie. Staruszek zajął miejsce za nią bez najmniejszego problemu. Odetchnęłaby z ulgą, gdyby nie fakt, że mieli naprawdę mało czasu. Kiedy tylko poczuła ucisk na swoich ramionach, prawą dłonią sięgnęła po różdżkę, drugą zakleszczyła na trzonku miotły, odrywając się od ziemi. Płomienie szatańskiej pożogi były tuż tuż; serce uderzało jej w piersi jak szalone, musieli wydostać się z potrzasku jak najszybciej. — Proszę się mnie trzymać mocno — powiedziała do mężczyzny prędko, na jednym wdechu, wznosząc się w górę. Dostrzegła, że z różnych miejsc wyłoniły się fioletowe kłęby dymu. Prośba Marcelli musiała odnieść sukces. Płomienie zatrzymywały się, nie prąc brutalnie w stronę północy. Nie było sensu, by powielała ich działania, musiała zatrzymać ogień z drugiej; musieli zdusić go, jeśli nie potrafili ugasić. — Nebula exstiguere!— krzyknęła, celując różdżką w ogień ze wschodu, ze swojej strony. Miała nadzieję, że jeśli wrogowie wciąż gdzieś tu byli, mieli szansę spłonąć żywcem w ogniu własnej pożogi.


| 1. na unik; 2. na zaklęcie

The member 'Hannah Wright' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 92, 51

--------------------------------

#2 'k100' : 15

Nie widział już żadnej szansy na to, aby spętać tak potężną siłę. Żywioł wyrwał się spod jakiejkolwiek kontroli, być może stał się już całkiem nieokiełznany, gdy płomienie rozpierzchły się jeszcze bardziej. Kątem oka dostrzegł jedną z czarownic, z którymi walczyli w powietrzu, jednak nie sądził, aby kontynuowanie konfrontacji było dla nich możliwe, kiedy pozostali tylko we dwójkę. Spojrzał na Śmierciożercę. Znajdowali się w bezpiecznej odległości od ognia, ale to mogło szybko się zmienić. – To nie ma sensu – podsumował ich starania, nie widząc jednak innego wyjścia z sytuacja, do której sami doprowadzili. – Musimy się wycofać – to nie była propozycja, w jego głosie słyszalna była stanowczość. Zacisnął usta, mocniej złapał różdżkę i ruszył w przeciwną stronę, próbując przełknąć gorycz poniesionej przez nich porażki. Jednak ten chaos nie mógł zostać pozostawiony samemu sobie. Musiał szukać gdzieś ratunku. Nawet jeśli po oderwaniu się od Ministerstwa Magii dużej części Departamentu Przestrzegania Prawa Czarodziejów siły służb wydawały się mocno przetrzebione, to jednak wciąż istniały i mogły coś zdziałać, wciąż pozostawali w nich czarodzieje mniej lub bardziej wprawieni w reagowaniu na sytuacje kryzysowe. Może to była złudna nadzieja, musiał jednak spróbować. Wprawnie poruszył różdżką, w tej cholernie trudnej sytuacji, kiedy krople deszczu wciąż uderzały w jego twarz, spróbował wydobyć z pamięci jedną ze szczęśliwych myśli. Tamtego dnia, gdy latał na miotle, również lało, a z przegryzionej wargi sączyła się krew o smaku rdzy. – Expecto Patronum – wypowiedział inkantację pewnie, choć zarazem z jakąś desperacją, chcąc posłać wiadomość do nowego szefa Departamentu Przestrzegania Prawa Czarodziejów, aby zmobilizował odpowiednie siły.

| nie wiem, kto dokładnie pełni wspomnianą funkcję, ale próbuję wysłać patronusa jako posłańca

The member 'Alphard Black' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 68

Sam doskonale czuł, że każda kolejna próba nie przynosiła odpowiedniego rezultatu. Wiedział, że nic tu nie poradzą, nawet jeśli planowaliby po raz kolejny zapanować nad pożogą przy pomocy czarnej magii. Coś im przeszkadzało - pomijając oczywiście lejący z nieba deszcz, huk i chaos panujący dookoła. Jeszcze zanim Alphard wypowiedział na głos własne myśli, Craig doszedł do podobnego wniosku. Nie było sensu tu stać i za wszelką cenę rzucać czarów, które nie przynosiły żadnego rezultatu. A niestety, rodzaj magii, który potrafiłby zneutralizować tę czarną, nigdy nie był mocną stroną Burke'a.
Powoli zaczął się wycofywać, cały czas przed oczami mając szalejący ogień. Dostrzegł, co zamierza zrobić Black - i domyślał się, że to wezwanie po posiłki. Dobrze że chociaż on jeden był nadal w stanie w miarę sprawnie rzucać zaklęcia - i że w ogóle posiadał możliwość wezwania patronusa. Nie dali rady zakonniczkom - a fakt, że udaremnili zawieszenie karykatury ministra na najwyższym punkcie miasta był dość słabą pociechą.
- A teraz wynośmy się. - zwrócił się do Black'a, próbując przekrzyczeć hałas.

Marcella nie zdołała skoncentrować się na tyle, by poprawnie rzucić zaklęcie, rzęsiste opady deszczu przedarły się już przez jej wierzchnie odzienie, obciążając strój, woda skapywała z jej brody gęstą strugą, różdżka też była mokra. Od dołu słyszała błyski zaklęć, część czarodziejów zatrzymanych wcześniejszym wystąpieniem uciekła, kilkoro zostało, próbując pomóc opanować szalejący ogień. Ogień, który wyraźnie słabł. Czuła to również przemoczona Lucinda, kiedy z jej różdżki wymknęła się szarpana deszczem fioletowa chmura, która wnet osiadła na pobliskich płomieniach. Chłopiec zacisnął ręce mocno wokół szyi czarownicy i nie zszedł z jej pleców, sparaliżowany strachem - czuła jego szybko bijące serce, czuła przyśpieszony oddech otulający nieprzerwanie jej kark.
- Dziadku! - krzyknął w kierunku Hannah.
Hannah jednak usłyszeć chłopca nie mogła, skupiona na zgrabnym uniknięciu płomieni, które usiłowały ją sięgnąć. Manewr został przeprowadzony tak precyzyjnie i tak dokładnie, że staruszek nie miał problemu utrzymać się na miotle. Zdawało się, że ogień tracił nieco kształt ognistych ptaków, słabł - widziała to dokładnie pod naporem mgły, która wraz z tą wyczarowaną przez Lucindę odparła płomienie od strony czarownic. Rzęsisty deszcz wciąż padał, a wzbierająca się woda ograniczała płomienie coraz skuteczniej. Tuż obok Hannah w powietrzu przebiegł świetlisty jednorożec, przekazując odpowiedź od Tonks.

Kolejny patronus pojawił się przy Alphardzie, gawron, tak podobny do ptaków odbijających się w pobliskim ogniu, przeleciał przed rycerzami i przysiadł na pobliskim oknie, czekając na rozkaz.
Alphard, możesz wysłać odpowiednią wiadomość na sowę mistrza gry. Twoja postać zna imię i nazwisko szefa departamentu, to Lucius Grape.
Craig powoli zaczynał się wycofywać. Działania Zakonniczek, rzęsisty deszcz, zdawały się z wolna odnosić efekty utrzymujące ogień w ryzach. Nie dotarł do rycerzy, którzy - nie niepokojeni - mogli opuścić to miejsce.

Big Ben, nieprzerwanie trawiony trzaskającym ogniem, wciąż lewitował, sypiąc się coraz większym gruzem.

Na odpis macie 24 godziny.

Nie obowiązuje żadna kolejka, piszą zarówno Zakonnicy, jak i Rycerze w dowolnej kolejności. Należy przyjąć, że wszystkie wasze ruchy dzieją się w tym samym czasie - reagujecie wyłącznie na zaklęcia, ruchy i zdarzenia ujęte w tym poście mistrza gry, nie na zdarzenia dziejące się podczas tej tury i nie na zaklęcia, które dopiero zostaną rzucone.

Zasady eksperymentalne: Za każdym razem, gdy w opisie zaklęcia (np. przy określeniu zadawanych obrażeń) pojawia się statystyka (U, OPCM, T, L, CM, E), nie liczymy całej statystyki postaci a jedną dodatkową kość k6 za każde rozpoczęte 5 punktów w danej statystyce.

Craig (5 - tłuczone, 15 - psychiczne)
Marcella (20 - poparzenia)

Aktywna protecta: -10 do rzutów na czarną magię
Pluviasso: -10 dla wszystkich rzutów dla wszystkich
Craig: wykorzystana mgła 2/2

Wcale nie miał pewności, czy aby uda mu się sięgnąć po wystarczająco szczęśliwe wspomnienie, ale z końca jego różdżki jednak wystrzeliła świetlista sylwetka i bez trudu uniosła się w powietrzu w pełni ukształtowana. Gawron złożył jednak skrzydła i przysiadł na pobliskim parapecie, posłusznie czekając na wytyczne swego twórcy. Black nie wahał się, prędko wyartykułował wiadomość, jaką zamierzał posłać do nowego Szefa Departamentu Przestrzegania Prawa Czarodziejów. Miał nadzieję, że takie działanie przyniesie jakiś efekt i pozwoli rozwiązać groźną sytuację. Sam nie był w stanie zdziałać już więcej, wyzwolenie żywiołu z pomocą Śmierciożercy bardziej wprawionego w czarnej magii okazało się być w jego zasięgu, jednak kontrolowanie takiej potęgi stanowiło już zbyt wielkie wyzwanie. Ptak wzbił się ponownie w powietrze i poleciał w sobie znanym kierunku, prowadzony przez magię. – Już – rzucił w odpowiedzi do drugiego szlachcica i ruszył energicznym krokiem dalej, aby jak najszybciej umknąć przed chaosem, za jaki nie potrafił wziąć odpowiedzialności.

| z tematu

Z wysokości, na której była widziała okolicę dosyć dobrze. Zauważała zacierające się kontury ognia, gorące ptaszyska przestawały być ostre, ich pióra zaczynały zatapiać się w ciemności fioletowej mgły. Była dość silna, by powstrzymać ogień. I może niedługo będzie dość silna, by zagasić go całkowicie. Podleciała nieco wyżej, może w ten sposób uda jej się trochę ograniczyć wpływ ognia na jej koncentrację. Może nie będzie tak piekło.
- Nebula exstiguere! - Jeszcze raz. Niech w końcu zgaśnie.

| chciałabym wykorzystać możliwość poruszania się w tej turze, żeby wznieść się nieco wyżej (ale tak nie za dużo wyżej)

The member 'Marcella Figg' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 36

Zaklęcie, które rzuciła powiodło się. Miała wrażenie, że w końcu robią coś co może strawić płomienie i zatrzymać pożogę przed dalszym rozprzestrzenianiem się. Na pewno była to tez zasługa tych wszystkich ludzi, którzy postanowili unieść swoje różdżki i uratować Londyn.
Blondynka nigdzie nie widziała czarnoksiężników, którzy ów pożogę rozpoczęli. Wcale nie byłaby zaskoczona, gdyby okazało się, że uciekli zostawiajac ich z tak wielkim problemem. Tchórze.
Lucinda poczuła jak chłopiec zaciska mocniej dłonie na jej szyi. Bał się i nie mogła wcale się temu dziwić. - Spokojnie, moja przyjaciółka na pewno zajmie się Twoim dziadkiem. Wszystko będzie w porządku. - powiedziała spokojnym głosem mając nadzieje, że go chociaż trochę uspokoi. Czarownica zdawała sobie jednak sprawę z tego, że muszą zabrać cywili w bezpieczne miejsce, albo ugasić pożogę całkowicie. Nie miały tez za dużo czasu. Blondynka uniosła ponownie różdżkę w stronę płomieni i rzuciła - Nebula exstiguere! - to była jedyna rzecz, która jak na razie działała na płomienie.