wzrok Cię nie myli, wciąż nie miałam okazji pojawić się na terenie Festiwalu. I choć nieustannie staram się wybrnąć z trzewi lasu, to co chwila okazuje się, że coś mi w tym bardzo przeszkadza. Ledwie parę godzin temu - daj wiarę - pieliłam grządkę [nieczytelne, kleks z atramentu]

Ojej, rozlało się. No nic, to trudno. Cała sprawa polegała jednak na tym, że... [nieczytelne, wypalona dziura w pergaminie]

No nie napiszę Ci chyba tego dzisiaj, coś mnie ciągle prześladuje! Podejrzewam, że to robota tej niecnoty, która ledwie wczoraj zmąciła mój spokój pytaniami o piernikowy domek (podobno jest taki w okolicy, bardzo pomysłowe, przyznaję).

Ale, ale, wracając do Twojej propozycji - chętnie zajrzę do wróżbitki, mam do niej parę pytań. I mam też niezawodny sposób na to, by sprawdzić jej uczciwość, więc nie obawiaj się, nie damy się oszukać!

Do zobaczenia już niebawem,

przepraszam Cię najmocniej, ale coś mi nie idzie życie ostatnimi czasy. Z grządką chodziło o to, że natrafiłam na - wyobraź sobie - kreta. Najprawdziwszego kreta w ogrodzie! No i ów kret skojarzył mi się z takim znajomym, który też nazywa się tak jak ten kret. Znaczy nie, nie do końca, ale podobnie. A nazwisko wziął sobie od rzeki - ale nie od Krówki, bo Krówka to taka mała, lokalna rzeczka, ale od takiej dużej z szerokim korytem, bobrami i całą tą rzeczną otoczką. No i o czym to ja...

A, tak, już wiem. Domek z piernika. Też zdziwiło mnie bardzo to pytanie, ale podobno gdzieś w okolicy jest coś, co nazywa się "słodką ścieżką" na której ktoś pozostawił landrynki i lukrowane pierniczki! Marnotrawstwo to straszne, przyznaj sama, zwłaszcza w czasach wojny i szkodzenie przyrodzie, bo wyobraź sobie takiego jelenia z pierniczkiem. Albo lepiej, dzika. Wiesz ile się napracowałam zeszłej wiosny, żeby mi nie ryły dookoła chaty? Coś okropnego te dziki, no naprawdę.

A to sposób bardzo prosty. Musisz po prostu podejść, zrobić poważną minę i zapytać: "Przepraszam, czy jest pani oszustką?". I jak odpowie, że nie, to przecież wiadomo, że prawdę rzecze, bo czarownic nie godzi się w maliny puszczać! Mam nadzieję, że to rozwiewa Twoje dalsze wątpliwości.

I obiecuję nikogo nie zamieniać w ropuchę. Całusy,

nie, nie! Chodzi o to, że w ogrodzie był kret, a nazwa zwyczajowa "kret" jest bardzo podobna do imienia znajomego, który nie jest kretem, ale podejrzewam, że w innym wcieleniu mógłby nim być, bo jest bardzo uroczy! Prawie tak samo, jak kret! Co masz na myśli, pytając, czy mi się przedstawił? Ten znajomy to już dawno temu, bardzo miły człowiek, kiedyś muszę Was poznać, o ile się już nie znacie. Znasz kogoś, duszko, kogo imię brzmi jak "Krecik"? Bo gdybyś znała, to znaczy, że posiadamy wspólnego znajomego (który nie jest kretem)! A nazwisko to ma ten znajomy, nie sam kret, tak przynajmniej podejrzewam, choć w obecnych czasach to w zasadzie nie wiadomo. Przyjmijmy więc, że mój znajomy kret ma na nazwisko Ogrodowy, co oznaczałoby, że mówimy o Krecie Ogrodowym, a nie o Kreciku Moim Znajomym. Trochę to skomplikowane...

Pytanie o domek z piernika zadał mi jeszcze kto inny! Niecnota, taki Królik - nie mówiłam Ci jeszcze o nim duszko, bo nie było kiedy - miał taki zegarek i spoglądał na niego ciągle, wydawało się, że strasznie mu się śpieszy. I to on właśnie pytał o piernikową chatkę.

Chwała Merlinowi! Tych landrynek to widziałam całe doły, więc bardzo się chwali takie odpowiedzialne zachowanie! Musimy się tam jeszcze wybrać i zrobić porządek z tym piernikiem. Mam akurat całkiem ładną i porządną miotłę, to pójdzie nam raz-dwa! Trzeba tylko uważać, żeby nie wpaść na żadnego biesa albo innego czarta. Ostatnio jeden się do mnie przyczepił i potem rzucał z krzaków kamieniami w kurnik, aż dziurę zrobił!

Zaufaj mi, duszko, robię tak całe życie i nikt mnie jeszcze nie oszukał! Co zaś tyczy się gnomów - absolutnie kocham pomysł i gdybym tylko dysponowała większą ilością pieniędzy, to obstawiłabym nimi całą chatkę i obejście!

potwierdzam: Kret jest cały i zdrowy, choć po dłuższym zastanowieniu zaczyna wyglądać trochę jak niuchacz. To by tłumaczyło tajemnicze zniknięcie ostatnich dwóch łyżek z mojej zastawy i skazanie mnie na ciężki żywot osoby posiadającej tylko lipowe egzemplarze. Co zaś tyczy się ślimaków - nadal prześladują mój ogródek i mnie samą, już nie tylko na jawie, ale i w snach. Męczą mnie ślimacze sny, duszko, i obawiam się, że niedługo z tego wszystkiego przyjdzie mi zażywać nieco eliksiru słodkiego snu. Ostatnio wydawało mi się nawet, że do armii ślimaków dołączyły także termity i zjadły moją chatę, ogołociły ją do zera, a ja sama zamieszkałam w pałacu z sera, razem z mysim królem... Co ciekawe, potem zjedliśmy jakiegoś pazia z piernika właśnie, a sam król był z cukru, więc nie wiem na ile można traktować ten sen poważnie...

Nie, nie, to nie był taki królik-królik, tylko ten jegomość miał na nazwisko Królik. Wiesz, jak ten Kret, tylko że tamten miał Ogrodnik, a ten jest Królik. Ach, zawsze lubię, kiedy wspominasz o swoich tańcach! Sama chciałabym być tak zwinna i giętka jak Ty, ale Chors przewidział dla mnie inne talenty. Nie mniej jednak - kiedy występujesz, duszko? Kiedy mogłabym Cię zobaczyć w Twoim własnym żywiole?

Ojej, to brzmi bardzo uroczo! Myślisz, że takie zaczarowane gnomy mogłyby znaleźć zastosowanie jako odstraszacze ślimaków? Byleby nie trafił się taki, co będzie portki ściągał i świecił pośladkami...