Stara latarnia morska

Spojrzała kątem oka na Romy, tłumaczącą jej zależność tej dziwnej, cienistej krainy. Kiwnęła głową, przyjmując ten komunikat, chociaż ciężko było powiedzieć, czy naprawdę go rozumiała. Zazwyczaj wolała empirycznie sprawdzać otaczający ją świat, nie pozostawiać tego przypadkowi czy tajemnej wiedzy. Niemniej jednak teraz była w stanie po prostu uwierzyć Romy na słowo, działo się wystarczająco dużo rzeczy, żeby porzuciła swoje dotychczasowe standardy w ocenie sytuacji. Tu musieli reagować — szybko i skutecznie — na wszystko, co ich spotykało. Granice tego, co realne a co nie, co możliwe i nie, nie istniały.
Dlatego od razu zatrzymała się, gdy rudowłosa kazała jej nie podchodzić do kwiatów. Zmarszczyła nos w zniesmaczeniu — zapachem i wiadomościami o raflezjach — nie ruszając się od boku Romy. Spojrzała tylko w kierunku Herberta, gdy zdawał im relację z tego, co widział trzecim okiem. Sama w ostatnim momencie dostrzegła atakującą roślinę, nim krew pociekła w dół nogi mężczyzny, którego syk doleciał do jej uszu.
— Herb, dasz radę iść dalej? — spytała odruchowo, spychając gdzieś w tył głowy myśl, że nie miał wyboru. Musiał. Choćby na jednej nodze, ale musiał iść dalej. Pokiwała przecząco głową na pytanie Romy, przecież się nie zraniła.
— To nic, po prostu mnie zapiekło... — szepnęła odrobinę zdezorientowana. Zaraz jednak jej uwaga skupiła się na losze, która spoglądała w tym momencie wprost na nią. W jednej chwili wszystkie myśli o wcześniejszym bólu uleciały, pozostawiając jedynie jedną. Musieli jakoś obezwładnić cienistą lochę, choć ten fragment legendy walijskie niefortunnie omijały. Zimne dreszcze przeszły przez kręgosłup, gdy widziała, jak drugie z jej zaklęć, które miało pozbawić lochę wzroku, przelatuje przez nią, a ta rażona kolejnym zaklęciem Romy zmienia się, lecz nie w gęś, a jakąś... Przedziwną hybrydę. Z przerażeniem obserwowała, jak to coś wzlatuje w powietrze, nad nią i Romy. Natychmiast przyciągnęła rudowłosą bliżej siebie, wiedząc, że to na Romy skupiała się w tej chwili uwaga cienistego stworzenia.
— Protego Maxima! — syknęła, lecz widziała już, że tarcza, którą przywołała, była na tyle licha, że pewnie była w najlepszym wypadku marną pomocą. Nie zamierzała się jednakże poddawać, umysł przywoływał kolejne zasłyszane na spotkaniu sposoby radzenia sobie z cieniami. — Biegnijmy na miejsca! Do kwiatów! — krzyknęła, zgadzając się na plan Herberta, nim nakierowała różdżkę ponownie na cieniste stworzenie. — Lumos Maxima!

The member 'Iris Moore' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 42

W momencie, gdy jej zaklęcie odnalazło cel, a jasna wiązka na chwilę przerzedziła czarną maź istoty, poczuła przypływ nadziei - malutki, bo malutki, bardziej wartki strumyk, który za chwilę wyschnie bezpowrotnie. I wysechł, kiedy zamiast pięknej, choć strasznej zarazem białej gąski, pojawił się przed nią istny koszmar. Już jako dziecko bała się gęsi, wnętrza ich dziobów były jak wyjęte z horroru, a teraz?! Maszkaron z czerwonymi oczami, o ogromnych skrzydłach i kopytach dzika, ogromny i paskudny, od którego ziało śmiercią - jej własną śmiercią. Pobladła, oczy stały się ogromne, usta rozchyliły bezwiednie. Sparaliżowało ją całkiem, nie zareagowała nawet, kiedy iris przyciągnęła ją ku sobie. Po prostu stała jak słup soli.
Aż nie usłyszała obok siebie inkantacji zaklęcia i jasnej mgiełki, która mignęła gdzieś z boku. Miała zaledwie ułamki sekund na reakcję, ale głos, który uwiązł w gardle, ten sam, którym śpiewała w radiu, oddał się w jej dłonie.
- Protego! - wykrzyknęła głosem, który nie do końca mógł być twardy i pewny siebie. Nie walczyła, nie miała doświadczenia na polu bitwy, a gromadzenie go okazało się być trudniejsze niż naiwnie sądziła. - Lancea! - wykrzyknęła to, co przypomniała sobie od razu jako drugie.

The member 'Rosemary Sprout' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 72

--------------------------------

#2 'k100' : 74