Nad Wielką Brytanię nadciągnęła zima – a choć od dłuższego czasu wyczekiwano jej z obawą, to gdy wreszcie nadeszła, zrobiła to z siłą, jakiej chyba żaden mieszkaniec wysp się nie spodziewał. Sroga i okrutna, zalała kraj falą śnieżnych burz, zmrażając ziemię i wdzierając się do domostw, zatrzymując statki i zabijając roślinność. Na skutek trudnych do zniesienia temperatur i zagradzających drogi zasp, transport lądowy ustał niemal całkowicie, a dziesiątki rozsianych po Anglii wiosek i miasteczek zostało odciętych od reszty świata i skazanych na samodzielne radzenie sobie z coraz większymi brakami w zapasach. Powietrze nad hrabstwami należącymi do Kornwalijskiego Przymierza, pozbawionymi całkowicie wsparcia ze strony Ministerstwa Magii, raz po raz przecinały sowy i lotnicy, niosący listy z błagalnymi prośbami o pomoc, ta jednak nie zawsze nadciągała – zwłaszcza, że skutki nieodzownie kojarzącej się z anomaliami pogody dotknęły niemal wszystkich, nie oszczędzając nawet pozornie bezpiecznej i chronionej przez białą magię Oazy. Wygłodniałe zwierzęta zaczęły opuszczać swoje kryjówki, szukając pożywienia w pobliżu ludzkich siedzib, a lasy z kolei zapełniły się obozowiskami uciekających z wrogich im terenów mugoli, których zima zaskoczyła w trakcie podróży. Głód, w połączeniu z naturalnym instynktem przetrwania, odsłaniał uśpioną do tej pory, brutalną stronę ludzkiej natury, sprawiając, że nawet ci, którzy wcześniej byli wobec siebie przyjaźni, zaczęli odwracać się do siebie plecami.

Wydawało się, że tylko zdecydowane połączenie sił i stanięcie obok siebie ramię w ramię, mogło pozwolić czarodziejom na poradzenie sobie z kataklizmem – i na uratowanie żyć, które na przełomie stycznia i lutego zawisły na cienkim włosku.

Sroga zima sprawiła, że w trudnej sytuacji znalazł się cały kraj, jednak to głównie hrabstwa należące do Kornwalijskiego Przymierza zostały zmuszone do poradzenia sobie z kryzysem samodzielnie. Wieści o mniejszych lub większych zagrożeniach docierały do wszystkich mieszkańców tych terenów, czasami przekazywane listownie, czasami z ust do ust; zdarzało się też, że sami stawali się ich świadkami.

Kod:

[b]Hrabstwo:[/b] nazwa hrabstwa, którego dotyczy incydent
[b]Incydent:[/b] link do pierwszego posta/listu mistrza gry
[b]Postaci biorące udział:[/b] imiona i nazwiska wszystkich zaangażowanych postaci
[b]Linki do wątków:[/b] a także listów i opowiadań, można uzupełniać w trakcie
[b]Status:[/b] nierozpoczęte/w trakcie/zakończone (usunąć zbędne)

Mistrz gry prosi, żeby linki do wszystkich wątków (listów, opowiadań...) napisanych w ramach wydarzenia Ciemno wszędzie, głucho wszędzie pojawiły się w tym temacie do 14 marca. Rozegranie kontynuacji rozgrywek niedokończonych (np. wielowątkowych) będzie możliwe w kolejnym okresie fabularnym.

Mistrz gry dziękuje wszystkim za udział w wydarzeniu i zaangażowanie, wszystkie zgłoszone zakończone rozgrywki zostały podsumowane. Motywy niedokończone, nierozegrane, oczekujące na swoją kontynuację, będzie można kontynuować w kolejnym okresie fabularnym - już w ramach wydarzenia Spokojnie jak na wojnie.

Wszyscy, którzy wzięli udział w zgłoszonych wątkach, otrzymali specjalne osiągnięcie Promień nadziei:

Jackie Rineheart, Prudence Macmillan, Thomas Doe, Samuel Skamander, Herbert Grey, Ronja Fancourt, Jenny Moore, Lucinda Hensley, Maeve Clearwater, Roselyn Wright, Kieran Rineheart, Reggie Weasley, Romulus Abbott, Stevie Beckett, Justine Tonks, Mare Greengrass, Volans Moore, Halbert Grey, Archibald Prewett, Aurora Sprout, Florence Fortescue, Michael Tonks, Thalia Wellers, Leon Longbottom, Frederick Fox, Gabriel Tonks, Richard Moore, Castor Sprout, Louis Bott, Ollie Marlowe, Vincent Rineheart, Everett Sykes, Jayden Vane, Elric Lovegood, Hector Vale, Neala Weasley, Aidan Moore, Sheila Doe, Elroy Greengrass, Petronica Fenwick, Steffen Cattermole

Zdobyte punkty oraz wpływy zostaną podsumowane w temacie Spokojnie jak na wojnie.