(pole opcjonalne - możesz je usunać)

(pole opcjonalne - możesz je usunąć)

Nosiłam zapachy podróży, ale gdzieś na przestrzeni tysięcy kilometrów zdołałam zgubić ślad matczynej krainy. Kompletnie mnie to nie wzruszyło. Po mieszkaniu przechadzałam się jak po swoim własnym. Oglądałam księgi, pomacałam kilka szklanych kul, gniotłam fotele i badałam ślady, by wiedzieć, kim on dzisiaj jest.

Pchnęłam bramę cyrkową, natychmiast kierując się za odgłosami stworzeń ściśniętych w surowych klatkach. Zwierzęta, które znałam, swe krótkie życie przeżywały na wolności. Były to wspaniałe okazy, o cennym wizerunku i lśniącej sierści. Widok tych zagród sprawił, że zwątpiłam. Nie zamierzałam jednak żałośnie odchodzić z niczym.

Gorące powietrze stawało się coraz bardziej uciążliwe. Do tego stopnia, że zaczynałam myśli truć rosyjskimi plugastwami, wciąż pamiętając o ciszy. Pięćdziesiąt kroków przemierzyłam, przeżywając konflikt wrażeń. Ciekawość i poczucie straconego czasu. Później jednak, w dość sporej odległości przed sobą ujrzałam kobietę.

Stałam jak ten posąg, który w kamiennym ciele kryje nieskończone pokłady drwin, ale trwa w ciszy, czyniąc z obserwacji wielka rozrywkę. W przedstawieniu odwracały się role. Greenwich Park proponował inny ich układ: człowiek stawał się ofiarą a ptak łowcą.

Splątanie ustąpiło, ale martwy wozak wyślizgnął się z wiązania i przefrunął za mnie, trafiając w... Obróciłam się błyskawicznie, rejestrując niespodziewany obraz. Fretka wystrzeliła prosto w mężczyznę idącego kilka metrów ode mnie. Gdzieś w twarz? Patrzyłam, jak martwe futro osadza się na jego ramieniu. Kurwa.

Przysięgam, że poczułam jego skwar, gdy zatrzymał się kilka kroków przede mną. Był jak powracająca wciąż przeszkoda, a przecież kilka lat temu pożegnałam go raz na zawsze. Gdybym ufała marom sennym, pomyślałabym, że utknęłam gdzieś w niewygodnych wyobrażeniach. Nie był mi dobrym widokiem. Nie chciałam go widzieć, ale przecież tutaj to on był bardziej u siebie.

Dwa języki splątane ze sobą na jednym afiszu wyglądały dziwnie. Wcale mi się to nie podobało. Zupełnie jakby dwa narody na scenie wystąpić miały w jednym tańcu, tymczasem wcale nie było o tym mowy. Poruszające się rosyjskie tancerki przez chwilę zdawały się zginać wyłącznie dla mnie.

Umiałam rozpoznać ślady niedźwiedzia. Rozejrzałam się więc, ale nie grzebałam w kufrach. Nie zamierzałam pogwałcać jego sekretów. Gdziekolwiek się udał, w końcu musiał wrócić. Był w pobliżu, a o pomyłce jednak nie było mowy. Idąc za moim tropem, dotarł aż tutaj. Potrzebowałam tylko dowiedzieć się, jaki był cel tej wizyty. Potrzebowałam wreszcie go ujrzeć.

Znów zasyczało, ale teraz stałam już skryta za prześcieradłem, zbyt mocno związana instynktem, by tak po prostu odejść. By nie słyszeć tego, co tak bardzo usłyszane być chciało. Od wybuchu dzieliło nas kilka oddechów, a ten ostatni będzie ucieleśnieniem strachu. Już.

Popatrzyłam w las. Gdzieś między tymi drzewami czekały stworzenia, które tego dnia zabierzemy ze sobą. Cień odbijający się na piaszczystej ziemi wskazywał, że pora była właściwa. Wystarczyło tylko zaczekać na towarzyszkę i będziemy mogły wreszcie przejść do rzeczy.

Obserwatorzy (c.d. Nokturn)
Popatrzyłam na wuja, który po ciężkich miesiącach udręki powracał do sił. Jego obecność z pewnością mnie i Ramseyowi dodawała… nie potrafiłam sprecyzować ani w myśli ani w głośnych słowach, czego dokładnie, ale każdy kolejny Mulciber w otoczeniu czynił nas silniejszymi. Ja chyba odczuwałam większy spokój.

Powiodłam spojrzeniem w kierunku, w którym ostatni raz widziałam jego cień. Wciąż tam był? Kolejka do goblinich wagoników posunęła się do przodu, zapraszając kolejnych gości. Ja jednak nie zamierzałam nawet próbować czegoś tak absurdalnego. Na pewno?

Uniosłam wreszcie głowę, by przyjrzeć się temu wielkiemu ghulowi, który skakał jak zając na wiosennej polanie. Nie miał honoru. Ja zaś chciałam zjeść w spokoju. Tylko tyle. Przywołane na usta Bucco objęło go moim gniewem. Czarna magia złowieszczo rozpieściła bezczelną facjatę. Zawył, łapiąc się za obitą szczękę. Popatrzyłam na niego bez jakiejkolwiek emocji.

Nad naszymi głowami świetlista strzała rozcinała przestrzeń. Budząc skrajne myśli i skrajne emocje. Złoty raził w oczy, a po ciele spływało uczucie coraz większego niepokoju. Nienormalne zjawisko, bliskość zdychającego czarnego psa pośrodku magicznego lasu i poczucie nadejścia czegoś nieodwracalnego.

Starałam się jednak nie przestraszyć małej czarownicy. Właściwie to stałam przez chwilę zaraz za regałem i słuchałam, jak powolutku, z zaangażowaniem powtarza rosyjskie głoski. Być może obydwie próbowałyśmy odczynić podobny urok.

Przystanęłam pod właściwą kamienicą. Skryłam się pod niewielkim zadaszeniem starej klatki schodowej. Zalewany wodą świat stawał się niewyraźny i przejmujący. Ten londyński obrazek jednak był mi całkowicie obojętny. Czekałam na mężczyznę, nie wiedząc, kogo dokładnie się spodziewać.

Musiałam przekonać, że pchający mnie w jego stronę duch nie jest mętną wydmuszką. Że on był jednym z nas. – Tutaj - odezwałam się, przystając nagle. Uniosłam głowę, spoglądając na ciągnącą się do czarnego nieba kamienicę. Nieprzyjemna aura wabiła i odstraszała jednocześnie.

Dalej tutaj
Nie kłamał. Naprawdę tutaj był. Przełknęłam uczucie rozczarowania. Wierzyłam, że wcale go tutaj nie znajdę i będą mogła polować po swojemu, samotnie i bez uciążliwego balastu w osobie kogoś, kto zniweczy każdy mój trop. Trudno. Niedługo później podeszłam bliżej, stanęłam zaraz za jego plecami. – Pakuj się – wypowiedziałam po angielsku

Dalej tutaj https://www.morsmordre.net/t11596-tyly-ogrodow#360442

Złota poświata słońca raziła w oczy, drażniąc niemiłosiernie swym ciepłym łaskotaniem. Chciałam ciemności, chciałam nocy, chciałam spokoju w obliczu niepokoju, który jak morska burza wzbierał i wzbierał falą, by wreszcie pochłonąć mnie i uwięzić na mułowatym dnie. Na imię miał Imogen.

Spodziewałam jedynie się splatanych wstążek wód i nieco ascetycznego klimatu. Z zewnątrz jednak grube mury zdawały się mocno strzec swych sekretów. Nierozerwalną częścią tej siedziby wydawało się być jednak otoczenie. Symboliczne, niosące głośny, szorstki przekaz. Dostarczające ludziom odpowiedniej ilości przestrogi i wyobrażeń.

Minęłam laboratorium pełne słojów z anatomicznymi odczynnikami, już w holu orientując się, że tego dnia ktoś już nad czymś pracował w warsztacie. Yelena. O wiele czystsze pomieszczenie zdawało się bezgłośnie zakazywać mi wciskania się z martwymi truchłami między jedwabie i wypielęgnowane już eleganckie skóry. Zerknęłam tylko przelotnie na jej postać.

Obowiązkiem naszym stało się też pojęcie chaosu, który choć ustał, pozostawił drażniące pytania. Odpowiedzi nigdy nie nadchodziły same. Trzeba było się po nie wychylić, tknąć ślady i jednocześnie zostawić je nienaruszone. Wyruszyliśmy po nie, w okolicę ruin opuszczonej osady. Wędrowałam, szanując wzory i zniszczenie, próbę, którą zostało naznaczone to miejsce.

Moja stopa nigdy dotąd nawet nie zbliżyła się do tego domu tortur. Rosyjskie kobiety może i miały jakieś pielęgnacyjne rytuały, ale nawet je omijałam szerokim łukiem. Przeczuwałam katastrofę, ale wiedziałam, że nie powinnam kręcić nosem na podarek. Nie jej, nie w tych okolicznościach.

Nie znałam znaczeń tych kwiatów i żadnego też nie spróbowałam wyróżnić ponad inne. Pomiędzy kolejnymi krokami powtarzałam w myśli słowa Cassandry. Jeżeli ktokolwiek miał nadejść i wybrać moją plecionkę, to chciałam, by był to on. Ten, któremu raz już obiecałam taniec pod księżycem.

W mgłach rozmywała się twarz znajoma, niemal niemożliwa do ujrzenia tu, na angielskiej ziemi. W omamy i iluzje nigdy jednak nie wierzyłam, spodziewając się, że zawsze rozpoznam tylko prawdę i nigdy nie dam się uwieźć czczym fantasmagoriom. I tym razem więc uznawałam, że skoro widzę i jestem pewna swego, nie może być mowy o mistyfikacji. Nie.

Wizja pofrunięcia ponad falami śliskimi językami prześlizgującymi się po złocistych piaskach wydała się dość obiecująca. Nie liczyłam mijanych osad i stających mi na drodze kościelnych wież, zdeterminowana przeciskałam się do przodu, by jak najprędzej dobić do celu – do mórz.

Aż wreszcie stanęłam sztywno tuż za jedną z nich. Odkryłam, że oto pomiędzy nimi był człowiek. Nie dotykałam niczego, ledwie zza figury zdołałam przypatrzeć się obcej mi postaci, z pewnością żywej. Przez chwilę obserwowałam, aż wreszcie tak po prostu wyszłam z kryjówki i stanęłam - podobnie do tych wszystkich wyrosłych z łamliwych kamieni twarzy.

Ja patrzyłam, a on kołysał się porzucony gdzieś w głębokim lesie. Skąd się tu wziął? Prędko oceniłam, że nie stanowił dla mnie zagrożenia. W tym znieczuleniu pewnie nawet nie poczułby, gdybym mu dała w pysk - choć pewnie zjawiskowo wyłożyłby się na trawie. Odziany w materiały, które widywałam w pracowni Yeleny, raczej nie był biedakiem. Wreszcie zdecydowałam się wyjść z ukrycia.

Musiałam być bardzo czujna. Istota o niewielkich rozmiarach, płocha i bardzo szybko umykająca przed zagrożeniem mogła stanowić zupełnie nieosiągalny cel. Nie było jednak mowy, bym zrezygnowała z tej próby. Nigdy nie odmawiałam, kiedy mogłam sięgnąć po coś zupełnie nowego i wystawić na próbę wszystkie swoje zdolności łowieckie.