Benjamin Wright napisał:
Ben splunął krwią w bok i otarł usta wierzchem dłoni. - Kurwa, za co? - spytał, a raczej warknął, spoglądając spode łba na Percivala. Już wiedział, że ten go nie lubił - cóż za eufemizm - ale ciągle nie pojmował, dlaczego, nie znając przecież jego imienia. - Przerżnąłem ci żonę czy o co kurwa chodzi?

Neala Weasley napisał:
- Król Rybak? - mruknęłam pytająco pod nosem, marszcząc na chwilę brwi. - Zdaje mi się, że czytałam o nim. - podzieliłam się z Roratio własną myślną, zadzierając ku niemu brodę. Wróciłam spojrzeniem do Nany zawieszając na niej spojrzenie, słuchając padających słów w ciszy. Rozlegający się głos sprawił że drgnęłam, a ręka mimowolnie pomknęła do nadgarstka Roratio na którym się zacisnęła, kiedy z otwartymi oczami spojrzałam w jego stronę. Otwartymi i chyba wystraszonymi trochę.

Franceska Rineheart napisał:
- Dobrze, nie ucieknę. – odpowiedziała, przekonując raczej samą siebie - Ale czy możemy przejść trochę dalej? – przebywanie wśród roześmianego i biesiadującego wokół paleniska tłumu, powodowało w niej uczucie dyskomfortu. Niewyobrażalnie ciężko było jej znieść otaczający ich bezmiar radości, uśmiechów i szczerych gestów prawdziwego pojednania.
Kiedy wiatr delikatnie muskał jej szyję, przy okazji rozwiewając niedbale jej ciemne loki, Francesca powoli skierowała swoje kroki wzdłuż ledwie już widocznej linii brzegowej. Jaśniejący już wysoko na niebie księżyc, niemalże niezauważalnie odbijał się w morskiej tafli, tworząc sprzyjającą pełną intymności aurę – Ty też wyglądasz na szczęśliwego – wyszeptała. Wciąż nie czuła się całkowicie swobodnie w jego obecności, więc wolała nie rozprawiać na temat własnego zadowolenia z życia. A raczej doskwierającego mocno jego braku.

Hannah Moore napisał:
— Ben!— powiedziała za nim. Nie odwrócił się, choć była pewna, że usłyszawszy swoje imię nawet w gwarze i dźwiękach dalekiej muzyki odwróciłby się do niej. Ruszyła za nim. — Ben — jej głos zszedł z krzyku, powoli zmieniając się w ciche łkanie, w prośbę. — Ben, proszę— szepnęła do siebie, nie zważając na pytające spojrzenia mijanych osób. To nic, że była szalona. To nic, że ścigała kogoś, kogo tu naprawdę nie było. Przyspieszyła, gdy zniknął w zaroślach, gotowa stanąć twarzą w twarz z własnym strachem.

Hannah Moore napisał:
— Nie zostawię cię — przyrzekła z całą siłą i pewnością zarówno w głosie, jak i spojrzeniu. otrzepała drugą dłonią sukienkę, ale to było daremne, cała była w zasychającej krwi Bena, błocie, trawie i wodzie ze strumienia. Ścisnęła mocno palce brata i poprowadziła go ostrożnie przez zarośla, od razu po wyjściu rozglądając się za Theodorem, Justine lub kimkolwiek kto mógł pomóc Benowi. Kierowała się w stronę ognisk, licząc, że to właśnie tam ich zastanie, a brat mógł towarzyszyć Billemu, przy ognisku poległych.

Neala Weasley napisał:
Z ciocią też nie miałam teraz chęci rozmawiać, ale wiedziałam, że przy namiotach jej na pewno nie ma z wujkiem mieli już plany. Dlatego wsunęłam się do tego naszego łapiąc dwa piwa. Żeby dwa razy nie chodzić. Posiedzę sama ze sobą, od razu mi się poprawi. Nic to nowego, nic dziwnego. Sama z sobą nie raz już byłam. A potem pozwoliłam się krokom ponieść ku plaży, ale w inne jej rejony, ostatnie czego chciałam, to znaleźć się dostatecznie blisko, by mnie ktoś z nich wypatrzył. Stanęłam przed morzem, patrząc na horyzont.

James Doe napisał:
Zwiedził cały teren jarmarku, zaglądając na rozlewisko, gdzie kobiety zachęcały młodych do wzięcia udziału w ceremonii zaślubin, zatrzymał się też przy spedomantce, czując głęboką potrzebę by spytać ją o przyszłość. Ostatecznie ruszył jednak w stronę plaży, choć dalej od miejsca, w którym odbywał się rytuał. Widział ich z daleka, choć nie rozpoznawał ani twarzy ani figur. Był zbyt daleko. Znacznie jednak bliżej na horyzoncie zamajaczyła mu znajoma postać. Ogniste włosy wydawały się kasztanowe. Światło pochodni prawie tu nie docierało. Mógłby ją pomylić z kimś. Weszła w wodę tak pewnie i to z butelką w dłoni, jak szalona imprezowiczka. Jedna z butelek została przy jej butach, być może na kogoś czekała. To jednak nie zniechęciło go do tego, by ją sobie przywłaszczyć, jakby to właśnie jego w tym obrazku brakowało i otworzyć brzegiem czarodziejskiego kompasu, który otrzymał kiedyś w prezencie od Marcela.

Hannah Moore napisał:
Zaczesała za ucho kosmyk włosów. Dziś wszystkie miała luźno puszczone, lekko falujące ciemne pasem, przetykane jaśniejszymi pasemkami. Zarzuciła je na plecy, sięgając po pierwszy kwiaty. — Oczywiście! Może różnokolorowa? Co ty na to? Zobacz, tam widzę bławatki — wskazała niebieskie kwiatki nieco dalej. — I jaskry. Od czego zaczniemy? — Zerknęła na dziewczynkę, lecz nim ta zadecydowała, już zerwała pierwsze fioletowe kwiatki. — Zbierzmy bukiet tych, które nam się najbardziej podobają, a później usiądziemy tam, na łażę i zapleciemy je w wianki. Co ty na to?— spytała, a potem wyprostowała się, czując jął coś zabolało ją w plecach nagle. Justine miała tu być, więc przeszukała okolicę wzrokiem, chcąc odnaleźć przyjaciółkę.

Michael Tonks napisał:
Upił spory łyk chłodnego, pszenicznego piwa o miodowym posmaku, a następnie przekazał misę Billy'emu.
-Myślisz, że ktoś zauważy jeśli ją zgarniemy? - zażartował. Ceremonialne misy krążyły na brzegu z rąk do rąk, ale choć na chwilę zostali sami, to za chwilę przekażą napój innemu chętnemu.

James Doe napisał:
— Robicie sobie ze mnie żarty, nie? Marcel, wyłaź zawszony głupku, nie złapiesz mnie na to — zawołał, patrząc ponad ramieniem Eve, w wysoką trawę, gdzie zaczynały się pierwsze drzewa. — Steffen, zdrajco, policzymy się! — Zaśmiał się jeszcze, ale żaden z nich nie wysze∂ł, by poklepać go po ramieniu, a Eve nie wydawała się rozbawiona.

Hannah Moore napisał:
— Słucham? — zdumiała się, szczerze zdziwiona unosząc brwi. — Czy ty sugerujesz, że jestem niezdarna?— spytała podniesionym głosem pełnym najprawdziwszego oburzenia. — Nie jestem! Nie przewróciłam się! — zaprotestowała, marszcząc brwi. Jej podniesiony głos zwrócił uwagę pary, która przechodzi obok, pozostawiając ich przy ognisku całkiem samych. — Ktoś podłożył mi ten koszyk pod nogi, tylko go szturchnęłam!— warknęła niezadowolona, zaciskając jedną dłoń w pięść. Spojrzenie jej pociemniało, a usta zwęziły się w niezadowoleniu. Przesadził. — I bez kadzidła masz zwidy. Odwołaj to. — Próbowała wyrwać swoje ramię z jego uścisku, nie bacząc na to, czy go wywróci, czy sama ostatecznie upadnie z kucków na bok, ziemię. To była śmiertelna walka o dominację i kropkę nad i. I nie mogła jej przegrać.

Florean Fortescue napisał:
I choć przed chwilą wmawiałem sobie, że już zbyt wiele przeżyłem, żeby jeszcze brać udział w takich zabawach, nie wyobrażałem sobie, że ktoś inny miał wyłowić akurat jej wianek. Wstałem, zostawiając za sobą sandały i książkę. Przyspieszyłem kroku, widząc, jak Thalia się pochyla nad spokojną taflą wody. Nie mogłem pozwolić, żeby odpłynął za daleko. Już nie było odwrotu. Wbiegłem do wody po kolana, łapiąc czubkami palców odpływający wianek.

Thalia Wellers napisał:
Odchrząknęła, próbując wspomnieć coś głośniej, tak aby jednak mężczyzna stojący przed nią mógł zrozumieć, co mówi – i to w ten sposób, że nie zacznie się jąkać albo, nie dajcie wszyscy bogowie morza, piszczeć. Chociaż gdyby tak się stało, może jakaś zabłąkana syrena pozwoli sobie ją wciągnąć pod wodę i utopić i w takim wypadku nie będzie musiała się już martwić o cokolwiek! To, to było też jakieś rozwiązanie.
- Proszę mi powiedzieć, co mogę dać w zamian…mam algę! – To było pierwsze co jej przyszło do głowy, ale teraz zdecydowanie miała ochotę schować się pod wodę. Mam algę, co za idiotyzm!

Alfie Summers napisał:
Zasługiwała na pierścionek, który zdobiłby jej palec. Ale miała jedynie jego - już klęczącego przed nią z tą nadzieją rozświetlającą spojrzenie. - Chciałbym spędzić resztę czasu, który mi został próbując udowodnić, że jestem ciebie wart. - to tylko tyle albo aż tyle. Słowa wypadły z jego ust, ale nie odczuł tego pełnego ulgi ściągnięcia ciężaru z jego ramion. Nerwowy uśmiech wykrzywiał jego twarz, na chwilę spuścił wzrok na ich splecione dłonie. Nie chciał już ich wypuszczać. - Jeżeli mi na to pozwolisz - proszę, pozwól mi. Czekał jakby skazaniec na wyrok z duszą na ramieniu, zastanawiając się czy za chwilę ktoś nie odbierze mu tlenu.

Nena McKinnon napisał:
- Tak - zamroczone lekką chrypą słowo, kolejne kiwnięcie głową i zaciśnięcie palców na jego dłoni - Tak, Alfredzie Summers, tak, po stokroć tak.
Nerwowo, radośnie, beztrosko; ktoś po boku również wraz z klaśnięciem w dłonie się śmieje, a ja, dopiero kiedy Alfie stawia mnie na nowo na miękkim piasku, zerkam w tym kierunku. Na starszą kobietę, której towarzyszy młodsza; na zmarszczki przy oczach, które zdradzają szczęście – wyciągam dłoń w moim kierunku w geście pokrzepienia i gratulacji, a ja, nie zastanawiając się nawet przez chwilę ściskam ją, jak zaciskam zęby i tłumię pisk radości.
Będę jego żoną.
– Gratulacje, gratulacje! – jej słowa pełne są jakiejś czystej szczerości, która rozczula i koi serce; i choć chciałabym jej podziękować, wykrzyczeć – pierw jej, a potem całej plaży – co się właśnie stało, znów odwracam się do Alfreda i całuję go po raz kolejny.

Vincent Rineheart napisał:
Uniósł brwi, gdyż czarne wstęgi, rzucały się w oczy. Dłonie zatopiły się w kieszeniach cienkich spodni w poszukiwaniu chusteczki. Gdy nie natrafił na oczekiwany przedmiot, zaczął machinalnie pocierać o materiał mówiąc zaczepnie: – Jeśli chciałaś, abym rozpiął koszulę... – uniósł wzrok i łypnął przelotnie, wymownie na swą współrozmówczynię: – Mogłaś zakomunikować to, trochę inaczej… – jak na zawołanie, zaczął rozpinać pozostałe guziki odzieży, puszczając swobodne fałdy, odsłaniając skrawek lekkich mięśni i opalonej skóry. Luźny materiał, zawiązał na supeł, tuż przed paskiem spodni, zakrywając nieelegancką niespodziankę.

Vincent Rineheart napisał:
Tym razem spoglądał na swą towarzyszkę na nowo – bez cienia sceptycyzmu, nieufności i ostrożności. Chciał być bliżej. Praktycznie nie pozwolił jej na skończenie pytania; ujął jej prawą dłoń i pociągnął do siebie tak, że wpadła w jego ramiona. Stan nieważkości, o mały włos, nie wywrócił ich na miękką trawę, lecz on skwitował to jedynie gromkim śmiechem. W biegu, poprowadził ją na środek polany, do muzyki, do kolejnego ogniska, do tańców, wirujących w ciepłych świetlikach. Złapał ją za bok i okręcił wokół siebie. Sukienka zatrzepotała od nadmiaru powietrza. Ręce ulokowane na talii, nie wypuszczały z uścisku: okręcali się, poruszali na boki i na skos – w podskokach, w pląsach, tracąc oddech i wszystkie siły. W ostatniej chwili, złapał ją odrobinę mocniej przechylił przez swe ramię, zniżając się, aż do linii trawy: – Takie dowody, będą wystarczające? – zaczepił rozbawiony, a następnie, porwał ją do siebie, wspomagając podrzucenie do góry. Lubił dotyk jej skóry, lubił mieć ją tak blisko.

Lucinda Hensley napisał:
Spotkały się na festiwalu. Niby nie pierwszy raz podczas jego trwania, ale chyba pierwszy bez wianuszka otaczających je osób. Przy ognisku może i nazbyt mocno delektowały się piwem i miodem, ale widocznie było im to potrzebne. Dotarły na polane w już całkiem dobrych nastrojach. Lucinda uśmiechnęła się szeroko, gdy ramię w ramię podeszły do jednego z ognisk, przy którym stał kosz z suszonymi ziołami. – Powiedz mi, że rozpoznajesz cokolwiek z tych bukiecików, bo jak sięgnę po jakiś to nie będzie już odwrotu. – odparła i zaśmiała się szczerze. Cóż… była w całkiem dobrym humorze i to nie bez powodu.

Hector Vale napisał:
Niecierpliwił się w długiej kolejce, choć las wyglądał bardzo ładnie w promieniach zachodzącego słońca i choć nie stał tutaj sam. Właściwie, gdyby nie był sam, nie stałby tutaj wcale - choć alternatywa, spędzenie bezczynnego wieczoru gdy dziadkowie postanowili świętować z wnukiem (Hector też był zaproszony, rzecz jasna, ale z uprzejmym uśmiechem obiecał, że dołączy później...) wcale nie była lepsza. Był wdzięczny Oliverowi za wyciągnięcie go pod namiot spodomantki, choć obawiał się, że być może nie będzie w stanie wykrzesać z siebie dostatecznego entuzjazmu. Kolejka i możliwość spędzenia z nim części Festiwalu była przecież równie dobra, jak spacer przy ogniskach - tak czy siak, na Festiwalu, w tłumie, zachowywali się jedynie jak dobrzy znajomi. A potem może pójdą na jakieś ciekawsze atrakcje - choć i tu można się wykazać... naukową ciekawością.
-Wierzysz w to? - zapytał towarzysza, a jakaś kobieta obejrzała się przez ramię. Nie musiał na nią patrzeć, by wyczuć lekkie potępienie. Ups. Miał ochotę przewrócić oczami, ale tego nie zrobił. -We wróżby na zawołanie? - doprecyzował, uprzejmie zniżonym głosem.

Oliver Summers napisał:
— Mhm — odpowiedział bez zastanowienia, dodatkowo kiwając głową na "tak". Zauważył, że stojąca przed nimi kobieta odwróciła się w ich stronę, dlatego na kilka chwil przeniósł spojrzenie otwartych szerzej, w połączeniu zmieszania i zdziwienia oczu, w jej kierunku. Podarował jej jeszcze przepraszający uśmiech, pochylając nieco głowę do dołu. Dopiero wtedy, gdy kobieta fuknęła coś niezrozumiałego pod nosem i odwróciła się, znów stając przodem do kolejki, Summers przechylił się nieco w stronę Hectora. — Wiesz... Nie znam się na tym wszystkim, znaczy na wróżeniu i tak dalej. Ale... lubię wiedzieć.

Ted Moore napisał:
W świetle słońca dostrzegł pobłyskującą żółtą chustę, która już dryfowała po wodzie razem z kwiecistą obręczą. Teraz liczył się czas. Kiedy w końcu przedarł się na brzeg, tuż przy linii wody, podskakując na jednej nodze zdjął buta jednego po drugim. A potem po raz ostatni spojrzał w kierunku Iris, jakby chciał upewnić się, że nie rzuciła wianka i nie uciekła przypadkiem, i wszedł do wody nad wyraz odważnie - po lekarsku. Ciałem wstrząsnął dreszcz, bo chociaż temperatura była sprzyjająca, to woda nagrzewała się znacznie dłużej niż powietrze. Fale plusnęły o jasną lnianą koszulę, otuliły skórzany pasek i przykleiły spodnie do ciała. Płynął po żółtą chustę co sił, przeklinając w myślach żywioł. Aż w końcu sięgnął dłonią po wianek, obejmując go zachłannie palcami. Przez chwilę unosił się tak na wodzie, patrząc na niego, zastanawiając się, co prócz powrotu na brzeg plaży, dalej.
Wyszedł z wody kilka chwil później, ozdobiona kwieciem tiara nie zdołała odpłynąć za daleko, całe szczęście. Nieco ociągał się z podchodzeniem do Iris, ale nie miał innego wyjścia - on razem z chustą należały do niej.