James Doe napisał:
— Ja! — krzyknął za nią w końcu, przytomniejąc. Zdążyła się odwrócić, przejść z tym wszystkim do porządku dziennego. Z całym tym zamieszaniem, szopką. Co ona sobie w ogóle wyobrażała? — A ty? — Choć stał przez chwilę tuż obok Justine, zrobił dwa kroki za Kerstin i zatrzymał się, stojąc tyłem do starszej Tonks. — Choć raz pomyślałaś o sobie, czy potrafisz winić tylko wszystkich dookoła? Biedna, niewinna, skrzywdzona! — krzyknął za nią, czując jak wzbiera się w nim złość. Miał ochotę za nią pobiec, chwycić ją za ramię. Miał ochotę złapać ją za włosy, ale nie miał na to wystarczającej odwagi. Wokół było tyle ludzi. Za jego plecami stała Tonks, jej siostra.

Kerstin Tonks napisał:
- Będziesz najgorszym ojcem na świecie, Doe - Może miałoby to lepszy efekt, gdyby głos jej tak nie drżał, gdyby cała nie była już osmarkana i biała jak mąka. - Bawcie się dobrze - powiedziała ciszej siostrze i jemu.
Potem nie interesowało jej już nic co jej miał ktoś do powiedzenia; straciła ochotę na zabawę, na jakieś tańce i wianki. Nie miała na nie ochoty od początku. Schowała twarz w dłoniach i odeszła szybkim krokiem, i nie reagowała jeśli ktoś ją wołał. I z każdym krokiem jej płacz zmieniał się w szloch; i z każdym krokiem widziała coraz mniej.
Musiała znaleźć ciemne, odosobnione miejsce, w którym zaszyje się do ślubu. Musiała jeszcze się upewnić, że Michael założy koszulę na dobrą stronę. Musiała zrobić wiele rzeczy, ale najchętniej by znikła.

Herbert napisał:Dodał jeszcze szybko pochylając się sprawnie. Pochwycił bez wahania czarownicę w ramiona; była drobna więc dla Greya mierzącego metr osiemdziesiąt nie stanowiło to żadnego problemu. Liczył się z tym, że zaraz pięści pójdą w ruch, okraszone szkockimi, donośnymi przekleństami, a oblega - Grey, ty idioto, będzie najlżejszą z nich. Despenser miała w swoim zanadrzu wiele, jakże barwnych epitetów. Skierował się w stronę stolików.

Evelyn napisał:Jeśli chcesz mieć wszystkie zęby, to puść mnie do cholery – burknęła, jednocześnie zaczynając się  szamotać, starając się doprowadzić mężczyznę do porządku. Może to tych kilka odrobię za mocnych kuksańców w żebra sprawiło, że w końcu się uwolniła, a może jednak Grey zrozumiał swój uczynek i zwyczajnie ją puścił. Niemniej, gdy tylko stopy dotknęły ziemi, Evelyn nałożyła na nie wcześniej zdjęte buty i odwróciła się do mężczyzny, krzyżując z nim spojrzenia i wyrzucając ręce w powietrze. – Nie jestem niedojdą żeby przenosić mnie z miejsca na miejsce, bohaterze – ostatnie słowo nacechowane było jadem godnym poziomu złości, który osiągnęła. Nie miała ochoty tego roztrząsać, ba, nie chciała więcej o tym rozmawiać, obawiając się, że w przypływie emocji wypowie o kilka gorzkich zdań za wiele.

Celine napisał:Zgodnie z obietnicą, prowadząc go naprzód tam, gdzie ucho wychwytywało coraz donośniejszy tembr melodii, unikała większych skupisk festiwalowiczów owładniętych beztroską zabawą. Tłoczyli się blisko rozstawionych na plaży ognisk, ale i tu, w ostatkach leśnej gęstwiny, można było natrafić na zagubione grupki lub, co gorsza, pary poszukujące intymności. Natknęli się nawet na takich nieszczęśników, niestety. Nagłe poruszenie szurające gałęziami krzewów Celine wzięła za zbłąkane zwierzę i zajrzała za kotarę drobnych szmaragdowych liści, po czym gwałtownie obróciła się w kierunku Bena, szkarłatna na twarzy, ze słowem wyjaśnienia zaciśniętym w gardle. Nie wydobyła wówczas ani jednego słowa, pokręciła jedynie głową i, uparcie na niego nie patrząc, czmychnęła dalej, z dłonią na jego nadgarstku, na wypadek gdyby zdecydował się zaspokoić prostolinijną ciekawość i sprawdzić co przyprawiło ją o tak silne rumieńce.
- Tu będzie dobrze? - spytała głosem ociekającym ożywieniem. Znaleźli się na odludnej połaci zadrzewionej zieleni przylegającej do dalszego fragmentu wybrzeża, skąd muzykę wciąż słychać było na tyle wyraźnie, że dało się rozróżnić słowa epizodycznych tłumnych przyśpiewek.

Adriana Tonks napisał:
Drugi Demimoz pokręcił głową z niedowierzaniem, ale sympatyczny wyraz twarzy psuł efekt. Dobrze było go widzieć na nogach, zwłaszcza po tym, jak uzdrowiciele postawili na nim krzyżyk.
― Adda ― wyjął papierosa z ust, odwrócił na chwilę głowę, by nie raczyć jej dymem ― będziesz nabierać jakiegoś nieszczęśnika na wianek?

Adriana Tonks napisał:przypadkiem na kogoś wpadła. Delikwent został potrącony barkiem, stracił równowagę ― Adda również ― no i oboje polecieliby na kamieniste podłoże, gdyby nie zadziwiający refleks jej niedoszłej ofiary. Chłopak zdołał ją pochwycić i pociągnąć w górę, sam wyprostował plecy nader sprawnie i nawet z pewną gracją, ale stety-niestety, nie przypadł do gustu najniewinniejszemu Demimozowi w kraju.

Michael Tonks napisał:Porwał ją w ramiona i lekko podniósł, czy tego chciała czy nie, a potem pocałował - bo z tego zaznaczania terytorium wyleciało mu z głowy, że chciał być dziś nonszalancki i w ogóle. Odkleił się od Addy, jego zdaniem pocałunek był prędki i w miarę przyzwoity (ale Hannah i Kerrie mogły mieć na ten temat własne zdanie), a potem pociągnął ją za rękę.

Victor Vale napisał:A potem odszedł tych parę kroków w stronę brzegu, wszedł do wody po kolana i bezpardonowo zabrał wianek Lety jakiemuś chłopakowi. Jegomość chciał chyba coś powiedzieć, ale protest uwiązł mu w gardle, kiedy Victor spojrzał na niego bardzo nieprzychylnie, w sposób dobitnie sugerujący męki i katusze, jeśli zaraz nie spierdoli w podskokach.

Celinę Lovegood napisał:Widziała stąd blizny znaczące lewą część jego twarzy, wężowisko przybladłej, lecz wciąż wyraźnie pomarszczonej skóry, którą musiał okupić bólem, jakiego nie chciała sobie wyobrażać - ale jej spojrzenie było pozbawione oceny, współczucia czy wstrętu, wydawało się po prostu przytłoczone. Smutne.

William Moore napisał:Drgnął lekko i zamrugał kilka razy, jak obudzony ze snu, z ociąganiem odrywając spojrzenie od gałązki, żeby odszukać źródło nieznajomego głosu. Miękkiego, dziewczęcego – łagodnego tak, jak łagodne były rysy jego właścicielki, po których przemknął wzrokiem nieco nieprzytomnie, dopiero w połowie następnego zdania orientując się, że rzeczywiście mówiła do niego. – Uhm – odezwał się cicho, powoli zbierając myśli, zawstydzająco rozproszone obecnością prześlicznej dziewczyny, a może niezwykłą aurą, którą roztaczała wokół siebie. Na sekundę, jedno uderzenie serca, zagapił się – na oczy w kolorze morskiego błękitu, na ogniste refleksy odbijające się we włosach tak błyszczących, jakby były utkane z najprawdziwszego srebra – zanim zrozumiał, że po pierwsze: to nie był pierwszy raz, kiedy ją widział, a po drugie: zdecydowanie nie powinien przyglądać jej się tak długo. Oderwał od niej spojrzenie, przenosząc je znów na gałązkę, przesuwając ją między palcami; o co go pytała?

Celine Lovegood napisał:Przenosząc wzrok z piegowatej twarzy przyjaciółki na świat rozpostarty przed nimi, dostrzegła dwie postaci zatrzymane przy rzeźbie z siana. Zmrużyła oczy, przyjrzała się im na tyle dokładnie, na ile mogła z tej odległości, i kiedy doszła do wniosku, że rzeczywiście były to Eve i Liddy, zamachała do nich radośnie. - Cześć! - zawołała, uśmiechnięta, przyspieszywszy nieco kroku.

Leta Evans napisał:Tego wieczora oddałam trzylatka pod opiekę właśnie ojcu Jaspera, zapowiadając, że wrócę tak szybko, jak będzie to możliwe, chociaż ten zapewnił mnie, że w razie czego wnuk może zostać z nim do rana w rozstawionym na polanie namiocie. Wzorzysta lniana sukienka w krwiste maki bujała się w rytmie kroków prowadzących do przeklętego drzewa, pod którym ostatnio tłukłam Victorowi do głowy tę samą śpiewkę.

Nicholas mógł poczuć, jak delikatne ciało Wendy owija się wokół niego jakby z pełnym zaufaniem. To, czego nie mógł jednak zauważyć, to krótkie, wymowne spojrzenie, które lady Selwyn przesłała służącej.

Gdy tylko się zachwiała postarał się pomóc jej utrzymać się w pozycji pionowej. Tylko tego brakowało, żeby Wendelina upadła na to szkło i zrobiła sobie krzywdę. Byłby to dla niego ogromny dyshonor, gdyby mimo jego prób ratowania sytuacji młoda Lady skaleczyła się o szkło z rozbitej szkatułki.
– Nie masz za co przepraszać. Szczęście w nieszczęściu jest takie, że akurat byłem w pobliżu i dzięki temu mogę Ci się przysłużyć, M'Lady – uśmiechnął się w jej stronę i spojrzał jej prosto w oczy. Wyniesienie jej z łazienki nie sprawiło mu większych problemów, mimo że nie należał z pewnością do siłaczy.

Melisande napisał:- Co sądzisz? - postawiła pytanie ciekawa odczuć młodej wilii. Wyglądała pięknie - jak zawsze - i jak zawsze, spojrzenia mijanych osób kiedy była z nią skupiały się na jasnowłosej piękności. Nie sprostowała o co konkretnie pytana - czy o rytuał, czy może całość festiwalu czy może o coś jeszcze innego - witając się skinieniem głowy z jednym z mijanych lordów, który poświęcił jej jedynie chwilę spojrzenia resztę przeznaczając na jej szwagierkę.

Imogen napisał:Dłonie powzięły w uścisk materiał sukni, spoglądając jeszcze na moment w niewerbalnie określony cel. Mimowolnie usta wygięły się w uśmiech, a ten przerodził w perlisty śmiech, który napierawszy na drobne ciało, nie pozwalał odegnać się racjonalnością. Prawa dłoń opadła na usta, śmiech - delikatny, pełen szczerego szcześcia - dobierał się do trzewi, sprowadzając na szmaragd tęczówek poświatę łez. Pierwsza, druga, powoli wędrowały wzdłuż zgrabnego, lekko zadartego nosa. Trzecia, czwarta, opadły na wargi, gdy dłoń powędrowała je zakryć a ciało przykucnęło starając się powstrzymać od przesytu emocji. Myśli wracały - natrętnie, masochistycznie - do pytań, scen nocy poprzedniej i wszystkich nasuwanych wyobrażeń, by na powrót zwieścić falę niepowstrzymalnego śmiechu.

Wtedy uciekliśmy. Musimy to nadrobić ― uznał stanowczo, zaraz już łapał ją za rękę i ciągnął w stronę fioletowego materiału, który powiewał lekkością na wejściu do epicentrum absorbującej ekscytacji.
Jeszcze tylko ta jedna przepowiednia.

Hector Vale napisał:Znów zaczął myśleć o wróżbach i patrzeć pod nogi i...
...wtedy na niego wpadła. Albo, prawdę mówiąc, on na nią. Laska zamortyzowała część uderzenia, ale lewe ramię i tak go zabolało.

Heather napisał:– Lordzie Travers – powitała go oszczędnie, ochrypłym od dłuższego milczenia głosem. Bo przecież nie Cardanie, nie tak przy wszystkich.

Cardan napisał:– Panno Moribund – rzucił w odpowiedzi, zbliżając się tak do niej, jak i dziewcząt trzymających wiklinowy koszyk. Sięgnął do kieszeni, dosyć dyskretnie podając im galeony. Nad losem sierot nie mógł i nie chciał się zastanawiać. Wojna pozbawiała człowieczeństwa, a on swoje chciał za wszelką cenę zatrzymać, nawet jeżeli chaos panujący w głowie i sercu usilnie próbował odwieść go od tego pomysłu. Niemniej, nie zamierzał epatować bogactwem; nie musiał. Dlatego też datek przepadł w kabzie jednej z blondynek, a Cardan sięgnął po papierową kuleczkę z kosza.
– Los niezbyt mi ostatnio sprzyja – rzucił lekko w odpowiedzi, ni to do Heather, ni obecnych wciąż dziewcząt. Uśmiechnął się do jednej z młódek szelmowsko. – Dlatego każę mu się chędożyć – dodał nieco ciszej, jakby zdradzał właśnie jakiś niezwykle istotny sekret. Spłoszona białogłowa o oczach sarny spłonęła rumieńcem, a po krótkim podziękowaniu, zarówno ona jak i jej koleżanka zniknęły z tłumie z koszykiem. Odprowadził je przez chwilę wzrokiem, nim całkiem przepadły w kłębowisku ciał, szat i tiar.

Heather napisał:– Z przyjemnością – odparła bez zająknięcia się, z teatralną grzecznością, gdy wykorzystał szczątki leżącego opodal Tytana jako pretekst do udania się na stronę. Krążący tu i tam czarodzieje skupiali się na sobie samych, takie przynajmniej odnosiła wrażenie, toteż nie podejrzewała, by ktokolwiek zwrócił uwagę na kolejną parę niknącą w półmroku, poza skrajem polany. Poza tym, z ich dwójki to on powinien martwić się o swą reputację.

[...] dopowiedział, wyciągając dłoń, by ująć kobiecy podbródek i odwrócić głowę nieco w bok, a słowa wypowiedzieć przy jej uchu. Może zbyt odważnie, może przyciągnie cudzą uwagę, ale bawił się w tym wszystkim za dobrze. Puścił jej podbródek, ale nie cofnął się, by odbudować dystans. Spoglądał na nią z góry, ciekaw co zrobi, bo od początku tej rozmowy nie wyglądała na kobietę, która cofnie się przed mężczyzną.

Manannan napisał:Planował przemknąć tędy niezauważony, miał wrażenie, że w oddali dostrzegał już zresztą migotliwe światła jarmarku – nie zwrócił uwagi na rozłożone na ściółce dywany i poduszki, nie potrzebował odpoczynku – ale nawigowanie w przyćmionym świetle szmaragdowego zakątka okazało się trudniejsze niż początkowo sądził. Drobną postać stojącą pomiędzy dwoma pochylonymi pniami dostrzegł w ostatniej chwili; wystarczająco szybko, by uniknąć zderzenia, ale nie na tyle, żeby nie zakłócić jej spokoju, wyrosła przed nim jakby utkana z mgły – sprawiając, że zatrzymał się nagle, po czym spróbował przesunąć się w prawo – ale drogę zagrodziło mu grube, sękate drzewo.

Manannan napisał:– Margaret – usłyszał, z opóźnieniem orientując się, że to imię – ukochane i znienawidzone – wypadło z jego własnych ust.

Manannan napisał:– Oddaliłaś się znacznie od głównych ognisk, czy potrzebujesz pomocy w odnalezieniu drogi powrotnej?