Babette Fawley napisał:
"Sama była ciekawa swoich początków jako przyszła żona, choć ze względu na normujący się dopiero stan zdrowia, nie była pewna kiedy one nastąpią; była przekonana, że zgodnie z zapowiedzią sprzed paru miesięcy jak na razie zawieszono rozmowy, ale nie miała pojęcia, że tak naprawdę trwały one za jej plecami i pierwsze potencjalne już dawno miały miejsc. Nie czuła jednak zazdrości, że młodsza kuzynka wyszła za mąż wcześniej od niej – życzyła jej szczęścia i cieszyła się nim. – Przejdź się, proszę, razem ze mną do namiotu wróżki – poprosiła. Wkrótce obie wyruszyły w kierunku namiotu, w którym rozgrywała się fascynująca ekspozycja mistycznych proroctw. Tłum wyjątkowo gęsto się zgromadził wokół, co nieco niepokoiło lady Fawley; nie lubiła dużych skupisk, wtedy odczuwała większy niepokój niż zwykle. Jednak dopóki miała kuzynkę u boku, nie martwiła się zanadto."

Corinne Rosier napisał:
"Czy tutaj mogła usłyszeć cokolwiek prawdziwego? Nie była pewna, ale zgodziła się na propozycję Babette bardziej z ciekawości, ostatecznie i tak nie miała teraz żadnego innego, konkretnego planu. - Dobrze, czemu nie? Jeszcze tam nie byłam – przytaknęła, po czym ruszyły w kierunku namiotu wróżek."

Cordelia Malfoy napisał:
"Mimo że nie widział nigdzie w jej okolicy jej Pana Ojca, wiedział że przy kontaktach z akurat tą młodą damą nie powinien pozwalać sobie na zbyt wiele. To było nieopłacalne zarówno dla niego jak i dla niej. W końcu w tym towarzystwie zdecydowanie nie była anonimowa i nie tylko jego oczy spoglądały w jej stronę. Odstawił niedopity kieliszek wina, poprawił kołnierzyk swojej szaty i ruszył w jej stronę ze swoim firmowym zawadiackim uśmieszkiem."

Cordelia Malfoy napisał:
"Cordelia zarumieniła się jeszcze bardziej, widząc głęboki ukłon - a przede wszystkim czując na sobie jego intensywne spojrzenie. Cóż za szarmancki czarodziej! Nieco śmiały, ale tacy przecież byli wszyscy dżentelmeni na kartach romantycznych powieści, które podczytywała z wypiekami na twarzy."

Nicholas Nott napisał:
"Wiedział, że nie musi się przedstawiać. W końcu nie raz mijali się na przyjęciach, ale może nie zwracał na nią aż takiej uwagi. W końcu była jeszcze taka młoda. Oczy mu zabłyszczały, kiedy zaczął spodziewać się odmowy. Jej odpowiedź w ogóle go nie zniechęciła, a wręcz przeciwnie. Potraktował to jako wyzwanie. W końcu co to za wyczyn zwrócić na siebie uwagę panny, której kolana miękną po pierwszym komplemencie? Po tej reakcji Lady Malfoy zdecydowanie spodobała mu się jeszcze bardziej."

Maria Multon napisał:
“Ale nie spodziewała się, że jej krótka wędrówka zakończy się równie prędko, widokiem kogoś, kogo nie widziała już tak długo, a za kogo widokiem... Tęskniła. Choć przykro było się przed sobą przyznawać.
— Vivienne? Czy to ty? Powiedz, że nie jesteś zjawą... — ciemne włosy lśniły dokładnie tak, jak pamiętała je z korytarzy francuskiej szkoły magii. Skóra nosiła ładny, zdrowy odcień. To... To musiała być ona.”

Vivienne Rosier napisał:
“ — Czy to ty, Mario? — Zmrużyła oczy i upewniwszy się, że kilka kroków dalej rzeczywiście stoi dziewczyna, której złote loki mogłyby wpędzić niejedną szlachetnie urodzoną damę w kompleksy, uniosła kąciki ust i obdarzyła ją życzliwym uśmiechem. — Zjawą? W pośpiechu rzeczywiście mogłam zapomnieć o muśnięciu policzków różem, ale chyba nie wyglądam aż tak blado?
   Wciąż się uśmiechając, podeszła w kierunku rówieśniczki. Jednak im mniej kroków je dzieliło, tym bardziej miała wrażenie, że Maria wygląda nieswojo. Uśmiech stopniowo przygasał, aż wreszcie ustąpił miejsca zatroskanemu spojrzeniu.
   — Wszystko w porządku?”

Drew Macnair napisał:
“-Kiedy zmieni się monopol na pierwszeństwo- puściłem jej lekko oczko, po czym dość sugestywnie skierowałem wzrok na parkiet. Zamierzała mi tam towarzyszyć, czy jednak za wszelką cenę dopiąć swego i zakończyć negocjacje z pozytywnym – rzecz jasna dla siebie – rezultatem?”

Melisande Travers napisał:
“Przekrzywiła głowę, odsuwając się o krok. - Powróćmy do naszych pertraktacji w dogodnym dla ciebie czasie. Teraz - zastanowiła się w lekkim rozbawieniu, wykonując kilka niespiesznych pełnych gracji kroków tyłem naprzód w kierunku zmierzającego w ich stronę Manannana. W jakiś sposób to było nawet ciekawe spotkanie. - myślę, że zatańczę z mężem. - jej uśmiech pogłębił się. - Do zobaczenia, Drew. - dygnęła przed nim nadając gestowi teatralności, po kilku kolejnych odwracając się na pięcie, by zrobić dokładnie to, co zapowiedziała. Nie odwracając się w stronę mężczyzny nawet raz kiedy pokonywała drogę w kierunku Manannana, świadoma, że za kilka chwil skończą prawdopodobnie przy jednym stole. Kilka, bo najpierw - jak powiedziała - zamierzała zatańczyć. Swoją szansę na taniec z nią, Drew Macnair dzisiaj poddał.”

Timothee Lestrange napisał:
"Wyciągnął szyję próbując dostrzec dokąd prowadzi go droga, potem obrócił się nieco zastanawiając się czy gdzieś indziej nie ma czegoś ciekawego, kiedy jego wzrok wyłuskał z tłumu tak miłą mu postać pewnej złotowłosej czarownicy.
-Maria!- zawołał w jej kierunku i pomachał ponad tłumem. Panna Multon mogła zaś dostrzec jak jego twarz rozpromienia szeroki uśmiech. Czyżby to był jego główny powód odwiedzin na terenach festiwalu?"

Maria Multon napisał:
"— Timothee — nie zauważyła nawet, jak radośnie i lekko, mimo niezbyt dużej głośności, zabrzmiał jej głos. Szarozielone oczęta skupiły się w błękicie oczu lorda, a usta same wygięły się w rozmarzonym, nieco tylko drżącym uśmiechu. Wstrzymała na moment oddech, gdy zobaczyła, że unosi rękę do góry. Jego dłoń delikatnie poprawiła jeden z kosmyków jej włosów, a sama Maria, w równym stopniu zaskoczona, speszona i zadowolona, przymknęła na chwilę powieki, oddając się tej drobnej czułości. W tej chwili świat znów skurczył się tylko do ich dwójki."

Maria Multon napisał:
"— To dla mnie wielki zaszczyt pana poznać — zaczęła cicho, na chwilę zerkając w kierunku kuzynki. — Elvira mi o panu opowiadała. Bardzo pana szanuje — i choć stwierdzenie to mogło zaskoczyć tak Elvirę, jak i Ramseya, z perspektywy Marii było jak najbardziej słuszne. Słyszała przecież wyłącznie superlatywy na temat dowództwa Multon, także rozciągnęła je również na Mulcibera. — Nie zechciałby pan spędzić z nami chwili? Zapraszamy — otwartą dłonią wskazała na dywan i poduszki, miejsca starczyłoby wszak dla jeszcze kilku osób, a nie wypadało tak po prostu zbywać kogoś, kto był tak ważny. Zwłaszcza gdy zapach kadzidła skutecznie tłumił wszystkie troski, pozwalając umysłowi skupić się wyłącznie na tym, co dobre, piękne i przyjemne."

Maria Multon napisał:
"Pozostawiła Elvirę i Ramseya samych sobie na kilka dłuższych chwil, nim dotarła do jednej z dziewcząt ubranych na biało, prosząc ją o pomoc w przyniesieniu zarówno dzbana, jak i trzech kieliszków, z których mieli raczyć się winem."

Melisande Travers napisał:
"Dotarcie na miejsce sadzenia sadzonek nie zajęło im długo. Wokół panował gwar - wśród tłumu łatwo było dostrzec kilka znajomych jednostek z którymi przywitała się uśmiechami i krótkim skinieniem głowy. A samo podjęcie się działania nie zabrało wiele dłużej. Odebranie kilkunastocentymetrowej sadzonki. Kilka uśmiechów ku reporterom kiedy - tak jak podczas rytuału - razem z mężem kucali przy przygotowanym wyżłobieniu w ziemi, by wsunąć w nie sadzonkę. Stopklatki, wdzięczne spojrzenie pełne uśmiechu, pięknie wykalkulowane, specjalnie dla tych stojących z aparatami. Byli przecież szczęśliwi, chwilami nawet zgrani - teraz nie musiała starać się tego wykreować. Uścisk Ministra i gotowe."

Melisande Travers napisał:
"Ruszyła więc, niemal tanecznie sunąc w obranym kierunku, poprawiając przypiętą do błękitnej sukni gałązkę - bez żalu, czy też strachu, pewna, że i tam spotka kogoś znajomego. Nie wiele zdążyła odejść od głównego skupiska ludzi. Właściwie ledwie kilka kroków kiedy się przed nią pojawił. Jej usta objął uśmiech, dłonie splotły przed sobą.
- Od czasu, kiedy doszły mnie słowa o twoim powrocie podejrzewałam, że w końcu przyjdzie mi na ciebie wpaść, lordzie Selwyn - orzekła przekrzywiając odrobinę głowę."

Blaise Selwyn napisał:
" Zatrzymał się dopiero kawałek dalej, by przytaknąć żonie, kiedy zdecydowała się wrócić do kobiecego towarzystwa. Nie zamierzał jej zatrzymywać, przeciągać w czasie momentu, gdy każde pójdzie w swoją stronę.
Ruszył się z miejsca, dopiero kiedy smukła sylwetka zniknęła w tłumie. Zamierzał w dość przypadkowym kierunku, gdy do rzeczywistości przywołał go głos. Spojrzał na kobietę, która zjawiła się jak znikąd. Stanął znów w miejscu, obserwując niespodziewaną towarzyszkę."