Mistrz Gry napisał:Wiedział, co robić. Chwycił chudą linę, która przytrzymywała łódkę przy pomoście i upuścił ją do wody dla niepoznaki. Pochylił się przy burcie kląc pod nosem i dotknął przodu łódki, która na równym z wodą poziomie posiadała niewielką dziurę, którą jeszcze dzisiaj rano zatkał korkiem, by nie przeciekała.
— Proszę płynąć tą stroną, są piękniejsze widoki — wskazał ruchem głowy prawy brzeg jeziora i nim korek zamókł i napęczniał, dwoma kciukami ostrożnie wepchnął go do środka, odwracając jednocześnie uwagę. Korek wpadł do środka, a chłopak wyciągnąwszy z wody linę, przerzucił ją do środka łódki, przykrywając go i częściowo dziurę w pokładzie.

Drew Macnair napisał:Zmrużyłem oczy spostrzegając wodę na dnie łódki, ale po chwili uznałem, iż po prostu musiała się tutaj znajdować od samego początku. Nawet przez myśl mi nie przeszło, że z każdą minutą cieczy było coraz więcej, a czas naszej wyprawy był policzony.

Lacerta napisał:Rozchyliła wargi. Zapewne wypadałoby coś odpowiedzieć, ale zorientowała się, że ilekroć próbowała uformować w swojej głowie odpowiedź, ta zaraz umykała jej. Miłość. Tak właśnie się kończy, chciałaby rzec, ale nie powinna tak otwarcie atakować ducha zmarłej. Nie powinna potępiać jej wyborów życiowych, chociaż jej spojrzenie mówiło samo za siebie. Wreszcie - westchnęła lekko, spojrzenie spuszczając z dziury w klatce piersiowej młodej dziewczyny na ziemię, a dłonie szlachcianki powędrowały, by na nowo objąć jej ramiona.
— Nie widziałam — szepnęła wreszcie, choć miała wrażenie, że trzask płomieni zagłuszył jej słowa, a te rozpłynęły się między nią, a zmarłą, nie docierając do tej drugiej. Może to i lepiej. Cofnęła się o krok, pozwalając chłodnemu powietrzu na nowo otulić jej ciało.

Sophos napisał:To nie z nią szukałby wspólnego tematu do rozmowy, gdyby nie stanęła przed nią blada zjawa dziewczęcia. Zaintrygowało go jak Lacerta cofnęła się o krok. Dlaczego? Z powodu odsłoniętej dziury w piersi? Trzema płynnymi krokami zmniejszył dystans.
– Również nie widziałem – rzucił spokojnie zza pleców szlachcianki w stronę ducha, tym razem nie pozwalając sobie na żaden uśmiech, aby nie ściągnąć na siebie przypadkiem gniewu zmarłej. Ta spojrzała na niego, potem na osobę, która przywołała ją całkowitym przypadkiem, a potem rozpłynęła się w powietrzu, może na własną rękę chcąc odszukać ukochanego.
Wydawało mu się tylko, czy Lacerta zrobiła się bledsza na twarzy? Może to jeden z płomieni zamigotał zdradliwie, mimo to postanowił nie zostawiać jej samej. Nie wiedział z jakiego powodu pochwycił jedną z przygotowanych wiązek chrustu, nie czuł potrzeby aby skontaktować się z kimkolwiek z zaświatów, ale może będzie z niej pożytek. Ostrożnie wyciągnął gałązkę w stronę szlachcianki.
– Chcesz spróbować jeszcze raz?

Rigel Black napisał:"Dlatego też mimo ogromnej chęci sięgnięcia po wyjątkowe elementy garderoby, wybrał rzeczy w swoim mniemaniu neutralne: jasną lnianą koszulę, granatowe spodnie w drobne paski na szelkach oraz brązową kamizelkę z roślinnym haftem — prezent od matki. Była to chwila, kiedy Black wolał uniknąć ciekawskich spojrzeń oraz niewygodnych pytań od znajomych, w stylu, dlaczego nie był na oficjalnym otwarciu wydarzenia i dlaczego ma rozcięcie w poprzek nosa."

Tatiana Dolohov napisał:Decyzja nie była jednak potrzebna, by pochwycić jego ramię i w kurtuazyjnym geście opleść wokół niego własną dłoń - Odprowadzisz mnie na polanę - zawyrokowała, podnosząc na niego spojrzenie pozbawione prośby.

Igor Karkaroff napisał: ― Prawdę mówiąc, mam już inne plany ― odparł niby od niechcenia, niby w geście nieuprzejmego niedbalstwa; tak też zręcznie pozbył się jej dłoni z własnego przedramienia, tak też w ewidentnym rozjuszeniu dał się ponieść prawdzie, która wykwitnąć miała już od początku tego spotkania.

Nie obcinała ich od kilku lat, w misternie upiętych fryzurach zaczynały ciążyć, ale teraz niemal przyjemnie głaskały jej odkryte ramiona. Jasnoczewona sukienka, jaką wciągnęła na nagie ciało przed kwadransem, należała do Evandry. Była droga, strojna, ale skromna w majestatycznie arystokratyczny sposób; nieco za duża, nie pasowała na nią, zsuwała się z ramion obnażając obojczyki i sine ślady po ugryzieniach, zadrapaniach i uściskach, tatuujące orientalną skórę w specyficzne wzory, lśniące w półmroku

Sophos napisał:Uniósł jedną brew, wzrok kierując na modelkę, rozpoznając w niej lady Fawley. Czy miała świadomość do jakiego tworu pozuje? Odpowiedział na jej bezdźwięczne skinienie głową podobnym gestem, mocno zastanawiając się nad tym czy należy wyswobodzić ją z tej sytuacji. A może dzieło zaraz przerodzi się w coś innego, rys o owocowym kształcie może jednak przemieni się w owal twarzy. Jasnoniebieski odcień sukni był akurat w pełni wart godnego odwzorowania na płótnie.
– Na miejscu lady nie liczyłbym na dzieło wybitne, ale z pewnością nie braknie mu oryginalności – pozwolił sobie już z góry wyrazić werdykt, żartobliwym tonem chcąc zachęcić damę do rozmowy, a rozpoczynającego pracę artystę może nieco podjudzić do włożenia większego wysiłku w dzieło. Nic sobie nie zrobił z jego jawnie zirytowanej mimiki, ruszył za płótno, aby przystanąć obok Babette. – Sam odważny koncept zasługuje na uznanie.

Sophos napisał:– Miejmy nadzieję, że nos nie zostanie ukazany jako bakłażan – dodał konspiracyjnym szeptem, z zuchwałym uśmieszkiem zerkając na malarza

Cornelius napisał:Założył dziś nową szatę od Yeleny Mulciber, co po pijaku wydawało mu się szalenie zabawne. Jej jedyną wadą było to, że medale wojenne lśniły na niej mniej wyraźnie niż na tle czerni. Początkowo nie był przekonany do limonkowi-diamentowego koloru, ale błysk materiału pasował do blasku ognisk i do świątecznej atmosfery.

Cornelius napisał:-I wtedy rebelianci wyszli z... kanałów! - roześmiał się prawie do utraty tchu, streszczając walki o Londyn jednemu z przyjaciół ojca ze Shropshire. Niemalże dwukrotnie starszy od niego czarodziej spoglądał na Corneliusa z szacunkiem, nie jak na syna znajomego, a jak na bohatera wojennego.

Deirdre napisał:Tańczyła więc do utraty tchu, pijąc kielich za kielichem, rozsmakowana w miodzie i winie, słodyczą łagodząc gorzki posmak zagubienia.

Deirdre napisał:Szybszą drogą, unikała głównego traktu, jarmarku i oświetlonych lampionami ścieżek. Czuła, że niższe gałęzie przeczesują jej rozpuszczone włosy, zostawiając w nich drobne listki, ale nie przejmowała się tym, a gdy wyszła z mroku tuż obok namiotu wiedźm, nie dostrzegła nikogo na prowadzącym do środka klepisku. Nie marnowała czasu, nie poprawiała krwistoczerwonej sukni z głębokim dekoltem, jaka miała na sobie tej nocy; śmiało weszła do przedsionka, tuż pod purpurowy baldachim - i od razu, z całym impetem, uderzyła w postawną sylwetkę, stojącą tuż za progiem.

- Ja ostatnimi miesiacami czytałam głównie umowy handlowe, ale to idealny powód, by sięgnąć po coś... ciekawszego. - Tomik wierszy słodziutkiej Cordelki. Spotła końcówkę wianka, przesuwając się lekko, by opaść plecami na koc, a stamtąd oprzeć głowę na zgiętym łokciu. Lekko spodełba spoglądała więc na najdroższą Primrose, śledząc skupienie wymalowane na twarzy z budzącym się uśmiechem.

-U mnie przeważają dokumenty związane z budowaniem kopalni oraz manuskrypty dotykające tematyki artefaktów. - Te ostatnie i tak czasami czytało się niczym baśnie które poznawała w okresie dzieciństwa.

Absolutnie nie. - Skomentowała od razu. -Chyba, że wiesz kto je wyłowi. - Osobiście wolała nie zdawać się na ślepy los. -Możemy za to się przejść wzdłuż jeziora. - Wstała powoli z koca i podała Imogen dłoń. Miała dość siedzenia.

Valerie napisał:Pewnym krokiem podeszła do damy i towarzyszącej jej służącej, dygając przed tą pierwszą w perfekcyjnie wyuczony sposób.
— Lady Corinne, niezwykłą radość sprawia mi widzieć lady w dobrym zdrowiu — przemówiła miękko, odrobinę poufale pozwalając sobie na zaadresowanie damy jej imieniem, nie zaś nazwiskiem. Ani starym, ani nowym. Znały się już trochę i miała nadzieję, że młoda arystokratka nie będzie jej miała tegoż zabiegu za złe. — Gratuluję zamążpójścia. Lord Rosier musi otaczać lady niezwykłą opieką, skoro nawet wśród dymu i ognia prezentuje się lady nieskazitelnie — Vanity nigdy nie szczędzili komplementów Averym; nie przeszkadzało im nawet, jeżeli zarówno jeden, jak i drugi nie nosili już swego rodowego nazwiska. Korzenie zawsze pozostawały te same. — Pozwoli lady, że będę jej towarzyszyć? To iście patriotyczna postawa, wspominać bohaterów wojennych... — wydawać by się mogło, że madame Sallow dorastała do reputacji jej nowej rodziny, płynnie manewrując rozmową tak, aby zahaczyć o patriotyczne tony. Wiedziała, że wokół nich znajdują się osoby godne plotek, dlatego też chciała od razu zaznaczyć, dlaczego się tu znalazła, jednocześnie niezdradzając bolączek, które toczyły jej serce.

Corinne napisał:- Mnie także miło panią widzieć, pani Sallow – odrzekła, zwracając się do kobiety jej nowym nazwiskiem. Obie w końcu od niedawna były mężatkami, obie przybrały nowe miano, ale każda z nich pamiętała o swoim pochodzeniu, o relacjach łączących ich panieńskie rodziny. Nowe nazwiska nie mogły wymazać przeszłości i korzeni. Nie miała jej za złe użycia imienia, ale ze względu na respektowanie różnicy wieku, zwróciła się do starszej kobiety nieco oficjalniej. – Dziękuję, pani także wygląda bardzo dobrze, małżeństwo pani służy – dodała; zdawała sobie sprawę, że dla Valerie było to już drugie małżeństwo, ale była wciąż młoda i piękna, poza tym nieszlachetnym czarownicom wolno było odrobinę więcej. – Oczywiście, bardzo cieszy mnie to, że mogłam tu spotkać kogoś znajomego. Może przejdziemy się i porozmawiamy? Możemy podziwiać to ognisko… Czy to prawda, że płonie ku pamięci czarodziejów, którzy oddali życie za słuszną sprawę i obronę tradycji?

Valerie napisał:— Myślę, że tak. Festiwal pełen jest dziwów, a duchy je kochają — odpowiedziała po chwili, lecz nie patrzyła już na damę. Całą uwagę przeniosła na tego młodego chłopaka, zasługiwał przecież na odpowiedź. I zaraz ją dostanie. — To dla was, chłopcze. Dla ciebie i twoich braci w boju. Oddałeś swe życie za nasz spokój i zostałeś bohaterem — mówiła spokojnym, choć patetycznym tonem, przestępując krok do przodu, aby stanąć pomiędzy duchem a lady Rosier, na wszelki wypadek. — Bądź z siebie dumny. Możesz odejść w pokoju — dodała, raczej improwizując, niż sugerując się jakąkolwiek mikrą wiedzą, jaką mogła posiąść w trakcie nauki szkolnej o istotach takich jak duchy.

Sophos napisał:Jeszcze miał w sobie resztki infantylności, ale wciąż był młody, a atmosfera festiwalu sprzyjała byciu niepoważnym. – Czy zechcesz przyjąć ode mnie ten oto drobny podarek? – spytał z żartobliwą nutą w głosie, wyciągając ku niej sznurek, na końcu którego znajdował się puszczony w przestworza latawiec.
Przebłysk zrozumienia odbił się na jego twarzy jedną chwilę za późno. Latawiec miał kształt smoka, najbardziej niefortunny spośród wszystkich w kontekście plotek skupionych wokół jej relacji z lordem Mathieu Rosierem. Równie dużo mówiło się o jego szybkim ożenku. Cofnął dłoń niedbale, wzrok kierując na smoka. – Nie jest elegancko coś darować i zaraz odbierać, ale nagle poczułem, że sam Minister Magii skierował do mnie ten właśnie los nie bez powodu. Może to mistyczna istota mająca prowadzić mnie przez życie?
Naprawdę chciał się łudzić, że zgrabnie wyszedł z opresji.

Xavier Burke napisał:
"Nie umknęło mu kilka ciekawskich spojrzeń rzuconych w jego kierunku, z całą pewnością zdążyło się roznieść, że wrócił do kraju. Nie robił sobie z tego jednak nic, doszedł do wniosku, że reklama dźwignią handlu, więc jeśli ludzie będą mówić o powrocie Lorda Burke’a, napędzi to jego biznes i przybliży go to do wyznaczonych celów."

Evandra Rosier napisał:
"- Czego dotyczył wyjazd, jeśli mogę zapytać? - interesuje się absencją arystokraty, bardziej ze względu na chęć bliższego poznania lorda Burke, niż zwykłego wścibstwa. Kurtuazyjnie korzysta z wyciągniętego ramienia, pozwalając podprowadzić się do wolnej ławki na uboczu.
- Doskonale, staram się czerpać z festiwalu wszystko to, co najlepsze. Otaczam się wspaniałymi ludźmi, podziwiam niezwykłą sztukę, raczę wymyślnymi kulinariami. Czegóż więcej chcieć od życia? - śmieje się radośnie, bo czyż nie brzmi to jak idealne życie, jakie każdy z nich chciałby prowadzić każdego dnia? Przeciętni czarodzieje sądzą, że zapewne tak wygląda ich codzienność - skąpana wyłącznie w jasnych barwach, pełna beztroski, skupiona na przyjemnościach i uniesieniach serca."

Deirdre napisał:Czuła żar buchający od stosu, wiatr igrał z jej włosami, rozpuszczonymi - na czas festiwalu pozostawiała je wolne i swobodne, odpoczywające po wysokich i ścisłych upięciach, jakie prezentowała na co dzień - raz po raz opadającymi na plecy i ramiona, odcinając się czernią od szmaragdowej sukienki. Długiej, z drogiego materiału, z koronkowymi rękawami, zakrywającymi jednak dokładne Mroczny Znak. Nie musiała się z nim afiszować, wystarczyło, że pokazywała się tutaj, poważna i zamyślona, zbyt długo przystając tuż przy ogniu, niemal czując, jak żar zaczyna pochłaniać końcowki jej włosów, rzęs i sunącego po ziemi materiału sukni. Wpatrywała się w ogień niemal bez mrugnięcia, wiedząc, że jej oczy wzruszająco się zaszklą - dopiero po dłuższej chwili sięgnęła po zebrane nieopodal gałązki, by dorzucić je do wiecznego ognia pamięci. Piękna scena, wiedziała, że spodobałaby się Corneliusowi; kto wie, może ją do czegoś wykorzysta, w intensywnych barwach odmalowując obraz namiestniczki Londynu, poruszonej, melancholijnej, widzącej w płomieniach poległych Rycerzy Walpurgii, niewinnych obywateli Londynu, zamordowanych przez oszalałych terrorystów - a przede wszystkim swojego zmarłego męża.

Vergil napisał:— Możesz, pani, mówić do mnie prościej? Nie jestem znawcą savoir-vivre i wiele słów, które do mnie powiesz mogą oznaczać wiele... Wolę prostotę... Bo jestem prosty. — Czy o wszystkich tak myśleli szlachcice? Nie, ale na pewno ty tak sam myślałeś teraz o sobie. Byłeś prosty. Jak cep, który już trochę wypił.

Melisande napisał:- Słowa w istocie, znaczeń posiadać mogą wiele - jednak, w trakcie konwersacji - przepraszam, rozmowy - poprawiła się chcąc pozostawić dobór własnych słów względnie w istocie prostym. - z rzadka używa się ich samodzielnie. Przez to więc, kiedy stawia je się w szeregu zdania, łatwo wysnuć bez problemów ich znaczenie. - zawyrokowała ze spokojem, bez zawahania. Splotła dłonie przed sobą, nadal trzymając między palcami gałązkę. - Zaś i o samym savoir-vivre zdajesz się panie posiadać niekompletne wrażenie.

Vergil napisał:— Prze... ech... Przepraszam, że starałem się być niemiły. — Uciekło z twoich ust finalnie, przypominając sobie słowa: "Czemu jesteś taki zgorzkniały, Vergil", jakby faktycznie tu była.

Melisande napisał:- Nie pan pierwszy próbował. - opowiedziała mu, unosząc kąciki ust ku górze. Choć wiele kosztowało ją, by przypadkiem nie popchnąć go w ogień. Jej złość, nie była dostępna dla wszystkich. Prawdziwą, miało szansę ujrzeć niewielu. Wśród ludzi, wśród tłumu, miała być idealna. - Ale to zbyt marna próba, by wyprowadzić mnie z równowagi - jeśli do tego pan dążył. Wystarczająca jednak, by pozostawić po sobie gorzkawe wrażenie.

Babette napisał:Musiała się przecież zaprezentować z jak najlepszej strony, przeczuwając, że raczej mało która nieobecność niezamężnej damy podczas puszczania wianków przejdzie bez echa, choć mogła się mylić. Jedwabista suknia, zwiewna i wyjątkowa, zdawała się wprost stworzona do tego dnia. Tkanina, gładka i aksamitna, odbijała światło w subtelnych odcieniach. Na białym tle rozwijały się roślinne hafty, przeplatane gdzieniegdzie srebrnymi nićmi, układając się w misterny wzór o zielonych tonacjach.

Imogen napisał:Ciemny kobalt sukni falował łagodnie, nadawał jej coś na kształt lekkości - wpasowywał się bowiem w pobladłą skórę i jasne włosy, chłodem odcieni dominując w tym ogólnym rozrachunku. Chłód ubrała również na twarz, w malinowej pomadce dopatrując się ledwie jedynego sygnału otwartości na zewnętrzne bodźce - usta układały się w delikatny uśmiech, gdy to skinięciami głowy witała kolejnych możnych, starając się - zgodnie z wolą matki - pokazać odrobinę bijącego silnie, acz boleśnie serca.

Evelyn napisał:– Cóż, nie ukrywam, że to jest bardzo kusząca propozycja, lecz mam już zwierzęta chroniące mnie przed niechcianymi gośćmi, wolę więc – jak i owszem - właśnie psidwaka, ale tamtego – wskazała ruchem brody starowinkę w kącie, powracając zaraz spojrzeniem do handlarza, który najwyraźniej był zdziwiony jej wyborem, trwając kilka dłuższych chwil w zawieszeniu, co pozwoliło jej łypnąć okiem na nieznajomego, by sprawdzić, czy wciąż stoi obok, czy już może ruszył dalej i cóż, ku jej zdziwieniu, wciąż trwał obok.