Zaułek

07.09.15 23:09

First topic message reminder :

Zaułek

Ulica Pokątna składa się nie tylko z głównej ulicy, choć to na niej tętni życie. Pomiędzy wejściami do niektórych sklepów, znajdują się odnogi mniejszych uliczek, bardziej zaniedbanych, ponurych, często wyboistych - nikt nie widzi celu w ich odnowie. Czasami przebiegnie tu bezpański kot, by za chwilę zniknąć w cieniu. Dróżki najczęściej krzyżują się ze sobą, tworząc skomplikowaną sieć, w której można łatwo się zgubić, niektóre są ślepe, a wszystkie wydają się tak samo podobne.

W tej lokacji obowiązuje bonus do rzutu kością w wysokości +5 dla Zakonników i +10 dla Gwardzistów.

13.11.17 0:55

- W-w takim razie jesteś żałosnym dupkiem.
To wcale nie tak, że Florence liczyła, że po swoim wyznaniu win rzucą się sobie z Mattem w ramiona by ponownie cieszyć się łączącą ich przyjaźnią - chociaż skłamałaby, gdyby powiedziała, że jej otumaniona alkoholem wyobraźnia i ciche nadzieje, które żywiła, nie podsuwały jej takiego obrazu na myśl. Poważne rozmowy nigdy nie powinny być prowadzone po pijaku, szczególnie dotyczyło się to jak widać Florence, bo wtedy emocje zwyczajnie brały górę, a przeskok od śmiechu do łez bądź złości był nadzwyczaj prosty. Tym bardziej gdy upity umysł kobiety przełożył sobie słowa Matta na dużo łatwiejszy i bardziej zrozumiały dla siebie przekaz.
Nie obchodziła go. Zupełnie. Ona, jej zdanie. Ani teraz, ani nigdy. Sam to w końcu powiedział. Że się tym nie przejmował. A więc po raz kolejny boleśnie przekonała się, że przez tyle lat nazywała przyjacielem kogoś, kto w ogóle na to miano nie zasługiwał. Naprawdę chciała go przeprosić. To nie było wyrównywanie rachunków z sumieniem. Chciała go przeprosić i spróbować znów darzyć go sympatią, mieć kogoś, komu mogłaby zaufać. A teraz wychodziło na to, że nie tylko faceta nie potrafiła sobie dobrać, bo ten rzucił ją bez wyraźnego powodu, ale nawet niektórzy spośród tych, których nazywała przyjaciółmi mieli ją za nic. Chociaż czego się spodziewała. Czyż przy ich ostatnim spotkaniu nie nazwała Matta "zdrajcą"?
Nieco zbyt gwałtownym ruchem przerwała ich powolny marsz, puszczając rękaw mężczyzny, samemu zatrzymując się na ścianie. Sapnęła głośno, w jej oczach znów błysnęły łzy, jednakże tym razem były to łzy złości.
- Cofam wszy...-wszystko co mówiłam. Jesteś najgorszy! - podniosła głos, nie przejmując się zupełnie, czy nie pobudzi sąsiadów. Posłała mu jeszcze jedno wściekłe spojrzenie, ostrzegawcze, by trzymał się z daleka, a potem ruszyła w kierunku własnego domu. Trzymała się ściany i wytrwale stawiała nogę za nogą, próbując za wszelką cenę utrzymać równowagę. Usłyszała oczywiście jego pytanie o Lily... nie zamierzała jednak na nie odpowiadać. Skoro pytał, uznała, że sam nic nie wie - zupełnie jak wtedy w szpitalu. I nie zamierzała ponownie wysłuchiwać, jaką to jest beznadziejną przyjaciółką, że nie wie, gdzie podziewa się rudzielec. Ani że Florean jest taki zły, bo się do niej przystawił, kiedy Duncan w końcu zniknął. Po prostu nie zniosłaby już tego psychicznie.

13.11.17 16:08

Westchnąłem ciężko wywracając oczami. Nie ogarniałem momentami tych kobiecych kaprysów i humorów. Nie rozumiałem o co jej chodzi. Z czym ma problem. Chyba sama ze sobą musiała do tego dojść. Nie mniej jej uwaga wcale nie zrobiła na mnie wrażenia bo tak jak już wspominałem jej myśli na mój temat to była jej sprawa. Nie chciałem i nie uważałem, że mogę w tej materii jej cokolwiek narzucać czy też nie widziałem potrzeby w tym by specjalnie ją zadowolić.
- Cieszę się, że w końcu doszłaś z sobą do porozumienia, a teraz przebieraj tymi nogami. Chyba, że mam cie ciągnąć po tym bruku - powiedziałem, a ona wyraźnie obrażona, czy też nadąsana wyrwała się i uparcie wychybotała się na przód. I tak się ciągnęła podpierając się o front budynku. Patrzyłem na to, a potem rozłożyłem ramiona prosząc jakaś siłę wyższą o cierpliwość. Ale w porządku. Chciała tak się ciągnąć to ja nie widziałem w tym problemu. Mogę tym mozolnym tempem iść za nią i patrzeć, jak się ociera o te elewacje budynków jak ścierka. Pewnie tak samo będzie wyglądała, jak uda jej się dotrzeć do domu. Włożyłem ręce w kieszenie.
- Skoro to ja jestem najgorszy to zastanawia mnie co sądzisz o sobie samej. Interesujesz się innymi wtedy, kiedy to wygodne. Kiedy robi się nieprzyjemnie, skomplikowanie to jakoś tak przestaje cie to interesować. Żyjesz sobie swoim życiem uważając, że wystarczy sam fakt, że się martwisz. A może się mylę? Może nie jest z ciebie taka ignorantka i wyrzuty sumienia musisz zapijać...? - może byłem skurwysynem, lecz nie umiałem się powstrzymać. Nie wiedziała gdzie znikła Lil, nie wiedziała pewnie co się stało z ludźmi z przesłuchania, nie wiedziała pewnie gdzie jest bo przez całe dwa tygodnie nie widziałem by pojawiła się w progu Rudery choćby na sekundę, przez cały ten czas nie zainteresowała się swoją przyjaciółką na tyle by wystosować chociażby głupią sowę. Przyjaciółkę na której ponoć jej zależało. Chociaż może to było na pokaz? Zawiodłem się. Zweryfikowałem więc naszą relację na nowo - Czy może pijesz z innego powodu?

13.11.17 21:23

Była po prostu wściekła. Nie zdarzało jej się pić, a jeśli już, to nigdy nie doprowadzała się do takiego stanu. Nie wiedziała więc, z jaką łatwością przychodziło jej skakać od jednej emocji do drugiej, bo zwykle to ona przecież musiała być tą opanowaną. Dookoła niej większość osób niezwykle łatwo wpadała w panikę lub ekscytację - wspomnieć można choćby Floreana czy nawet samą Lily... Ona musiała ich zawsze ściągać na ziemię. Ostatnie tygodnie przyniosły jednak ze sobą tyle nieprzyjemnych zdarzeń, że jej zwykle niemal niezachwiana równowaga wewnętrzna po prostu zaczęła się sypać.
Kobieta zatrzymała się, wciąż lekko chwiejąc, jednak spojrzenie, które posłała Mattowi, było całkiem przytomne. I lodowate, zupełnie jak temperatura otoczenia. Ten chłód w powietrzu, a także adrenalina, która zaczęła krążyć jej w żyłach, sprawiły, że alkohol na chwilę jakby ustąpił.
- Wygodne? - powtórzyła sucho. Z ręką na sercu mogłaby przyznać, że w życiu nie słyszała większej bzdury. Od kiedy interesowanie się problemami kogoś innego było wygodne? Od kiedy uspokajanie rozhisteryzowanej Lily, pocieszanie jej w momencie gdy bliska jej osoba znów trafiła za kratki, usilne próby załatwienia dla niej odwiedzin w tymże więzieniu są wygodne? Miała dość własnych problemów, ale kiedy mogła, to pomagała innym. Nie twierdziła, że zrobiła dla rudzielca więcej niż Matt - on na pewno był dla niej zdecydowanie większą podporą przez te wszystkie lata. Jak wiele mogła jednak zrobić ze szpitala? Była tam zamknięta, niemalże jak więzień, przez całe dwa tygodnie, jeśli nie liczyć drobnego, uroczego wypadu na dziki koniec wyspy Wright, gdzie wyniosło ją wbrew jej woli. Wymusiła na Floreanie obietnicę, że będzie szukał Lily - ale za każdym razem gdy pytała go o postępy, odpowiedź była taka sama: Nie, jeszcze nic o niej nie wiem.
A jeśli chodzi o tych kilka dni tuż po wyjściu ze szpitala... cóż, powiedzmy, że wydarzyło się wtedy coś, przez co Florence - jakkolwiek bezdusznie by to nie brzmiało - skupiała się raczej na własnym życiu i własnych problemach. Wiedziała, że są ludzie którzy będą jej szukać... z Floreanem i Mattem na czele. Miała zamiar do nich dołączyć, ale by móc to zrobić, musiała się sama choć odrobinę pozbierać. I owszem, była świadoma tego, że zabiera się za to od złej strony.
- Nie twój przeklęty interes! - wysyczała wściekle, na chwilę tracąc ostrość widzenia, gdy jej oczy znów napełniły się łzami. Zaraz potem jednak znów chwiejnie ruszyła wzdłuż ściany. Chciała po prostu znaleźć się w domu. I zapomnieć. Zapomnieć o wszystkim.

21.11.17 0:02

Może wychodziłem w tym momencie na kawał bydlaka i chama, lecz wcale mi to nie przeszkadzało. Właściwie szarpnęła mną jakaś niewysłowiona satysfakcja, gdy posłyszałem szorstkość w jej głosie. Zaśmiałem się gardło, nie zgorzej jak właśnie jeden z tych niewłaściwych typów, których spotyka się czasem w nocnej alejce. Nie zamierzałem jej nic zrobić, nie mógłbym. Przynajmniej nie fizycznie. Dlatego pozwoliłem sobie pokazać jej jak podle fałszywą jest osobą. Może to nie miało większego znaczenia w tym momencie dla nikogo prócz mnie samego, a jednak właśnie z tego powodu nie mogłem odpuścić. Ufałem jej. Powierzyłem jej kogoś cennego wierząc, że będzie dobrze. Nie było. Może to było bezduszne, lecz nie interesowały mnie jej wymówki. Liczyło się dla mnie tylko to że zawiodła. Ją i mnie. Wiedziałem, że Lil prawdopodobnie nie miałaby jej za złe, pewnie by zrozumiała lub w przeciwieństwie do mnie usiłowałaby zrozumieć. Dla mnie jednak sprawa była oczywista - ostatni raz. Ostatni raz powierzyłem, zaufałem. Ponure, lecz prawdziwe. Bo tylko tyle brakowało bym faktycznie ją stracił - jednej chwili. Nie zamierzałem udzielać kredytu więc po prostu paliłem most podsycając ogień. Bez skrupułów, bez wyrzutu. Niech trzeszczy, bucha żarem i sypie się.
- Jak sobie księżniczka żąda - odparłem wzruszając nonszalancko ramionami. Byłem głuchy na łamiący jej jej głos, na jej nieporadne ruchy. Na ten moment byłem pusty. Nie podchodziłem do nie, nie mówiłem jej już nie pozwalając na to by moje słowa odbijały się w jej głowie. Cisza sprzyjała - mogły robić to głośniej. Szłem tak za nią w krok krok za jej niepewnymi stąpnięciami. Niczym ponury cień dopóki nie doszliśmy pod sławną lodziarnię.
- Kolorowych snów. Pozdrów brata - powiedziałem jej na odchodne uśmiechając się ku niej nienaturalnie słodko. A potem odwróciłem się i zmierzyłem w sobie tylko wiadomym kierunku.

|zt x2(?)

29.11.17 22:36

Naprawa magii

Tu także w wyniku rozładowania magii zapanował istny chaos - moc magiczna była niestabilna, niebezpieczna. Choć za dnia Ministerstwo nie dopuszczało nikogo w pobliże okolic, w których magia szalała najbardziej, ministerialne próby zaprowadzania porządku kończyły się klęską. Nie minęło parę dni, gdy czarodzieje zaczęli zastanawiać się, czy aby na pewno Ministerstwo chce, aby magia została doprowadzona do porządku - postanowili więc wziąć to w swoje ręce.

Odkąd Ministerstwo Magii oznaczyło to miejsce jako niebezpieczne, pojawienie się w nim mogło grozić aresztowaniem przez Oddział Kontroli Magicznej. Do czasu uspokojenia się magii nie można rozgrywać tu wątków innych niż te polegające na jej naprawie.

Opis okoliczności
Nie tylko główna część Ulicy Pokątnej została naznaczona potężną, tajemniczą magią. Niezrozumiała siła pulsowała także w jednej z jej odnóg. W sporym, aktualnie całkiem opuszczonym zaułku ta dziwna energia nagromadzała się tak gęsto, że dało się ją wyczuć w nocnym powietrzu. Ziemia co jakiś czas zdawała się drżeć, tak samo jak budynki kamienic, które wyglądały, jakby miały wkrótce runąć. Co jakiś czas przypadkowe fragmenty ścieżki stawały w płomieniach i trawiły wszystko, co napotykały na swojej drodze, by po chwili zgasnąć. Kule ognia sporadycznie wystrzeliwały w powietrze i trafiały nieuważnych, wyzbytych szczęścia przechodniów, dotkliwie ich raniąc. Z dnia na dzień zaułek przy Ulicy Pokątnej stanowił coraz większe zagrożenie - krążąca tu magia wymagała uregulowania.

Etap I
Wejście w zaułek nie należało do najprostszych - co chwilę znikąd pojawiały się jęzory ognia. Należało je czym prędzej ugasić.

Wymaganie: Postaci mają jedną turę na próbę ujarzmienia ognia. Aby osiągnąć sukces, obie postaci muszą rzucić poprawnie zaklęcie Aquamenti albo chociaż jedna z nich musi rzucić poprawnie zaklęcie Fontesio lub Nebula exstiguere.

Jeżeli został osiągnięty sukces pomimo tego, że jedna z postaci nie zdołała rzucić poprawnie zaklęcia, dosięgają ją języki ognia - traci 30 PŻ (oparzenia).

Walka
Przed rozpoczęciem kolejnego etapu należy odczekać co najmniej 24h. W tym czasie do lokacji może przybyć kolejna (wyłącznie jedna) grupa chcąca ją przejąć, by naprawić magię na sposób inny, niż miała być naprawiona dotychczas.

Walka odbywa się zgodnie z forumową mechaniką oraz z arbitrażem mistrza gry do momentu, w którym któraś z grup zdecyduje się na ucieczkę bądź nie będzie w stanie prowadzić dalszej walki.

Etap II
Wymaganie: ST ujarzmienia magii jest równe 140, a sposób obliczania otrzymanego wyniku zależny jest od wybranej metody naprawiania magii.

Uwaga - jeżeli postać posiada zerowy poziom biegłości organizacji, mnoży statystykę nie razy ½, a razy 1. Postać posiadająca pierwszy poziom biegłości mnoży razy 1½.

W metodzie neutralnej każdy gracz uzyskuje wynik o wartości k100+Z; wyniki obu graczy sumuje się i tę sumę należy przyrównać do wymaganego ST.

W metodzie Rycerzy Walpurgii każdy gracz uzyskuje wynik o wartości k100+(CM * poziom biegłości organizacji); wyniki obu graczy sumuje się i tę sumę należy przyrównać do wymaganego ST.

W metodzie Zakonu Feniksa każdy gracz uzyskuje wynik o wartości k100+(OPCM * poziom biegłości organizacji); wyniki obu graczy sumuje się i tę sumę należy przyrównać do wymaganego ST.

Etap III
Po zakłóceniu silnej magii panującej w tym miejscu powietrze zadrżało i rozległ się przeraźliwy pisk. Wbijał się w uszy, zdawało się, że rozsadzał od środka czaszkę, sprawiając niewyobrażalny ból.

Wymaganie: ST zwalczenia pisku to 60, liczbę oczek sumuje się z bonusem za biegłość jasny umysł. Niepowodzenie skutkuje utratą 200 punktów żywotności. Żeby podtrzymać ujarzmianie magii, przynajmniej jedna postać musi pomimo bólu zachować przytomność.

30.11.17 19:09

1 czerwca, noc
Nie puściłaby go samego i doskonale o tym wiedział. Właśnie dlatego też oznajmił jej, co zamierza zrobić. Bez żadnych wstępów i bez owijania w bawełnę. Jay nie umiał kłamać, a na pewno nie Evey, która potrafiłaby go rozpracować, czytając słowa listu. Wiedziałaby, co mu chodziło po głowie na odległość. Nie chciał jedynie siedzieć w Hogsmeade, gdy dokoła wciąż tak źle się działo, a szczególnie w takim miejscu jak Ulica Pokątna, gdzie tak pojawiało się tak wiele osób każdego dnia. W tym również jego uczniowie. Wszak od jednego ze swoich studentów z siódmej klasy dowiedział się, co się działo w zaułku najbardziej magicznej ulicy świata. Już dwa razy miał do czynienia z podobnymi anomaliami, dlatego brak reakcji ze strony Ministerstwa Magii wcale go nie zaskoczył, a jedynie zasmucił. Mimo wszystko wolał poświęcić ten wieczór na walkę z magią panoszącą się po ich pięknym kraju niż oglądaniu gwiazd, które mogły poczekać na niego i wybaczyć mu ten jeden opuszczony pokaz na nieboskłonie. Dlatego gdy tylko zegar w jego mieszkaniu w Hogsmeade wybił drugą trzydzieści, złapał za długi płaszcz z kapturem, który narzucił na plecy i deportował się niedaleko miejsca, które mieli dzisiaj z Evey ratować. A przynajmniej starać się jak mogli. Z tego co mówił mu Ślizgon władze próbowały jakoś opanować ów chaos, jednak każde podjęte wymagania kończyły się klęską. Nic więc dziwnego, że miejsce objęto ścisłą ochroną i pracownicy odpowiedniego departamentu kręcili się dookoła - Jayden już raz został przez nich nakryty, ale nie miał zamiaru znów dać się złapać. Nie chodziło o prace społeczne, ale bardziej o logikę. Nie nabraliby się, gdyby powiedział, że to kolejny przypadek. Oddział Kontroli Magicznej może miał teraz wiele podobnych niekontrolowanych lokalizacji, ale takiego profesora na pewno z łatwością było rozpoznać. Dlatego musiał uważać. Przemknął w stronę zaułka tak cicho jak tylko potrafił - nie dało się nie zauważyć, że główna część Ulicy Pokątnej również została dotknięta tą nieznaną wszystkim magią. Vane czuł ten niepokój dotkliwiej jako że należał do bardzo pozytywnych postaci i mało kiedy przeważał w jego ciele smutek czy przygnębienie. Fakt, że Ministerstwo pozwalało, by coś takiego istniało i zżerało od środka Londyn było nie do pomyślenia. Nawet powietrze było w tym miejscu inne; gęste, śliskie, paskudne. Wszystko dokoła raz po raz wibrowało lub była to jedynie iluzja wywołana anomaliami ziejącymi z okolicznych uliczek. W ostatnim momencie Jayden zdołał uskoczyć przed dzikim ogniem, który przesunął się obok niego, pozostawiając po bruku ciemną sadzę. Płomienie pozostawały nieposkromione i niewątpliwie to one powodowały, że w budynkach naokoło nie było nigdzie widać światła czy żywej duszy. Magia dosłownie przejmowała kontrole nad czarodziejskim światem i nie chodziło o pozytywne wpływy. JJ ścisnął mocniej różdżkę i zacisnął żuchwę, która mocno rysowała się nawet w ciemnościach. Usłyszał w pewnym momencie czyjeś kroki za sobą i zauważył nadchodzącą Evey. Również ukrywała twarz tak jak ją poprosił. Zresztą na pewno świetnie by sobie poradziła również bez niego, czuł się jednak bezpieczniej i pewniej mając ją tak blisko. Nie odezwał się do niej, nie wiedząc, co za bardzo powiedzieć w takiej chwili, ale zamiast tego uścisnął jej dłoń, uśmiechając się przy tym pokrzepiająco. Nie było sensu dłużej tego przeciągać. Powinni zacząć panować nad szalejącym po uliczkach ogniem.
- Fontesio - powiedział, wyciągając różdżkę w kierunku ich celu. Miał nadzieję, że los im sprzyjał i żadne szalone anomalie nie miały im przeszkodzić tej nocy, jednak nikt nie mógł być tego pewny.

30.11.17 19:09

The member 'Jayden Vane' has done the following action : Rzut kością

#1 'k100' : 5

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :
Zaułek - Page 11 HXm0sNX

10.12.17 11:10

| 14.06

Anomalie wciąż nie opuszczały ich świata, zarówno tego magicznego jak i nie. Wciąż istniały miejsca skalane złą magią, a choć Sophia pamiętała porażkę, jaką poniosła próbując naprawić magię wspólnie z Raidenem, wciąż tliło się w niej pragnienie działania. To było podsycane przez jej aurorską pracę oraz przynależność do Zakonu Feniksa. Nie lubiła bezczynności i bierności, chciała robić coś konkretnego. Działać. Pomagać tym, którzy sami nie mogli tego zrobić, a ministerstwo było zbyt opieszałe, żeby się tym odpowiednio zająć. W Londynie i nie tylko nadal istniały zaburzone obszary, które stanowiły zagrożenie dla otoczenia, zarówno dla czarodziejów jak i mugoli. Ci drudzy byli szczególnie bezbronni. I ktoś musiał coś z tym w końcu zrobić.
Jedno z miejsc, o którym udało jej się dowiedzieć, znajdowało się w jednym z zaułków na ulicy Pokątnej, stanowiąc zagrożenie dla tutejszych mieszkańców i innych gości magicznej dzielnicy. Miejsce było silnie przesycone złowrogą magią, a od czasu do czasu pojawiały się groźne wybuchy. Obszar odgrodzono, ale nikt jak dotąd się tym nie zajął. Miejsce wciąż stanowiło zagrożenie, czym należało się w końcu zająć, skoro nie zajęło się tym ministerstwo.
Ubrała się w ciemne, wygodne ubrania zakrywające jak największą powierzchnię ciała, zarówno z chęci lepszego zamaskowania tożsamości, jak i ochrony przed kapryśnymi warunkami. Ukryła również twarz i charakterystyczne rude włosy, o to samo poprosiła wcześniej towarzysza. Wiedziała, że musieli być dyskretni, obszar był zamknięty przez ministerialne służby i dostali się tu nielegalnie. Choć Sophia zawsze była na bakier z pewnymi zasadami, to bardzo nie chciała stracić pracy. Mimo to uznała chęć naprawy magii za sprawę wartą ryzyka. Była w Zakonie Feniksa, bo chciała pomagać i walczyć o świat, w którym nie byłoby krzywdzących podziałów, chorych ideologii i krzywdzenia innych z powodu ich pochodzenia. Musieli też zawalczyć o stabilność magii, która siała chaos i zniszczenie.
- Musimy zacząć od ugaszenia płomieni – odezwała się półszeptem, rozglądając się uważnie po otoczeniu, by uniknąć płomieni które mogły znikąd wystrzelić w ich kierunku. Ten obraz naprawdę wyglądał jak sceneria wyjęta z makabrycznego snu.
Żeby w ogóle mogli wziąć się za naprawę magii, najpierw musieli zabezpieczyć się przed wpływem ognia.
- Może ja spróbuję na początek? – zapytała ledwie słyszalnie, po czym wyszeptała inkantację: – Nebula extinguere! – wybrała gaszące zaklęcie z dziedziny obrony przed czarną magią, mając nadzieję, że okaże się skuteczne i ugasi ogień, umożliwiając naprawienie magii.

10.12.17 11:10

The member 'Sophia Carter' has done the following action : Rzut kością

#1 'k100' : 75

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :
Zaułek - Page 11 Ak2Kizx

11.12.17 11:20

Bardzo chciałem pomóc przy naprawie magii oraz Zakonowi, ale musiałem przyznać, że trochę się obawiałem. Jeszcze nigdy nie próbowałem żadnych nielegalnych działań, zwłaszcza tak niebezpiecznych. Wyślizgnięcie się z Corbenic w nocy, niezauważonym kosztowało mnie wiele wysiłku, ale udało się. Zadziwiające, że znów miałem natknąć się na Sophię, ale nie narzekałem. Była osobą jednocześnie sympatyczną jak i konkretną oraz skuteczną, dlatego nie obawiałem się aż tak bardzo jak mógłbym. Zgodnie z jej przykazaniem ubrałem się w ciemne barwy, choć priorytetem była wygoda oraz swoboda ruchów. Na szczęście takich strojów miałem pod dostatkiem, żegluga była w tym momencie bardzo pomocna. Włosy także miałem ciemne, to i potrzeby z ich maskowaniem nie było. Całość przygotowania nie zajęła mi więcej niż kilku minut tak naprawdę. Chwyciłem różdżkę w dłoń i po opuszczeniu terenów zamku mogłem się powiedzmy, że bezpiecznie teleportować.
Nie spodziewałem się, że nawet na ulicy Pokątnej magia przedstawiała się niezwykle niebezpiecznie. Trudno to było przełknąć dla kogoś, kto jeszcze jakiś czas temu codziennie przemierzał tę ulicę, którego znajomi oraz bliscy pracowali w obrębie tego miejsca. Teraz, w nocy, było tu niezwykle cicho. Ciemność rozświetlały pojedyncze, smętne latarenki wzdłuż drogi. Najwięcej hałasu działo się w pewnym zaułku, do którego szybko dotarliśmy po oszczędnym powitaniu. Starałem się iść jak najciszej oraz tak, by nie rzucać się nikomu ani niczemu w oczy. W pewnym momencie dotarliśmy do newralgicznego miejsca, teraz stojącego w płomieniach. Donośny, nieprzyjemny trzask otaczał nas co kilka sekund, podeszliśmy jeszcze bliżej, a ja powoli zacząłem odczuwać narastające ciepło bijące od zapalonej ścieżki.
Zerknąłem na Carter i kiwnąłem jej głową. Tak, ugaszenie tego pobojowiska magii było kluczowe, bez tego i tak nie mogliśmy się dostatecznie zbliżyć do źródła anomalii. Nim jednak uniosłem różdżkę, to właśnie aurorka rozpoczęła gaszenie. Bardzo sprawnie zresztą. Fioletowa mgła zaczęła otaczać pożar, więc uznałem, że nie ma powodu, by powielać zaklęcie.
Kiedy płomienie zostały już ugaszone, zrobiło się nieporównywalnie ciszej. Pamiętając o sposobie, jaki został nam przedstawiony na spotkaniu, spróbowałem naprawić szkody wywołane przez zdradzieckie anomalie. Nie wiedziałem czy mi się to uda w jakimkolwiek stopniu, nie posiadałem takich zdolności jak Sophia, ale zamierzałem być zdeterminowany i dać z siebie wszystko. Zabrałem się do prób naprawy entuzjastycznie, z zapałem, może to coś pomoże.

/metoda Zakonu

11.12.17 11:20

The member 'Glaucus Travers' has done the following action : Rzut kością

'k100' : 92

11.12.17 11:44

Sophia już raz próbowała naprawiać magię. Wtedy skończyło się to niepowodzeniem, ale czuła, że zabrakło im niewiele, żeby odnieść sukces i naprawić zaburzony obszar. Niestety nie mieli drugiej szansy, musieli uciekać, zanim wybuch magii ściągnie ministerialne służby, w ręce których lepiej było nie wpadać, zwłaszcza kiedy samemu było się pracownikiem ministerstwa. Ale Sophia oprócz bycia aurorem była też kimś więcej – była członkinią Zakonu Feniksa, i przystępując do niego, wiedziała, że musi dać coś z siebie. Że nie była to tylko piękna fikcja i czcze gadanie. Wiedziała, że ryzykuje w słusznym celu – może chociaż jedno miejsce stanie się dziś bezpieczniejsze i przestanie stanowić zagrożenie. Sama też znała na Pokątnej sporo osób, często tu też bywała. Tutejszym mieszkańcom, sklepikarzom i odwiedzającym z pewnością było trudno, gdy tak blisko nich szalała paskudna, niebezpieczna magia.
Wiedziała, że Travers jest odważny, zaradny i konkretny. Naprawdę dobrze jej się z nim współpracowało podczas poszukiwania drzew przeznaczonych na budowę nowej kwatery. Wiedziała, że inni członkowie Zakonu też próbowali działać na własną rękę, by naprawiać magię, nie czekając na opieszałe ministerstwo, które tylko odgrodziło obszary i nadal nie zwalczyło anomalii. Miała też nadzieję, że może metoda naprawy magii pokazana przez Zakon okaże się skuteczniejsza w jej naprawianiu niż samowolny, spontaniczny sposób który podjęła wraz z niewtajemniczonym bratem. Wtedy popełnili błąd i nie ustabilizowali magii jak należy. Może dziś istniała szansa na to, żeby zrobić to jak należy. Lepiej.
Wiedziała, że to niebezpieczne i że wymaga bardzo dużej ostrożności. Jej zaklęcie gaszące ogień okazało się skuteczne – fioletowa mgła stłumiła płomienie, umożliwiając im pozostanie w obszarze bez groźby doznania ciężkich poparzeń i innych uszczerbków na zdrowiu, gdyby jakaś kula ognia postanowiła wystrzelić w jej stronę. Za rzucone zaklęcie musiała zapłacić pewną cenę – anomalia odezwała się w niej, skutkując krwotokiem z nosa. Ale prawie nie zwróciła na to uwagi, jako aurorka nie raz znosiła krew, ból i gorsze rany. Była odporniejsza niż większość ludzi, którzy nie przeszli trzyletniego wyczerpującego kursu. Taki krwotok to było nic, mieli tutaj dużo ważniejsze zadanie, które musieli kontynuować.
Zerknęła na swojego towarzysza i skinęła mu lekko głową, nie przerywając ciszy – teraz oboje mogli przystąpić do zasadniczej części zadania. Biorąc z niego przykład, chwyciła różdżkę i skoncentrowała się mocno, próbując naprawić magię tak, jak nauczył ją Zakon Feniksa.

| Glaucus rzucił 92+15=107

11.12.17 11:44

The member 'Sophia Carter' has done the following action : Rzut kością

'k100' : 68

11.12.17 12:39

Poszło lepiej, niż mógłbym kiedykolwiek przypuszczać. Pierwszy raz próbowałem naprawiać magię w ogóle, a co dopiero metodą Zakonu. Nie wiedziałem, czy aby na pewno wszystko robiłem dobrze, ale widocznie zapał oraz zaangażowanie dało wymierne rezultaty. Anomalie jakby zaczęły się cofać, trudno to było tak do końca zinterpretować bądź wyjaśnić, w każdym razie zaczęły się dziać dziwne rzeczy. Kiedy i Sophia spróbowała, wszystko jakby się uspokoiło. Ale tylko na chwilę. Zaraz do moich uszu dotarł przerażający pisk. Zdążyłem jeszcze zobaczyć drżenie powietrza nim ostatecznie musiałem zacisnąć mocniej powieki i zatkać uszy. Do granic możliwości, aż słyszałem przyspieszone bicie swojego serca napędzane adrenaliną oraz motywacją. Motywacją do tego, by wreszcie zrobić coś pożytecznego i przede wszystkim skutecznego. Niestety co do tego drugiego to nie mogłem mieć pewności.
To było strasznym uczuciem, zupełnie, jakby coś wdzierało mi się do umysłu chcąc zasiać tam spustoszenie. Nie mogłem początkowo nad nim zapanować, ale bardzo starałem się przezwyciężyć narastającą złość, a także pochłaniającą mnie powoli niecodzienną nicość. Na siłę otworzyłem szeroko oczy, nie zdejmując jednak dłoni z głowy. Walczyłem, by zachować przytomność, co chyba było jedną z trudniejszych moich walk do tej pory. Nie przypominałem sobie, bym kiedykolwiek wcześniej czuł coś podobnego. Było to dziwne jak i przerażające zarazem.
Spojrzałem jeszcze na moją towarzyszkę i zauważyłem, że ją również próbuje pokonać anomalia. Nie mogliśmy się jednak poddać, byliśmy już bardzo blisko ujarzmienia kapryśnej magii. Zostało nam tylko przezwyciężyć ten okropny hałas oraz napadającą na nas słabość wynikającą z wysysania z nas trzeźwości umysłu. Pomyślałem sobie jedynie, że rozbijanie się po tawernach mogłoby się wreszcie na coś przydać i mógłbym zachować teraz przytomność. Wszystko po to, by doprowadzić cały ten żmudny proces do końca. I wyrwać się stąd czym prędzej, nim zostaniemy dostrzeżeni przez Ministerstwo Magii, które tak swoją drogą powinno dbać o magiczną społeczność i nie dopuszczać do sytuacji, gdzie istniały załamania magii, zwłaszcza tak groźne dla innych. Ponoć wiele osób zostało poparzonych przechodząc główną ulicą, ucierpieć mogły również dzieci. To była skrajna bezmyślność, na którą nie mogliśmy dłużej pozwalać.

11.12.17 12:39

The member 'Glaucus Travers' has done the following action : Rzut kością

'k100' : 20

Zaułek

Organizacja

Aktualizacje

Kartoteki

Poszukiwania

Wydarzenia