Leśne ostępy

The member 'Sybilla Vablatsky' has done the following action : Rzut kością

---

'k6' : 5

Prawda to stara, choć nielicznym znana – kiedy uśmiechasz się do losu, on z reguły podstawia ci nogę na schodach i rechocze złośliwie, patrząc, jak zbierasz potłuczone cztery litery i resztki godności z podłogi. Druella, choć zawsze zdawała sobie sprawę, że nadmierne cieszenie się dobrą fortuną jest w najlepszym wypadku kuszeniem licha, na moment zapomniała o tej złotej zasadzie. Dzbanuszek powoli, choć konsekwentnie, wypełniał się malinami, spotkała jednorożca, a ze starcia z błotoryją wyszła obronną ręką - coś musiało pójść nie tak. Odsunęła od siebie uczucie niepokoju, zrzucając je na karb ogólnego poddenerwowania, które odczuwała tego dnia i raźno ruszyła w głąb lasu. Dopiero po kilkunastu minutach zdała sobie sprawę z tego, że nie rozpoznaje okolicy, choć była w tym lesie tyle razy we wcześniejszych latach. Przygryzła wargę, rozglądając się za ścieżką z takim zaangażowaniem, że jej uwadze umknęło podstępne pnącze, wolno pełznące po korze jednego z drzew. Nim się spostrzegła, choć mogła minąc sekunda, być może dwie, chciwa roślina wyciągnęła po nią swoje pędy, zaciskając się na łydkach i szarpiąc z taką siłą, że brunetka nieomal przewróciła się nosem wprost w podmokły grunt. W ostatniej chwili wsparła się o najbliższe drzewo, a gdy równowaga została odzyskana, odruchowo wyszarpnęła różdżkę skrytą za opasającą jej talię złotą szarfą.
- Diffindo! - syknęła przez zaciśnięte zęby, wolną dłonią przyciskając do siebie kurczowo dzbaneczek z malinami. Wolała nie sprawdzać co będzie, jeśli rzeczywiście się przewróci i wypuści go z rąk lub, co gorsza, przewróci się wprost na niego i prawdopodobnie dotkliwie pokaleczy roztłuczoną gliną.
O plamach z malin na sukience nie wspominając.

The member 'Druella Rosier' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 18

--------------------------------

#2 'k6' : 3

Bystre oko Solene dostrzegło plamki czerwieni pośród liści paproci. Odchyliwszy je Solene odnalazła wiele dojrzałych owoców, które bez zbędnej zwłoki zebrała do swojego dzbaneczka, który był już prawie pełen, a droga przed nią jeszcze tak daleka. Jej siostra, Odette, niewiele zapamiętała z lekcji opieki nad magicznymi stworzeniami. Jeden z gumochłonów poruszył się lekko, a piękna śpiewaczka uciekła w popłochu, woląc nie ryzykować swym zdrowiem, a nawet życiem w starciu z takimi istotami.
Zza drzew nie wyłoniła się żądna krwi siostra ukochanego, lecz wściekły duch jeźdca, który grzmiał tak głośno i groźnie, że Deirdre wolała jak najszybciej opuścić tę część lasu. Po drodze nie znalazła żadnych malin.
Panienki Nephthys oraz Marine spotkały na swojej drodze spokrewnione z chochlikami topki. Chciały spłatać im figla, już wyciągały rączki po ich dzbanki, lecz każda z czarownic okazała się od nich szybsza i sprytniejsza. Obie użyły skutecznie tego samego zaklęcia, które sprawiło, że topki osunęły się na ziemię, pogrążone w słodkim śnie.
Uzdrowicielka Rowan znów nie miała szczęścia. Nie zauważyła uschniętej gałązki, na którą nadepnęła; pękła z trzaskiem, a niedźwiadek przebudził się i widząc człowieka ryknął z przerażenia. Rudowłosa uciekła czym prędzej, wiedziała jak może skończyć się spotkanie z jego matką - na pewno nie najlepiej.
Vera nie podjęła nawet próby recytacji wiersza, bo żadnego nie potrafiła sobie przypomnieć. Duch był bardzo zawiedziony i nie wskazał jej drogi do malin. Panna Leighton musiała objeść się smakiem i odejść.
Jej młodsza siostra, Charlene, miała zarazem mniej i więcej szczęscia; napotkała wiedźmę, która chciała ją zaatakować i mogłaby uczynić alchemiczce realną krzywdę, jedakże szybkość reakcji i celne zaklęcie zmieniły tę prostą istotę w gęś, która gęgała gniewnie, lecz nie uczyniła Charlene krzywdy. Alchemiczka w spokoju zebrała maliny.
Podczas gdy Sybilla wędrowała ubogą w maliny ścieżką i nie znalazła nic, dwie róże z Kent znalazły się w niebezpieczeństwie. Zarówno Druellę, jak i Fantine zaatakowały magiczne pnącza. Celne zaklęcie Fantine przecięło jednak roślinę, oswobodziła swe kostki i czmychnęła dalej, po drodze zbierając trochę malin do dzbanka. Druella miała mniej szczęścia; zaklęcie chybiło, a pnącze oplotło jej nadgarstek. Sytuacja robiła się niebezpieczna, lecz przez krzyki Rosierówny na pomoc przybył czarodziej pomagający przy Festiwalu. Dzięki jego czarom magiczne pnącza cofnęły się, a Druella mogła ruszyć dalej. Niestety nie znalazła nic.


| Instrukcje do rzutów zawarte są w opisie zdarzeń. Dodatkowo dalej rzucacie kością k6 na przejście na następne pole.
Post Mistrza Gry pojawi się we wtorek o 21:00.

Wydarzenie 10 - Solene:

Wydarzenie 13 - Sybilla:

Wydarzenie 16 - Druella, Nephthys:

Wydarzenie 18 - Odette:

Wydarzenie 19 - Fantine, Marine:

Wydarzenie 20 - Vera:

Wydarzenie 21 - Rowan:

Wydarzenie 24 - Charlene, Deirdre:

Numer pola	Imię i nazwisko	Punkty zapełnienia dzbaneczka
24	Charlene Leighton	25
24	Deirdre Tsagairt	10
21	Rowan Sprout	5
20	Vera Leighton	15
19	Marine Lestrange	25
19	Fantine Rosier	20
18	Odette Baudelaire	5
16	Druella Rosier	15
16	Nephthys Shafiq	30
13	Sybilla Vablatsky	-5
10	Solene Baudelaire	30

Uśpiony zaklęciem topek nie stanowił zagrożenia, a jego błazeństwo nie mogło już dosięgnąć glinianego dzbanka. Maliny pozostały nienaruszone, a Marine mogła ruszyć dalej, co też zrobiła. Nieopodal udało jej się ujrzeć kilka krzaczków z jeżynami, z których starannie zebrała czerwone owoce, po raz kolejny walcząc z pokusą ich skosztowania. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, na pewno po minięciu linii mety sięgnie dłonią po maliny, teraz jednak wolała nie ryzykować – zaczarowany las skrywał zapewne nie tylko magiczną faunę, ale i zaczarowaną florę.
Wędrowała spokojnym krokiem, chociaż w każdej chwili mogła spodziewać się pojawienia kolejnego stworzenia. Nic takiego jednak nie nastąpiło, a ona zagłębiała się w gęstszą część lasu, wypatrując malin. Dookoła panowała cisza, tym bardziej więc zdziwił ją męski głos, rozbrzmiewający zupełnie niespodziewanie. Wyprostowała się natychmiast i rozejrzała czujnie, jednak zamiast czarodzieja ujrzała ducha; ten miał na sobie osiemnastowieczną szatę i wyglądał tak, jakby spodziewał się pojawienia się tutaj młodej dziewczyny. Zanim Lestrange w ogóle zdołała się odezwać, mężczyzna przemówił ponownie, nawiązując do tematu przewodniego, czyli Festiwalu Lata. Jego przemowa nie była dla niej uciążliwa, lecz wciąż nieco zaskakująca – w Hogwarcie miała do czynienia z niematerialnymi bytami, lecz nigdy poza murami zamku. Nie wiedziała, czy powinna spodziewać się zagrożenia, ale z każdym słowem ducha upewniała się, że jest to tylko niegroźny fascynat festiwalowych tradycji.
Wysłuchała jego prośby o wyrecytowanie wiersza i w zamian za wskazanie obfitej w maliny drogi, zdecydowała się sięgnąć pamięcią do poezji z okresu, który mężczyzna mógł dobrze pamiętać. Wyprostowała się, poprawiła włosy i przyjęła dostojną postawę, a po chwili z jej ust popłynęły starannie recytowane słowa.
Starała się oscylować w miłosnej tematyce Festiwalu, choć sama niewiele miała do powiedzenia na ten temat. Starała się jednak przede wszystkim oczarować ducha w nadziei, że za chwilę otrzyma dalsze wskazówki i będzie gotowa do drogi.

| wiedza o literaturze I, retoryka I
w tabeli nie dodano mi 10 pkt po spotkaniu topka, powinnam mieć ich 25.

The member 'Marine Lestrange' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 32

--------------------------------

#2 'k6' : 1

Chociaż wydawało jej się, że obrała ścieżkę prowadzącą na skraj lasu, coraz gęściej rosnące drzewa zdecydowanie przeczyły tej teorii; dróżka, początkowo schludna i prawie pozbawiona roślinności, z każdą minutą dziczała, otaczając ją cieniami i odcinając od słonecznych promieni, z niezwykłym trudem przebijających się przez ciasno splecione gałęzie. Zwolniła kroku odruchowo, stawiając stopy ostrożniej i rozglądając się uważniej, żeby ominąć wszystkie wyrastające na ścieżkę pnącza, ale wkrótce stało się to niemożliwe – kolczaste gałązki czepiały się jej szaty i włosów, a powykrzywiane korzenie zastawiały coraz to zmyślniejsze pułapki na jej nogi, niebezpiecznie zwiększając ryzyko potknięcia.
Powinna była zawrócić, gdy przedzieranie się przez leśne zarośla stało się niepokojąco trudne, ale wbrew rozsądkowi szła dalej – tylko samą siebie mogła więc obwiniać, czując mocne szarpnięcie w okolicy łydki, które pozbawiło ją równowagi, sprawiając, że twardo wylądowała na ziemi, omal nie upuszczając glinianego naczynia. Krzyknęła cicho, instynktownie próbując wyszarpnąć nogi z magicznych pnączy, ale na to było już za późno; złośliwa roślina oplotła jej łydki i zaczęła ciągnąć po ziemi, głębiej w stłoczone ciasno zarośla. Wykrzywiła się więc nienaturalnie, przekładając dzbanek do lewej ręki, a prawą sięgając po różdżkę i kierując ją w stronę pozwijanych pnączy. – Diffindo! – krzyknęła, starając się wycelować tak, by zamiast paskudnej rośliny, nie przeciąć własnej skóry.