First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

Przez jedną długą chwilę był przekonany, że wszystkie obrazy, które podsyłał mu umęczony przerażeniem umysł - było prawdziwe. Chłód marych ciał docierał aż do jego unieruchomionych nóg. Czy był sparaliżowany przez zaklęciem, czy tylko przez własny, atakujący go strach? Czy pustka skierowanych ku niemu oczu, w których wciąż widział oskarżenie, rzeczywiście mogła zagarnąć go tak zachłannie? Jedynie coraz mocniej zaciśnięte szczęki i pięści, których siła raniła mu własne dłonie. Tylko...cichy głos - ten sam, który kiedyś koił jego niepokój powtarzał, że każdy z tych elementów jest iluzją, nawet jeśli panika przenikała każdą komórkę jego ciała, szarpiąc niby dziki zwierz. Obrazy bladły, a karzące spojrzenie winy cichło, pozostawiając za sobą głośno łomoczące serce. Jednak dźwięczące w uszach imię, przypominało mu o cieple, o odwadze o...dobru, które kiedyś widział w spojrzeniu ukochanej. I na tych skupił swoje zmysły, chwytając się kojącego obrazu i słów, niby ratunkowej odsieczy. Znowu mnie ratowała, zdawały się mówić jego usta, które powoli odzyskiwały wolę poruszania. Dłoń tym razem zacisnęła się na różdżce, gotowej w końcu na ruch Samuela.
- Veritas Claro - nie potrzebował mówić głośno, ale mimo to głos zabrzmiał w pomieszczeni dźwięcznie, odbijając się od ścian. Choć powoli lęk opuszczał jego ciało, chciał rozwiać jego pozostałości, które wciąż szukały możliwości ponownego ataku.

The member 'Samuel Skamander' has done the following action : rzut kością

'k100' : 92

Tak, wyglądało na to, że Gabrielle znów go ratowała. Iluzja zaczęła jakby blaknąć... a pod wpływem zaklęcia rozmyła się całkowicie, pozostawiając Samuela samego w pustym, szarym pomieszczeniu. Zamek w drzwiach szczęknął, otwierając dla mężczyzny przejście na zaplecze. 

(Masz dwa dni na odpis. To ostatni post w tym pomieszczeniu. W prywatnej wiadomości dostaniesz link do następnego pokoju, do którego wejdzie Samuel. Możesz napisać również posta na zapleczu, ale nie jest to wymagane)

Panika, mieszająca się z gryzącym poczuciem winy w końcu ustępowała z jego ciała, uwalniając napięte do granic możliwości mięśnie. Zaciśnięta szczęka w końcu rozluźniła się, a wypowiedziane zaklęcie oczyściło przestrzeń, ukazując puste pomieszczenie i samotną sylwetkę Samuela na środku. Głosy umilkły, pozostawiając po sobie tylko oderwane poczucie oddalającej się pustki i ściszonego głosu, który ciepłem rozlewał się gdzieś w klatce piersiowej.
Odetchnął w końcu głęboko, pozwalając by nikły uśmiech zabłąkał się na jego wargi. Przemknęło mu pytanie, czemu właściwie wchodził do kolejnych pokojów...niby w masochistycznej chęci odkrycia kolejnego bólu raniącego jego duszę. A może...po prostu musiał się zmierzyć z demonami zamkniętymi szczelnie do tej pory, w jego głowie..i przeszłości?
Pokonał tych kilka kroków, dzielących go od dziw, by kolejny raz pokonać tajemniczy próg hallowenowych wrót. Wrócił na zaplecze, zamykając za sobą ze świadomością, że tę walkę wygrał.

zt

Do pomieszczenia wchodzi Alice.

Postępujesz zgodnie z opisem tematu. Masz dwa dni na odpis. Rzucasz kostką k100. Jeśli dodasz post w przeciągu 24 godzin, do wyniku rzutu kostką dolicza się 5.

Drzwi zaprowadziły ją do kolejnej sali. Wciąż lekko dysząc, pojawiła się w środku, a drzwi nagle zniknęły, pozostawiając ją samą w zamkniętym pomieszczeniu o obskurnych, złuszczonych ścianach. O ile w przypadku poprzednich dwóch odsłon miała wrażenie bycia na zewnątrz, tu było inaczej. Była w pomieszczeniu, i to wyraźnie zaniedbanym, jakby przez lata nikt tutaj nie zaglądał.
Gdy przesunęła wzrok na drugi koniec pokoju, dostrzegła pojawienie się tam kolejnych drzwi. Już miała ruszyć w ich stronę, kiedy nagle zdała sobie sprawę, że przecież to by było zbyt proste... I właśnie wtedy zauważyła nikłe migotanie w powietrzu przed sobą. Zatrzymała się raptownie, przez chwilę patrząc na to dziwne zjawisko. Przeszła kawałek w bok, na wszelki wypadek woląc to ominąć, jednak przejrzysta, połyskująca płaszczyzna wydawała się przecinać cały pokój, odgradzając ją od drzwi. By się do nich dostać, musiała przez nią przejść... i przekonać się, co się wtedy stanie.
Zrobiła krok do przodu. Nagle poczuła wyjątkowo silny, przejmujący strach, któremu towarzyszyło odruchowe spięcie ciała i lodowata gula w gardle. Próbowała wypatrzeć potencjalne zagrożenie, ale zamiast tego, zauważyła leżącego na ziemi mężczyznę w średnim wieku, o identycznych, szaroniebieskich oczach jak jej własne. Mężczyznę, który ją wychował i któremu zawdzięczała to, kim była teraz. Swojego ojca.
Thomas Elliott dyszał ciężko, a jego ciało drgało konwulsyjnie na podłodze. Wyglądał, jakby bardzo cierpiał. Na ten widok poczuła się, jakby jakaś lodowata dłoń zacisnęła się wokół niej, stopniowo wyduszając z niej powietrze.
- Tato? – wykrztusiła ledwie słyszalnie, rzucając się w jego kierunku. Zaledwie wczoraj odwiedzała go w jego domu i wyglądało na to, że miał się lepiej, a teraz... Nie, to niemożliwe! Co on by tutaj robił?
Wyciągnęła w jego stronę rękę, próbując go przytrzymać, i zarazem upewnić się, że nie śni. Może to też działo się tylko w jej głowie, jak tamten smok?

The member 'Alice Elliott' has done the following action : rzut kością

'k100' : 24

Mężczyzna ją dostrzegł, zwrócił w jej stronę przerażone spojrzenie. Był blady.
- Al... - zaczął, ale urwał w połowie słowa, krzywiąc się z bólu. Sam również wyciągnął do niej rękę, chwycił tą należącą do niej. Miał chłodną dłoń, ale w fakturze bez wątpienia należała do jej ojca. Próbował coś mówić, ale robił to niezrozumiale i z coraz większym wysiłkiem. Widać było, że cierpi, jest zdezorientowany i przestraszony. 

(Masz dwa dni na odpis. Pamiętaj, aby rzucić kostką k100. Jeśli dodasz post w przeciągu 24 godzin, do wyniku rzutu kostką dolicza się 5)

Uklęknęła na ziemi, pod wpływem nagłego impulsu chwytając zimną, drżącą dłoń swojego ojca (lub udającej go iluzji). Wydawała się bardzo prawdziwa. I choć w głowie wciąż kołatały się myśli, że to musi być tylko iluzja (bo przecież Thomas Elliott powinien znajdować się teraz w swoim domu, zresztą nie miał w zwyczaju szwendać się po podejrzanych miejscach), to jednak nie opuszczał jej strach. W końcu czy nie to zmusiło ją do pozostania w Anglii - ten niepokój o ojca, który miał problemy zdrowotne? Nigdy dotąd nie było z nim aż tak źle, ale to nie znaczyło, że nie towarzyszyły jej tego typu obawy. Że pewnego dnia będzie musiała patrzeć, jak on cierpi, i nie będzie mogła nic zrobić.
- To nie może się dziać naprawdę – wyszeptała, kręcąc głową na boku i próbując cofnąć rękę.

The member 'Alice Elliott' has done the following action : rzut kością

'k100' : 5

Strach ją paraliżował, chwytał za gardło i nie chciał opuścić ani na jedną chwilę. To wszystko było zbyt prawdziwe, czyż iluzja mogła być tak prawdziwa? Przecież słyszała, że to głos jej ojca, czuła jego rękę, nawet mogła usłyszeć bicie serca. To był on i właśnie w tej chwili na jej oczach umierał - to nie ulegało żadnej wątpliwości. 
Przerażenie, ból i rozgoryczenie z każdą chwilą pochłaniało Alice coraz bardziej. 

(Masz dwa dni na odpis. Pamiętaj, aby rzucić kostką k100. Jeśli dodasz post w przeciągu 24 godzin, do wyniku rzutu kostką dolicza się 5)

Mimo tych co bardziej racjonalnych myśli, którymi próbowała przywołać się do porządku, jej strach wzmagał się. Czyżby to magia tego pokoju tak na nią wpływała, chcąc wmówić jej, że naprawdę miała do czynienia z widokiem własnego umierającego ojca? Było to coś, czego z pewnością nie chciałaby musieć nigdy oglądać. Ojciec zbyt wiele dla niej znaczył.
Mamrotała coś, nie do końca pewna, czy do niego, czy do siebie. To iluzja, próbowała wmówić sobie w myślach. Nagle przyszedł jej do głowy inny pomysł... Co mogło przybrać obraz tego, czego najbardziej się bała? Nieco drżącą dłonią uniosła różdżkę:
- Riddikulus – wydyszała.
Może to zwykły bogin?

The member 'Alice Elliott' has done the following action : rzut kością

'k100' : 2

Czuła nieprzyjemne kołatanie serca i ból w klatce piersiowej, dłonie trzęsły się jej jeszcze bardziej... może dlatego zaklęcie jej nie wyszło? A może dlatego, że to wcale nie był bogin? I może to nie żadna iluzja pomieszczenia? 
Jej ojciec z trudem oddychał, chyba próbował też tłumić jęki bólu, żeby nie okazywać przy córce tego jak bardzo naprawdę cierpi. Poruszał wargami cały czas w ten sam sposób, ale żaden dźwięk nie wydostawał się z zaciśniętego strachem i bólem gardła. Pomoc - udało mu się w końcu wyszeptać. Tylko jak Alice miała mu pomóc, kiedy czuła jak paraliżuje ją przerażenie, a łzy same cisną się do oczu?  


(Masz dwa dni na odpis. Pamiętaj, aby rzucić kostką k100. Jeśli dodasz post w przeciągu 24 godzin, do wyniku rzutu kostką dolicza się 5)

Zaklęcie nie udało się. Sama nie wiedziała, czy to wpływ jej zdenerwowania i strachu okazał się zbyt silny, by pozbyć się bogina, czy może to wcale nie był bogin i dlatego nie dało się go pozbyć w ten sposób?
Drżała, czując jednocześnie, jakby strach zaciskał wokół niej lodowate obręcze, wyduszające z niej nadzieję. Więc co robić? Jej załzawione oczy spoczęły na drzwiach. Zapragnęła zniknąć z tego pomieszczenia. A kiedy wszystko się skończy, pierwsze co zrobi, to pojedzie do domu ojca i upewni się, że wszystko z nim w porządku.
Ruszyła w stronę drzwi na drżących nogach. W nadziei, że wtedy iluzja zniknie i to wszystko się skończy.


/Tak bardzo nie miałam już pomysłu :<