Pomieszczenie pierwsze

Gdy wchodzisz do pomieszczenia, drzwi prowadzące na zaplecze zostają zakryte przez ścianę, która ożyła dosłownie na kilkanaście sekund. Jeśli przypatrzysz jej się uważnie, zauważysz, że kremowa farba zaczęła już odpryskiwać od tynku. Na pierwszy rzut oka w pokoju nie ma nic więcej poza czterema ścianami, zagrzybionym sufitem i skrzypiącą pod ciężarem twojego ciała drewnianą podłogą, którą czas zdążył już przyprószyć kurzem.

Lecz nagle pomieszczenie znowu ożywa, a na przeciwległym krańcu pokoju pojawiają się stare drzwi pokryte wyblakłą, żółtą farbą. Nie możesz teleportować się tuż obok framugi. Pozostaje ci więc jedynie przejście tych kilku łokci.

Z całą pewnością zdajesz sobie sprawę, że coś tu nie gra. Gdzieś musi być ukryty haczyk, prawda?

Jeśli zaczynasz się wahać, intuicja cię nie zawiodła. Być może to zasługa wzmożonej czujności albo po prostu miałeś sporo szczęścia – w pewnym momencie dostrzegasz dziwne migotanie w powietrzu, a gdy przyjrzysz się uważniej, zauważysz bezbarwną, cieniutką powłokę rozciągniętą przez środek pomieszczenia – od jednej ściany do drugiej. Nie sposób ją ominąć, jeśli chcesz dostać się do drzwi.

Kiedy zdecydujesz się na przejście przez ten dziwny twór, z początku nie poczujesz niczego niezwykłego. Dopiero po chwili niemal obezwładni cię uczucie paraliżującego strachu, a niepokojąca aura tej części pomieszczenia utrudni ci logiczne myślenie. Skoncentrujesz się na swoim największym lęku (ukrytym na samym dnie serca). A potem nieopodal ciebie pojawi się jego przerażająco realistyczna wizualizacja.


Masz dwa dni na odpis. Posty nie muszą być długie.

Pamiętaj, aby rzucić kostką k100. Jeśli dodasz post w przeciągu 24 godzin, do wyniku rzutu kostką dolicza się 5.