First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

Miękka podłoga lub to, co ją pokrywało, lekko uginało się pod twoim ciężarem. Zdana byłaś tylko na swój dotyk - przeszukiwanie pomieszczenia mogło okazać się syzyfową pracą. W dodatku napad duszności nie polepszał twojej sytuacji, choć już nie uciekałaś, adrenalina robiła swoje. Ile jeszcze wytrzymasz? A co się stanie, jeśli jej nie odnajdziesz? Z chwilą, gdy byłaś pewna, że właśnie tak rozwinie się sytuacja, twoje palce napotkały dobrze ci znane drewno.

Do jej organizmu – który to już raz? – zaczęła powoli wkradać się panika, uzupełniając gładko każdą komórkę, która na skutek narastających duszności, stawała się pozbawiona tlenu. Jej płuca wydawały się kurczyć, zwijając się w niekontrolowanych spazmach i nie pozwalając jej na swobodne zaczerpnięcie oddechu. Przeklinała w myślach, chociaż prawdę mówiąc i tak dziwiła się, że Ondyna kryła się w cieniu tak długo; to nie miało już jednak znaczenia, bo to, czego najbardziej się obawiała, faktycznie się działo, czyniąc poszukiwania różdżki jeszcze trudniejszymi.
Ale nie bezcelowymi? Poczuła nieznacznie ukłucie ulgi, gdy jej palce natrafiły na znajomy kształt. Nadal nie przejmowała się nietypową budową podłoża, skupiona raczej na bardziej naglących problemach. Desperacko potrzebowała znaleźć wyjście; nie mogła przecież umrzeć tutaj, w ciemnościach, w podziemiach, gdzie nikt nigdy by jej nie znalazł, dusząc się powoli w kompletnej samotności. – Lumos – wychrypiała cicho, czy może raczej – wydyszała, wykorzystując na to zaklęcie resztki powietrza, o które z każdą chwilą musiała walczyć coraz bardziej zacięcie. Podejrzewała nawet, że pomieszczenie było go pozbawione i gdyby tylko znalazła drzwi…

The member 'Cressida Morgan' has done the following action : rzut kością

'k100' : 86

Zaklęcie rozproszyło ciemności, światło działało tutaj inaczej niż w pomieszczeniu, w którym zawalił się sufit. W końcu mogłaś określić, na czym się znajdujesz - miękka powierzchnia okazała się być pajęczyną, która przykleiła się do twoich ubrań i palców niczym wata cukrowa. Pomieszczenie jest niewielkie, kwadratowe, a jego ściany także pokrywa ten sam wytwór pająków - mogłaś dostrzec, że rozbłysk światła przepłoszył mniejsze i większe stworzenia, które uciekły we wgłębienie - najwyraźniej stanowiące jedyną szanse na wyjście. Najprawdopodobniej będziesz w stanie się tam przeczołgać, o ile tylko tunel pozostaje wszędzie taki sam i nie będzie zbyt długi - kolejny wysiłek nie wpłynie dobrze na twój stan. Nie jesteś w stanie określić jego długości, jednak spotkanie z przepłoszonymi pająkami zdaje się nieuniknione.


Jeśli wczołgasz się do niskiego tunelu, rzuć dwiema kostkami k100.
Jeśli zostajesz w pomieszczeniu i spróbujesz poszukać innego wyjścia lub się uspokoić, by zapanować nad atakiem choroby, rzuć jedną kością k100.
Masz 2 dni na odpis, jeśli zmieścisz się w przeciągu 24 godzin, do wyniku rzutu kostką dolicza się 5.

Uczucie ulgi, które ogarnęło ją na widok wypływającego z różdżki światła, było krótkotrwałe. Gdy tylko zorientowała się, że całe pomieszczenie – klaustrofobicznie niewielkie – pokryte było pajęczą siecią, zalała ją fala obrzydzenia. Nie bała się pająków jakoś specjalnie, nigdy nie cierpiała na fobię na ich punkcie, ale nie była też ich fanką, a takie ilości białej tkaniny z całą pewnością nie były dziełem kilku nieszkodliwych stworzeń, umykających właśnie do pogrążonego w ciemnościach wgłębienia. Które najwidoczniej również i dla niej stanowiło jedyną drogę ucieczki.
Nie ruszyła jednak w tamtym kierunku, przysiadając na piętach i za wszelką cenę starając się wyrównać oddech. Być może nie było czasu do stracenia, ale póki co nic jej nie goniło, a perspektywa uduszenia się w ciasnym tunelu wydawała jej się średnio zachęcająca. Wdech. Wydech. Z płuc nadal wydobywało się nieprzyjemne świszczenie, nadal coś ściskało je mocno, ale wciąż miała nadzieję, że proces dało się jeszcze odwrócić bez udziału magomedyków. Przymknęła powieki, skupiając się tylko na tej jednej czynności – oddychaniu – całą resztę odsuwając póki co na krawędź świadomości.

Czy jestem w stanie zmienić formę na animagiczną, czy muszę rzucać kością na powodzenie?

The member 'Cressida Morgan' has done the following action : rzut kością

'k100' : 1

Gdy próbowałaś się uspokoić, efekt okazał się całkowicie odwrotny - z każdym ruchem klatki piersiowej miałaś coraz to większe problemy ze złapaniem oddechu. Może rzeczywiście było tutaj mało tlenu niczym w wielkiej trumnie, gdzie pająki pośmiertnie zamienią twoje ciało w wielki kokon? Nie byłaś w stanie się podnieść ani wyciszyć, a pojawiające się przed oczami mroczki uświadamiały ci, jak twoja sytuacja jest beznadziejna.
Twój pogarszający się stan i wyraźne osłabienie, niemal prowadzące do omdlenia, zaalarmowało opiekunów całego seansu. Jak widać nie pozostawaliście tutaj sami, bez opieki; jedna ze ścian kwadratowego pokoju - a może trumny - drgnęła z raniącym uszy zgrzytem, by po chwili uchylić się na zewnątrz. Wkrótce przy tobie znalazł się mężczyzna, który przemawiał do ciebie kojącym głosem. Gdy to nie poskutkowało, wziął cię ostrożnie na ręce i wyniósł z pajęczego pokoju. Zaplecze obok było o wiele przestronniejsze - zajął się tobą jeden z uzdrowicieli, podając odpowiednie specyfiki wyciszające chorobę. Zanim wypuścił cię do domu, zalecił unikanie nadmiernego wysiłku i stresów przez następne pół miesiąca.

(Masz dwa dni na odpis. To ostatni post w tym pomieszczeniu oraz w twoim seansie grozy. Dziękuję za zabawę.)

Nie udało się.
Wiedziała, że się nie udało, jeszcze zanim przed oczami zatańczyły jej migające gwiazdki, i jeszcze zanim pomieszczenie oddaliło się dziwnie, tracąc kształty i gubiąc gdzieś poczucie przestrzeni. O porażce informował ją narastający ból w klatce piersiowej i coraz mocniej drżące ramiona; uczucie znajome aż za bardzo i niemożliwe do pomylenia z czymkolwiek innym. Nie była w stanie uspokoić się sama, jej organizm po raz kolejny obracał się przeciwko niej, przywołując wspomnienia ciemnego zaułka przy Pokątnej, w którym ostatnim razem nieomal się nie udusiła, pokonana przez własne słabości.
Balansując gdzieś na granicy przytomności, ledwie zarejestrowała kojący głos, rozlegający się niedaleko jej twarzy. Nie skojarzyła wrażenia kołysania z niesieniem i dopiero powiew chłodniejszego, świeżego powietrza otrzeźwił ją na tyle, że przypomniała sobie, gdzie właściwie była. I że nic z tego – ani pełna inferiusów studnia, ani walący się sufit, ani opleciona pajęczyną jama – nigdy nie stanowiło dla niej realnego zagrożenia. Jedynym prawdziwym przeciwnikiem była ona sama, i kiedy wreszcie sobie to uświadomiła, poczuła falę wstydu i zażenowania, roznoszącą się po jej ciele razem z podanym przez uzdrowiciela eliksirem.
Pokiwała milcząco głową, wysłuchując jego zaleceń, ale ani przez moment nie patrząc mu w oczy, nie chcąc dostrzec w nich nawet urojonego cienia drwiny czy – o zgrozo – litości.

| zt!

(Też ślicznie dziękuję i jeszcze raz przepraszam za nieobecność! < 3)

Do pomieszczenia wchodzi Benjamin.

Postępujesz zgodnie z opisem tematu. Masz dwa dni na odpis. Rzucasz kostką k100. Jeśli dodasz post w przeciągu 24 godzin, do wyniku rzutu kostką dolicza się 5.

Kolejny pokój również przywitał Benjamina ciemnością - tym razem (o dziwo) nie absolutną, chociaż światełka, pulsujące wzdłuż ścian, wcale nie błyszczały zachęcająco. Żadnego miłego trzaskania świec i wspaniałego zapachu palonego knota: pustka, chłód i korytarz, prowadzący w nieznane. Wright przez chwilę zastanowił się, zanim ruszył przed siebie. Wydarzenia z poprzedniej komnaty były zbyt świeże, by mógł dalej bezrefleksyjnie przeć ku nieznanemu, nawet jeśli do niespodzianki czyhającej w półmroku prowadził mięciutki, czerwony dywan. Kiedyś przechadzał się po podobnym z Harriett...Harriett bez szponów i charakterku podłej harpii.
Ben instynktownie przesunął dłonią po miejscu zadrapania, westchnął rozdzierająco, wyjął różdżkę i - po zapaleniu światełka na jej końcu - ruszył w głąb korytarza. Najpierw jego kroki tłumił dywan, potem, zupełnie nagle, miękkie podłoże zamieniło się w kamienne płyty.

The member 'Benjamin Wright' has done the following action : rzut kością

'k100' : 95

Wszedłeś do pokoju i poza ciemnością, która zdawała się tłumić blask świeczników oraz ten dopiero co wyczarowany, wszystko wydawało się normalne. Mogłeś swobodnie przejść przez całą długość korytarza - podłoga była całkowicie gładka poza dwoma miejscami, gdzie przebiegało niewielkie wybrzuszenie, a dokładnie po środku nich znajdowała się niewielka, ledwie dostrzegalna linia - najpewniej łączenie dwóch stron. Nic się jednak pod tobą nie zapadło ani nie otworzyło gwałtownie - doszedłeś do drzwi, złudnie podobnych do tych, którymi wszedłeś do pomieszczenia. Odważysz się pociągnąć za klamkę?

Masz 2 dni na odpis, jeśli zmieścisz się w przeciągu 24 godzin, do wyniku rzutu kostką dolicza się 5.

Wbrew oczekiwaniom - naprawdę spodziewał się powtórki z wątpliwej rozrywki - nic się nie stało. Ziemia nie zapadła się pod jego stopami, spod dywanu nie wypełzła żadna harpia, gotowa obgryźć mu kostki stóp a płomienie świec nie zamieniły się w trujące opary. Wszystko było w najlepszym porządku, przynajmniej w umyśle Wrighta, działającym w bardzo prosty sposób. Skoro udało mu się przejść cały korytarz bez uszczerbku na zdrowiu (także tym psychicznym), to dalsza wędrówka jawiła mu się równie spokojnie. Z każdym krokiem nabierał coraz więcej animuszu, zadrapania zadane przez wredną Hatsy jakoś mniej piekły, a światło różdżki wydawało się ciepłe i bezpieczne. Najchętniej odgwizdałby ulubioną melodię Jastrzębi, lecz jakaś drobinka samokontroli wyciszyła ten niezbyt inteligentny pomysł, nakazując mu stałą czujność.
Ciągle więc trzymał różdżkę w gotowości, zwłaszcza w chwili, w której naciskał klamkę drzwi. Bardzo delikatnie, jakby zaraz miała go oparzyć albo zamienić się w delikatną rączkę Lovegood.

The member 'Benjamin Wright' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 28

Nacisnąłeś klamkę, drzwi ustąpiły, uchylając się z cichym zgrzytem starych, przyrdzewiałych zawiasów. Stając w progu mogłeś dostrzec, że wszystko jest łudząco podobne - czy to taki sam korytarz, który dopiero co przeszedłeś? W ciemności niewiele widziałeś, a światło świeczników zdawało się przytłumione, nawet dywan wydaje się identyczny - czerwony z orientalnymi wzorami. Zdecydujesz się przekroczyć próg, by przejść kolejny korytarz, czy może wrócisz do tej części, którą dopiero co przeszedłeś?

Masz 2 dni na odpis, jeśli zmieścisz się w przeciągu 24 godzin, do wyniku rzutu kostką dolicza się 5.