Główna ulica

| Ze sklepu miotlarskiego

Uśmiechnął się, gdy droga mu Hannah odpowiedziała mu, że Benjamin może po prostu nie wiedział jak wyrazić swoje emocje. Było to całkiem możliwe, biorąc pod uwagę to jak wcześniej zachowywał się najstarszy z Wrightów. Ben był specyficzny, w pozytywnym znaczeniu tego słowa, rzecz jasna, ale niestety czasem ciężko się… wysławiał… Choć może nie zawsze! Czasem był całkiem dosadny. To pewnie zależało od różnych czynników i zapewne od tego o czym mówił.
Wszystko to jednak oznaczało, że Macmillan (w pewnym sensie) trochę paranoicznie się zachował. A może i nie? Coś wciąż mu podpowiadało, że jednak nie wszystko było w porządku, ale nie potrafił sprecyzować swojej niepewności. Tego i tak nie był w stanie się dowiedzieć, bo nie zauważył pewnych elementów, a i nie wyglądało na to, żeby je szybko zobaczył. Najwyraźniej Wrightówna miała szczęście, że trafiła na mało spostrzegawczego Anthony’ego, który mimo wszystko próbował wypaść na spostrzegawczego (ale przy tym wyraźnie się mu to nie udawało). On z kolei miał pecha, nie mówiąc o ciążącym poczuciu, że może postąpił zbyt pochopnie przychodząc prosto do Hanny.
– Wiem – przytaknął jej. Wyraźnie się uspokoił. Benjamin pewnie zwyczajnie coś pomylił lub źle się określił. On z kolei zachował się zbyt… wścibsko, jak mu się zdawało. – Rozumiem – dodał dalej jej słuchając. Na pewno dużo się działo. Wobec tego nie miał wątpliwości. Zapewne nie tylko w samym sklepie, ale jeszcze poza nim. Spochmurzyła go jej uwaga dotycząca ochrony rodziny. Westchnął ciężko. Anglia na pewno nie była bezpieczna, nie tak jak kiedyś. Z tego sobie zdawał sprawę, ale chciał jeszcze wierzyć w dawny obraz spokojnej Anglii z dzieciństwa.
– A kto będzie strzegł was? Pomijając Bena i Josepha, oczywiście – zapytał niespodziewanie na koniec jej wypowiedzi. Nie zastanawiał się długo nad tym pytaniem. Dopiero w trakcie jego zadawania zrozumiał, że brzmiało to trochę nieprzyjemnie. Ratując więc siebie od etykiety osoby zadającej niemiłe pytania, natychmiast zaznaczył dwójkę jej braci. Oni potrafili się bronić, pytanie jednak jak ich życie miało wyglądać w nadchodzących miesiącach. Martwił się rzecz jasna to nie tak, że uważał, że Wrightowie byli bez ochrony. Jak miało wyglądać życie Hanny? Była kobietą, niewinną i bezbronną, choć czarownicą. Cała trójka była dla niego zresztą bardzo bliska.
Spoglądał na nią przez chwilę, doszukując się odpowiedzi na zadane przez niego pytanie. Nie zdawał sobie nawet sprawy w to, że bezczelnie wpatrywał się w jej grzywkę. Szybko jednak, słysząc o propozycji przejścia się i spróbowania pączków, zaprzestał, otrząsnął się (choć nie dosłownie) i podniósł się. Nie chciał rozmawiać o polityce, której (jak wiadomo) i tak nienawidził, zmiana tematu mu sprzyjała. Znowu skupił się na tym, co miała mu dopowiedzenia. Uśmiechnął się szeroko, gdy usłyszał jej pytanie-prośbę. Oczywiście, że chciał jej pomóc. I ona, i każdy Wright wiele dla niego znaczyli. Czuł się nawet w obowiązku, żeby spróbować zadziałać w jej sprawie.
– Naprawdę?! Nowa miotła?! – Zawołał entuzjastycznie. Natychmiast zatrzymał się na środku ulicy i niemal potrząsnął Hanną z radości. Zaczerwienił się jednak, gdy zrozumiał jak głośno wykrzyczał te trzy słowa i że jednak naruszył przestrzeń osobistą czarownicy i jeszcze popsuł jej fryzurę. – To znaczy… Jesteśmy związani z Quidditchem tak samo jak wy, Hanno – dodał już spokojniej. Zaraz jednak ponownie się zaczerwienił, bo zrozumiał, że mogło to zabrzmieć dwuznacznie, jak gdyby próbował się wywinąć od pomocy, więc natychmiast dodał: – Widzisz, mam wielu kuzynów, którzy są w drużynie, ale dziwi mnie, że Joe nie chciał dać tobie jakiś kontaktów. Przecież sam gra. Mógłbym poprosić nestora, żeby jakoś tobie pomógł albo chociaż wskazał mi odpowiednią osobę, do której moglibyśmy się zgłosić w twojej sprawie. Nie powinno być tutaj problemów. Nie przejmuj się, zajmę się tym. – Wyjaśnił, oferując jej przy tym ramię, żeby mogli ruszyć dalej w stronę sklepu, o którym mówiła. – Wiesz zresztą jak bardzo was cenimy, rodzina rodzinę. Postaram się coś zrobić, tylko musiałabyś mi bliżej przedstawić swój pomysł – wyjaśnił w drodze. Wydawał się być wyraźnie zainteresowany jej pomysłem. Znacznie się ożywił, jak gdyby sam wspominał okres, kiedy Quidditch był dla niego dosłownie wszystkim. – Rozumiesz, żebym wiedział gdzie zadziałać… Jakoś dziwnie gęstą masz tę grzywkę, nie mogę tobie nawet spojrzeć w oczy – dodał dopiero teraz zdając sobie sprawę z tego, że przez cały czas wpatrywał się tylko w jedno oko.

Zamknęła za sobą sklep, a klucze wsunęła do lnianej torby, którą przewiesiła przez ramię. Uspokoiła ją myśl, że Anthony zrozumiał. Nie spodziewałaby się po Benjaminie niczego nieodpowiedniego, możliwe, że bąknął coś przypadkiem, a Macmillan niewłaściwie go zrozumiał. Co do intencji Benjamina była zupełnie pewna, nie było więc o czym dyskutować. Jego troska była jednak rozczulająca. Spojrzała na niego nieśmiało i uśmiechnęła się ciepło. Jego chęci w niesieniu pomocy były niezwykle krzepiące. Był dobrym człowiekiem i miał wielkie serce. Dotknęła lekko jego ramienia w pokrzepiającym geście, nim ruszyli dalej, wzdłuż głównej ulicy.
— Nie martw się, damy sobie radę. Jakoś to się ułoży — mruknęła bez przekonania, spodziewając się, skąd te pochmurne myśli i pełne wątpliwości słowa. Nie była pewna, czy powinna mówić mu o wszystkim, co wiedziała — o Zakonie Feniksa, o ludziach, którzy go tworzyli. Sama wciąż była w tym nowa, świeża, nie poznała jeszcze wszystkiego. Nie była odpowiednią osobą, która mogłaby mu wyjaśnić sposób istnienia organizacji i uspokoić go, że ludzie, którzy ją tworzyli byli najodważniejszymi czarodziejami, jakich znała. Martwił się — to oczywiste. Jej myśli również błądziły od dłuższego czasu wokół przyszłości, która malowała się w coraz to bardziej ponurych barwach. Anomalie dawały w kość, na ulicach robiło się coraz niebezpieczniej — od sąsiadów słyszała wiele o czarodziejach pukających do ich drzwi i zakłócających spokój, gnębiących i napiętnowanych. Byłaby głupia, gdyby się nie bała. Czuła lęk, ale ten sam lęk dodawał jej siły w dalszej walce i utwierdzał ją w przekonaniu, że powinna walczyć jeszcze silniej.
Nagły entuzjazm Anthony'ego przyprawił ją o szeroki uśmiech. Potrząśnięta z radości spojrzała na niego z niedowierzaniem, zaskoczona jego reakcją. Wyszczerzyła się i pokiwała głową, choć po chwili już zamierzała pohamować jego radość.
— To na razie taki plan, który mam w głowie, nic pewnego. Po prostu chodzi mi po głowie pewien pomysł, i będę się za jakiś czas szykować do czegoś, może jego realizacji, ale wiele czynników się na to składa, więc... to wciąż spora niewiadoma — wyjaśniła spokojnie i ruchem dłoni zachęciła go do dalszego spaceru. — Joe jeszcze nie wiem, tak jak i Ben. Pomogą mi, wiem to bez pytania o to. Wiem też, że mogę na nich liczyć. Tak jak i to, że bezkrytycznie spojrzą na wszystko, co zrobię — dodała, zerkając na niego, by upewnić się, że nadąża za jej tokiem myślenia. — Dlatego przyda mi się ktoś z branży, kto nie jest ze mną spokrewniony i kto nie zawaha się wyrazić odpowiedniej krytyki, która będzie mi potrzebna, by faktycznie coś z tego wyszło.— Nigdy nie pominęłaby swoich braci w takim projekcie, ale było zbyt wcześnie, aby im cokolwiek wspominać. Wciąż musiała uporządkować sprawy z pieniędzmi, zgromadzić odpowiednie środki, rozważyć spłatę długu lub zaciągnięcie kolejnej pożyczki, która pozwoli jej na odpowiednia inwestycję i rozwinięcie skrzydeł. Ale do tego była długa droga, a ona miała jeszcze w międzyczasie mnóstwo zobowiązań, które musiała spełnić. — Dlatego nie rób jeszcze niczego i nikomu o tym nie mów, dobrze? Po prostu chciałabym wiedzieć, czy jeśli będę potrzebować, mogę liczyć na to, że mnie skontaktujesz z odpowiednią osobą. Nie dziś i nie jutro, może za jakiś czas.— Dziś nie miała jeszcze nawet konkretnego planu, szukała dróg i rozwiązań, które miały szansę w przyszłości przynieść odpowiednie owoce. Ona sama nie była w żadnym kręgu znana, ale jej bracia w świecie quidditcha nie byli anonimowi, nie chciała za ich pośrednictwem dochodzić do czegokolwiek, szczególnie, jeśli nie była gotowa na to, by zaprezentować odpowiedni produkt. — Dziękuję, Anthony — szepnęła, spoglądając na niego z wdzięcznością i opuściła głowę. Nurtująca go kwestia jednego oka nie dawała spokoju — ani jemu, ani jej. Musiała więc stawić temu czoła, chociaż w kłamstwie była beznadziejna. — To pewnie, przez tą opaskę... — mruknęła, nie odwracając się przodem w jego stronę, pozostawała profilem. — Drzazga mi wleciała podczas pracy i... no... mam problemy z nim. Ale to minie — wydukała, czując jak się momentalnie czerwieni. — A co u ciebie? Jak się trzymasz?

Oczywiście, że gdyby naprawdę urwało jej rękę to prawdopodobnie nie wychodziłaby z domu przez tygodnie, bojąc się nawet spojrzeć na różdżkę. To jednak jak na razie nie miało miejsca, a rozmowa z redaktorką wpłynęła na nią tak emocjonująco, że sprawy logiki zeszły na dalszy plan.
– Żyjemy w magicznym świecie – powiedziała. – Rękę zawsze można wyhodować, prawda?
Bo to przecież było takie jasne, proste i bezbolesne. Przynajmniej dopóki zostawało w sferze teorii i tylko ewentualnej kontuzji. Co prawda Gwen przekonała się już o działaniu anomalii, raczej nie nadużywając różdżki, jednak w przeciwieństwie do nieznajomej to emocje stanowiły motywację do działania. Gdyby działo się coś wymagającego nagłego użycia czarów najpierw w sposób odruchowy sięgnęłaby po różdżkę. Analiza sytuacji przychodziła później.
Zmarszczyła brwi. Nie miała ochoty na dłuższe słuchanie bzdur wypowiadanych przez Gillian. Kobieta obrażała ją, była nieprzyjemna, a na dodatek wydawała się dziewczynie kompletnie nie czuła i oceniająca po aparycji, co malarce zdecydowanie się nie podobało.
– Musi mieć pani smutne życie – stwierdziła tylko cicho, nie mając ani siły, ani chęci do dalszej dyskusji. Jeśli ktoś widział rzeczywistość w ten sposób, na pewno nie mógł być szczególnie szczęśliwym człowiekiem. Gwen co prawda nie zawsze była uśmiechnięta i zadowolona, ale naprawdę starała się, aby zachować dobry nastrój. Bycie nieprzyjemnym nikomu nie służyło.
Westchnęła, słysząc kolejce słowa kobiety, nie mając zamiaru jednak ich komentować. To naprawdę nie miało najmniejszego sensu. Poprawiła płaszcz, strząsając z niego część kropel.
– Przepraszam, ale chyba muszę iść. Mam sprawy do załatwienia – oznajmiła, ruszając i nie oglądając się za siebie.
Po spotkaniu z Charlie miała naprawdę dobry nastrój, a Gillian… cóż, po prostu jej go zepsuła. Nagle deszcz wydał się Gwen bardziej odpychający, nagle poczuła się zmęczona otaczającym światem, czarami, wojną, polityką… Och, skąd się biorą tacy ludzie? Co prawda nie znała najlepiej panny Tremaine, ale ta krótka rozmowa wystarczyła, aby dziewczyna poczuła, że nie chce mieć z nią nic wspólnego. Ani teraz, ani w przyszłości. A rzadko, naprawdę bardzo rzadko, coś takiego jej się zdarzało.


| zt

Był pewien, że cała trójka dałaby sobie radę. Wciąż jednak zależało mu na bezpieczeństwie Wrightów. Gdzieś w głębi siebie nadal wierzył w staromodne układy, w którym czystość krwi dodawała choć trochę władzy, która teoretycznie (i w to całkowicie wierzył) miała służyć do obrony „słabszych”. Z drugiej strony czasy się zmieniały, dawne układy odchodziły i doskonale to odczuwał. Wiedział jednocześnie o tym, że ci dawni „słabsi” w obecnych czasach okazywali się silniejsi. Wielki Benjamin oraz szybki i zwinny Joseph na pewno zaliczali się do tej gromadki osób, którzy byli w stanie poradzić sobie ze wszystkim, co stanęłoby na ich drodze. Nadal jednak martwił się, choćby o Hannę, która z jego punktu widzenia była jedynie kobietą i potrzebowała kogoś, kto mógłby ją bronić (nie miał tutaj jednak na myśli żadnego szowinistycznego podejścia do pozycji kobiet, nawet jeżeli tak to mogło brzmieć!) Zwyczajnie jedną nogą był jeszcze w staromodnym systemie, drugą wchodził już w nowy, szczególnie po wielu przygodach na Wschodzie, które znacząco wpłynęły na jego sposób myślenia. Do tego wszystkiego dochodziły zażyłości z Wrightami.
– Mam nadzieję – odpowiedział jedynie, z trochę większym przekonaniem w głosie niż panna Wright. Naprawdę chciał wierzyć w jej słowa. Coś w tej przeklętej Anglii w końcu musiało się poprawić. Choćby trochę. Sam nie wiedział (jeszcze) o Zakonie Feniksa, a nawet nie zamyślał istnienia jakiejkolwiek podobnej organizacji. Był przekonany, że niestety zwykli czarodzieje byli po trochu pozostawieni na los czarnoksiężników i aurorów, o ile ci w ogóle wiedzieli jak z nimi walczyć. Z drugiej strony, aurorzy powinni być na tyle dobrze przeszkoleni, żeby być w stanie poradzić sobie z gromadką „oszołomów”.
Może więc i lepiej było, że Hannah sprowadziła ich na przyjemniejszy temat do rozmowy, który sprawił, że szeroki uśmiech na twarzy Anthony’ego dość długo się utrzymywał. Nowa miotła! I to wymyślona przez kobietę! Przez Wrightównę! Gdy jednak usłyszał, że to jedynie plan trochę ochłonął. Nadal jednak był zainteresowany tym, co panna Wright miała mu do powiedzenia.
– Ale spełnisz go, prawda? – zapytał natychmiast po tym, gdy Wrightówna wypowiedziała pierwsze słowa wyjaśnienia. Brzmiał trochę jak duże dziecko, które oczekiwało spełnienia niewypowiedzianej na głos obietnicy. Musiała go spełnić, nie było innej mowy! – tak siebie przekonywał w myślach. Nie mógł tak po prostu dopuścić do tego, żeby jej pomysł został pomysłem. – Pomogę tobie jak tylko będę mógł, a do tego czasu będę milczał – zapewnił. Całkowicie nadążał nad jej tokiem myślenia. – Znajdę kogokolwiek, kto będzie ci potrzebny, tylko musisz mi dać znak, żebym to zrobił, jak już dokładnie zaplanujesz miotłę – przysiągł zaraz za tym. – Zresztą, myślę już o najlepszych graczach Quidditcha. Oni będą na pewno najlepszą krytyką, a i najlepszymi testerami. Znajdę też kogoś, kto mógłby cię dobrze zapromować – dodał, bo zamierzał, o ile tylko Hannah wyrazi na to zgodę, zwrócić się do najlepszych zawodników Zjednoczonych, z pominięciem niestety Josepha, który był przecież spokrewniony z Wrightówną i do bardzo blisko. Uśmiechnął się na koniec bardzo szeroko, klepiąc ją (delikatnie) po ramieniu. – Potem moglibyśmy stawić etykiety z projektem twojej miotły na butelki whisky. „Nowa miotła H. Wright, najszybsza, najzwinniejsza” albo jakieś bardziej chwytliwe hasło. Mój ojciec zajmuje się promocją – wyjaśnił. – I nie dziękuj. – To on był jej wdzięczny za to, że wyjawiła mu tę małą, „słodką” tajemnicę. Nie chciał jednak pytać o to czy ktoś jeszcze wiedział o jej planach.
Jego spojrzenie jednak mimowolnie wylądowało na grzywce, która rzeczywiście całkiem mocno go zastanawiała. Przeczucie czy nie – coś w tym było, że zwracało jego uwagę. Zdziwił się kiedy ujrzał opaskę. Nie zdawał sobie sprawy z tego jak obróbka drewna może być niebezpieczna. Tak czy inaczej – całkowicie „połknął” wytłumaczenie czarownicy, nie pytając nawet o to czy aby na pewno tak było.
– Aj – jęknął jedynie. Nie wiedział jak inaczej miał zareagować. Widać było, że mimo wszystko się przejął. – Oby szybko minęło. Mówią, że do wesela się zagoi – dodał, próbując choć trochę zabrzmieć optymistycznie. Nie wiedział jak bardzo bolało ją oko, ale miał nadzieję, że nie mocno. – Mam nadzieję, że szybko się z tym uporasz, głupio chować piękne oczy – uśmiechnął się skromnie, mimo wszystko łącząc się emocjami z problematyczną kwestią oka Hanny. – Musisz bardziej uważać przy obróbce drewna… To znaczy, wiem że uważasz, ale pewnie się przepracowujesz i potem zdarza się coś takiego. Może powinnaś znaleźć sobie jeszcze kogoś do pomocy? – Zapytał niepewnie. Nie chciał brzmieć jak „mądrala”. Nie chciał jej też urażać, tylko jakkolwiek (choćby słownie) jej pomóc. Dopiero po wypowiedzeniu tych kilku zdań ponownie zrozumiał, że może lepiej by było, gdyby w ogóle się nie odezwał. – U mnie wszystko jest w porządku. Staram się choć trochę działać z alkoholami, ale ciągle pojawia się coś nowego w przedsiębiorstwie… – odpowiedział jej. – A ty i rodzina? Pomijając ten mały incydent z drzazgą.

Plany, o których mówiła i myślała były wciąż bliższe marzeniom niźli celom, które przed sobą postawiła. Chciałaby by się ziściły. Pragnęła nie tylko sprzedawać markowe miotły, które cieszyły się olbrzymią popularnością, które polerowała z należytym namaszczeniem i oddaniem; nie tylko produkować zwykłe użytkowe za niezbyt wygórowaną cenę, nie charakteryzujące się niczym szczególnym wyjątkowym, ale i zabłysnąć w świecie quidditcha — ponownie, choć tym razem w zupełnie odmiennej roli, bo w roli producenta, rzemieślnika i konstruktora nowego modelu sportowego, który cieszyłby się uznaniem zarówno laików, jak i wytrawnych, zawodowych graczy. Uśmiechnęła się nieco zakłopotana, spuszczając głowę, pozwalając by włosy opadły jej częściowo na twarz, choć odruchem zaczesała je za uszy, nie odejmując spojrzenia od bruku, po którym wolno kierowali się w kierunku kawiarni.
— Postaram się.— Nie mogła powiedzieć nic innego. Nic, by nie rozdmuchiwać zbyt mocno marzeń, nie nadawać im zbyt wielkiego znaczenia i samej sobie nie robi nadziei. Dziś, kiedy to wszystko było tak odległe i wciąż znajdujące się poza zasięgiem. To wszystko stopniowo rodziło się w jej głowie. Każdego dnia, kiedy o tym myślała, kreowała jej kształt — nowej miotły, rozważając drewno, z którego mogłaby być zrobiona, kolor, jaki by zyskiwała po odpowiedniej impregnacji, może szczególne, innowatorskie żłobienia, może zamiast stali użyłaby cynku lub miedzi przy wykończeniach. — Na razie do tego jeszcze długa i daleka droga, Anthony. Cały plan jest w powijakach. Nim w ogóle podejmę się jego realizacji muszę przemyśleć wiele rzeczy. — W tym zgromadzić odpowiednie środki, które okażą się niezbędne w trakcie zaawansowanych prób. Wiele materiałów z pewnością pójdzie na straty, liczyła się więc z kosztami, zdawała sobie doskonale sprawę, że przyjdzie jej do planowanych wydatków dodać te nadprogramowe, a w tym wszystkim w grę wchodziły jeszcze niespłacone długi, które ciągnęły się za nią jak smród po gaciach. Chociaż usilnie próbowała wyrzucić tę myśl z głowy.
Podniosła na niego wzrok i uśmiechnęła się, promiennie, szczerze i szeroko. Po raz pierwszy tego popołudnia. Był jej tak życzliwy i przychylny, że po tym wszystkim, co ostatnio przeszła, trudno było jej się z tym oswoić. Miał w sobie tyle ciepła i dobroci, tyle optymizmu i wiary, że nawet sama zaczynała wierzyć, że to wszystko było znacznie prostsze niż sądziła, a problemy, które — jak sądziła — piętrzyły się z ojej plecami, były jedynie wytworami jej wyobraźni. — Dziękuję. Za wszystko. — Za dobre słowo, za wiarę, chęci i ofertę pomocy, która była dla niej bardzo ważna, szczególnie w obliczu marzeń, które zaczynały coraz częściej majaczyć na horyzoncie. — Na razie pozwól mi to wszystko sobie ogarnąć, przygotować. Nie rób niczego przedwcześnie. Czasy są takie, że kto wie, co będzie jutro, a co dopiero za tygodnie, czy miesiące. — Dziś myślała o własnej miotle, a jutro cała Pokątna mogła stanąć w płomieniach, stawiając ją w obliczu bardziej przyziemnych wyzwań.
Poprawiła opaskę na twarzy, kiedy zwróciła na nią szczególniejszą uwagę. Odetchnęła ulgą, że nie drążył tematu, a jej udało się wybrnąć z tego bez kłamstw i owijania w bawełnę. Zaśmiała się, choć nieco nerwowo, kiwając przy tym głową.
— Tak, do wesela na pewno — tym bardziej, że na żadne się nie zanosiło w jej przypadku. Powinna się tym prawdopodobnie martwić i myśleć o braku rodzinnych i domowych perspektyw, zamiast o planach biznesu, który przejęła po dziadku, i który prowadziła sama. Zupełnie sama. — Może, nie wiem, nie myślałam o tym nigdy wcześniej. W sklepie nie ma tak wiele pracy, z resztą sam widziałeś. To po prostu mały, rodzinny sklep, nic wielkiego. Nie wiem, czy taka osoba miałaby co robić, a utrzymanie pomocy kosztuje.— Na taki luksus aktualnie nie mogła sobie pozwolić, ledwie wiążąc koniec z końcem, powoli wychodząc na prostą. — To nieszczęśliwy wypadek, to wszystko. Na pewno się nie powtórzy.— Bo jeśli spotka na swojej drodze Rosiera, albo go zamorduje, albo zginie próbując. Temat alkoholi zaciekawił ją bardziej, uśmiechnęła się lekko, unosząc na niego spojrzenie. – Coś nowego testujesz? Jakieś smaki, czy... Jak to w ogóle wygląda? Oczywiście, nie chcę byś zdradzał mi sekret waszej produkcji, ale nigdy nie widziałam, jak przebiega proces. Efekty końcowe są za to zachwycające.— Rzadko miała okazję pić ich whisky, tak dobrą, znakomitą, ale była pewna, że była najlepsza spośród wszystkich jakich kiedykolwiek próbowała. — Jamie pomieszkuje u mnie, szuka czegoś nowego dla siebie, a Joe, jak pewnie się domyślasz, żyje od meczu do meczu, lawiruje w gąszczu fanek.— Wzruszyła ramionami. Powoli zbliżali się do kawiarni, którą zaproponowała. Wskazała na nią brodą. — Już prawie jesteśmy.

Chciał, żeby spełniła swoje marzenia. Każda osoba, która przyczyniała się do wzrastania popularności, ale i jakości Quidditcha była dla niego na wagę złota. Dla Hanny życzył wszystkiego najlepszego nie tylko z tego względu, ale także dlatego, że była mu droga prawie jak rodzona siostra. Panna Wright powinna dążyć do spełniania swoich pomysłów i powinna mieć kogoś, kto pomagałby jej w ich realizacji. Być może on nie był najbardziej odpowiednią osobą, którą mogła spotkać na swojej drodze. Jego chęci dotyczące pomocy były jednak szczere. Cieszył się, że zwierzyła mu się ze swoich planów i naprawdę miał nadzieję, że uda się jej je osiągnąć.
- Ważne, żeby był zrealizowany - odpowiedział jej, zgodnie ze swoimi nadziejami. Mógł jedynie domyślać się ile nakładu pracy i pieniędzy potrzebowała, żeby to wszystko zrealizować, nie mówiąc o uporządkowaniu planu działania...  Gdyby się mocno uparła, to może udałoby się jej wszystko osiągnąć nie w zbyt odgległym odstępie czasu. - Ja zawsze będę czekać na informacje z twojej strony - dodał, uśmiechając się ponownie bardzo serdecznie, chcąc tym samym dodać jej jeszcze większego wsparcia. - I cała przyjemność po mojej stronie, panno Wright.
Spoważniał odrobinę, gdy wspomniała o tym, że nie wiadomo czego oczekiwać każdego dnia. Było w tym racji, ale nadal łudził się, że wszystkie problemy za jakiś czas miały zniknąć. Wiara pozostawała tylko w lordzie Longbottomie i dobrych czarodziejach. Nadal jednak ziarenko niepewności powodowało swego rodzaju strach przed tym, co mogło nastąpić. Chcąc jednak odgonić od siebie wyjątkowo pesymistyczne myśli, postanowił skupić się na kwestii rodzinnego sklepu Wrightów. Martwił się o to, żeby siostra obu jego dobrych przyjaciół nie zrobiła sobie czegoś gorszego. Choć z drugiej strony, na pewno najlepiej znała się na swoim fachu.
- Wiele małych rodzinnych biznesów zostało przekształconych w ogromne przedsiębiorstwa, z czasem oczywiście - dorzucił do jej uwagi o sklepie. - Na pewno znalazłabyś dla takiego kogoś zajęcia. Quidditch jest w końcu naszym państwowym sportem. Drużyn jest coraz więcej. Ale nie zamierzam cię przekonywać, sama w końcu wiesz najlepiej. Wiele dzieci marzy o wspaniałej karierze i spogląda między innymi na twojego brata - Poklepał ją delikatnie po ramieniu, chcąc dodać otuchy i w jakikolwiek sposób przekazać, że nie zamierzał jej urażać swoimi komentarzami dotyczącymi sklepu. Chciał jedynie pomóc, okazać troskę i miał nadzieję, że Hannah była w stanie wyczuć jego dobre zamiary.
Słysząc jej pytania dotyczące alkoholi, trochę się zarumienił. Doskonale zdawał sobie sprawę ze swojego problemu, ale jednocześnie nie był w stanie się go pozbyć przez pracę z którą był związany. Tłumaczenie szczegółów zawsze sprawiało mu drobny problem, bo miał wrażenie jak gdyby przyznawał się otwarcie do swojego problemu. A jednak, nawet pomimo wstydu, nie mógł powiedzieć, że nie lubił rozmawiać o alkoholach.
- Chciałbym, ale co zabieram się do destylacji, to coś się psuje... gdzieś popełniam błąd. Chciałbym w końcu stworzyć coś swojego, a nie cały czas próbować. Ale tu brakuje mi wiedzy, niestety - przyznał, wyraźnie zasmucony. W myślach pocieszał się, że pewnego dnia poprawi swoje zdolności wytwórcze. Jej pytanie o produkcję, z kolei, wyraźnie go zaskoczyło. - Proces jest długi, czasochłonny. Musisz obrobić materiał, osuszyć go, przetworzyć w zacier, a potem kilkukrotna destylacja, dodawanie magicznych składników i długie czekanie na dobrej jakości whisky... choć niektórzy wiedzą jak przyśpieszyć ten proces. - Zamiast tłumaczyć dalej, postanowił szybko przeskoczyć do tematu związanego z jej braćmi: - Naprawdę? Jamie mieszka z tobą teraz? Nawet mi o tym nie wspomniał.

Uśmiechnęła się ciepło na jego słowa, ale nie podniosła już głowy w jego kierunku, by spojrzeć mu w oczy. Przepaska na jednym oku ją denerwowała, ale zaczynała przyzwyczajać się do aktualnego stanu rzeczy. Poprawiła włosy — w jakimś naturalnym, swobodnym geście, dzięki któremu zarówno grzywka, jak i pojedyncze kosmyki opadły jej na część twarzy, przysłaniając czarny materiał chroniący — według niej — wszystkich wkoło przed paskudnym widokiem pozbawionego gałki oczodołu. Pokiwała głową, wsuwając dłonie w kieszenie spódnicy.
— To miłe, co mówisz. Dziękuję — odpowiedziała w końcu, nie chcąc pozostawić go bez słowa. Wiedziała, że ma w nim oparcie, wiedziała też, że jeśli poprosi go o pomoc nie odmówi, choć życzliwość jaką jej okazywał na każdym kroku niezmiennie ją zaskakiwała. Dodawało jej to skrzydeł, energii, wzmacniało motywację, która — szczególnie po ostatnich zdarzeniach w sowiej poczcie — była na bardzo niskim poziomie. Plany, o których mu opowiedziała dojrzewały w niej powoli; uciekała do nich myślami, chcąc odepchnąć od siebie przykre wspomnienia, nieprzyjemne doświadczenia, zająć się czymś innym, byle nie doprowadzić do użalania nad własnym losem. Nie była taka, nie mogła się też stać. Nie mogła pozwolić temu wszystkiemu ją przygnieść. Wiedziała, że sobie poradzić tym, wiedziała, że z czasem się upora, a ból i strach ją wzmocnią, dodadzą jej sił.
— Nie stać mnie teraz na pracownika, Anthony — powiedziała w końcu, wzdychając przy tym, nie mając obaw co do odbioru własnych słów. Ledwie wiązała koniec z końcem, odkuwała się po zaciągniętych długach, oddanym potrzebującym środkach, zaczynając powoli inwestować w sklep, materiały i produkty, których używała. Czekała ją jeszcze długa droga, nim uda się zgromadzić wystarczającą kwotę, która pozwoli jej na rozwinięcie skrzydeł. Była świadoma stanu skrytki i swojej pozycji. — Ale jeśli tak twierdzisz, na pewno tak będzie — dodała z uśmiechem, czując jego pokrzepiający gest na swoim ramieniu.
Skręciła w prawo, przystając na moment przed kawiarnią, do której go chciała zabrać i odwróciła się jeszcze przystając w progu.
— Psuje? Co może się zepsuć przy produkcji alkoholu?— spytała z rozbawieniem; nie mogła sobie nawet wyobrazić, w jaki sposób wyglądała produkcja whisky, więc spojrzała na niego uważnie, dostrzegając, że na jego twarzy pojawia się lekkie zakłopotanie. Nie powinna naciskać, ale nie mogła się oprzeć, by nie spytać o to; liczyła więc, że Thony da się poprowadzić w temat świata alkoholi i przybliży jej tajniki produkcji. Ona sama zajmowała się domowym, rodzinnym biznesem, a wszystkiego, co dziś umiała nauczył ją dziadek. Kiedy jego metody zaczynały robić się zbyt przestarzałe, nie obawiała się eksperymentów i modyfikacji, które czasem — czasem nie — wychodziły jej na dobre. Potrafiła więc wczuć się w jego sytuację i wejść w jego skórę.
Zaskoczenie związane z miejscem zamieszkania Bena wzmogło w niej czujność. Zająknęła się — mieszkał, ale sam był w nielepszym stanie niż ona. Jego struny głosowe wciąż były w złym stanie, a jego twarz powoli dochodziła do siebie. Pokiwała głową, nie ciągnąc tematu; może powinien porozmawiać o tym sam. Zamiast tego chwyciła go za rękę i pociągnęła do środka.
— Chodź, zapraszam się na pyszną kawę.


| zt

29.12
Steffen nie spał całą noc, bawił się w końcu w bohatera i naprawiał anomalie z Julią Prewett. Wrócił do domu dopiero kilka godzin przed świtem, ale nie zmrużył już oka, zmęczony adrenaliną i zamartwiający się o Bertiego. Przyjaciel uprzedził go, że Zakon szykuje coś dużego - tajemniczą wyprawę, coś ekscytującego, ale niebezpiecznego. Steff nie znał szczegółów, ale niedawna misja w Irlandii uświadomiła mu, jak niebezpieczne są wyprawy Zakonu. Przekonał się, jak okrutnie torturowano charłaczkę i ledwo uszedł z życiem - przypłacając brawurę złamaną nogą, ale tylko dzięki wahaniu przeciwnika i szybkiemu ratunkowi Botta.
Był też świadkiem tego, jak bezwzględnie zareagował Bertie na zagrożenie. Przyjaciel był dla niego poczciwym i nieco naiwnym chłopakiem, więc trudno było mu pogodzić to z działaniem, którego był świadkiem - potężnym Lamino, brakiem reakcji na krew, unieszkodliwieniem (zabiciem?) wroga. Nie wracał z Bertiem do tego tematu i nie wiedział, czy tamto wspomnienie go przeraża czy cieszy. W końcu chyba dobrze, że Bertie miał jaja i poradzi sobie dzisiaj na misji? Bo sobie poradzi, prawda?
Steff na próżno oczekiwał sowy albo patronusa, przysypiając i budząc się przy oknie. Nagle zobaczył jednak za szybą dziwne krople jasnego deszczu. Otworzył okno, a mroźne krople napoiły go dziwnym spokojem i nadzieją. Zaparło mu dech w piersiach. Czy to możliwe, że Zakonowi się… udało? Czy ten deszcz, ta jasna magia, to skutek ich sukcesu - albo ofiary?
Niewiele myśląc, pognał na Pokątną, mając nadzieję dowiedzieć się tam co się dzieje. Miasto jeszcze spało, ale może spotka kogoś znajomego i czegoś się dowie?
Wystawił twarz do deszczu na środku ulicy. Zmrożone krople spadały na jego otwarte dłonie, aż jedna stwardniała i zmaterializowała się. Steff przyjrzał się jej uważnie - toż to kryształ! Ciekawy, schował go do kieszeni. Nigdy nie widział czegoś takiego, a nadnaturalne zjawiska napawały go dziś nienaturalnym optymizmem. Nie widząc nikogo na ulicy, ruszył w kierunku centrum, ciekaw czy znajdzie odpowiedzi w bibliotece.

/zt

| 13 marca

Trzynastego marca, tuż po odwiedzinach biblioteki, miała umówioną lekcję. Pracowała jako zastępstwo starszej nauczycielki malarstwa, dużo lepszej w tym fachu od niej samej. Kobieta jednak się pochorowała i poprosiła, aby Gwen po prostu przez chwilę pomagała w nauce młodej czarownicy. Panna Grey odwiedzała ją po raz drugi i była naprawdę zadowolona z takiej możliwości. Lubiła dzielić się wiedza, a młodą dziewczyną naprawdę polubiła. Może brakowało jej jeszcze umiejętności, ale absolwentka Hogwartu miała i pasję, i pewien dar do rysunku, szybko przyswajając każdą z nowości. Poza tym, dzięki młodemu wiekowi, najzwyczajniej w świecie potrafiły się dogadać.
Gwen była w pełni gotowa do pracy. Stanęła przed kamienicą, w której mieszkała czarownica i zapukała do drzwi. Miała przy sobie teczkę z potrzebnymi materiałami. Różdżkę trzymała w kieszeni spódnicy, a na sobie miała lekki, rozpięty płaszcz, oraz swobodnie owinięty wokół szyi różowy szalik w żółte kropki. Wyglądała trochę pstrokato, ale kompletnie jej to nie przeszkadzało. Z resztą, jej ubiór odpowiadał jej samopoczuciu. Gwen była przekonana, ze to potkanie będzie miało wspaniały, artystyczny wydźwięk i że obydwie się czegoś nauczą. O to przecież chodziło!
Chwilę później drzwi otwarła służąca pracująca dla dość bogatej rodziny. Gwen natychmiast szeroko uśmiechnęła się do kobiety, wierząc, że miłe słowo zawsze działa lepiej. Poza tym po prostu nie miała w zwyczaju być niemiła. Nie tak została wychowana!
– Dzień dobry! – powiedziała z entuzjazmem. – Ja na lekcję z panienką. Gwendolyn Grey – przedstawiła się, bo nie widziała służącej wcześniej.
Czekała, aż pracująca w domostwie kobieta pozwoli jej wejść do środka. Gwen absolutnie nie chciała się wpraszać, choć wiedziała, że panienka na pewno na nią czekała. Chociaż rodzina, którą odwiedzała, nie była częścią magicznej arystokracji, to posiadała wpływy i pieniądze, które stawiały ją dość wysoko w hierarchii czarodziejskiego świata. Gwen jednak nie odczuwała tego przy swojej uczennicy, która zachowywała się niczym bardzo prosta, ale przy tym inteligentna i radosna dziewczyna. No chyba że w trakcie poprzedniego spotkania oszukiwała swoją tymczasową nauczycielkę, ale panna Grey nie sądziła, że mogłoby tak być.

Gideon Rich pomimo swojej niewidzialności posiadał coś, czego brakowało wielu artystom i czarodziejom - znajomości. Zwykle niezauważany wykształcił w sobie zdolność obserwacji i niezbyt szlachetnego podsłuchiwania wiadomości, co pozwalało mu zbliżyć się do tych, do których warto było się zbliżyć.
W tym jednak przypadku, nie musiał robić nic, aby zbliżyć się do bogatej rodziny czarodziejów z Pokątnej, z jednego prostego powodu - łączyły ich silne więzy krwi, skrzętnie pielęgnowane przez obie strony. W końcu, rodzina winna być jedyną grupą ludzi, która nigdy nas nie opuści. Gideon zawsze należał do osób, doceniających rodzinne więzi... oraz wszystkie profity, jakie mogły wiązać się z zamożnym szwagrem.
Dzisiejszego dnia nie planował odwiedzin. Ot miał zrobić kilka, niezbędnych zakupów na Pokątnej, wstąpić do Czerwonego Imbryka na filiżankę gorącej herbaty w towarzystwie znajomego artysty by wrócić do pracowni i rozpocząć pracę nad kolejnym, wielkim dziełem. Jakieś dziwne przeczucie sprawiło jednak, że zamiast do pracowni skręcił do znanej kamieniczki, by już kilkanaście minut później, siedzieć przy zastawionym stole i kieliszku skrzaciego winka, ot tak, dla zdrowotności. Spotkanie mijało w przyjemnej atmosferze rodzinnych rozmów. Od interesów, przez plany na najbliższą niedzielę aż po chwilę, jaką pan Rich poświęcił na obejrzenie najnowszych rysunków siostrzenicy. Ach, jakże dumny był z tego, że młoda czarownica odziedziczyła po nim talent! Co prawda oboje tworzyli w zupełnie innych stylach, Gideon Rich był jednak przekonany, że to właśnie dzięki jego genom, siostrzenica zawdzięcza pasję do sztuki! No, może nie tylko genom, gdyż mężczyzna od dawna delikatnie popychał młódkę w tym, jakże cudownym kierunku. Nic więc też dziwnego, że postać jej nauczycielki rysunku, zaczęła go ciekawić.
Gdy rozległ się dźwięk dzwonka do drzwi, Gideon Rich nadal siedział przy stole wraz ze szwagrem, w towarzystwie siostrzenicy (której opowiadał właśnie jakże zabawną anegdotkę z artystycznego świadka) i na wpół opróżnionej butelki wina. Młoda czarownica z zachwytem poinformowała wuja, kto będzie kolejnym gościem. I już, już miał wstawać od stołu, by powitać artystkę tak, jak artysta powinien witać drugiego artystę, gdy do salonu weszła Gwen.
Och, jakże niefortunny zbieg przypadków!
- A-ach, ucieka-ająca nimfa. Cie-ekawy wybó-ór, dro-ogi szwa-agrze, cie-ekawy. - Gideon Rich zdawał się nie być zbyt zadowolony z widoku rudowłosej, ślicznej artystki. Miał jej za złe sposób, w jaki rozstali się w pięknej galerii. W końcu, jeśli nie chciała z nim rozmawiać, bądź gdzieś się spieszyła, mogła zwyczajnie mu o tym powiedzieć, zamiast kazać mu czekać na nic!
-Znacie się? - Pytanie powędrowało nie do Rich'a, a co do panny Grey. Ojciec młodej czarownicy zdawał się być wyjątkowo zainteresowany słowami szwagra, z którym przyszło mu żyć w wybitnie dobrych relacjach.

Swój płaszcz odwiesiła przy wyjściu. Została poprowadzona, tak jak przypuszczała, do salonu. Była jednak przekonana, że spotka w nim jedynie swoją uczennicę i co najwyżej jej rodziców. Na spotkanie z TYM człowiekiem na pewno nie była przygotowana.
Oczy dziewczyny otwarły się w zdumieniu, gdy zobaczyła pana Gideona Richa. Już zdążyła o nim zapomnieć. Właściwie… zapomniała o nim bardzo prędko, nie myśląc wiele o dziwnym artyście tuż po wyjściu z galerii. Miała wtedy wrażenie, że mężczyzna chce od niej czegoś więcej, niż mogłaby mu oferować, a co jak co, ale Gwen nie miała szczególnej ochoty na nachalnych adoratorów.
W pierwszej chwili zamarła, spoglądając to na swoją uczennice, to na Gideona, to na jego szwagra. Nie miała pojęcia, co może powiedzieć ani jak zareagować. Dłoń dziewczyny nerwowo dotknęła włosów, a na jej twarzy po kilku sekundach pojawił się zmieszany uśmiech. Jej mina jednak nieco spoważniała, gdy pan Rich się odezwał, a jej pracodawca (wszak to ojciec dziewczyny płacił za lekcje) zadał jej pytanie.
Postanowiła zignorować słowa Gideona. Wszak nie były skierowane ku niej. Za to skupiła się na mężczyźnie.
– Trudno… trudno to tak nazwać  – powiedziała nerwowo. – Pan Rich to niezwykły artysta, przedstawiał mi swoje dzieło w galerii sztuki. – Wzięła głęboki oddech, po chwili sięgając po wymówkę przygotowaną w razie czego jeszcze wtedy, w muzeum: – Niestety, moja… moja… przy… przyjaciółka pilnie potrzebowała pomocy, musiałam opuścić… eee… muzeum – mówiła z drobnym zakłopotaniem, choć chyba trudno było określić, czy wynika to z kłamstwa (w którym Gwen nigdy nie brylowała) czy z ogólnej kłopotliwości całej sytuacji.
Wzięła następnie głęboki oddech, spoglądając na siostrzenicę Richa.
– Może… przejdziemy do lekcji? Mam dziś ograniczony czas, więc im szybciej zabierzemy się do pracy, tym lepiej – zaproponowała.
Faktycznie, zaraz po tym spotkaniu musiała odwiedzić jeszcze sklep na Pokątnej i wolała, by lekcja poszła w miarę sprawnie. Jeśli zaś wiedziała cokolwiek o panu Richu to z pewnością było to jedno. Mężczyzna potrafił być niezwykle irytująco zajmujący i pochłaniający olbrzymie ilości czasu. Pragnął, by go adorowano, nie interesując się marnowaniem cennego czasu innych osób.

Najwidoczniej panna Grey nie powinna być taka zapominalska, gdyż mogło to narobić jej naprawdę złej opinii, jaką w tym momencie miał o niej, pan Rich. On nie zapomniał. Doskonale pamiętał przebieg tamtego spotkania oraz słowa, jakie padały z pięknie wykrojonych usteczek młodej artystki. W swej niepozorności wyćwiczył całkiem niezłą pamięć. W końcu będąc ignorowanym i niezauważanym, nie raz był w stanie usłyszeć naprawdę interesujące wiadomości. A wiadomości w tych czasach mogły wiele zdziałać. Gideon również nie sądził, że przyjdzie mu spotkać piękną, acz niezbyt dobrze wychowaną dziewczynę.
A gdy ta zaczęła się tłumaczyć, tłuściutki mężczyzna parsknął pod nosem śmiechem, jakby opowiedziała naprawdę dobry żarcik.
-Ta-ak to się te-eraz na-azywa? Wy-yobraź so-obie, dro-ogi szwa-agrze, że rozma-awialiśmy o mo-oim obra-azie. Tym,  o któ-órym osta-atnio Ci opowia-adałem, gdy pa-anna ozna-ajmiła mi, że mu-usi wyjść do ła-azienki i już nie wró-óciła. Oczy-ywiście, ja-ako porzą-ądny cza-arodziej czeka-ełem na je-ej powró-ót, w końcu nie wypa-ada wysta-awiać rozmó-ówców, jedn-aak nic ta-akiego nie na-astąpiło. - Pan Rich zerknął na dziewczynę trudnym do rozszyfrowania wzrokiem. Ciężko było jednak stwierdzić, czy mężczyzna mówi to, aby zrobić dziewczynie na złość oraz postawić ją w negatywnym świetle, czy wręcz przeciwnie, najzwyczajniej w świecie wino rozplątuje mu język, ukazując jak bardo urażony poczuł się zachowaniem dziewczyny. A on przecież chciał jedynie uwiecznić jej piękno, aby tak cudowne rysy pozostały nieśmiertelne!
Pan domu, zdawał się być zaciekawiony słowami swojego szwagra.W zamyśleniu westchnął ciężko, opuszkami palców zakręcają wąsa.
- Widzisz mój drogi Gideonie, to jest to o czym ci mówiłem. Brak szacunku i kultury wkrada się do naszego, czarodziejskiego świata... - Mężczyzna westchnął z wyraźnym niezadowoleniem i rozczarowaniem na twarzy, w czasie gdy jego córka wstawała, aby uratować pannę Grey przed kolejną pogadanką podstarzałych czarodziejów. Nic z resztą dziwnego, dziewczyna zdawała się podzielać zdanie Gwen i chcąc jak najlepiej wykorzystać swoje lekcje rysunku.
- Ta-ak, ta-ak... Cza-arodziejskie społe-eczeństwo scho-odzi na psy... A pa-anna? Co pa-anna są-ądzi o obe-ecnych cza-asach? Z pewno-ością ja-ako a-artystka ma pa-anna ciekawe po-oglądy. - Ach, wszyscy artyści mieli ciekawe, nie raz ekscentryczne poglądy na świat! To właśnie dlatego Gideon uwielbiał rozmawiać z kolegami po fachu.  Rich uniósł kieliszek do ust, by upić kolejny łyk wina. Gospodarz przeniósł spojrzenie na artystkę, jakby również ciekawy jej zdania na ten temat.

Gwen poczuła, jak cała sztywnieje.  Naprawdę, jeszcze tego jej brakowało. Cudem udało jej się w ogóle dostać to zlecenie i bardzo się z niego cieszyła. Nauczanie było czymś, co po prostu lubiła robić, ale z racji młodego wieku mało kto traktował ją w tym względzie poważnie. Te kilka lekcji u bogatej, magicznej rodziny, miało udowodnić, że po prostu potrafi to robić i liczyła na polecenia ze strony i ojca, i samej uczennicy. Rich jednak chyba skutecznie skreślił ją z ewentualnej listy „dobrych nauczycielek” w oczach ojca dziewczyny. Rudowłosa, mimo naprawdę sympatycznego charakteru, miała w tej chwili pana artystę po prostu udusić. Ten mężczyzna myślał tylko o sobie, wywlekając ich prywatną sprawę na wierzch i Gwen nie obchodziło, czy robi to po to, by się na niej zemścić, czy po prostu nawija, jak to pijani mężczyźni mają w zwyczaju.
Była tu jednak z powodu profesjonalnego spotkania. Wzięła więc głęboki oddech i starała się zachowywać jak na nauczycielkę przystało, choć przychodziło jej to z niemałym trudem. Głos dziewczyny był wyraźnie nerwowy.
– Panie Rich – zaczęła – pana obraz był naprawdę wyjątkowy, ale gdy koleżanka przychodzi z problemem, nie mam w zwyczaju zwlekać, proszę mi wybaczyć. Panowie, naprawdę przepraszam, ale czy mogłabym się oddalić do pokoju panny Antoniny? – spytała, zerkając w stronę dziewczyny, która znalazła się u jej boku.
Wzięła kolejny głęboki oddech, mając nadzieję, że to wszystko zaraz się skończy. Gideon jednak naprawdę był prawdopodobnie ostatnią osobą, która byłaby w stanie po prostu zamilknąć i pozwolić pannie Grey pracować, co udowodnił już po chwili. Gwen musiała ponownie powstrzymać się przed poirytowanym sapnięciem i zamknięciem oczu, choć jednocześnie czuła, że jej ciało absolutnie się tego domagało.
– Przepraszam, panie Rich, ale nie jestem tu po to, by opowiadać o swoich poglądach. Prawda, proszę pana? – zwróciła się do pracodawcy, mając nadzieję, że mężczyzna przytaknie. – Ale zapraszam na moją wystawę, tam będzie i czas i miejsce, aby o tym porozmawiać. Tosiu? Idziemy? – spytała, zerkając na dziewczynę i licząc, że młoda panna po prostu zaprowadzi ją do pokoju, gdzie w dwójkę będą mogły naprawdę zająć się tym, czym powinny.

Gospodarz domu, po podparciu się pod boki cmoknął z niezadowoleniem. Zdawać by się mogło, że w swoim obyciu przypominał trochę rozgadanego szwagra, tan naprawdę najzwyczajniej w świecie lubiąc sobie porozmawiać, gdy nadarzała się do tego okazja. Zwłaszcza, gdy był pod wpływem alkoholu, przyjemnie szumiącego w jego głowie.
- Och, mo-oja dro-oga, obo-oje do-obrze wie-emy, że kła-amiesz. - O dziwo, pan Rich po przetarciu spoconego czoła chusteczką posłał dziewczynie delikatny, wręcz życzliwy uśmiech. Bo czy to nie było oczywiste? Dla niego, sytuacja była całkiem jasna, przynajmniej po długich dniach jakie minęły i możliwości spokojnej analizy sytuacji. Zwykle kobiety nie znikały ot tak, bez chociażby kilku słów pożegnania. Zwłaszcza gdy dowiadywały się, jak wielkim malarzem był i od jakże cudownego malarza przyszło mu się uczyć!
- Ach Gideonie, nietaktem jest stwierdzać takie rzeczy. - Gospodarz puścił oczko w kierunku rudzielca, po czym przeniósł spojrzenie na córkę, ciężko jednak było stwierdzić dokładny cel tego spojrzenia. - Nietaktem jest również odmawiać odpowiedzi. - dodał jeszcze, powracając spojrzeniem do młodej artystki. Te słowa, wyraźnie rozbawiły pana Rich'a gdyż parsknął on cichym śmiechem. Nie kontynuował jednak tematu, upijając kolejny łyk wina ze swojego kieliszka, coraz bardziej pustego kieliszka.
A gdy Gwen wypowiedziała kolejne słowa, w pomieszczeniu na chwilę zapadła cisza, a mężczyźni spojrzeli po sobie, by parsknąć śmiechem z czegoś, co najwidoczniej tylko dla nich wydawało się wyjątkowo zabawne.
-A-aż ta-ak si-ię pa-anienka śpie-eszy czy mó-ój szwa-agier ta-ak kie-epsko pła-aci? - Gideon Rich zdawał się przejść w szampański humor, ciężko było jednak stwierdzić czy to sprawa wina, czy udanych uszczypliwości w kierunku rudzielca.
Gospodarz szturchnął w ramię szwagra, by ponownie się zaśmiać.
- Właśnie, nie rozumiem Twojego pośpiechu. I tak płacę Ci za godziny, mogłabyś więc zamienić z nami kilka słów... Ale dobrze już dobrze, idźcie, idźcie... - Gospodarz pokręcił głową z rozbawieniem, pozwalając aby córka zaprowadziła pannę Grey do swojego pokoju, gdzie miały praktykować rysunek.
-Wybacz im proszę... - Tosia rzuciła do Gwen, gdy wchodziły po stromych schodach na górę. A w pokoju, wszystko było już przygotowane na lekcję, której młoda czarownica nie mogła się doczekać.

Gwen czuła, jak narasta wewnątrz niej wstyd i irytacja, której w tej chwili po prostu nie mogła dać ujścia. Była tu przecież po to, aby pracować! A nie po to, by dyskutować z podpitymi mężczyznami, z których jednym był ten cały Rich. Wzięła głęboki oddech po raz kolejny, starając się zachować stoicki spokój, ale to naprawdę było trudniejsze, niż mogłoby się wydawać. Opanowanie zaś czerwonych policzków było niemożliwe. Nad własnym krążeniem nie była w stanie zapanować.
Na całe szczęście, gospodarz jakimś cudem stanął po jej stronie. Gwen poczuła przypływ ulgi, pewna, że to już wszystko. Uchyliła nawet usta, zaczynając:
– Och, dokła… – …dnie.
Mina jej zrzedła, gdy gospodarz dodał, że nie powinna unikać odpowiedzi. Oczy panny Grey otwarły się szeroko. Naprawdę, za to chciał jej płacić? Za opowiadanie o poglądach? Doskonale wiedziała, że w dzisiejszych czasach to nie jest dobry pomysł. Zbyt łatwo dało się pokłócić. Poza tym przebywała pod dachem dość bogatej rodziny, a takie często wyznawały antymugolskie poglądy i naprawdę wolała się w takie rozmowy nie wdawać. To mogłoby zakończyć się tylko bardzo źle.
Mężczyźni jednak wyraźnie świetnie się bawili kosztem dziewczyny, która zamilkła, kompletnie nie wiedząc, co powinna teraz zrobić. Och, Tosia była kochana, ale to chyba ostatnia jej wizyta w tym domu! Jeśli pan gospodarz chce, by jego córka pobierała edukacje pod jej pieczą, niech im wynajmie jakiś lokum! Albo choćby pokój w prywatnej restauracji, takie chyba też były. Przychodzenie tutaj mijało się z celem.
– Pana szwagier – zaczęła, ze ściśniętym z poirytowania gardłem: – płaci mi zaiście wybornie, ale zgłaszałam już wcześniej pannie Tosi, że będę miała dziś ograniczony czas. Prawda? – spojrzała na dziewczynę, pewna, że ta przytaknie.
Koniec końców, pijanemu duetowi chyba znudziło się męczenie dziewczyny. Gwen podziękowała cicho i jak najprędzej wyszła z salonu za uczennicą, machając ręką, gdy ta zaczęła ją przepraszać.
– Nie martw się – powiedziała cicho, choć jej głos wciąż był jeszcze trochę nerwowy. – Mężczyźni… mężczyźni tak mają – wyjaśniła, wzdychając.
W pokoju Antoniny wszystko było już gotowe do lekcji. Panna Grey zajęła miejsce obok swojej uczennicy przy biurku i poprosiła ją o przedstawienie prac, które wykonała od ich poprzedniego spotkania. Rudowłosa prosiła Tosię o wykonanie prób rysunku dłoni, które nie wychodziły jej najlepiej, oraz o stworzenie kompozycji martwej natury, którą miała dopracować tak dobrze, jak tylko była w stanie.