Magiczna menażeria

Tak! Godziny, dni, tygodnie, miesiące, lata oczekiwań na ten dzień. Wreszcie dostanie swoje upragnione zwierzątko! Nie będzie z jakiejś dzikiej nory spod drzewa czy wyjęte siłą z gniazda niebezpiecznej matki. To stworzonko to stworzonko Tobiasa Yaxleya! Jego własne, jego... Ale jakie to właściwie będzie? Chłopak powinien mieć uśmiech na twarzy, ale on się tak łatwo nie pojawiał. Wciąż po głowie chodziły mu różne myśli... Ptak? No lata, śpiewa, jest przepiękny, ale nie będzie z nim biegał po ogrodzie... A może kuguchary? One biegają, są puszyste, ale czasami dosyć wredne...

Chłopak do samego końca nie mógł się zdecydować, a drewniane drzwi do raju zbliżały się z każdym krokiem coraz szybciej. Yh, mamo, zwolnij no... Chciał te słowa wydusić na zewnątrz, ale przypomniał sobie, że obiecał mamusi, że nie będzie nic marudził. No ona tutaj rządzi, to ona mu kupuje zwierzaka, więc słuchać się trzeba. Zakręcając przy jednym ze sklepów, do uszu Tobiasa nagle dotarły dźwięki ryczenia, skrobania, syczenia, a nawet śpiewania. Są już tak blisko! I chociaż chłopak wciąż nie wiedział co pragnie kupić, to był szczęśliwy, że jedno z tamtych zwierzątek zostanie uwolnione.

Szybkim krokiem wyprzedził mamę i otworzył jej drzwi, aby mogła pierwsza wejść do pomieszczenia. Dziadek już od paru tygodni wmawiał mu, jak Tobias powinien się zachowywać w towarzystwie dam i nie tylko. Nie za bardzo wiedział dlaczego to akurat kobiety mają pierwsze wchodzić do środka, ale nie negował tego. Może sobie nawet tym zaplusuje? No czemu ona idzie tak wolno? O, weszła! Chłopak "spokojnym" krokiem wgramolił się do pomieszczenia i rozejrzał wokół. Wow! Tyle pięknych stworzeń! Egzotyczne ptaki, przemiłe futrzaki, a także rozkoszne... Sam nie wiedział co to jest, bo nigdy się nie spotkał z takimi dziwacznymi stworzeniami. Jego obserwacje kończyły się na mokradłach i obrzeżnych lasach, a tam aż takich ciekawych rzeczy niestety nie było.

– Mamooo, ja nie wiem, którego mogę, który mi się przyda, który będzie fajny... Jejku, to jest okropny wybór! –  No bo jak można wybrać jedno, kiedy wszystkie pragną z Tobą wyjść na świat i poczuć nieco wolności na łąkach. Chodząc od klatki do klatki, chłopca zainteresował szczególnie dziwny stworek, który miał ryjek niczym słoń. Wow! Takiego czegoś nie widział nigdy. Próbował przeczytać co tam było napisane, ale nie był zbyt płynny w tym.

– N... Niu... Mamo, co to jest? – Wskazał palcem na stworzenie, ale po chwili go schował. Tak przecież nie może się lord zachowywać! Ah, te wszystkie zasady... Kucnął bliżej klatki i zaczął się przyglądać temu stworkowi, który chyba nie odwzajemniał jego uczuć. Ale z pewnością się polubią, o ile to w ogóle jego Tobias wybierze.

Usiadł na kolanach przed klatką niuchacza i spoglądał na jego maleńkie łapki. Może faktycznie jest to nieodpowiednie stworzenie... Ale tak bardzo by pragnął je mieć. Jest niezwykłe, piękne i takie wyjątkowe! To nie jest jakiś pufek, który przypomina kłębek wełny czy ptak, których wiele na niebie sobie lata. To jest... W zasadzie sam nie wiedział jak można to zdefiniować, ale przez to stworzenie to staje się jeszcze piękniejsze! Nie zwracaj uwagi na detale?

– Ale ja chcę wyjątkowe stworzonko. Z detalami – odburknął obrażony. Nie po to błagał matkę miesiącami, aby ta jeszcze za niego wybierała zwierzaka. Przecież on nie może być taki zły. – W sklepie nie bałagani, to w domu również nie będzie bałaganić. Nie musimy go trzymać w domu! –  Energicznie podniósł się z podłogi i ruszył w kierunku jakichś walizek porozrzucanych z tyłu sklepiku. Usiadł na jednej z nich i podkulił nogi po brodę. Nie chce patrzeć na swoją rodzicielkę, która znowu chce mu ustawić życie. Oh... Dopiero teraz zrozumiał swoje zachowanie. Przecież jemu tak nie wolno. Zawsze się słuchał, chociaż nie zawsze wiedział po co mu niektóre tak nudne rzeczy. Podniósł głowę i swoimi lekko zaszklonymi oczami spojrzał w stronę matki. Nie chciał ją jeszcze przepraszać, bo w głębi duszy czuł, że to może pomóc zdobyć mu zwierzaka.

Nie... To nie może być takie proste. Eh, zwierzaki... Ptaki są piękne, pewnie będą dobrym przyjacielem. Czy wyjątkowym? Pewnie nie tak samo jak te drapieżniki próbujący wyrwać się z krat. Te pewnie będą zbyt agresywne jak dla domostwa... Chyba nic z tego. Trzeba będzie się przyzwyczaić i poczekać. Przesunął się bliżej ściany i położył na niej swoją główkę. Długo tak tutaj nie wytrzyma.

Szanuj to Tobiasie. Każdy mu tylko mówi jak żyć i jak postępować, a on chciałby inaczej. Zawsze wierzył w mądrość swoich przodków i ufał, że pomogą mu w dorastaniu, ale w tym przypadku nie zgadzał się z nimi. Tobias zresztą nie znał innego życia niż to poza dworkiem Yaxley'ów, więc skąd mógł wiedzieć jak zachowują się inne dzieci, te mniej... ułożone. Istnieją takie? Chyba nie. Dorośli też musieli przez to przejść, więc nie ma szans.

Spojrzał na swoją mamę nieco spod byka, a na twarzy malował mu się grymas niezadowolenia. Był smutny, bo sprawił jej przykrość, ale z drugiej strony był mocno wkurzony na te całe rody. Tyle lat marzył o zwierzęciu, a jak już je zobaczył, to chcą mu odebrać. Bo nie pasuje...

– Przepraszam – wybełkotał pod nosem, poprawiając się i w końcu zeskakując z kącika, w którym się znajdował. Chciał wytłumaczyć swoje zachowanie mamie, ale wiedział, że to na nic się zda. Trzeba przecież zachowywać się jak wymagają tego zasady, a wszelkie inne zachowania są niezgodne z ich wymyślonym regulaminem. Granie w quidditcha w ogródku, brudzenie się w moczarowym błocie, kiedy jakiś niebieski ptak próbował uciec przed zrobieniem zdjęcia, ah... Ale zdawał sobie sprawę, że jest jeszcze mały, a dorośli już są nieco mądrzejsi. Nie pozostało nic innego jak powrót i wybranie innego zwierzaka.

– Jeżeli spojrzę się na niewłaściwego, to powiesz mi, mamo? – Nie było to sarkastyczne pytanie, jakby mogło się wydawać na początku, ale chciał być dobrym synem i wykonywać wszystkie jej polecenia, chociaż kompletnie mu się nie podobały. Przechodząc obok klatki z niuchaczem, delikatnie się uśmiechnął w jego stronę, ale już po chwili odwrócił głowę w przeciwnym kierunku. Nie wolno tak, Tobiasie...

– Oh – szepnął cicho pod nosem, próbując ukryć pojawiający się mimowolnie uśmiech. Kot! Kuguchar? Nie... nie jest rudy, przypomina raczej jakiegoś kota. Mugolskie zwierzę? Babcia mówiła, że koty mają wielką moc, a przynajmniej tak wierzono w tym no... średnimwieczu. Chociaż to był plan B, to cieszył się, że coś znalazł. Piękny, dostojny... Ciekawe jaki jest w środku. Nie był w pełni zadowolony, a po głowie wciąż chodziła mu wizja niuchacza, ale... to nie w tym życiu. Skierował swój wzrok mimowolnie na matkę. – Ten jest odpowiedni? Myślę, że jest piękny. Jak ty – rzucił ostatnie słowa i uśmiechnął się do mamy. Był na nią nieco zły, ale nauczył się już szacunku do dziewczyn, o co szczególnie dręczył go dziadek, a w takiej sytuacji wypada szepnąć coś miłego.

Znowu przypomina o ojcu... Nie, teraz liczy się tylko zwierzak. Nie żeby Tobias należał do ludzi nieczułych, jednak wizja posiadania przyszłego stworzenia na własność była o wiele bardziej wyrazista niż wszystko inne. Niuchacz? Pogodził się z jego stratą, chociaż dalej w głębi duszy czuł ból. Znali się tylko kilka sekund, jednak zdążył go polubić. To byłby wspaniały kompan, ale jak się okazało, niemożliwy dla Tobiasa. Czyż to nie ciekawe, że chociaż jest lordem i powinien móc mieć więcej niż inni, przez liczne zakazy może mniej? Gdyby tylko chłopak wiedział jak wygląda życie innych ludzi... Nie znał go, nie miał porównania. Trzeba było funkcjonować tak jak dorośli nakazują.

Wraz z otworzeniem klatki, Tobias wykonał kilka energicznych kroków do przodu, ale na szczęście szybko się opamiętał. Przecież to nie tak się podchodzi do zwierzyny... Na spokojnie! Ale on jest taki piękny. Aż chciałoby się złapać i wyściskać! Chłopak powolutku kucnął, siadając na swoich stopach i wystawił powoli rękę do przodu, ale kociak błyskawicznie zareagował i wręcz odskoczył od niego.

– Chyba się boi... Nie chciałbym, żeby się bał. – Odwrócił głowę i spojrzał to na mamę, to na sklepikarza. – Proszę Pana, mamo... Nie widziałem takiego stworzenia u nas i nie za bardzo wiem jak się zachować... – Wzrok chłopca ponownie skierował się na stworzenie, które chyba bardziej było zaciekawione zwisającym z sufitu żelaznym łańcuchem, niżeli całą ferajną ludzi. Może trzeba byłoby mu dać coś jeść? To chyba jest dobry pomysł! Szybkim ruchem zaczął grzebać w kieszeni spodni, aby wyciągnąć z nich kilka okruszków po ciastkach. Czy to było zachowanie godne lorda? Najpewniej nie, ale Tobias jest na polowaniu! Musi wychwycić zwierzynę, aby jego rodzina była z niego dumna i go nie wyśmiała. W takich sytuacjach trzeba sięgnąć do ostateczności.

– No przecież nic Tobie nie zrobię. Ciasteczka są boskie – wyszeptał do "ofiary" i z uśmiechem na ustach czekał na jej reakcję. Oby tylko nie skończyło się to kolejnym zaklęciem leczniczym...