First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

The member 'Valerij Dolohov' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 99, 59

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Antonia chcąc wykorzystać okazje i wyleczyć swoich kompanów nie mogła przecież przewidzieć, że anomalie kolejny raz postanowią spłatać jej figla. Ta sama sytuacja miała się podczas misji przejęcia listu. Dlatego widząc, że z jej różdżki wydobywa się inny promień zaklęcia spanikowała. Nie można było przewidzieć jakie zaklęcie wymknie się z jej różdżki. Potem wszystko działo się bardzo szybko. Nielekceważenie wroga nie wychodziło im aż tak dobrze jak można było się tego spodziewać. Strażnicy choć pod wpływem rzuconych przez czarodziei zaklęć nadal byli niebezpieczni i o tym właśnie mogli się przekonać. Antonia spojrzała na próbującego znokautować Drew mugola, a po chwili na tego, który czołgał się w stronę karabinu. Nie zastanawiając się dłużej rzuciła odpowiednie zaklęcie w stronę mężczyzny, który właśnie zbliżał się do karabinu. Nie mogli pozwolić im dobyć broni. Nie mogli pozwolić im wyjść stąd o własnych nogach. Tak naprawdę nie wiedziała co może ich spotkać później, ale teraz musieli pozbyć się problemu, który jak widać ciążył im bardziej niż się mogli tego spodziewać. - Timoria – wypowiedziała.

The member 'Antonia Borgin' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 68

--------------------------------

#2 'k100' : 88

--------------------------------

#3 'Anomalie - CZ' :

Odnosiłem nieprzyjemnie wrażenie, że zdecydowanie zbyt dużo czasu przebywaliśmy w jednym miejscu. Co gorsza, ledwie weszliśmy do elektrowni. Kompletnie nie spodziewałem się, że unieruchomiony w ruchomych piaskach mugol, znajdzie jeszcze siłę i chęci, by walczyć dalej. A jednak, gorzko się rozczarowałem. Czas przelatywał nam przez palce kurcząc się niemiłosiernie. Słyszałem kolejne inkantacje, jedną skierowaną w żołnierza na podłodze, drugą w uwięzione w ruchome piaski. Czy powinien i sam skierować różdżkę, czy może wykonać inny ruch, dający nam jakieś informacje co do dalszej drogi? Jedynie ułamki sekund zajęło mi podjęcie decyzji, w czasie którym postanowiłem zawierzyć, że moi towarzysze poradzą sobie z napastnikami. Ruszyłem więc, najpierw do przodu, tak jednak by nie znaleźć się w zasięgu dłoni mugoli, jednak swoją różdżkę zamiast w nich, skierowałem w ścianę za nimi, tą po prawej stronie w której znajdowały się otworzone przeze mnie wcześniej drzwi. Roztropnie było sprawdzić, czy i za nimi nie czai się jakieś niebezpieczeństwo. Może jeden z magicznych eliksirów Valerija był w stanie utorować nam drogę, bez bezpośredniego starcia?
- Abspectus - wybrałem więc, mając nadzieję, że mimo wstrząsanej podłogi uda mi się rzucić poprawnie zaklęcie.

The member 'Apollinare Sauveterre' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 82, 86

The member 'Apollinare Sauveterre' has done the following action : Rzut kością

---

'Anomalie - CZ' :

Ponownie ustanie na nogach nie okazało się wyzwaniem dla nikogo z was, ruchy minęły, podłoga znów okazała się stabilna, ostatnie drobiny tynku opadły ze ścian, unosząc w powietrzu pył.

Magnus trafił swoim zaklęciem krwawiącego strażnika, jego zaklęcie szarpnęło jego ramieniem, lecz nie powstrzymało uderzenia. Czarnoksiężnik mógł się natomiast poczuć nieznacznie lepiej, przynajmniej przez chwilę. Ledwie moment później poczuł dokuczliwy skurcz brzucha i odczuł działanie łaskotek, które dodatkowo utrudniały koncentrację.

Drew usiłował się obronić - na próżno - choć nie dał się zaskoczyć, jego różdżka odmówiła posłuszeństwa. Cyneric, być może widząc, na co się zapowiada, chciał temu zaradzić; bezskutecznie, nagłe osłabienie, które go dopadło, nie pozwoliło mu na skuteczne wypowiedzenie inkantacji silnego zaklęcia ochronnego. Sytuację uratował Valerij, który odważnie jak na swoje umiejętności rzucił osłonę na siebie i na Drewa niewerbalnie; świetlista kopuła otoczyła obydwu czarodziejów, a trzymany przez mugola karabin z trzaskiem odbił się od jej ścianek. Mężczyzna zbladł mocniej - pokaz magicznej mocy go przerażał, a odniesione rany niewątpliwie wywoływały ból - ale mimo to wyglądał na wciąż zawziętego.

Zaklęcie Antonii trafiło w czołgającego się żołnierza - próbował uchylić się przed promieniem, lecz pokraczna próba była ledwie zauważalna, nie popisał się refleksem. Zaczął się szamotać, samą głową, tuż przed tym, jak skulił się na podłodze, zakrywając własną twarz dłońmi; stracił zainteresowanie bronią, wami i walką.

Apollinaire przezornie sprawdził drogę: minięcie mugoli zajętych walkę z jego towarzyszami nie okazało się wyzwaniem. Droga była czysta, w pokoju, który miał możliwość podejrzeć, nie znajdował się najpewniej żaden człowiek. Dostrzegł jedynie marmur na posadzkach, kant szafki po prawej stronie i starą fotografię naprzeciwko siebie, która leżała w drobinach roztrzaskanego szkła - najpewniej upadła pod wpływem trzęsienia ziemi.

(nie)życie:

Lekkie trzęsienie ziemi ustało, zdołał utrzymać się na nogach, a co ważniejsze - poprawnie rzucić zaklęcie. Wyraźnie widział, jak promień jego czarnomagicznego uroku rozbił się o klatkę piersiową mugolskiego strażnika, wysysając z niego witalne siły i wykradniętą energię przekazując jemu. Poczuł się lepiej, pewniej, krew przestała buchać z nosa; choć kołnierz koszuli nadal pozostawał nieznacznie przybrudzony, ciemniejszą już posoką. Nie zdążył jednak uchylić się przed zaklęciem Antonii, usiłowała mu pomóc, oczywiście, lecz nie było mu do śmiechu, gdy zgiął się wpół, mimowolnie poddając się efektowi łaskotek. Będących do zniesienia, w obliczu słabości wolał oberwać całkiem nieszkodliwym czarem i zyskać odrobinę mocy, niż ryzykować ochronną barierą przy średniej znajomości magii defensywnej. I tak wyszedł na tym korzystnie, odkąd zaczął ważyć każdy gest i ruch, stąpał po mugolskiej ziemi ze znacznie większą swobodą. Musieli jak najszybciej przekroczyć Rubikon, stracili już czas, cackając się z wartownikami, a każda minuta była przecież na wagę złota. Stacjonujące tu wojsko, zapewne liczne - mogło ich spacyfikować. Byli potężniejsi, jasne, lecz znaczna przewaga liczebna nie pozostawała bez znaczenia. Póki co, znów zaczęło się układać. Borgin dała po raz kolejny popis swych umiejętności, mógł na nią liczyć, stanowiła pewne ogniwo łańcucha, po jakim spuszczał się coraz bardziej w dół. Śmierdzący Rosjanin także zdołał mu zaimponować, lecz w tym wypadku Magnus nie chwalił dnia przed zachodem słońca, miał się na baczności, obserwując rozwój wypadków. Jeden strażnik przestał stwarzać zagrożenie, drugi - oby szybko się wykrwawił - nadal tkwił w piaskach i wyglądał, jakby zamierzał walczyć do ostatniej kropli krwi.
--Malesuritio - powtórzył Rowle, raz jeszcze kierując różdżką w owego wartownika, zamierzając go dobić, odebrać jak najwięcej energii, sprawić, by stracił przytomność, a przy okazji pomóc samemu sobie.
-Co widziałeś? - rzucił jeszcze do Apollinaire'a, to było ważne, jeśli coś niepokojącego czyhało za zamkniętymi drzwiami, winni się na to przygotować - i co z n i ą? - spytał, podbródkiem wskazując na wciąż kulącą się za biurkiem sekretarkę.

|st zaklęcia=65-10-30+5=30

The member 'Magnus Rowle' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 75

--------------------------------

#2 'k10' : 4

--------------------------------

#3 'Anomalie - CZ' :

Adrenalina zaszumiała w uszach alchemika i to nie było przyjemne. Na szczęście się powiodło. Tarcza, którą wywołał objęła ich dwójkę chroniąc Drewa przed mugolską agresją. Potrzebowali go całego. Gdy się powiodło Valerij zmarszczył zaraz potem nos z niezadowoleniem obchodząc ruchome piaski i samego mugola tak by miał zaraz od niego dostać groszopryszczki. Agresywne toto było bardziej od kocura Maszy. Podszedł do utworzonej przez Apollinara szyby by dostrzec przez nią to samo co on - pusty pokój. Kiwnął do niego porozumiewawczo, a potem sięgnął w stronę klamki by przejść przez drzwi do kolejnego pomieszczenia. Szkło zgrzytało pod butem. Valerij zlustrował kolejne drzwi czy posiadały jakieś dziwne mechanizmy, a potem wycelował w ścianę przyległą do lewej framugi:
- Abspectus

Mapa:

The member 'Valerij Dolohov' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 19

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Działania defensywne Cynerica nie podziałały. Promień wychodzący z różdżki był zbyt słaby, żeby uformować poprawną tarczę mającą ochronić Macnaira przed potężnym ciosem strażnika. Dobrze, że w pobliżu byli inni, Valerij świetnie sobie poradził z tym zadaniem. Ba, nawet postanowił skorzystać z magii niewerbalnej, która zapewne dodatkowo przeraziła zszokowanego mugola. Nie współczuł mu ani odrobinę, musiał być naprawdę świetnie wyszkolonym wojownikiem, skoro nadal trzymał się na nogach. Co więcej, atakował ich zawzięcie. Jakby tego było mało, Yaxley poczuł nagłe osłabienie, chwilę później czując stróżkę krwi pod nosem. Przeklęte anomalie. Zignorował tak drobne niedogodności, wszakże był człowiekiem silnym. Wolał skoncentrować się całkowicie na wymyślaniu dalszych scenariuszy pod tytułem uziemienia zawziętego wartownika, Magnus wziął sprawy w swoje ręce wysysając za pomocą czarnej magii siły witalne unieruchomionego mężczyzny. Oczy tresera rozbłysły iskrą zadowolenia oraz zachwytu obserwując przez dosłownie chwilę ten przedni spektakl. Może tym szlamom wreszcie otworzą się oczy, przestaną głupio wierzgać i utrudniać im pracę. Wszakże nie mieli zbyt wiele czasu, natomiast ciągle spotykały ich te cholerne utrudnienia.
Arystokracie w tym momencie nie pozostało nic innego jak próba dobicia tego parszywego psidwaka. Nie, nawet na to miano nie zasługiwał. Cyneric sprawnie przełożył różdżkę z prawej ręki do lewej, zaciskając na niej mocno swoje palce. Prawą zaś zacisnął w pięść, stosując wyważony cios w górną partię czaszki strażnika, który jeszcze chwilę temu próbował obezwładnić Drewa. Zamierzał pozbawić go przytomności tak ostatecznie, żeby na pewno nie wstał, chociaż przez piaski mocujące go do podłoża i tak nie zdoła upaść. Oby tylko cios okazał się być celny, może wręcz nokautujący. W chwili obecnej Yaxley zdecydowanie bardziej ufał swoim mięśniom niźli różdżce, co wewnętrznie napawało go frustracją oraz pewnego rodzaju smutkiem. Przede wszystkim był czarodziejem, nie zaś mięśniakiem z Nokturnu, powinien potrafić posługiwać się magią, nie pięściami, co było dobre raczej dla szlamu niż szlachcica. Niestety nie miał innego wyjścia.

The member 'Cyneric Yaxley' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 81

Udało mi się minąć mugoli z powodzeniem, nie traciłem czasu spoglądając za coś na kształt weneckiego lustra nie dostrzegając za nim nic. Nic niepokojącego, poza roztrzaskaną ramką na podłodze najpewniej zrzuconą poprzez trzęsienie, którego sami doświadczyli. Głos Magnusa sprawił, że odwróciłem w jego kierunku głowę.
-Pusto, przynajmniej tak wygląda. - odpowiedziałem spokojnie, odwracając się w stronę biurka, zza którego wcześniej dochodziło kwilenie i za którym najprawdopodobniej była sekretarka, zrobiłem krok, a potem następny idąc wzdłuż ściany tak, by mieć pewność, że promień zaklęcia nie uderzy o mebel za którym się kuliła. Przez chwilę debatowałem sam ze sobą. Czy powinniśmy ją zabrać? Jaką przewagę mogła nam dać, wiedzieliśmy gdzie iść, Valerij miał mapy, ona mogłaby jedynie robić za żywą tarczę. Ale prowadzenie jej z pewnością nie należałoby do łatwych, gdyby postanowiła się opierać. To znów zabrałoby nam kolejny czas - a straciliśmy go w tym pokoju już za dużo. - Unieszkodliwić. - powiedziałem więc spokojnym głosem, sam postanawiając jako pierwszy wyprowadzić atak, miałam nadzieję na powodzenie, jednak nie zamierzałem czekać, Valerij znikał już za drzwiami, a nie rozsądnym było by ktokolwiek z nas poruszał się po tym przybytku. Unieszkodliwić, zabić, nie robiło mi to różnicy, jednak magia zdawała się mniej niż stabilna.- Drętwota. - zadecydowałem więc, wykonując gest różdżką i nie patrząc na efekt zaklęcia ruszyłem w ślad za alchemikiem.

The member 'Apollinare Sauveterre' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 15

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :