First topic message reminder :



[bylobrzydkobedzieladnie]

The member 'Maxine Desmond' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 12

- Piękny chwyt! - pochwaliła go. Oboje spisali się wyjątkowo dobrze. Jej światełko było bardzo jasne i pewne, ale oczywiście jej starania na nic by się zdały, gdyby Joey nie zdołał go złapać w pułapkę. Byli naprawdę dobranym duetem, Florence już sobie obiecała, że będzie Wrighta wyciągać na każdy tego typu konkurs. Bo przecież szło im wyśmienicie!
No, i tym razem to już naprawdę Florence sądziła, że już koniec. Światełka zostały umiejscowione w dyniach, każda jedna wyglądała przerażająco i majestatycznie, nawet te mniejsze. Florka była jednak oczywiście najbardziej zadowolona z ich własnej, potężnej dyni Olbrzyma Kanibala. Tym większe było jej zdziwienie, kiedy, cóż... okazało się, że jednak wciąż mieli coś do zrobienia.
- Mam nadzieję, że masz jeszcze trochę miejsca w żołądku? - zagaiła do swojego towarzysza. Pamiętała przecież, że zdążył się już posilić poczęstunkiem, kiedy czekali wewnątrz lokalu na rozpoczęcie zabawy. - Zobacz, właścicielka Świata Dyni nawet znów postawiła klepsydrę. To zupełnie jak konkurs jedzenia na czas! Dawaj Joe, zobacz, Benjamin już wsuwa! Chyba nie dasz mu się pokonać? Pokaż, kto tu rządzi!

| Kibicuję, retoryka II

The member 'Florence Fortescue' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 74

- Już minęło kilka miesięcy. Dałam sobie radę, jednak Jay...W sumie potrzebuje wsparcia bardziej niż te duchy, wiesz. Mężczyźni naprawia się po takich rzeczach trudniej - mruknęła z powagą, która odmalowała się na jej twarzy na kilka uderzeń serca by zaraz rozpromienić twarz serdecznym uśmiechem na deklarację Figg. Nie przyszła tutaj by prowadzić melancholijnych dysput dlatego nie pozwoliła by te ją pochwyciły. Poruszyła różdżkę chcąc wywołać lumos mogący rozgonić ponure myśli i...cóż, udało jej się to oślepiająco. Chyba za bardzo podkręciła różdżką gdy poczuła, że chłopiec-strach na wróble pociągnął ją za sukienkę.
- O ranyyy.... teraz to dałam do pieca - jęknęła robiąc sobie z dłoni daszek - Uważaj by nie wywinąć... - orła zatańczyło jej na końcu języka, kiedy coś jednocześnie w tym samym momencie poszło nie do końca tak. Marcellinie omsknął się nadgarstek i  w konsekwencji grzmotnęła Dyńka. Shelta zacisnęła usta w wąską kreskę i w milczeniu popatrzyła na tą przemoc w ich trzyosobowej rodzinie. Pochyliła się nad pomarańczową skórą ich warzywnego żyjątka i westchnęła z ulgą - Jest cały. Nic mu nie jest - poklepała go pociesznie po pleckach we wnętrzu którym kobieta pomogła zamieścić im światełko. Potem czarownica słuchała jak ta wygłasza zachęcającą do wcinania dyni przemowę. Vane chwyciła większy i bardziej składny kawałek miąższu...
- Za zwycięstwo! - wzniosła nim toast zbijając swój kawałek z kawałkiem Marcelli i zaczęła pałaszowanie.

|wcinam!

The member 'Shelta Vane' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 6

Robiły wokół siebie całe mnóstwo hałasu, to było aż straszne. Rzut wyszedł jej okropnie, pewnie dlatego, że mały strach ciągle kręcił się pod jej nogami. Rozproszył ją no, to było nie do pomyślenia!
- Ale zaświeciłaś, serio... - westchnęła cicho. Omskneła jej się ręka i ostatecznie nawet nie trafiła w światełko. Westchnęła tylko ciężko po czym uśmiechnęła się ciepło do koleżanki.
Teraz musiały już sobie poradzić, prawda?
Nie przejmowała się kompletnie tym jak miała przebiec ta rywalizacja. Własciwie to tylko nie chciała przegrać z Randallem, będzie miała co mu wypominać, a teraz ich grupy szły łeb w łeb. Trochę za nimi była Lily z ech, swoim nowym chłopakiem, o którym Marcy nawet nie chciała wspominać. Złapała więc za kawałek miąższu i przybiła się z Shelly.
- Smacznego! - powiedziała od razu i zaczęła pałaszować. Shelly chyba to nie wchodziło za mocno, więc musiała zjeść więcej. Ale hej, przecież niektórzy mówili, że to jej specjalność.

| zajadam!

The member 'Marcella Figg' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 80

Uśmiechnęła się lekko na delikatny masaż. Może i to było głupie, ale lęki w końcu zazwyczaj są irracjonalne i po prostu są częścią jej życia. Zaraz z resztą trzeba się było wziąć do działania, choć okazało się że potrzebowali pomocy starszej pani w złapaniu światełka. Podziękowała jej oczywiście, z lekkim uśmiechem ignorując przy tym Matta, który no przecież by sobie poradził, to tylko taki żart był. W końcu jednak ich pięknie wycięty nos zaświecił wspaniałym światłem, a Lily była pewna że pani od sztuki w jej mugolskiej szkole pochwaliłaby ich chociaż za dobre chęci. Nie ważne, że dynia nie była dziełem dziesięciolatków, a dorosłych ludzi.
Po chwili przysiadła, czując lekkie osłabienie. Nie przejmowała się nim jednak nadmiernie, ze wszystkich możlich lęków, akurat te zdrowotne ją raczej omijały, a samopoczucie zwykle zrzucała na karb zmian w ciśnieniu czy pogodzie.
W idealnym momencie okazało się, że ich kolejnym zadaniem jest zjedzenie dyni. Co prawda Lily wbrew pozorom miała całkiem niezłe możliwości, w Matta też nie wątpiła jednak to co wygrzebali starczyłoby chyba na wykarmienie armii.
Czy oni jednak poddadzą się i tak po prostu odpuszczą sobie jedzenie pysznej, soczystej dyni? W życiu.
Brak sztućców może nie był za wygodny, ale w sumie i tak miała już ręce ubabrane dynią, więc co tam - na sygnał zaczęła pałaszować, a przynajmniej z początku było to bardzo łatwe zadanie. Dynia była przesłodka.


jem! brak odporności fizycznej

The member 'Lily MacDonald' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 32

No łapanie tego światła nie do końca mi wyszło. Prawie się właściwie zjebałem przy tym i rozwaliłem dynię, lecz na szczęście skończyłem ze wszystkimi zębami w szczęce, a nasza dynia wciąż miała tylko jedną świecącą dziurę. Nie wiem tylko czemu poczułem się gorzej. W sensie, że jeszcze słabiej niż i tak się czułem. Pokiwałem jednak głową jak osuszający się pies i byłem już gotowy do kolejnej konkurencji. Zgarbiłem się nad stołem wyścielanym niemożliwą ilością dyniowego miąższu. Zatopiłem dłoń w tej górze, jak łopatę w śniegu i wyczekiwałem sygnału do rozpoczęcia zajadania. Warzywa nie były moim ulubionym pożywieniem, ale tu w sumie nie o delektowanie się wchodziło tylko ostre wsuwanie. w tym mogłem się wykazać i za to też się zabrałem płynąc z duchem rywalizacji. Ledwie tylko dano sygnał, a ja już mieliłem miąższ zębami pakując w usta kolejną garść.

|Wsuwam! Zwinność: 10, wytrzymałość fizyczna II

The member 'Matthew Bott' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 53

Joe uśmiechnął się do Florence wyraźnie zadowolony z pochwały puszczając do niej zadziornie oko.
- W końcu masz do czynienia ze specjalistą - odpowiedział wciąż z uśmiechem - ale to by się nie udało, gdyby nie twoje zaklęcie - dodał chyląc przed jej zdolnościami magicznymi czoła - dosłownie i w przenośni.
I już wszyscy zapewne sądzili, że to koniec (a zwycięską parą OCZYWIŚCIE zostali Joe i Flo)... ale jednak nie i pani czarownica znów zaczęła gadać.
- Ja tam jestem piękny i bez jedzenia resztek - mruknął jakże skromnie do Florence z bajeranckim uśmiechem, kiedy tylko pani ze Świata Dyń zaczęła mówić. - Strach pomyśleć co by było, gdybym zaczął się nimi żywić - ledwo powstrzymał parsknięcie śmiechem ze swego wyszukanego żartu.
Joseph nie był fanem warzyw. I to warzyw na surowo... i bez dodatków... i to jedzonych prosto z blatu stołu, ale z drugiej strony funkcjonował dzisiaj na jednym jabłku i kawałku tej tarty z poczęstunku, o których już zdążył zapomnieć z dziesięć razy, więc tak, miejsca w żołądku to Joe miał całe mnóstwo. No ale... warzywo?
Wszyscy zaczęli jeść, a Joseph jakoś nie mógł się przełamać i tylko smętnie spojrzał na Florence wykrzywiając usta. Przecież i tak mieli wygraną w kieszeni, tak? I bez tego... Wright był o tym gryfońsko przekonany. Jego przyjaciółka jednak najwyraźniej nie, bo zaczęła go dopingować jak na meczu. No, to była jakaś konkurencja, nie? Jedzenie na czas.
Tylko tak jakoś nie mógł się przekonać do... zaczęcia. Ten miąższ na blacie wyglądał dość... nieapetycznie, delikatnie mówiąc.
Ale faktycznie - klepsydra została postawiona, piasek się w niej przesypywał, a Benjamin... Joe spojrzał w stronę brata. No tak, ten to pochłonie wszystko!
Syknął wściekle nagle nabierając energii i chęci wygrania. Bo przecież się nie podda, prawda? Pokaże starszemu bratu kto tu rządzi! Nie zwlekając więc dłużej Joseph zaczął wcinać warzywo z blatu umiejętnie sobie przy tym pomagając jednym z nożyków, które ze sobą wziął.

jedzenie dyni (ST 130) - nóż, zwinność: 14, wytrzymałość fizyczna II

The member 'Joseph Wright' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 89

Willow mimo bycia rozpraszaną przez chłopca, który kiedyś był strachem na wróble udało się rzucić pułapką na tyle dobrze, że ta trafiła prosto w światełko i zamknęła się wokół niego. Jak się okazało, tylko kilku parom udało się poprawnie schwytać światło w pułapkę. Dynie otrzymały więc swoje światełka, które miały okazać się trwalsze niż zwykłe świece. Ale nie był to koniec konkurencji – staruszka ogłosiła, że powinni zjeść swoje resztki.
Spojrzała na Clarę, a potem na ich stół. Miąższu nie było wiele, poza tym wyglądał i pachniał smakowicie. Niektórzy podczas drążenia dyń wydłubali z nich o wiele więcej miąższu, ale ich dynia była mała, więc nie miała go w sobie aż tak dużo. Rozglądając się po stołach innych na moment zatrzymała spojrzenie na znajomych twarzach, czyli na Gwen, z którą niedawno odnowiła kontakt, na Marcelli, która ją znalazła tamtego wrześniowego dnia, a nawet na Maxine, z którą jakieś dwa tygodnie temu wskutek zbiegu okoliczności połączyło ją jednodniowe zauroczenie. Zdumiewające, że było tu aż kilka znajomych sylwetek, ale świat czarodziejów naprawdę bywał mały.
Zarumieniła się lekko na wspomnienie tamtego dnia i tego, co wtedy czuła, i pokręciła głową, skupiając się znowu na Clarze oraz miąższu rozrzuconym wokół ich dyni na stoliku. Aż szkoda byłoby go zmarnować, poza tym przebywając na świeżym powietrzu zdążyła trochę zgłodnieć.
- To co, pałaszujemy razem? Wygląda i pachnie całkiem pysznie – zaproponowała, biorąc do ręki przyniesiony z domu nożyk.
Nie zastanawiała się zbytnio nad tym, że stół może być brudny albo że jedzenie bez sztućców nie przystoi. Nie miała oporów przed jedzeniem na czas, co zresztą wydawało się dobrą zabawą. Była Lovegoodem i niespecjalnie obchodziło ją, co myślą inni, dlatego bez żadnych protestów czy zbędnych refleksji zaczęła nabijać nożykiem większe kawałki i wsuwać je do ust, a drobniejsze zgarniała palcami. Po chwili miała całe dłonie poplamione i klejące od dyniowego soku, ale jadła, bo musiały zdążyć na czas. Poza tym właścicielka lokalu miała rację, miąższ naprawdę był dobry w smaku. Z pomocą Clary systematycznie oczyszczały z niego stolik.

| wsuwamy! wytrzymałość fizyczna 0

The member 'Willow Lovegood' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 74