Schronisko dla magicznych stworzeń

Widział go - ptak stał przy strumieniu i wyglądał całkiem marnie. Aż mu się zrobiło szkoda biednego zwierzęcia! Teraz to tym bardziej chciał mu pomóc, ale zatrzymał się w bezpiecznej odległości by jeszcze bardziej go nie wystraszyć i wtedy poczuł, że Clementine na niego wpada. Zrobił krok w przód, przez ramię spoglądając na dziewczynę.
- Nic się nie stało. - stwierdził, bo i taka była prawda. Powrócił jednak spojrzeniem do dirikraka, obserwując jego niezdarne poczynania - To strumień. - rzucił półszeptem. Miał wrażenie, że kolejny głośny dźwięk sprawi, że będą musieli przebyć następną połowę lasu zanim ponownie trafią na to biedactwo - Widzę, jest przy strumyku i... Clem, on wygląda tragicznie. - westchnął, ze zmartwieniem ściągając brwi. Nawet nie zauważył kiedy zaczął obejmować dziewczę, przyklejone do jego piersi.
- Mhm, tylko ostrożnie. - pozwolił jej iść przodem - w końcu to ona mogłaby pomóc ptakowi, nie on. Ollivander nie bardzo znał się na zwierzętach, wyniósł podstawy z Hogwartu, pamiętał to i owo z czasów, kiedy kuł do egzaminów spędzając całe dnie nad książkami lub w ramach dodatkowych zajęć zajmując czas profesorom, ale będąc całkiem szczerym - nie wiedziałby co zrobić w takiej sytuacji. Przez krótką chwilę stał w miejscu obserwując pannę Baudelaire. Zaraz jednak ruszył za nią. Powoli i ostrożnie, jednak nie na tyle by nie zwrócić uwagi ptaka. Kiedy ten zaskrzeczał słabym głosem, Titus znowu stanął w miejscu.
- Clem, on chyba nie chce mnie tu wiedzieć. - stwierdził. Zmarszczył nos, przez dłuższą chwilę wahając się czy nie powinien się wycofać, ale ostatecznie uznał, że gdyby dirikrak dał sobie pomóc, to bardzo chciałby zobaczyć to wszystko z bliska. Postąpił więc krok do przodu, malutki, by ponownie sprawdzić jego reakcję na swoją osobę.

The member 'Titus F. Ollivander' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 45

Clementine zdawała się spokojnie przyjmować słowa chłopaka, chociaż bardzo zaniepokoiło ją to, co powiedział. Martwiła się o stan dirikrka, tak, jakby ten należał do jej własnych podopiecznych. Spojrzała na Titusa przez chwilę milcząc, mając nadzieję, że ten rozwinie swoją myśl, co do tego, jak tragicznie wyglądał nieszczęsny ptak. Tito jednak nie planował rozszerzać tej kwestii. Skinęła mu więc tylko głową, odsuwając się od niego nieznacznie. Wysuwając się do przodu, jeszcze chwilę trzymała dłoń za sobą, smagając nią pierś mężczyzny, jakby chciała jeszcze chwilę utrzymać się stabilnie w pionie, niezorientowana w przestrzeni wokół niej. Zaraz potem jednak, znalazła się bliżej ptaka, który chociaż dał jej podejść na taką odległość, źle reagował, kiedy próbowała wyciągnąć do niego dłoń, w celu zbadania go.
— Ciii… spokojnie. Nic Ci nie zrobię. Chcę tylko sprawdzić jak się czujesz. Jestem Clementine. Podejdę do Ciebie powoli i przyłożę dłonie do Twojego ciała. Sprawdzimy czy coś da się zrobić, dobrze? Na pewno chcesz się napić…
Zanim zrobił co powiedziała, wyrwała jakiś listek, stosując go jako prowizoryczne naczynie do picia, które podsunęła pod nos zwierzęciu. Twarz odwrócila do Titusa.
— Jest przestraszony. Masz strasznie ciężki krok. Spróbuj iść ciszej, zwracać na siebie mniejszą uwagę.
Jakby jednak to było za mało, Clementine zwróciła twarz do dirikrka. Temu rzeczywiście nie podobała się obecność Titusa. Zatrzepotał skrzydłami od razu na jego widok i próbowałby uciec, gdyby stan zdrowia nie pokrzyżował mu możliwości teleportacji. Tymczasem zaćwierkał na obcego z początku przestraszony i zaniepokojony.
— To mój przyjaciel, Titus. Nic Ci nie zrobi — przedstawiła go Clementine, wskazując dłonią w jego kierunku. Ptak przechylił wtedy głowę na bok, przyglądając się mu uważniej.



Kostki ‘k100’ i ‘k10’ dla Titusa:

1-25 – dirikrak chwilę jest spokojny, ale zaraz wpada w panikę. Próbuje się teleportować i udaje mu się. Wygląda na to, że musicie zgłosić jego stan w ośrodku, aby nie tracić czasu na ponowne szukanie. Przy swojej ucieczce, ptak gubi mnóstwo piórek.  Wynik kostki ‘k10’ powie Ci ile.

26-50 – dirikrak jest przestraszony, nie daje się uspokoić ani Clementine, ani Tobie, teleportuje się, ale ma siły, żeby dostać się jedynie kilka metrów dalej. Gubi przy tym kilka piórek. Wynik ‘k10’ podzielony na 2 powie Ci ile (połówki  zaokrąglaj do mniejszej liczby).

51-75 – dirikrak chwilę panikuje, trzepocze skrzydłami i gubi kilka piórek, ale w końcu się uspokaja i pozwala podejść Titusowi. Jeśli ‘k10’ wynosiło 1-3 – zgubił 1 piórko, 4-7 – zgubił 2 piórka, 8-10 – zgubił 3 piórka.

76-100 – wasze wspólne działania spowodowały, że Dirikrak w końcu daje wam do siebie podejść. Pokazuje wam ranne skrzydełko, z którego musicie wyjąć wbitą w nie ostrą gałąź, która nie wiadomo jak się tam znalazła. Jeśli kość ‘k10’ wynosiła 1-5 – Tito wbija sobie przy tym tyle drzazg ile oczek na kości, 6-10 – wyciągając gałąź, wypada tyle piórek ile oczek na kości.

bonus do rzutu: ONMS


Kostka ‘k100’ dla Clementine:

1-30 – Dirikrak nie daje się ani napoić, ani zbadać i uleczyć

31-70 – dirikrak daje się napoić, ale nie zbadać i uleczyć

71-100 – dirikrak daje się napoić oraz zbadać i uleczyć


bonus do rzutu: ONMS

The member 'Clementine Baudelaire' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 11

Obserwował poczynania Clementine, starając się jednak nie ruszać ze swojego miejsca - wyciągał więc szyję lub przystawał na palcach. Był ciekaw tego co dziewczyna teraz zrobi, ciekaw jej ruchów i słów, bo nigdy wcześniej nie miał sposobności by oglądać ją przy pracy. A był tym typem człowieka, który chciał w życiu zobaczyć dosłownie WSZYSTKO.
- Jasne!... - zawołał, dopiero po chwili gryząc się w język - To znaczy... jasne. - szepnął i na palcach przeszedł kolejne kilka kroków, wskakując za drzewo, a później najbliższy krzak. Poruszał się jak jakiś ninja, albo ktoś w tym guście - zupełnie niewidoczny!... Przynajmniej w teorii, bo w praktyce starał się po prostu być trochę ciszej.
- Cześć ptaszku, juuuż, spokojnie, nic ci nie zrobię... - mówił półszeptem, starając się brzmieć jednocześnie pewnie i niegroźnie. Podobno zwierzęta zwracały uwagę na takie rzeczy i Titus serio w to wierzył.
Zbliżał się - powoli, właściwie tempem iście ślimaczym, ale przecież nie od razu Londyn zbudowano, prawda? Starał się także nie spuszczać oczu z ptaka, jednocześnie uważając na podłoże, gdzie drobne gałązki plątały się w połach płaszcza, a podeszwy butów ślizgały na wygniecionym śniegu i gnijących liściach. Byle tylko nie wyrżnąć! Och! I nie przestraszyć ptaka! Titus chciałby mu się przyjrzeć z bliska, może nawet dotknąć jego piórek, jak tylko bóg da! Oby dał! Bo kolejna taka okazja może się nadarzyć... nie wiadomo kiedy!
Po kilku chwilach był już w miarę blisko, tak blisko, że prawie widział ruchy dziewczęcych dłoni i mógł obserwować stan dirikraka... No, w miarę!

The member 'Titus F. Ollivander' has done the following action : rzut kością

---

#1 'k100' : 40

--------------------------------

#2 'k10' : 2

Emmie słuchała poczynań Titusa, z rozbawieniem unosząc kącik ust ku górze, kiedy pełnym ożywieniem przyjął jej radę, jednocześnie zaraz wstrzymując swój entuzjazm, mając na uwadze dirikraka, reagującego na każde głośniejsze dźwięki. Przez chwilę ptak zdawał się spokojny. Wydawał się, jakby miał zaraz dać się oswoić Titusowi, ale w najmniej oczekiwanym momencie, strzeliło, posypało się jedno piórko – ptak się teleportował. Clementine z zaskoczenia upuściła aż prowizoryczną manierkę z wodą na ziemię. Wyprostowała się, słysząc jak ciało dirikraka opada kilka metrów dalej. Biedne zwierzę było zbyt wycieńczone, żeby teleportować się dalej. Clementine chociaż mimikę twarzy miała spokojną, wpatrywała się w tamtym kierunku z niemałym wewnętrznym niepokojem. Przymknęła powieki zmartwiona.
— On naprawdę wymaga pomocy, Titus — zwróciła się do mężczyzny, wpatrując się prosto w jego twarz — obserwuj go, jak reaguje. Jeśli jest zbyt spłoszony, być może będziemy musieli zgłosić jego stan jego opiekunom. Nie chcę, żeby zrobił sobie jeszcze większą krzywdę.
Odetchnęła, wypuszczając z siebie gorące powietrze, które sprawiło, że całym jej ciałem wstrząsnął nieprzyjemny dreszcz. Głos jej drżał lekko z nerwów. Była bezradna wobec obecnego stanu zwierzęcia, a to uczucie cierpienia innego istnienia stwarzało Clementine zawsze łatwiejszą w odczytaniu.


Dirikrak był już tak zmęczony, że leżał bezsilnie kilka metrów od nich, nie mając w sobie tyle wytrzymałości żeby się poruszyć. Rzućcie kością 'k6' aby dowiedzieć się, czy udało się wam do niego podejść. Jeśli suma rzutów była:

parzysta – dirikrak nie reaguje na wasze podejście bliżej, daje się spokojnie opatrzyć i przenieść do ośrodka, gdzie zajmą się nim jego opiekunowie

nieparzysta – ptak dostaje takiego ataku paniki, kiedy próbujecie się zbliżyć, że bezpieczniej byłoby jego stan zgłosić w ośrodku, wasza obecność jedynie dodatkowo go stresuje

The member 'Clementine Baudelaire' has done the following action : rzut kością

---

'k6' : 5

Był już tak blisko! W głowie huczało mu od emocji, ale mimo tego gdzieś w płacie czoła pojawiła się myśl - naprawdę mogę podejść do tego ptaka i on już nie ucieknie! - to było niezwykle ekscytujące...! A później puf! I dirikrak zniknął, robiąc Titusa w przysłowiowego konia. Chłopak wykrzywił wargi w grymasie niezadowolenia, zmarszczył brwi. Z tego wszystkiego aż mu ręce opadły! Wtem dostrzegł go nieopodal - biedne zwierze, nie miało już nawet siły by uciekać... A w dodatku gubiło kolejne pióra, co również nie umknęło uwadze Titusa - i to jedno wcisnął za pazuchę, obiecując sobie, że poeksperymentuje z nimi w warsztacie jak tylko znajdzie wolną chwilkę pomiędzy szorowaniem półek w sklepie a zamiataniem. Bycie adeptem różdżkarstwa miało swoje plusy (czekająca sława, podróże, szacuneczek) ale miało też swoje minusy (szorowanie, polerowanie oraz zamiatanie), które Titus zdążył poznać znacznie lepiej.
- Dobra. A więc widzę go, ale jest chyba zbyt słaby żeby się w ogóle podnieść. Oddycha i... raczej nie wykonuje żadnych innych ruchów. Spróbuję do niego podejść i go złapać, może tym razem nie ucieknie. Chodź ze mną. - Titus zmarszczył brwi, przygryzł dolną wargę, już za moment wyciągając dłoń do Clementine i stawiając kilka kolejnych kroków w kierunku ptaka - powoli, ostrożnie, tak jak wcześniej albo nawet jeszcze ciszej! Może jak dziewczę pójdzie z nim ramię w ramię to ptak będzie spokojniejszy? Okaże się!

The member 'Titus F. Ollivander' has done the following action : rzut kością

---

'k6' : 3

Clementine podążyła śladem Titusa. Nie mogli tego dalej w ten sposób kontynuować. Dirikrak, co już nawet była w stanie stwierdzić po odgłosach jakie wydawał, był wycieńczony. Dlatego w zrozumieniu skinęła głową na słowa Tito, spodziewając się właśnie takich informacji o stanie ptaka, niestety. Wolałaby jednak dowiedzieć się bardziej pozytywnych rzeczy. Próbowała jednak nie okazywać swojego zmartwienia bardziej niż to było potrzebne, żeby nie rozjuszyć i tak już spłoszonej istoty. Dirikrak faktycznie niewiele chciał się ruszyć. Tym razem kiedy do niego podchodzili, nie reagował już w żaden sposób. Clementine odsunęła się na chwilę od Titusa, instynktownie próbując znaleć się bliżej pokrzywdzonego zwierzęcia. Oboje w końcu zbliżyli się do niego na tyle, żeby Clementine mogła nabrać znów w jakiś większy listek wody i napoić ptaka. Po krótkiej aalizie jego stanu, doszła do wniosku, że zwierzę potrzebowało natychmiastowej opieki kogoś doświadczonego, a nie takiego laika w dziedzinie magii leczniczej jak ona. Zresztą, bez różdżki niewiele mogła zdziałać.
- Titus... mam do Ciebie nietypową prośbę - zaczęła, podnosząc do niego wzrok - czy mogłabym pożyczyć od Ciebie różdżkę? Byłabym bardzo wdzięczna - zależało jej na dobrej kondycji poszkodowanego dirikraka, dlatego w jej spojrzeniu było widać zarówno nadzieję, jak i z góry wdzieczność wypisaną w jej niebieskich tęczówkach, gdyby Ollivander zgodził się pożyzyć jej rzecz, jakby nie patrzeć, tak osobistą dla każdego czarodzieja.
W ten czy inny sposób, w końcu doszli do współpracy. Nie była w stanie wiele pomóć nieszczęsnemu ptakowi. Użyła najprostszych zaklęć wzmacniających siły witalne zwierzęia i leczących. Ferula w jej wykonaniu nie było tak doskonałe, jak z różdżki uzdrowiciela, szczególnie, że nie korzystała z własnej, a tej pożyczonej od swojego towarzysza, ale mimo to, doprowadzając dirikraka do lepszego stanu, mogła poprosić również Titusa o pomoc.
- Dasz radę go ponieść? Wydaje mi się, że bezpiecznie będzie go zanieść do kogoś, kto posłuży mu profesjonalną opieką

Rzućcie kością 'k100'. Jeśli wyrzucicie między 10-35, 61-85 lub 100, zgodnie z kostkami w tym temacie, otrzymujecie kotka - w waszym wypadku w podziękowaniu za opiekę nad dirikrakiem.

The member 'Clementine Baudelaire' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 12

W końcu udało im się do niego zbliżyć, ba! Nawet już nie charczał na Ollivandera, ale to pewnie świadczyło tylko o jego fatalnym stanie co raczej nie było żadnym plusem.
- Moją różdżkę? A co się stało z twoją? - uniósł obie brwi, ale wyciągnął patyk zza pazuchy i podał go dziewczynie - Jasne. - nie sądził żeby chciała ją złamać czy ukraść, ha! Ukraść komuś różdżkę! Jakież to było dla niego abstrakcyjne! Może było to również naiwne, ale dla niego, jako różdżkarza, przywłaszczenie sobie czyjejś różdżki było tak niepojęte jak... O, to tak jakby odciąć komuś dłoń i sobie ją przywłaszczyć. Czysta abstrakcja!
Przyglądał się jej poczynaniom, bardzo uważnie i dokładnie - może się przy okazji czegoś nauczy?
- Dam radę, tylko żebym nie zrobił mu jeszcze większej krzywdy... - westchnął, ale zaraz chwycił ptaka w objęcia - ostrożnie i uważnie, kompletnie nie przejmując się tym, że od teraz jego szata będzie nosić mokre ślady rozmiękłego błota, krwi i pewnie jeszcze leśnej ściółki.
Tak czy owak w końcu dotarli do budynku, gdzie dirikrak został oddany w ręce specjalistów, a Ollivander mógł odebrać swoją różdżkę - Clem chyba nie chciała jej zakosić?
- Dzień pełen wrażeń, co? - rzucił z uśmiechem. W sumie mógł zaliczyć go do udanych - towarzystwo panny Baudelaire było wyborne, wracał z dwoma piórami, z którymi będzie mógł eksperymentować i chyba wspólnymi siłami uratowali jedno niewinne życie, które zdecydowanie potrzebowało pomocy!

The member 'Titus F. Ollivander' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 67

Clementine z nerwow zapomniała o różdżce Titusa, którą cały czas aż do dojścia pod budynek schroniska, trzymała w dłoni. Dobrze, ze Tito pozostał trzeźwy. Upomniał się o swoją własność. Oddała mu ją z przeprosinami, że nie zrobiła tego wcześniej. Czekali na przybycie opiekuna dirikraka, który w podziękowaniu za ich poświęcenie i zainteresowanie ptakiem, postanowił oboje ich obdarować kociakami do adopcji. Nie pytał ich o zdanie czy chcieli, czy mieli warunki, żeby go uchować. Wręczył kocięta, jedno Titusowi, drugie Clementine, decydując za nich, że tak odpowiedzialni czarodzieje powinni posiadać swoje zwierzątka. Panienka Baudelaire próbowała powiedzieć, że posiada hodowlę ptaków, a ptaki, z natury, nie przepadały za kotami, ze wzajemnością zresztą, ale nie dano jej dojść do słowa. Z pomoca Titusa weszła do powozu, jakim tu przybyli. Przysiadła, uczona doświadczeniem, dalej od chłopaka, trzymając swojego kota na kolanach w milczeniu w głębokiej kontemplacji. Oboje dzisiaj zrobili dobry uczynek. Dla Emmie było to bardzo naturalne. Po długim czasie zamyślenia, zadała tylko jedno pytanie, chociaż może bardziej do siebie niż do Titusa.
— Jak się dba o takiego kota?

| ztx2