Korytarz

Przetarł twarz dłońmi, chcąc wybić ciało z sennego letargu. Dawno już powinien mieć swoją przerwę na lunch, lecz w obliczu katastrofy nikt nie winien mieć przerw. Od trzydziestu sześciu godzin nie opuścił tego budynku, nawet na krótkie wzięcie oddechu na zewnątrz czy wymianę ubrań w domu. Na szczęście zawołał skrzata domowego, który wyręczył go w tym zadaniu. Nikt nie zobaczy Bartemiusa Croucha dwukrotnie w tych samym odzieniu dwa razy pod rząd. Teraz pozostał tylko koszuli i spodniach, pozbywając się szat i resztek złudzenia, że opuści to miejsce niedługo. Ostatnie godziny spędził nad dokumentami i wiadomościami z kanadyjskiego ministerstwo magii, które pilnie chciało weryfikacji ofiar swoich obywateli. Powinien zajmować się tym Hopkins, lecz jak zawsze zbywał papierkową część prac na stażystę, a sam zajmował się wszystkim innym, czyli prawie niczym. Bartemius przeglądał rejestry ofiar, które zsyłane były przez szpitale i ośrodki założone na miejscach z największymi stratami, spływały stopniowo i zawsze wywoływały zamieszanie, gdyż inni stażyści również przeszukiwali rejestry dla poszczególnych państw. Od kilku godzin czekali na aktualizacje ze strony Munga, lecz wszyscy przyzwyczaili się do braku punktualności z ich strony.
Spodziewał się, że większość obcokrajowców opuściła Anglie już na początku wojny, może zostali Ci z podwójnym obywatelstwem. Jednak jak przekazywane były mu również listy od samych rodzin z opisem wyglądów członków rodzin, których poszukują to zaczynał wątpić w swój pogląd. Miał wykaz z kanadyjskiego ministerstwa obywateli, którzy powinni znajdywać się w tym momencie na Wyspach, lecz mgła wojny zabierały mu pewności, nie wiadomo było czy dożyli momentu katastrof czy udało im się uciec wcześniej. Miał więc listę oficjalną, jak i tą stworzoną na podstawie listów członków rodzin, niestety nie pokrywały. Zrobił kolejny łyk napoju kawopodobnego, którym pojeni byli stażyści, skrzywił się czując jak pokrywa jego kupki smakowe. Przygotowywał się do listy z Kent, gdy nagle poczuł, że ktoś przysiada się do jego biurka, zaraz przy nim na krótkim krańcu.
– Jak możesz to pić – zapytała Monica Digorry ze skrzywioną miną, pełną obrzydzenia do wodnistej cieczy. Oparła się obydwoma łokciami o blat stołu, z jawnym wskazaniem jak daleko było jej do szlacheckiej panny i ich wychowania. Digorry nosiła spodnie, paliła dwie paczki dziennie i mówiła z tym mocnym szkockim akcentem, który powodował, że nie rozumiał połowy jej słów. Czarne włosy chaotycznie układały się w trudną do ustalenia formę geometryczną, tylko koszula zachowała namiastkę profesjonalizmu. Była też jedną z nielicznych myślących osób na stażu w ich ministerstwie, piekielnie dobrze znała się na liczbach, cłach, ograniczeniach a handlu. Była jego człowiekiem ratunkowym, gdy sprawy ekonomiczne zostały rzucane w jego kierunku, a strona przeciwna tylko udawała, że chciała współpracować. Nie skomentował jej słów, nie przerwał nawet swojej czynności, tylko rzucił jej krótkie spojrzenie, by ją pośpieszyć.
– Od rana wymieniam się listami z pracownikiem ambasady indyjskiej, doszłam do ciekawych wniosków – kontynuowała nie bacząc na jego zniecierpliwienie. Wiedział już, że nie zostanie uratowany z tej sytuacji i musiał pozwolić Monice mówić, była zbyt istotnym sojusznikiem w ich małej, lokalnej społeczności biurowej. Przy tym czasem była zabawna, lecz była to rzadkość. – Po pierwsze jestem pewna, że jest bliski oświadczyn. Naprawdę, gdybyś widział te listy. Po drugie jest w nich taka cicha, lecz wyczuwalna satysfakcja ze wszelkich złych rzeczy, które się u nas dzieją. Może wręcz radują się tam na miejscu.
Zatrzymał się na chwilę, by przemyśleć jej słowa. Nieistotne były indyjskie odczucia na temat tej sytuacji, lecz nie byłby zaskoczony, gdyby ostatnie kilka lat były dla nich wyjątkowo przyjemnym czasem. Nie było wielkiej miłości między dwoma państwami, historia tak szybko nie wybaczała schodzącym imperiom.
– Kanadyjczycy się nie cieszą, cierpią wraz z nami – odpowiedział, przekładając kolejne strony. Dwie byłe kolonie brytyjskie, dwa różne światy i dwie różne reakcje. Monika wyszeptała tylko nudy, posyłając mu kolejną mgłę dymu i powstała z miejsca. Widocznie, nie był wystarczająco satysfakcjonującym kompanem. Uwaga była jednak warta odnotowania, kraje nieprzyjazne Anglii będą miały wyjątkowo dobre wieści z ich kraju. Im bardziej cierpieli, osłabiali się tym dla nich sytuacja była lepsza. Świat nie czekał, nie zwolnił dla nich, a wręcz wydawało się, że w niektórych aspektach pędził. Zostawiał ich z tyłu, gdzie wolno pełzali.
– Hopkins chce Cię widzieć w gabinecie – rzuciła powstając, jakby nie była to najważniejsza informacja, którą miała. Uśmiech jaki mu posłała sugerował, że doskonale wiedziała, ale zupełnie się nie przejmowała. Wziął kilka oddechów w rezygnacji, poukładał na biurku i wziął tylko najistotniejsze dokumenty. Nie patrzył na nikogo, gdy wyszedł na korytarz i skierował się w kierunku biura Hopkinsa. Na korytarzu panowało zamieszanie, ludzie biegali i wymieniali się najnowszymi plotkami. Chaos to było odpowiednie określenie stanu, w którym nadal znajdywało się Ministerstwo. Został od razy wpuszczony przez jego sekretarkę do środka, gdzie czekał na niego starszy czarodziej. Hopkins pracował w Ministerstwie od czterdziestu lat (o wiele za dużo), stopniowo awansując, lecz nigdy nie posiadając charakteru ani ambicji, by osiągnąć coś więcej. Był raczej słabym negocjatorem, oddającym całą inicjatywę stronie przeciwnej, więc nigdy nie zezwalano mu na dowodzenie procesem negocjacyjnym. Dyplomacja było wysublimowaną formą negocjacji, Hopkins po prostu się do tego nie nadawał, a zarazem nie rozumiał czemu został pomijany, nie dostrzegał swoich wad. Lubił czuć się ważny, dlatego często pragnął pokazywać swoją nadrzędną pozycję wobec stażystów – jedynej grupy, na którą miał jeszcze wpływ. Sekretarki raczej go wyśmiewały, zdecydowanie dobrze oceniając możliwości jego osoby.
– Wieczorem spotykam się z przedstawicielem Kanady, będę potrzebować list rannych i poległych, informacji, by w jakiś sposób go zadowolić – powiedział do Bartemiusa, gdy tylko ten usiadł. Nawet dobór słów wskazywał w jaki sposób będzie przebiegać rozmowa, w jakiej pozycji będzie stawiany ich kraj. – Będziesz mi towarzyszyć, lord Black tak zadecydował.
Crouch pokiwał tylko głową w akceptacji, całkiem świadom wydarzeń, które doprowadziły do tych decyzji. Jego relacje z szefem były skomplikowane, było to dosyć dyplomatyczne ujęcie tematu. Skazane były na taką drogę, nestor rodu Black nigdy nie będzie przychylnie patrzeć na Croucha. Nawet jeśli Barty był najlepszym stażystą w całym departamencie, jednym z nielicznych talentem i wiedzą, to Black będzie robił wszystko, by za wiele nie osiągnął. Dlatego potrzebował szerszych pleców, istotniejszych sojuszników, którzy będą pomagali my wyważać zapory stworzone przez szlachcica. Black nie był jednak głupi, wiedział jak istotne były rozmowy z przedstawicielami Kanady i nie chciał posyłać na nie Hopkinsa samego. Jego rozmówca też to widział, gdyż widocznie nie był zadowolony z sytuacji, każda emocja była widoczna na jego twarzy. Doprawdy, chociaż tego mógłby się nauczyć.
– W takim razie przygotuję się do dzisiejszego spotkania – stwierdził, powstając z fotela i nie wypuszczając serii kartek z dłoni. W takim przypadku nie miał zamiaru ich zostawiać, były o wiele cenniejsze pozostając w jego zasięgu. Hopkins wybrał milczenie, szczypta zdrowego rozsądku w morzu głupoty i nie zażądał nawet wglądu. Zaczynał być pogodzony ze swoją pozycją, uległy wobec wszechwładnych decyzji szefa. Zbyt bardzo obawiał się Blacka, by w jakiś sposób sprzeciwić się jego woli. Bartemius powrócił do swojego biurka, wokół panowało jeszcze większe zamieszanie niż zazwyczaj w te dni. Gdy usłyszał nazwę mung, pojął co spowodowało wir emocji i krzyków, który dobiegał zewsząd. Wypił kolejny łyk napoju kawopodobnego, teraz już zimny i nawet gorszy w smaku. Jedyne co jednak czuł to satysfakcje, cichą zdobycz wygranej i zbliżający się sukces, który nadal był jednak daleko. Zobaczywszy listę z munga, opadły mu lekko ramiona, a zmęczenie kolejny raz przejęło władzę. Lista posiadała setki nazwisk, tylko podkreślając ogrom tragedii, która dotknęła wyspy. Kilka oddechów, miał jeszcze wiele do zrobienia, a za kilka godzin ambasador będzie oczekiwał odpowiedzi jak wiele domów obudzi się w Kanadzie ze smutkiem i poczuciem straty, której żadne słowa nie mogły opisać.