First topic message reminder :



[bylobrzydkobedzieladnie]

The member 'Percival Blake' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 74

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Michael usiłował - bez powodzenia - rozeznać z kim ma do czynienia. Próbował wypatrzeć detale twarzy przeciwników w błyskającym świetle, ale nawet gdyby mu się udało, nie znał przecież tych osób. Z ciemnowłosą kobietą nigdy w życiu nie miał do czynienia i na pewno nie spodziewałby się zastać w takim miejscu lorda Crouch, nawet jeśli jego twarz mignęła mu kiedyś przelotnie na korytarzach Ministerstwa Magii. Jego uwagę przykuły zatem nie rysy twarzy przeciwników, ale fakt, że jedna z kobiet miała na twarzy maskę. Wcześniej teleportowała się jakąś niezrozumiałą dla Tonksa metodą (wciąż był oszołomiony, gdy przemieściła się po wybuchu). No i to jedna z dwóch kobiet podjęła z nim wcześniej próbę "rozmowy", jakby była liderką lub najbardziej przytomną osobą z całej trójki. Wszystko to wzbudzało w nim podejrzenia, że zamaskowana postać może być prowodyrem tego całego zamieszania - dlaczego jako jedyna przygotowała się do ataku pod lodziarnią, zasłaniając swoją twarz? Przyjrzał się więc uważniej kobiecie-w-której-nie-rozpoznał-Sigrun, usiłując zapamiętać jak najwięcej...i wtedy zobaczył jak trafia ją zaklęcia.
Jako auror widział już wiele rannych osób, wiele brutalnych zaklęć i potężnych obrażeń. Jako profesjonalista, nauczył się o nich nie myśleć - były rozproszeniem. Nadmierne martwienie się o siebie i sojuszników odwracało uwagę od zadania, a satysfakcja z ran przeciwników była...nieludzka.
Tyle, że Tonks nie był już w pełni (a tym bardziej w trakcie pełni) człowiekiem. Wilk w jego ciele podszepnął mu, że doskonale się stało i poczuł się rozczarowany milczeniem czarownicy. Ranna suka powinna przecież zawyć - przez głowę przemknęła Michaelowi zdziwiona myśl, która nie do końca była jego własna i nie do końca ubrana w słowa. Nigdy nie myślał przecież o kobietach w ten sposób, no może tylko o jednej, która upokorzyła go miesiąc temu.
Gdzieś wkoło chwiała się w posadach lodziarnia, ale on chciał poczuć zapach krwi i dokończyć dzieło nieznajomego sojusznika - ale nie zębami, nie był przecież głupi. Z dziwnie drapieżnym wyrazem twarzy szukał w głowie szukał uroku, który mógłby pchnąć nieznajomą bliżej granicy bólu, ale zaklęcie rzucone przez mężczyznę odwróciło uwagę Michaela od oblepionej krwią blondynki i przypomniało mu, że ma jeszcze dwójkę przeciwników. I że jest aurorem. Starającym się ochronić ulicę Pokątną przed trójką wysadzających budynki nieznajomych. Musiał ich unieszkodliwić, a w tej chwili to nieznajomy mężczyzna był zdeterminowany aby wyeliminować również jego samego. Zdusił w sobie żądzę, by zobaczyć również jego krew i zdecydował się na nieco bardziej humanitarne działanie.
-Regressio. - warknął, celując w mężczyznę i postępując kolejny krok do przodu.

celuję w Amadeusa i idę kratkę do przodu w linii prostej

The member 'Michael Tonks' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 18

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Obserwowałem jak moje zaklęcie leci w kierunku nieznajomej czarownicy, ostatecznie boleśnie ją parząc. Nie czułem z tego powodu satysfakcji - nie byłem w stanie odczuwać podobnych emocji, wciąż będąc odrętwiałym ze strachu. Drobinki tynku osiadły mi na włosach, tworząc sztuczną siwiznę, chociaż zapewne niedługo nabawię się prawdziwej, jeżeli dalej będę żył w takim stresie. Próbowałem rozpoznać osoby, które postanowiły zniszczyć mi dom, ale nie potrafiłem przypomnieć sobie żadnej z tych twarzy. Może dlatego, że stałem za daleko, nie wiem, nie miałem zamiaru podchodzić bliżej. Widziałem zapadający się coraz bardziej budynek, ale nie potrafiłem zmusić swoich nóg do posłuszeństwa. Zresztą co, miałem wybiec prosto przed swoich oprawców? Zamiast tego ponownie wycelowałem różdżką w tę samą kobietę, która wciąż wydawała mi się najwygodniejszym celem, rzucając - Commotio - znowu trudne zaklęcie, ale nie zastanawiam się zbyt głęboko nad tym czym zaatakować, trochę rzucam na oślep. Chcę, żeby to już się skończyło.

| Celuję w Esther

The member 'Florean Fortescue' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 12

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Amadeus zdecydował się na użycie czarnomagicznego zaklęcia; mroczna moc skumulowała się w jego dłoni, mężczyzna czuł, że zaklęcie musi się powieść, ale w ostatniej chwili promień uderzył tuż obok stopy Michaela, nie raniąc aurora w żaden sposób.

Sigrun ostatkami sił sięgnęła po fiolkę z eliksirem niezłomności. Wypiła go do dna i od razu poczuła, że wstępują w nią nowe siły; potężne obrażenia, jakie otrzymała przed momentem, przestały boleć, powróciła jasność umysłu i spokój ducha. Wiedziała, że działanie eliksiru jest krókotrwałe, ale poczuła ulgę, odzyskując pełnię swych mocy.

Esther udało się, pomimo osłabienia i poparzeń, podnieść różdżkę.

Percival skoncentrował się na magii, wyciągając przed siebie różdżkę - a ta wyciągnęła go bez problemu z głębokiego dołu; znów znajdował się na poziomie ziemi, dalej niewidoczny i skryty przed wzrokiem wszystkich zgromadzonych na Pokątnej.

Michael mógł przyjrzeć się nieznajomym i dzięki wysokiej spostrzegawczości, zapamiętać mniej więcej rysy oraz sylwetki, ale nie mógł rozpoznać ich personaliów. Próba uderzenia w nieznajomego mężczyznę zaklęciem nie powiodła się.

Florean nie ustępował w próbach zranienia przeciwników - niestety, po raz kolejny magia go zawiodła.

Wszyscy słyszeliście niepokojące trzaski, kilka okiennic z pierwszego piętra lodziarni odpadło; również podmurówka i mur boczny, przytrzymujący część konstrukcji, groził natychmiastowym zawaleniem. Najgłośniej owe odgłosy słyszał Florean, ciągle znajdujący się w środku domu, względnie jednak bezpieczny, oddalony od ściany frontowej. Wkrótce jednak mógł być świadkiem doszczętnego zniszczenia tej części lodziarni - tak samo jak reszta zgromadzonych, widząca gnące się filary budynku.

Kilka drzwi po obydwu stronach Pokątnej otworzyło się z trzaskiem, kolejne promienie światła padły na ulicę - za moment zgromadzi się na niej tłum, być może wzbogacony o zaalarmowanych magicznych policjantów bądź Służby Kontroli Magicznej.

| Kolejka: pomocnicy Zakonu (24h), Rycerze (24h)

Mijanie kogoś na korytarzach MM lub inna niepoparta fabularnie znajomość nie upoważnia do rozpoznawania personaliów. W MM pracuje wielu ludzi a Michael nie posiada bliskiej relacji z lordem Crouchem, nie zna też Esther.


Czarna mgła (Sigrun): 1
Eliksir niezłomności (Sigrun): 1/5 tur

Ekwipunek:

Żywotność i obrażenia:

Mapka:

Poczuł wyraźną ulgę, gdy magia go usłuchała, a różdżka, wciąż zaciśnięta mocno w zmarzniętych palcach, pociągnęła go w górę, pozwalając na wydostanie się z przeklętej pułapki. Wylądował nieco chwiejnie, na zgiętych w kolanach nogach, ale udało mu się utrzymać równowagę i uniknąć nieprzyjemnego spotkania z brukiem. Wyprostował się, natychmiast oceniając sytuację, dopiero teraz zauważając ilość rozświetlonych blaskiem lamp i świec okien – mocniej skupił się jednak na przeciwnikach, po raz pierwszy od rozpoczęcia walki starając się przyjrzeć im dokładniej, na sekundę dłużej wzrok zatrzymując na tym, w którego wcześniej posłał zaklęcie. Niestety, wciąż stał o własnych siłach, a w ciemnościach i z tej odległości Percival nie dostrzegał ran; miał jednak nadzieję, że udało mu się przynajmniej osłabić wroga.
Wyciągnął przed siebie różdżkę, kierując ją właśnie w stronę poprzedniej ofiary (Sigrun). – Drętwota – wypowiedział cicho, wykonując staranny ruch nadgarstkiem; czasowe obezwładnienie przynajmniej jednego z napastników mogłoby przechylić szalę na ich niekorzyść.

| pozycja wysłana na pw do MG

The member 'Percival Blake' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 20

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Agresja malała, znów zaczynał myśleć jak auror, a nie byle wilk podrażniony krwią czarodziej oszołomiony atakami. Miał szczęście - zaklęcie nieznajomego trafiło pod jego stopy, a nie w niego samego. Nie wiedział, co konkretnie chciał mu zrobić przeciwnik. Wiedział za to, że jego własne zaklęcie zawiodło, a magiczna policja jeszcze tu nie przybyła. Szybko omiótł wzrokiem okolicę. Lodziarnia lada moment mogła się zawalić, ulicę zalało więcej światła, Mike liczył na szybkie przybycie zaalarmowanych funkcjonariuszy. Ale do tego czasu istniało ryzyko, że jego przeciwnicy zagrożą nie tylko jemu samemu, co postronnym gapiom. A nawet jeśli uciekną i nie zdążą już nikomu niczego zrobić, to nikogo z nich nie rozpoznał. Musiał nie tylko bronić siebie i innych, ale też zatrzymać tutaj chociaż jednego napastnika - dla dobra śledztwa.
Wciąż intrygowało go, dlaczego jedna z kobiet ukryła twarz za maską. W dodatku została ciężko ranna, może najprościej byłoby unieszkodliwić właśnie ją? Obejrzał się na nią (Sigrun). Liczył na to, ledwo stoi i się wykrwawia, ale ku jego zdumieniu, otrzymane obrażenia nie zdawały się jej całkowicie wyczerpać. Dlatego prewencyjnie wycelował różdżkę w jej stronę, na moment zarzucając atak na nieznajomego mężczyznę. Niezrażony niepowodzeniem poprzedniej próby, powtórzył wybrane zaklęcie, starannie wykonując ruch nadgarstkiem.
-Regressio.

nie zmieniam pozycji, celuję w Sigrun

The member 'Michael Tonks' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 73

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Z mojej różdżki wydobyło się zaledwie kilka niemrawych iskier, i to akurat teraz, kiedy tak bardzo potrzebowałem udanych zaklęć. Kobieta pewnie nawet nie zauważyła, że próbowałem ją czymś zaatakować, ale nie chciałem stracić swojej szansy, musiałem podjąć jeszcze jedną próbę. Ponownie wycelowałem różdżką w kobietę, zapominając przez olbrzymi stres o zimowym chłodzie, rzucając - Planta Doleto - niby wiedziałem, że nie jest to szczególnie ambitne zaklęcie na tak poważną walkę, ale nie byłem w stanie głębiej się nad tym zastanowić, po prostu rzucałem co mi ślina na język przyniosła.

| Celuję w Esther

The member 'Florean Fortescue' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 42

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Kątem oka dostrzegła promień uderzający obok nogi aurora. Niech to szlag. Dzisiejsza nos była pasmem ciągłych, niezrozumianych niepowodzeń i porażek. Czy istniała klątwa, która ściągnęły na nich po prostu [i]pecha[/i}? Jeśli tak - była przekonana, że została na nich nałożona. Wypiła eliksir niezłomności do dna, nie zważając na smak, lepiej poczuła się natychmiast. Wciąż czuła ból, głębokie, niebezpieczne rany przypominały o sobie przy każdym najdrobniejszym ruchu, poczuła się jednak silniejsza - przynajmniej chwilowo.
Słyszała głos z północy, a więc ich niewidzialny przeciwnik wciąż gdzieś się tam czaił, sytuacja robiła się coraz bardziej beznadziejna - poparzona Esther była osłabiona, lord Crouch chybiał celu. A ona... Ona zaraz zacznie znów słaniać się na nogach z bólu. Nie przestała się wycofywać, oddalać od aurora i zawalającej się lodziarni. Słyszała też trzaski drzwi, jeśli zbiegną się i ludzie, to i funkcjonariusze policji - a wtedy tak osłabieni mogli sobie nie poradzić. Dokonali tego, po co tu przyszli, musieli się wycofać.
W chwili, kiedy auror, którego twarzy starała się przyjrzeć, wycelował w nią różdżką i wyrzekł formułę zaklęcia, podjęła natychmiastową decyzję uniku - i dematerializacji. Po raz drugi tej nocy zamierzała przemieć się we mgłę i oddalić się, lecąc jak najdalej od aurora i lodziarni.

| przesuwam się o jedno pole w lewy dolny skos i zmieniam we mgłę chcąc lecieć w dół mapki

The member 'Sigrun Rookwood' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 2

Fala ulgi oraz poczucia bezpieczeństwa zalała ją z chwilą, gdy jej dłoń ponownie zacisnęła się wokół różdżki. Znajome uczucie twardego drewna pod palcami dodawało jej otuchy - nie była już tak bezbronna, w dłoni trzymając źródło swojej mocy. Pomimo osłabienia spowodowanego ranami i ciągłym bólem z lewego ramienia, które choć uciążliwe, było do zniesienia. Liczyło się to, iż mogła się bronić i, co ważniejsze, mogła atakować. Rozejrzała się szybko wokoło, zauważając Sigrun, która z ich trójki zdawała się być w najgorszym stanie. To właśnie w nią celował również auror, którego zaklęcie okazało się udane. Jego efekt sprawił, że Śmierciożerczyni była bezbronna w obliczu jakiegokolwiek ataku i to od Esther i Amadeusa zależało zapewnienie, iż przez okres trwania zaklęcia żaden z przeciwników nie wykorzysta jej słabości.
Trelawney wiedziała, że pomoc Sigrun była tym, co należało uczynić; z drugiej jednak strony ona sama nie była atakowana - rzucone od strony lodziarni zaklęcie nie zdołało jej dosięgnąć i chociaż nie mogła być pewna, czy niewidoczny napastnik znalazł się w wyczarowanym przez nią dole (ani czy dalej w nim pozostawał), zdawało się, iż tym razem to nie ona była czyimkolwiek celem. Jedynym, na czym jej w tym momencie zależało, było znalezienie się jak najdalej od ulicy Pokątnej - w miejscu bezpiecznym, w którym mogłaby odpocząć oraz uleczyć rany. Ciągnęło ją do powrotu do własnego domu w dalekiej Szkocji, do spokojnego szumu morza i zapachu lasu po deszczu, jednak wiedziała, że tej nocy - ani przez kilka następnych - podróż do Szkocji była zbyt długa i wyczerpująca. Przez krótką chwilę była rozdarta pomiędzy chęcią ucieczki i ocalenia samej siebie, a pomocą Rookwood. Szybko jednak zreflektowała się, kierując swoją różdżkę w stronę aurora.
- Obscuro - wypowiedziała dokładnie inkantację zaklęcia, które jak liczyła unieruchomiłoby mężczyznę chociaż na krótką chwilę.

|nie zmieniam pozycji i celuję w Michaela