First topic message reminder :



[bylobrzydkobedzieladnie]

Tak naprawdę rozmowa z duchami wcale nie jest taka trudna. Wszystkim się wydaje, że to niesympatyczne istoty, z którymi nie da się prowadzić normalnej konwersacji – nic bardziej mylnego. Tak samo jest w przypadku goblinów, centaurów i wszystkich pozostałych istot. Po prostu trzeba podejść do nich z szacunkiem i odpowiednią dozą cierpliwości. Trzeba zainteresować się ich historią i poznać ich zwyczaje. Wtedy okazuje się, że obok nas czarodziejów istnieją niesamowicie ciekawe równoległe światy, których nawet nie jesteśmy do końca świadomi. Najbardziej upodobałem sobie rozmowy właśnie z duchami, bo kocham historię, ale gdy tylko mam okazję spotkać się z przedstawicielami innych ras, to jestem prawie tak samo podekscytowany. - Pracuję nad tym - uśmiecham się, bo faktycznie próbuję nauczyć czarodziejów (a przynajmniej swoich znajomych), że duchy wcale nie są takie straszne jak się wszystkim wydaje. - Nie wątpię - kiwam energicznie głową, chociaż tak naprawdę ciężko mi jest wyobrazić sobie średniowiecze i szacunek względem duchów. Co nie znaczy, że tak nie było - przecież nie żyłem w tamtych czasach. Za to ile bym dał, żeby się tam cofnąć chociażby na chwilę!
Pochylam się bardziej nad ladą, kiedy Hesper zaczyna opowiadać mi o czymś od siebie. Wbrew pozorom to nie zdarza się często, dlatego chwytam i zapamiętuję każde słowo. - Rozumiem - nie chcę się upierać przy swoim. Jestem świadomy swojego wieku, który pewnie wydaje się ledwie mrugnięciem oka w perspektywie Hesper. Dwadzieścia siedem lat, niecałe trzy dekady. Na dobrą sprawę nic się przez ten czas nie zmieniło na tym świecie. - Niemniej wierzę, że twoja impreza byłaby o niebo lepsza niż sir Patricka - dodaję, bo przecież to niemożliwe, żeby duchy miały tylko wydarzenie dla duchów bez głów. A duchy z głowami? Przedziwne, chyba nigdy tego nie zrozumiem. Jak umrę to na pewno spróbuję coś zorganizować, choćby miało mi to zająć trzy stulecia.
Nie chciałem kończyć tej rozmowy, ale w przeciwieństwie do mojej towarzyszki, bardziej przejmowałem się czasem. Wystarczyło jedno zerknięcie na zegarek, żeby wiedzieć, że muszę wracać na górę. - Bardzo cię przepraszam, ale muszę już iść. Spokojnie kończ lody, nikt nie powinien cię tutaj niepokoić - uśmiecham się, ale w towarzystwie Hesper po prostu nie umiem inaczej. - Dziękuję za rozmowę - dodaję, zabieram książkę i pomału zwijam się do mieszkania. Przyjaźń z duchem to spełnienie jednego z moich dziecięcych marzeń.

zt <3