First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

The member 'Marianna Goshawk' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 6

Niestety i tym razem jego magia zawiodła, przez co nie mógł obronić się przed dwoma zaklęciami mknącymi w jego kierunku. Pierwsze z nich odesłało go prosto na ścianę za nim. Na pewno będą go później okropnie boleć plecy i oby tylko one. Osunął się na ziemię, nie było mu jednak dane złapać choćby oddech po tym upadku, gdyż zaraz później oberwał kolejnym zaklęciem. Rozkojarzony rozejrzał się po otoczeniu nie mogąc się jednak na niczym skupić. Czuł okropny ból w plecach, chciał stąd iść, słyszał odgłosy walki, które dla niego były obecnie jedynie nieprzyjemnym hukiem. Bolał go też brzuch i szumiało mu w uszach. Nie chciał już tu być. W jego oczach zebrały się niechciane łzy, które jednak nie utrudniły mu zobaczenia mknącego w jego kierunku kolejnego zaklęcia. Nie wiedział co to dokładnie jest, ale nie podobało mu się to. Chcąc uniknąć spotkania ze strasznym, nieznanym mu światłem, spróbował przeturlać się trochę dalej po podłodze, mając nadzieję, że ucieknie od tej okropnej "błyskawicy".

The member 'Aspen Sprout' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 37

Mia, wtargnąwszy znów do wnętrza Białej Wywerny, stanęła niemalże w ogniu zaklęć; mogła dostrzec, że walka nie ucichała, wręcz przeciwnie - nabierała na mocy.

Apollinare skutecznie posłał mocne zaklęcie Petrificus Totalus w kierunku Aspena - Sprout, otumaniony dwoma wcześniejszymi zaklęciami, w tym jednym powodującym mentalny regres, nie zdołał odturlać się wystarczająco szybko. Promień zaklęcia trafił go w plecy i sparaliżował - do momentu, w którym efekt zaklęcia zostanie zniesiony, Aspen nie będzie mógł się poruszać.

Cynerikowi również nie dopisało szczęście; jego własny urok, odbity przez wyjątkowo silną tarczę jednego z aurorów, powrócił i uderzył go w pierś - Protego Rycerza, choć wyczarowane szybko, okazało się zbyt niestabilne, by odeprzeć atak. Niewiele brakowało - mimo to Cyneric opadł na podłogę, spetryfikowany przez własne zaklęcie.

Zaklęcie Edgara, mające odczarować Quentina, nie powiodło się.

Klątwa, jaką próbowała rzucić Marianna, nie udała się; z końca jej różdżki nie wymknął nawet świetlisty promień.

Chwilę po tym w sali głównej Białej Wywerny zaczęło robić się tłoczno.
Przez otwarte drzwi weszło pięciu odzianych w czerń mężczyzn - czworo z nich na głowach miało ciemne kaptury, a tylko jeden z przybyłych, szpakowaciejący przy skroniach, nie bał się odsłonić swojego oblicza. Ci, którzy mogli dostrzec jego twarz (czyli wszyscy oprócz Marianny, która stała zbyt daleko, a widok zasłaniały jej głowy innych Rycerzy), rozpoznali w nim Szefa Biura Aurorów - Jordana Rogersa.

Jeden z aurorów, Freddy, próbował czym prędzej rzucić zaklęcie Finite Incantatem na spetryfikowanego Aspena - jego czar, choć rzucony poprawnie, był bardzo słaby i zadziała na policjanta ze znacznym opóźnieniem. Póki co mężczyzna odczuwał tylko mrowienie w palcach; paraliż zaczął powoli ustępować, ale Sprout wciąż nie mógł się jeszcze poruszać.

Kolejny z mężczyzn, Wadock, uniósł różdżkę, by wycelować urokiem w Apollinare; chybił jednak, a świetlisty promień rozbił się o drewnianą powierzchnię baru, pozostawiając na niej smolisty ślad.

W tym samym momencie coś trzasnęło; w pobliżu aurorów na wysokości sufitu zaczęła kłębić się ciemna, złowroga mgła, aż wreszcie wypadły z niej dwie ludzkie sylwetki. Samantha, spadając na ziemię, trafiła prosto na Mię, przygwożdżając ją brutalnie do posadzki; Rycerka leżała pokracznie na plecach, nie dostrzegając twarzy swojej żywej poduszki. Weasley mogła jednak natychmiast spostrzec, że otaczał ją rój wrogów - oraz że tuż naprzeciwko niej znajdowały się otwarte drzwi prowadzące na zewnątrz. Gdyby natychmiast zdecydowała się ruszyć w ich kierunku, może zdążyłaby wybiec, uprzedzając reakcję aurorów - a czy nie taki był rozkaz Czarnego Pana?
Giovanna upadła na ziemię równie boleśnie, oddalona o parę metrów od swojej towarzyszki; wylądowała w niefortunnym rozkroku na klatce piersiowej leżącego pod nią, nieznajomego mężczyzny. W przeciwieństwie do otoczonej Samanthy mogła dostrzec, że za nią znajduje się sześciu Rycerzy, w tym dwóch nieprzytomnych.

Cała zaistniała scena nie mogła ujść uwadze wszystkich zgromadzonych. Wrogowie Rycerzy zdawali się mieć znaczną przewagę; być może warto było rozważyć ewakuację? Jednocześnie obecność Jordana Rogersa budowała morale funkcjonariuszy - Szef Biura Aurorów był bowiem w starciach niepokonany.

| Kolejka: Samantha, Mia, Giovanna, Elliott [MG], Marianna, Edgar, Danny [MG], Anders [MG], Apollinare, Bones [MG], Daphne, Wadock [MG], Jordan Rogers [MG]

Daphne, efekt twoich działań został opisany w poście uzupełniającym w poprzedniej turze.

ST przełamania zaklęć petryfikujących za pomocą zaklęcia Finite Incantatem jest równe 80; każdą osobę spetryfikowaną należy odczarować osobno. Spetryfikowani są: Aspen, Cyneric, Quentin - nie możecie podjąć żadnej akcji. Możecie napisać w tej turze posta (poza kolejką), ale nie macie takiego obowiązku.

Przypominam, że teleportację w chwili zagrożenia umożliwia posiadanie biegłości koncentracja. ST tej teleportacji to 60, do wyniku rzutu kością k100 dodaje się bonus przysługujący za biegłość. Do teleportacji wymagana jest różdżka.
Gdyby Samantha weszła w posiadanie różdżki, mogłaby uciec za pomocą czarnej mgły; ST ucieczki równe jest 40, do rzutu dodaje się statystykę czarnej magii.

Kary do rzutów: Aspen: brak (-12), Daphne: -15 (do czarowania), Edgar: -5 (do poruszania się), Giovanna: -2 (-3), Mia: brak (-11), Samantha: brak (-5)

Rzut: link. Na odpis macie 48h.

mapka sali głównej:

To był moment. Posadzka, w której utkwiła swoje puste spojrzenie, nagle osunęła jej się spod nóg. Znała to uczucie, teleportacja nie była jej przecież obca, jednak miłosierny czyn Czarnego Pana był dla niej czymś najmniej spodziewanym. Nie miała czasu na analizę sytuacji. Jedynie ból w plecach dawał jej znak, że musiała upaść z wysokości. Na... Człowieka? Impuls kazał jej rozejrzeć się gorączkowo wokół - to nie byli jej bracia. I w głowie dźwięczał jej ostatni rozkaz Lorda, jaki wydał, zanim się tu znalazła.
Opuścić Wywernę.
Próbowała wstać, ignorując ból i trudność w złapaniu oddechu. Od razu rzuciła się jej w oczy droga ucieczki - rozwarte drzwi. Ucieczka. Pozostawienie swoich z tyłu. To nie był pierwszy raz, gdy tego dokonywała. Zapewne nie ostatni. Instynkt przetrwania nakazywał jej robić wszystko, by tylko przeżyć. Przeżyć, by móc mu służyć. A skoro nie odebrał jej życia, nawet niezbyt dotkliwie ukarał - dostała jeszcze jedną szansę. I zamierzała ją wykorzystać jak najlepiej.
Postawiła nogi na podłodze i nie patrząc za siebie runęła w przód, jak najszybciej umiała. Chciała zniknąć z tego miejsca. To nie tylko wypełnianie Jego woli. To własny interes.
Oby tym razem nie podwinęła się jej noga...

The member 'Samantha Weasley' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 79

Mia przekonała się, że czas bywał szalenie przewrotny. W jednym momencie, w szalenie zwolnionym tempie ruszyła rzeczywistość, gdy ponownie (dzisiejszego wieczoru) pokonała próg wejścia do Wywerny. Promienie zaklęć migały, dopadając swoje ofiary, bądź rozbryzgując się o ciężkie bele ściennych framug. Osmolone brzegi dodatkowo świadczyły o obecności magicznych pierwiastków, które kłębiły się wokół czarodziejów i czarnoksiężników?
Nim znalazła się we właściwym miejscu i uniosła różdżkę, czary przeciwników powaliły jej dzisiejszego towarzysza. Ale i po drugiej stronie dwóch mężczyzn leżało spetryfikowanych na ziemi. Czas wariacko wręcz przyśpieszył, gdy chwilę po niej do środka sali wdarli się kolejni aurorzy z....samym Rogersem na czele. I jeśli wcześniej jej myśli osłaniały dźwięki niepewnej zawieruchy co dalej, tak teraz zniknęły. Uniosła różdżkę z zamiarem skierowania uroku w stojącego przy stole mężczyzny, ale wtedy rzeczywistość postanowiła z niej zakpić. Czarna jak smoła mgła w kilka sekund zalśniła pod sufitem, by z góry - ku niekontrolowanemu zdziwieniu Mulciber - zwaliło się na nią kobiece ciało.
Upadek na podłogę był bolesny, uderzyła głową o podłogę widząc jak przed oczami zatańczyły mroczki. odebrało jej dech, gdy została potraktowana, jako żywe zmiękczenie lecącej z góry? kobiety. Jęknęła cicho, starając się zacisnąć różdżkę, by nie wypadła jej z dłoni, a nieprzyjemne pulsowanie załomotało w głowie. Chciała zrzucić z siebie ciężar, ale ...nie musiała. Nieznajoma zerwała się pozbawiając Mii szansy, by poradziła sobie z balastem. Nadal pozostając w pozycji leżącej, wygięła się by wskazać różdżką w biegnącą sylwetkę - Caeruleusio - zdąży zatrzymać niknącą w pospiechu postać, nim ciemność Nokturnu ofiaruje jej schronienie? I czy zamglony od uderzenia umysł i magia podąży bez błędu za jej wolą?

The member 'Mia Mulciber' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 98

Cisza była nie do zniesienia. Nerwowe wyczekiwanie wyroku i jedyne dźwięki: jej oddech i szmer szybko pompowanej krwi odbijający się w uszach. Gdy Pan w końcu przemówił Borgia przysięgłaby, że jej serce na moment się zatrzymało, nim podjęło znów szaleńczy bieg w wysokich i niskich tonach. Ten, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać był tak blisko. Borgia uniosła lekko głowę, wyprostowując ramiona - choć i tak już stała wyprostowana. Nadal jednak nie patrzyła wyżej niż dziesięć cali ponad poziom podłogi. Czarny Pan poszedł bliżej, a Giovanna wzięła głębszy oddech, gdy stanął przed nimi. Nie podniosła wzroku, błakając się pustym spojrzeniem w okolicach butów swojego Pana. Nie uroniła ani, jadnego słowa z tego co powiedział. Gdy zwrócił się do niej i Samanthy, a o której obecności Włoszka sobie wtedy przypomniała, poczuła cis jakby... ulgę. Zostało im wybaczone? Składała już usta, by wmówić z wdzięcznością i czcią Tak,nie Panie - nie została jej jednak dana taka szansa. Kątem oka uchwyciła Ruch, a w sekundę później poczuła szarpnięcie w okolicy pępka, tak dobrze jej znane. Wstrzymała oddech o z otwartymi oczami wpadła w ciemną mgłę. Trwało to mgnienie oka, a obie z Weasley spadły prosto na podłogę głównej sali Wywerny. No, prawie. Upadek Borgii zamortyzował jakoś mężczyzna o dość przyjemnej aparycji (i tak jednak poczuła ból swoich lenie chiappe). Mogła mu się dobrze przypatrzeć z dwuznacznej pozycji w której się właśnie znalazła, nie zrobiła jednak tego. Był obcy, był intruzem. Szybki rzut oka na pozostałych. Cazzo. Zobaczyła, jak Samantha rzuca się do wyjścia - sama jednak tego nie uczyniła. Zamiast tego wzięła głębszy oddech.
- UCIEKAĆ - krzyknęła, jednocześnie przyciskając różdżkę do szyi mężczyzny, na którym siedziała okrakiem. - Petrificus Totalus.

The member 'Giovanna Borgia' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 86

[Elliott]

Auror upadł na posadzkę, przygnieciony ciężarem obcej kobiety; w momencie, gdy ta przyłożyła mu różdżkę do gardła, uniósł dłoń, by z całej siły odrzucić jej rękę. Udało mu się, ale niewystarczająco - mimo że zdołał oddalić od swojej szyi różdżkę Giovanny, nie zdążył sprawić, aby jej koniec skierowany był w inną stronę. Padła inkantacja i został spetryfikowany - jego całe ciało natychmiast wyprostowało się i Elliott zamarł w bezruchu.

| Rzut: link.

Wszystko działo się tak szybko, że Marianna w pewnym momencie się zdekoncentrowała, co przypłaciła nieudanym zaklęciem. Nawet promień nie poleciał w stronę aurora, co niezwykle zdenerwowało madomedyczkę. Trzeba było jednak działać dalej i już była gotowa do rzucenia kolejnego zaklęcia, kiedy nagle do środka wparowały posiłki. Skłamałabym gdybym powiedziała, że się nie wystraszyła. To miało być zwykłe spotkanie, odebranie kolejnych poleceń od Czarnego Pana, a przemieniło się to w walkę pomiędzy nimi a aurorami. Na domiar złego Quentin oraz Cyneric nie dali rady obronić się przed zaklęciami i właśnie leżeli na ziemi. I nagle pojawiła się czarna chmura dymu, taką samą widziała u Ramsey’a, a potem na ziemię spadły dwie kobiety, które poszły poinformować Czarnego Pana o zajściu.
Uciekać? To było niezwykle rozsądne, ale nie mogli zostawić swoich. A przynajmniej Marianna nie mogła.
- Zajmę się nim - powiedziała w stronę Edgara, mając na myśli Cynerica.
Sama wskoczyła za bar, przy którym była najbliżej, aby chociaż trochę się schronić. Nie było to daleko, raptem może dwa kroki? Wychyliła się tylko po to, aby wycelować w leżącego na ziemi Yaxley’a swoją różdżką.
- Finite Incantatem - rzuciła.

The member 'Marianna Goshawk' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 8

W pomieszczeniu nagle znalazło się więcej aurorów. Ktoś musiał wezwać posiłki. Sytuacja dla Rycerzy robiła się coraz bardziej nieciekawa i Edgar zdawał sobie sprawę, że najlepszym wyjściem byłaby jak najszybsza teleportacja. Nie mógł jednak tutaj zostawić swojego brata. Jego poprzednie finite zakończyło się fiaskiem, lecz nie miał teraz innej możliwości oprócz podjęcia kolejnej próby. Nie miał też czasu na dłuższe zastanawianie się, więc widząc, że w tej chwili nikt nie rzuca w niego żadnego ataku, ponownie wycelował różdżką w Quentina. - Finite Incantatem - rzucił z lekka zniecierpliwiony. Tym razem musiało mu się udać, a jak nie, to będzie rzucał to zaklęcie w kółko i w kółko aż w końcu się powiedzie. Wiedział, że gdyby tutaj nie przyszedł, prawdopodobnie to wszystko skończyłoby się dobrze dla nich obydwu. Spojrzał na Daphne i różdżkę Quentina w jej dłoni. W tej chwili nie mógł jej odebrać, ale mogła być pewna, że wkrótce podejmie tą próbę. Najpierw musiał zająć się bratem, potem będzie się martwił całą resztą.

The member 'Edgar Burke' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 54