First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

Zabawne. Można było to uznać za ironię losu. Spóźnił się na akcję, zgubił po drodze partnera, poraził prądem kobietę, a teraz za to odpowiadał. I to w jeden z najokrutniejszych sposobów. Nienawidził, gdy ktoś podsuwał mu świece pod nos, a co dopiero gdy wielkie płomienie buchnęły mu prosto w twarz. Czuł jak ogień nie tylko go oparzył, ale dosłownie przeżarł skórę. Nie było jednak czasu na zastanawianie się. I strach i szalona chęć ucieczki sprawiły, że jeszcze usilnie szedł dalej. Prosto w stronę okna, które wcześniej otworzył zaklęciem. Nie był jednak pewien czy uda mu się dotrzeć, bo pożoga dosięgnęła go również w resztę ciała, a ubranie zapewne już stanęło w płomieniach. A więc miał być to jego koniec? Spalony na węgiel, nie wiedząc nawet co się wydarzyło?! Sophia zapewne z chęcią, by go zabiła, gdyby się dowiedziała w jakiej sytuacji znajdował się jej ukochany brat. Jedyny do tego. Ból był niesamowity, ale było coś, co sprawiało, że znalazł w sobie jeszcze tyle zaparcia, by spróbować posuwać się naprzód. Widział swoją drogę ucieczki. Jedyną w tym momencie. Mógł uciec lub umierać. Wybór był prosty. Podjął więc desperacką próbę ucieczki rozwalonym wcześniej przez siebie oknem.

The member 'Raiden Carter' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 100

Jego zaklęcie na szczęście się udało, choć kosztowało go ono niemało wysiłku. Elliott jednak już po chwili mógł stanąć na równe nogi, zamiast jednak uciec tak jak tego oczekiwał Aspen, ten rzucił się na jednego z przeciwników. Skoro właśnie w taki sposób chciał wykorzystać, to że nie jest już pod działaniem zaklęcia, kim był Aspen, aby móc mu to zabronić? Kątem oka zauważył również deportacje aurorki Bones. I dobrze. Musieli uciekać. Budynek pomału się zawalał, a na dodatek szatańska pożoga rozprzestrzeniała się po pomieszczeniu siejąc spustoszenie i utrudniając widoczność. Czuł gorąco buchające od ognia, w jego uszu szumiało od nadmiaru dźwięków. Wszystkie te czynniki przełożyły się na to, że nie usłyszał w całym tym zgiełku wołającego go Raidena.
Swoje spojrzenie skierował w stronę drzwi, przy których gromadziło się coraz więcej osób. Nie wyglądało to dobrze, ale czy miał lepszy wybór? Zostając tu zginie, a na dodatek wszyscy ich przeciwnicy mogą w tym czasie pouciekać. Po co to wszystko było im potrzebne skoro ich wysiłek miałby pójść teraz na marne? Śmierć tych wszystkich ludzi nie może pójść na marne.
Nie zastanawiając się dłużej postanowił uciec drzwiami.

The member 'Aspen Sprout' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 56

Gorąco.
Czuła przeraźliwy oddech gorąca na plecach, gdy zdecydowała się na ucieczkę. Płomienie nie dotykały jej bezpośrednio, lecz mimo to szatańska pożoga była odczuwalna za plecami. Boleśnie. Czuła przed nią lek i to determinowało działania alchemiczki, która myślała teraz tylko o tym, by przeżyć. Wydostać się z Wywerny, uratować własne życie przed płomieniami i walącymi się gruzami. Sytuacja stała się krytyczna po części z jej winy: gdyby nie fakt, że straciła różdżkę, Murusio. nie zadziałałoby w tak tragiczny sposób. Nie miała jednak czasu się nad tym rozwodzić.
Musiała uciekać.
Udało jej się. Wybiegła z Wywerny, poczuła chłód nocy, a przed nią rozpościerała się ciemność uliczek. Nie mogła oglądać się za siebie. Jeśli ktoś nie zdołał wbiec: nie ma szans na pokonanie szatańskiej pożogi, a nie mogła ryzykować aresztowaniem przez aurora. Liczyła, że Edgar ochroni brata, jeśli będzie to konieczne: ona nie miała przy sobie członka rodziny, musiała liczyc tylko na siebie.
Zerwała się do biegu, zakładając jednocześnie z powrotem kaptur, by zasłonić twarz. Biegła w stronę ulicy naprzeciwko, starając się odpowiednio okrążyć aurora i Apollinaire. Biegła tak szybko, ile mała w sił w nogach.
Instynkt samozachowawczy wziął górę.

The member 'Daphne Rowle' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 99

Szatańska Pożoga rozprzestrzenia się coraz intensywniej, nie mając litości dla nikogo. Smród spalenizny wwierca się w nozdrza, a nieznośny gorąc kąsa w ciało. Edgar biegnie przed siebie, dobrze. Tak naprawdę powoli ogarnia mnie uczucie ulgi, że pomimo pędzącego do wyjścia tłumu, nie wszystko jest stracone. Że zaraz wydostaniemy się z tego przeklętego miejsca. Niestety jedyne pozytywne uczucia dzisiejszej nocy zostają brutalnie zdeptane w ciągu ułamku chwili. W momencie, kiedy nastawiony na ucieczkę nie wiem do końca, co dzieje się dookoła. I to zaskoczenie działa na moją niekorzyść. Nagle znajduję się na ziemi, upadając na nią z głuchym łoskotem oraz pulsującym bólem. Krótkie spojrzenie rzucone po odwróceniu się wystarczy, żeby ocenić szaleństwo aurora decydującego się na atak zamiast ucieczkę. Ochrona rodziny, przyjaciół, to miało pewien logiczny sens, natomiast utrudnianie wydostania się z zawalającego się lokalu kosztem własnego życia pozostaje dla mnie niezrozumiane. Gdyby nie naglące, wręcz palące priorytety, podumałbym nad tym chwilę dłużej. W obecnej sytuacji nie potrafię.
- Uciekaj - krzyczę do brata, żeby przynajmniej nie myślał o powrocie do mnie. Zgodnie z bilansem logicznym lepszy jest jeden martwy Burke niż dwa, mimo, że z pewnością znajdą się osoby twierdzące inaczej. Chociaż nie mam pewności, że to zrozumie. Gdybym to ja był na jego miejscu, na pewno bym się wracał. Tylko, że Edgar ma problemy z poruszaniem się, lepiej będzie jak naprawdę skoncentruje się na ucieczce. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że jedyna przyjazna osoba już dawno dała drapaka przekreślając wszystko, co podobno nas łączyło. Nigdy nie sądziłem, że kiedykolwiek ze smutkiem przytaknę przysłowiu o poznawaniu przyjaciół w biedzie. Widocznie naprawdę nie można liczyć na nikogo więcej poza rodziną. Naiwny jak dziecko.
Może dopadłyby mnie sentymenty oraz smutek, gdyby nie dziejące się szybko rzeczy wymagające natychmiastowej uwagi. Myśli są krótkie, chaotyczne. Zaraz przychodzi myśl, żeby sięgnąć po różdżkę martwego leżącego obok. Zawsze to jakaś broń, nawet jeśli tak potężna różdżka miałaby odmówić posłuszeństwa. Można nią wydłubać oko. Gorzej, że brakuje mi pomysłu jak rozprawić się z samym sobą żeby nie musząc umierać w męczarniach. Muszę to na chwilę odłożyć na bok.
- Abesio - wydobywa się z moich płuc, kiedy ściskam w dłoni magiczne drewno. Porywając się tak naprawdę na niemożliwe. Krzywię się czując nieprzyjemny smród dookoła, staram się jednak myśleć o poprawnym rzuceniu zaklęcia, które jest tak naprawdę cholernie trudne, przynajmniej na obecne warunki, a które mogłoby mnie wydostać bliżej wyjścia. Niestety teleportacja w takiej sytuacji, z nieswoją różdżką brzmi jak wstęp do horroru rozszczepienia, a odepchnięcie od siebie aurora oraz ponowna próba przedostania się na zewnątrz przez główne drzwi brzmi równie nieprawdopodobnie. Tak naprawdę jestem w potrzasku, a idealne rozwiązania nie istnieją. Ciało powoli ogarnia panika kiedy uświadamiam sobie, że to naprawdę może być koniec. Jakże przykry oraz żałosny zarazem.

The member 'Quentin Burke' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 39

Magiczny żywioł pożerał coraz większe połacie wywernowej przestrzeni, nie oszczędzając nawet kruszących się ścian. Smród spalanego drewna i...ciała? wdzierał się do nozdrzy mdląca falą gryzącego dymu. Mia wciąż znajdowała się poza zasięgiem zachłannych płomieni, ale wiedziała, że kwestia chwil było, nim pożoga chwyci i ją w ogniste szczęki.
Zaklęcie - czy to z jej własnej bezmyślności, czy huczących syków płomieni - nie udał się i prawie jęknęła, gdy ciało młodego aurora przygniotła belka. Nie miała okazji, by patrzeć chociaż o sekundę dłużej, gdy przebiegająca w panice sylwetka zbiła ją z nóg. Mia upadła na podłogę, ktoś uderzył ją bolesnym kopnięciem. W ciągu tych kilku chwil próbowała się skupić wyłącznie na utrzymaniu różdżki, która chwiejnie zakołysała się w palcach. Wycofała się aż pod framugę wejścia, zasłoniła twarz przed kolejnym uderzeniem i w końcu zerwała się z miejsca, podpierając drżącej ściany (a może to jednak ona się trzęsła?). Cokolwiek było w planach aurorskiej akcji - wszystko ulegało destrukcji. Chaos był jedynym stałym elementem, który splatał się z szalejącym ogniem.
Był moment, w którym...chciała po prostu wbiec w płomienie, zniknąć przy akompaniamencie wyjącego żywiołu. Tak, jak wtedy, gdy stała nad grobem brata. Zniknąć. Przestać czuć cokolwiek. W końcu odpocząć, ale ta druga, silniejsza i uparta strona szarpnęła jej ciałem, zmuszając do ruchu. Musiała uciekać. Jeśli kiedykolwiek miała spełnić swój wybór - musiała żyć. Śmierć z głupoty nie miała w sobie nic dumnego. Mulcibery nie oddają się jej łatwo. Mia też nie zamierzała.
Odepchnęła się od framugi i z zaciśniętą różdżką wyrwała do przodu, by znaleźć się poza zasięgiem rozprzestrzeniających się płomieni i walącego budynku. Byle poza obręb Wywerny.

The member 'Mia Mulciber' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 2

Nagle w budynku zrobiło się piekło. I to takie prawdziwe, jakie było opisywane w mugolskich księgach, gdzie płomienie tańczyły niemal we wszystkich miejscach pochłaniając bezlitośnie swoje ofiary. Adrenalina była ogromna, strach o własne życie powodował, że nagle można było znaleźć w sobie ogromne pokłady odwagi, aby zrobić wszystko co może uratować życie. Marianna biegła zbyt wolno, w dodatku została zatrzymana przez Quentina i aurora, który rzucił się na niego przygniatając do ziemi. O mały włos sama Marianna nie znalazłaby się pod ich ciężarem. Musiała się odsunąć, przez co jej szata zapaliła się od grasujących obok płomieni. Dodatkowo ściana gorąca uderzyła ją i sprawiła, że mimowolnie po jej skórze zaczęły spływać kropelki potu, było naprawdę gorąco. Ktoś już się spalił, nie wiedziała kto, ale czuła zapach palących się włosów, do jej uszu dotarł także czyiś krzyk, to miał być spokojny wieczór, a zamienił się w istną porażkę, z której nie wiadomo, czy wszyscy ujdą z życiem. Taki Quentin na przykład miał ogromne problemy.
Widząc ogień na swojej szacie, Marianna na początku zdecydowała się ją z siebie zrzucić. Nie mogła pozwolić, aby ogień podszedł bliżej i poparzył jej skórę. Już nawet nie chodzi o same poparzenia, ale każdy ból osłabia, a teraz nie mogła sobie pozwolić na to, aby cokolwiek ją spowolniło.
- Uciekaj, na co ty czekasz! - krzyknęła do Quentina krztusząc się dymem. - Biegnij!
Sama zerwała się z miejsca biegnąć najbliższego wyjścia. Nie jej wina, że były to akurat drzwi, nie chciała ryzykować z oknem, ponieważ musiałaby przebiec przez teren zajmowany przez ogień. Gdyby teraz ogień dotknął jej ciała, nie miałaby czego zrzucać, a sama byłaby dotkliwie poraniona. Rzuciła się więc do wyjścia, starając się ominąć wszystkich, których miała na swojej drodze. W swoim planie miała wydostać się na zewnątrz i wtedy spróbować pomóc wydostać się Quentinowi, byleby tylko szczęście chociaż trochę jej dopisało.

The member 'Marianna Goshawk' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 47

Nie dała rady. Teraz mogła tylko zacisnąć ze złości mocniej dłoń na różdżce i patrzeć, jak zaklęcie w nią trafia oraz pogodzić się w faktem, że zaboli. I bolało. Spotkanie ze ścianą sprawiło, że poczuła dokładnie gdzie znajdują się jej płuca. Wypuściła ze świstem powietrze z ust czując się nagle jak zwykła lalka ciśnięta o ścianę. Otworzyła szerzej oczy, próbując znów nabrać życiodajnego powietrza w pierś - nie lubiła uczucia, gdy nie sprawowała kontroli nad sytuacją. Czuła się wtedy bezbronna i krucha, jednakże bardzo szybko te uczucia zastępowała zwykle złość, która sprawiała, że kontratak był zwykle bezlitosny.
Tym razem jednak nie miała do niego okazji. Jak już zaczerpnęła powietrza wszystkie zdarzenia zaczęły nabierać coraz szybszego biegu i coraz poważnych skutków. Zupełnie niczym śniegowa kulka, która spuszczona w dół zbocza zbiera po drodze śnieg, zwiększając swój rozmiar aż do momentu, w którym nikt nie potrafił jej zatrzymać. Analogicznie właściwie działała szatańska pożoga. Różnica polegała na tym, że jeżeli spod śniegu można się jeszcze było wydostać, to z zabójczych, niepohamowanych jęzorów ognia już niekoniecznie. W czekoladowych oczach Giovanny pojawił się strach: prawdziwy, dogłębny, lecz nie paraliżujący. Gorąco buchające od pożogi, waląca się ściana i krzyki ludzi - płonących lub też nie - w połączeniu z buzującą w jej żyłach adrenaliną sprawiły, że nie czekała długo. Ta chwila jednak wystarczyła, by jedyna logiczna w tym momencie droga ucieczki, a mianowicie znajdujące się tuż obok niej okno, zostało zajęte przez mężczyznę, którego widziała po raz pierwszy w tym pomieszczeniu. Musiała działać szybko, bowiem stawka w tej grze była zbyt wysoka. Chciała żyć. Giovanna poderwała się na nogi i przylgnęła płasko do ściany, wiedząc już, że musi spróbować. Było to ryzykowne, lecz o wiele mniej niż próba przedostania się do drzwi lub czekanie, aż będzie mogła przejść przez okno. Zacisnęła powieki, wzięła głęboki oddech i pomyślała o miejscu, w którym chciałaby się znaleźć. Ściskając w smukłych palcach różdżkę Giovanna spróbowała teleportować się do własnej sypialni.

The member 'Giovanna Borgia' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 84

Nie oglądała się za siebie. Zamierzała tak długo biec w kierunku swojego mieszkania, aż się w nim znajdzie, bądź padnie z wycieńczenia po drodze. Miała tylko nadzieję, że Szatańska Pożoga, którą przywołał Czarny Pan nie ma aż takiej mocy, by zająć pożarem całą nokturnową dzielnicę. Już i tak była w ogromnym niebezpieczeństwie. Wszyscy byli - skoro zaatakowano ich miejsce spotkań, ktoś już wie o nich stanowczo za dużo. Czy to był Zakon? Wątpiła, wtedy pewnie widziałaby tam któregoś ze swoich kochanych kuzynów... I tu kolejne niebezpieczeństwo... Jeżeli nie Craig, to Russell już pewnie sprzedał Zakonnikom wiele ważnych informacji. A straciwszy w ostatniej konfrontacji różdżkę, nie mogła naiwnie wierzyć, że jej tożsamość nie została Garrettowi wyjawiona.
Lecz były pilniejsze sprawy. Chociaż płomienie pożogi już praktycznie nie mogły jej dosięgnąć, jej ciało zajęte było odmrożeniami. Teraz czuła, jak skóra w nieprzykrytych ubraniem miejscach przeraźliwie ją gryzie i piecze. Będzie musiała coś z tym zrobić. Nie wiedziała tylko do kogo się udać - w Mungu byłaby łatwym celem dla Zakonu. I ewentualnej drugiej organizacji. Czy byli to po prostu aurorzy? W każdym razie nie było to ani trochę bezpieczne miejsce. Wiedziała, że wśród popleczników Czarnego Pana byli także uzdrowiciele. Będzie musiała znaleźć lekarza.
I zakupić różdżkę... Trzeba działać szybko, bo atmosfera stawała się coraz gorętsza. Sprawa Craiga też nie została jeszcze rozwiązana i Weasley była pewna, że czeka ją jeszcze przynajmniej jedna konfrontacja w związku z Burkiem. Mnóstwo jeszcze trzeba było zrobić. A Lord Voldemort dał jej prawdopodobnie ostatnią szansę.



[zt]