First topic message reminder :

[bylobrzydkobedzieladnie]

The member 'Quentin Burke' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 20

Usłyszała szczęk otwieranych drzwi i wypuściła cicho powietrze z ust, czując jak jakiś niepojęty, ogromny ciężar spada z jej serca, pomimo utraty różdżki. Nawet to upokorzenie bolałoby ją mniej, niźli odrzucenie przez Czarnego Pana i wykluczenie z grona, do którego należała pragnąć odkąd tylko poznała go w murach Hogwartu.
Alchemiczka zrzuciła kaptur z głowy, odsłaniając srebrne włosy okalające miękko bladą twarz i uniosła dłonie w znaczącym geście, gdy dostrzegła że mierzą doń z różdżek.
-Daphne Rowle - wyrzekła na potwierdzenie, nim ze śmiałością przekroczyła próg.
Dłonie ukryła pod płaszczem, zaciskając prawą na połówce różdżki z rękojeścią i modląc się, by nie miała potrzeby jej użyć tego wieczora. Choć było to nieprawdopodobne.
-Rosier powiedział mi o spotkaniu... - zaczęła i nagle zgasło światło.
Nie pragnęła z nimi walczyć, lecz nagłe dopadła ją dziwna bezsilność. Miała wrażenie, jakby powietrze zgęstniało i zaczęło się jej ciężko oddychać, lecz pragnęła zachować spokój i trzeźwość umysłu.
Skupiła się na tej myśli, uczepiła jej jak brzytwy tonący, nie mogła bez różdżki bowiem uczynić nic, prócz usilnych starań odparcia tego potwornego uczucia.
Była niczym ranna wilczyca bez łap i zębisk.

The member 'Daphne Rowle' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 17

Klamka pod naciskiem wywołanym przez Mariannę zapadła się, a drzwi się otworzyły. Może nie była to najrozsądniejsza decyzja, nie wiadomo kto był na zewnątrz, ale czy Rycerze mieli się czego bać? Byli razem, w grupie, mogli czuć się względnie bezpiecznie. Jednak za drzwiami nie było żadnego niebezpieczeństwa, a kobieta, która najpierw się przedstawiła, a potem weszła do środka informując wszystkich zebranych, że została poinformowana o spotkaniu przez Rosiera.
- Spóźniłaś się - stwierdziła Marianna zamykając za nią drzwi.
Żadna rozmowa się jednak nie wywiązała, ponieważ już po chwili zapadła niesamowita ciemność w całym pomieszczeniu. Jak każdy normalny człowiek i Marianna poczuła się nieswojo, ale nie straciła żadnej woli walki, nadal było w niej tyle determinacji ile przed chwilą, gdy była gotowa stanąć do walki z osobą, która tak bezczelnie dobijała się do drzwi głównej sali w Białej Wywernie.
Panna Goshawk automatycznie uniosła wyżej różdżkę, w tych ciemnościach nie bardzo mogła się odnaleźć, zgasły wszystkie świece i nie bardzo było wiadomo dlaczego. Trzeba było jakoś rozjaśnić całe pomieszczenie, spróbować znaleźć źródło zamieszania. Może to wpuszczenie Daphne było impulsem do tego zdarzenia? Gdyby Marianna wiedziała gdzie kobieta stoi, to zapewne posłałaby jej dość nieprzyjemne spojrzenie.
Słyszała jak jeden z mężczyzn próbował rzucić zaklęcie ujawniające jakieś niewidzialne osoby, które mogły znajdować się tutaj z nimi w pomieszczeniu. Sama jednak spróbowała sięgnąć po bardziej prymitywne narzędzie, jakim było po prostu zapalenie światła. A nóż widelec przyda im się ono bardziej?
- Lumos - powiedziała.
Czekała już teraz tylko na światło, które wydobędzie się z jej różdżki.

The member 'Marianna Goshawk' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 26

Już powoli dochodziła do siebie, zaczęła odbierać bodźce z zewnątrz. Podejrzewała, że nie postąpiła tak jak powinna w sprawie zdrady Crispina. Jeden list do Czarnego Pana mógł nie być wystarczającym przedsięwzięciem w takiej sytuacji, ale stało się. I nie mogła się wycofywać, bo zostanie pożarta żywcem. Jedynie dalsza walka pozwoli jej utrzymać się nie tyle w środowisku Czarnego Pana, co w ogóle przy życiu. Musiała wejść głębiej w organizację, nie dać się wygryźć przez resztę Śmierciożerców i wrócić do stołu. Wtedy będzie odpowiadać jedynie przed Nim. Wtedy będzie na swoim miejscu.
Ale myśli przerwał jej głos kobiety. Spojrzała. Kojarzyła ją ze wcześniejszych spotkań, jednak nigdy jeszcze nie zamieniła z nią słowa. Twarz Weasleyówny rozpromieniła się na moment, jakby coś sobie uświadomiła, ukazało jej się wspomnienie nawiązujące dość dobrze do zaistniałej sytuacji. Można było to odebrać jako parsknięcie śmiechem, ironiczny uśmiech, jednak nie miała takiej intencji.
- Już w porządku. Ostatnia osoba, która była dla mnie miła, właśnie zdradziła Czarnego Pana, więc nie przejmuj się mną. To podejrzane. - puściła do niej oko, co było chyba najdziwniejszym gestem, jakiego dokonała w ciągu kilku lat...
Tak jakby nigdy w życiu jeszcze tego nie robiła.
Nagle w sali zaczęły dziać się rzeczy jeszcze dziwniejsze. A przecież jeszcze przed chwilą spodziewała się niebezpieczeństwa. Znowu została zaskoczona. Następnego razu nie może dopuścić.
Ogarnięta przez jakąś najpewniej magicznie wygenerowaną bezsilność wlepiała ślepia w ciemność. I rósł w niej gniew. Gniew na swoją chwilę słabości. Dopiero teraz czuła, że zaczęła odżywać. To była ona - pełna nienawiści, gotowa na wszystko Samantha. Nie cień człowieka, prawie trup podpierający ściany.
Spróbowała przełamać niemoc. Bez różdżki była naga, ale bez możliwości poruszania się - praktycznie martwa.

The member 'Samantha Weasley' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 71

Quentin nie musiał nic mówić. Edgar bardzo dobrze wiedział o czym może w tym momencie myśleć: że nie powinien tutaj przychodzić, że powinien zostać w posiadłości i pomału dochodzić do siebie. Miał w tym dużo racji, lecz Edgar nie mógł po prostu tutaj nie przyjść. Dopiero co dołączył do tej organizacji i miało go nie być już podczas pierwszego zebrania? Nie mógł sobie na to pozwolić, a na szczęście czuł się na tyle dobrze, że był w stanie udać się do Białej Wywerny. Musiał przełknąć dumę (to już nie pierwszy raz w przeciągu niedługiego czasu, kiedy był zmuszony to zrobić) i pojawić się na zebraniu. Usiadł przy stole, jedynie kiwając głową w odpowiedzi na słowa brata. Nie miał zamiaru wdawać się z nim tutaj w żadne dyskusje.
Nagle zgasło światło. Edgar nie rozumiał o co tutaj chodzi, ale w zasadzie nie musiał, by i tak jakoś zareagować. Widząc jak z różdżki Quentina wydobywa się zaledwie parę iskier, postanowił powtórzyć jego zaklęcie. Nie wiedział czy przez wzgląd na obecny stan zdrowia mu się to uda, ale musiał spróbować. - Clario - powiedział cicho, celując różdżką przed siebie.

The member 'Edgar Burke' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 98

Uniosła niedowierzająco brew ku górze, słysząc i widząc, ją - Daphe Rowle. Niewiarygodne. Na krótką chwilę Alisa zapomniała, że w ustach posiada język, którym mogłaby wyrazić...no właściwie co? Jak można ująć w prostych słowach obraz wyszamotanej przez los kobiety, która wdarła się tu, powołuje na Rosiera, a co najdziwniejsze - jest jedną z nich. Niezaprzeczalnie ufność bijąca w jej kierunku z oczu co poniektórych niechętnie przekonywała o tym Alisę, która mimo wszystko nieufnie spoglądała na kobietę.
- Może jeszcze pomachasz nam usprawiedliwieniem od swojego nestora. - Rzuciła szorstko, uśmiechając się po tym chłodno wyrażając tym samym dezaprobatę na to co zaszło, a co zajść nie powinno. Po wydaniu swego osądu temat był jak dla młodej Mulciberowej zamknięty. Jednak nie jak jak drzwi. Być może to był powód tego tego zmieszania, rzucania zaklęć, pełzającej atmosfery nerwowości, gasnącego światła, zniknięcia barmana...
- Ktoś cie śledził? - rzuciła do Daphne tonem nie wyrażającym nic i żądającym jedynie suchej informacji. Nie było mowy by Alisa zaakceptowała ją jako kogoś komu szacunek się należał, lecz była gotowa zdobyć się na postrzeganie jej aż jako rycerza. Pytając, kroczyła po obrębie sali ściskając w gotowości różdżkę, obserwując ściany, zebranych, jak i samo pomieszczenie czujnym okiem.

|Rzucam na spostrzegawczość

The member 'Alisa Mulciber' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 77

Cierpliwość ponoć była jedną z cnót. I choć starałem się owijać swoje działania właśnie w sposób obleczony cierpliwością, to nie raz przegrywałam z dobrze skrywaną porywczością. Niepotrzebnie ruszyłem do drzwi, bowiem dało to dokładnie tyle samo, czy pozostanie na swoim miejscu.
W końcu drzwi stanęły przed wszystkimi otworem a stojącą za nimi osobą okazała się białowłosa kobieta. Zmierzyłem ją uważnym spojrzeniem powstrzymując od jakiegokolwiek komentarza. Czyżby nie nauczono jej kultury? Spóźnienie się był kompletnie niemodne.
Zamiast tego postanowiłem więc wycofać się na swoje uprzednie miejsce, ale nie udało mi się to zrobić zapanowała wokół nas ciemność. To wszystko zdecydowanie zaczynało przyprawiać mnie zalążki migreny. Westchnął bym, gdybym miał na to czas i nie wnioskował, że zdarzenie to zaskoczyło mnie tak samo jak moich nieznanych towarzyszy.
-Lumos maxima. – wypowiedziałem więc, postanawiając w sposób magiczny oświetlić przybytek w którym się znajdowaliśmy. Nie od dziś wiadomym było, jak ważnym zmysłem był wzrok i miałem nadzieję, że ciche podszepty niewiadomego nie wpłyną negatywnie na moje postanowiona. Zgodnie z moją wolą mały promień światła powinien oświetlić nas już za chwile. Powinien, albo okaże się, że nie jestem niczym więcej ponad charłaka, co to zwykłego zaklęcia rzucić z wprawą nabytą w czasie lat praktyki nie potrafi. Milczałem, nie uznając, że należy się odzywać. Reszta zdawała znać się z sobą lepiej. Co w sumie nie było dziwne, wszak z pewnością spędzali ze sobą już częściej. Ale lepsza znajomość wcale nie zdawała się iść z większą sympatią. No tak głodne władzy, pyszne serca, rzadko kiedy znajdowały czas na przyjemność.
Nagle znów przejęła mnie, ledwie pohamowywana, chęć westchnięcia.

The member 'Apollinare Sauveterre' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 29

Skinęła tylko głową na słowa Samanthy, jakby starając się zrozumieć, nie analizując dalej jej zachowania. Ruda miała coś, co przyprawiało ją o takie z pozoru bezsensowne akcje i niezrozumiałe słowa. Zaraz jednak głowę Giovanny zaprzątnęło zupełnie coś innego, co powiedziała stojąca przed nią kobieta.
- Kto zdradził? - zapytała cicho, pewnym głosem, acz z lekka bezbarwnym i pozbawionym z pozoru ciekawości. W środku jednak poczuła dziwne ściśnięcie się serca, obawę i formującą się w gardle gulę. Miała złe przeczucia, bardzo złe.
Otworzenie drzwi rzeczywiście pociągnęło za sobą serię zdarzeń: zniknął barman, pojawiła się za to Rowle, co do której Borgia miała odczucia równie transparentne co do Weasley: jakieś nieukształtowane i niewyostrzone z powodu braku interakcji. Nim jednak Gio zdążyła podjąć jakiekolwiek działanie (czy to zrobienie użytku z uniesionej różdżki czy z ciętego języka), zniknęło coś jeszcze: światło i jej wola do walki. Ogarnęła ją taka jakaś... bezsilność, pętająca jej wolę i wewnętrzny żar, włoski temperament oraz porywczość. Borgia zassała powietrze w pierś z chwilowego zaskoczenia. Zmusiła jeszcze jednak swój umysł do walki, do podjęcia kontry względem niewidzialnej siły. A czymże ona była? Zaklęciem prawdopodobnie, lecz niewykluczone że aura powodowana była pojawieniem się jakichś tajemniczych istot. Mogła to być albo nieprzewidziana trudność, albo... test?
Czarodzieje ją otaczający - a przynajmniej część z nich - próbowali rzucać zaklęcia. Włoszka zamiast tego zacisnęła swoje pełne wargi i skupiła się na głębokim i miarowym oddechu, starając się odzyskać gdzieś swój hart ducha.

The member 'Giovanna Borgia' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 46