Głębia lasu

Margaux, Robert, z końców waszych różdżek rozbłysnęła jasność, bez zwątpienia ułatwiając trzeciemu towarzyszowi poszukiwania zaginionej różdżki. Liche światło sprawiło, że na ścianach jaskini zaczęły tańczyć cienie rzucane przez gęste pajęcze sieci.

Benjamin, różdżka utknęła pomiędzy dwoma wilgotnymi skałkami, ale udało ci się wydostać ją bez większych problemów. Nie wydawała się w żaden sposób uszkodzona.

Idąc korytarzem prowadzącym w prawo, mogliście poczuć, jak temperatura powietrza gwałtownie opada. Waszymi ciałami wstrząsały dreszcze, z każdym głębszym oddechem wymykał się mały obłoczek kłębiącej się pary. Nie pozostawiało to wątpliwości - najwidoczniej cała jaskinia stanowiła istny labirynt przesączony starą, potężną i nieprzewidywalną magią. Wreszcie korytarz się skończył; na jego krańcu nie znajdowała się jednak kolejna grota, a stromy, niemalże pionowy klif. Żeby sprawdzić, co znajduje się pod nim, musicie podejść bliżej.

---

Cassian, Hereward, ogień przestał was kąsać, ale nie oznaczało to końca niebezpieczeństw. Długi kontakt z płomieniami miał jednak jakiś wpływ na drewniane schody - zaczęły one czernieć, złowieszczo skrzypieć, wyginać się i krzywić. Mogliście nabrać wrażenia, że z każdą chwilą zwłoki stopnie stawały się coraz wyższe, coraz bardziej strome, a jednocześnie kruszyły się i węgliły; z pewnością miała z tym coś wspólnego magia... ale czy jest to powód, aby odgonić obawy? Pozostawanie w bezruchu bez zwątpienia nie jest najlepszym pomysłem.

Możecie kontynuować drogę w dół po stromych schodkach albo wycofać się, w obu przypadkach obowiązuje was rzut kością k100.

Kara do rzutów Cassiana to -5, a Herewarda to -3. Niweluje ją biegłość silna wola.

---

| Na odpis macie 48h.

Benjamin nie kłócił się z decyzją Margaux, kiwając tylko głową, gdy skierowała się w prawą stronę rozwidlonego korytarza. Humanoidalny kształt pajęczego kokonu ciągle go niepokoił, ale nie oglądał się za siebie, idąc do przodu z uniesioną w pogotowiu różdżką. Trzymał ją mocno, nie chcąc, by znów wyleciała w powietrze lub - nie daj Merlinie - na dobre zniknęła pomiędzy wystającymi gdzieniegdzie skałami. Ciepłe drewno różdżki wydawało się jedyną, oprócz płytkich oddechów Margaux i Roberta, pociechą w coraz paskudniejszej wędrówce. Robiło się chłodniej, wilgotniej; powietrze oblepiało twarz lodowatą zasłonką, przepuszczającą ich głębiej w plątaninę korytarzy. Wright starał się zapamiętywać odpowiednie zakręty, lecz po jakimś czasie stracił rachubę. Z ulgą przyjął więc następną grotę...tym razem zupełnie inną. W półmroku ukazał się stromy klif a reszta pomieszczenia pozostawała w mroku.
- Dlaczego mam wrażenie, że to cudo zarwie się pod naszym ciężarem? - mruknął właściwie do siebie niż do towarzyszy. - Lumos maxima - spróbował rzucić zaklęcie, mając nadzieję, że świetlista kula rozjaśni nieco dalszą część groty, po czym zrobił kilka ostrożnych kroków do przodu, by lepiej rozejrzeć się po okolicach klifu.

The member 'Benjamin Wright' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 27

Dopiero po kilku chwilach udało mu się dojść do siebie i w pełni zrozumieć, co się dzieje. Stał w ogniu, który nie czynił mu żadnej szkody. po pierwszym szoku przyszło otrzeźwienie. Pozostanie w miejscu było najgłupszym z możliwych pomysłów.
- Chodźmy - rzucił do Cassiana pozwalając swojej panice choć na chwilę zawładną jego poczynaniami. Wbrew jednak temu, co podpowiadał zdrowy rozsądek sugerujący powrót o domu, Hereward ruszył w dół po schodach, które coraz bardziej uginały się i skrzypiały. Czyżby mieli skończyć spadając razem z nimi na samo dno jaskini? Ruszył się więc zmuszając obolałe nogi do stawiania kolejnych kroków. Było to wyjątkowo nieprzyjemne, ale nie mógł zostać na wieki otoczony płomieniami. Zostawił na schodach swój płaszcz razem ze wspomnieniem o Belli, które z całych sił wymazywał z głowy. Trzymając różdżkę w pogotowiu prowadził ich małą eskapadę i miał nadzieję, że dużo gorzej się nie zrobi.

The member 'Hereward Bartius' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 61

Robert jeszcze się obejrzał na kokon, który mieli ochotę rozciąć jego towarzysze. Niestety, jako porażony wielką stratą ukochanej Magrit, nie miał za bardzo wiele do powiedzenia i zachowywał należyty dystans do wszystkiego. Nawet do pomysłów. Dlatego nie wypowiedział się. Szedł za Margo i Benem, ale obejrzał się jeszcze za siebie. Ma w ręku rozbłyśniętą lumosem różdżką, wiec nie są mu straszne ciemności żadne. Idzie i coś tam pod nosem sobie mówi, jest chyba niezadowolony z tego, że wylądował w jaskini jakiejś z tysiącem pająków. Niby nic, a jednak wcale to nie jest przyjemne.
W pewnej chwili zaczął odczuwać zimno, to go bardzo dobija. Jeszcze na dodatek nieprzyjemności otoczenia, ma mieć problem z pogodą, och, no pewnie że tak. Bardzo zasmucony, idzie więc noga za nogą w ślad za Margo i Benem.
- To bezsensowne, żeby szukać tego bez żadnych wskazówek, moi drodzy - narzeka i zatrzymuje sie, kiedy Ben wychyla się do przodu. Nawet nie spojrzał, taki jest niezaciekawiony.