Leśne mokradła

Zdecydował się nie ryzykować - czy może raczej, stworzyć zaszczytną, jednoosobową straż. Ich plecy nie były przecież bezpieczne i... poniekąd zależało to również od Avery'ego, czy takie pozostaną. Niepewność winna gryźć ich oboje, lecz w szczególności Mulcibera, który wcześniej tak bardzo przysłużył się Samaelowi. Nieco rozbawionemu w tym momencie jego autorytatywnym tonem i przyjęciem funkcji niemalże narodowego przywódcy. I któż za nim podążał? Wychudzona, ranna Samantha, wykluczona zarówno z j e g o rodu, jaki i odrzucona przez Weasleyów (musiała naprawdę się postarać) nie stanowiła godnej kompanki, nawet dla Ramseya. Mógł śmiać się w głos, rechotem szaleńca, niemającego już nic do stracenia, lecz powstrzymał się, z jakimś przestrachem(?) wspominając czyhające i czatujące na bezbronnych wędrowców bestie.
Rozejrzał się czujnie dookoła, nasłuchując uważnie dialogu - och, czyżby i Mulciber pozbył się towarzyskiej ogłady, ciskając okropnymi słowami, bez absolutnie żadnej przyczyny. Prócz jego własnej nieudolności, na wąskich wargach Samaela zaigrał przez chwilę ironiczny uśmiech, aczkolwiek mężczyzna szybko spoważniał. Później zamierzał sobie na nim poużywać a teraz, póki pozostawał w pełni władz fizycznych i umysłowych, nawet mu dopomóc. W swoim własnym interesie, bo dla niego obecnie nie był w stanie wykrzesać z siebie ani odrobiny tolerancji. Mimo nici porozumienia, jaka niegdyś między nimi istniała. I należała już do przeszłości?
-Carpiene - zawołał, celując różdżką w chatkę, gdzie spodziewali się znaleźć Bzika. Z jeszcze cenniejszą księgą.

The member 'Samael Avery' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 90

Zaklęcie Ramseya nie ujawniło żadnej obecności zamaskowanej eliksirem czy też innym czarem. Z różdżki nie wystrzeliły nawet żadne iskry - stąd nie możecie być pewni, czy Bzik rzeczywiście się nie ukrywa przed wami swojej obecności w chacie, by zaatakować w dogodnym momencie. Dopiero czar rzucony przez Samaela przyniósł jakikolwiek skutek - mężczyzna na kilka sekund mógł dojrzeć mglistą, jaśniejącą otoczkę w zaciemnionym oknie przybierającą ludzki kształt - zapewne w jego pobliżu czaił się właściciel domostwa. Co więcej, wnętrze pomieszczenia przyciemniało całkowicie zaledwie na kilka sekund, by ponownie wrócić do normalnego stanu. Jedno jest pewne, ktoś znajduje się w środku i w nieudolny sposób próbuje przed wami ukryć swoją obecność. Samael, nie dojrzałeś już niczego więcej, stwór który zranił Samanthę musiał wbiec w dalszą część mokradeł.

Na odpis macie 48 godzin.

Był tam. Przynajmniej ich (jego) wysiłek nie poszedł na marne i nie wrócą z powrotem z pustymi rękami. Avery'emu nie przeszkadzałoby kolejne istnienie na sumieniu, obojętnie, czy miałoby ono należeć do Lestrange'a, Bzika - a obecnie, również i Mulcibera. Ministerstwo pragnęło zrównania praw wszystkich czarodziejów, zatem działo się, wedle tegoż życzenia. Mieli pełne prawo do spokojnej śmierci, a z racji, iż Caezar (podobno najwyższy stanem) nie zasługiwał na ostatnią posługę, oni również powinni zrezygnować ze swych przywilejów i odejść z tego świata bez żadnych honorów. Ale uczciwie?
Szatańską Pożogą zmiótłby ich z powierzchni ziemi. Cóż go od tego powstrzymywało? Nie były to bynajmniej żadne durne, ludzkie odruchy - kwestia stricte praktyczna, jak ewentualne tłumaczenie się z braku zasobów ludzkich. Gdyby ich poświęcenie równało się zachowaniu jego życia, Avery nie miałby skrupułów. Teraz nieco tłamsiły go zasady. Nie zaistniały jeszcze szczególne okoliczności, jakie usprawiedliwiłyby ewentualne złamanie moralnych przykazań. Ale wszystko przecież mogło się zmienić, pożar zaczynał się od iskry, a dookoła prócz rozpościerającego się aż do linii horyzontu bagniska, rosło kilka przerażająco suchych, powykręcanych, artretycznych drzew. Doskonałych nośników ognia.
Uśmiechnął się lekko do swoich myśli - zrealizuje je? - ale także z samozadowolenia i wyższości nad Mulciberem, partaczącym prosty czar. Czyli jednak szczęście, nie umiejętności?
-Defodio - zawołał, mierząc różdżką w ścianę chatki. Może powstanie dziura na tyle duża, by mógł atakować Bzika, nie ruszając się ze stricte bezpiecznego punktu w dole?

The member 'Samael Avery' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 43

Niespecjalnie był zainteresowany Samaelem i tym, co aktualnie robił. Jeśli miałby coś do powiedzenia to pewnie wprost przyznałby, że jest mu wszystko jedno, czy żywi do niego niechęć czy obojętność. Nie widział swojej winy. Jakiej winy? Zapomniał nawet częściowo o rudej, która stała nieopodal. Jego umysł wałkował w tej chwili możliwe scenariusze. Interesowało go teraz tylko to, co się stanie w tym pomieszczeniu, w tej chacie. I gdy w środku pociemniało — wiedział, że ktoś tu musi się ukrywać. Aż tak silny czar? Czy może on sam nie skupił się wystarczająco mocno?
Skup się. No dalej.
Każda sekunda zwłoki działała na ich niekorzyść. Osobnik mógł ich zaatakować w wolnej chwili, ale koniec musiał być jeden. Jeśli to stary Bzik, czeka go smutna i męcząca śmierć tuż po tym jak odbiorą mu księgę.
—Clario— powtórzył pewniej, po chwili zaciskając zęby z irytacji.

The member 'Ramsey Mulciber' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 55

Znalazła się na górze. Była pierwszą, która zauważyła, że cień widoczny wcześniej z poziomu ziemi, po prostu zniknął. Oczywiście, kiedy Ramsey dołączył do Weasleyówny, musiał na kogoś zrzucić winę, nawet jeżeli nie dosłownie. Samantha zareagowała na to jedynie cichym prychnięciem. Wpatrywała się w okno, próbując dostrzec jakikolwiek wynik rzucanych przez mężczyzn zaklęć. Bez żadnego skutku. No i kolejne zaklęcie rzucone przez Ramseya, kolejne Clario nie zadziałało. To wszystko już nawet nie denerwowało Sam. Czuła spadek energii, była po prostu zmęczona. Dopiero teraz doszło do niej, że omal nie umarła tam, na środku mokradeł. Szok minął, zostawiając po sobie zmęczenie i ból. Wyciągnęła różdżkę i powtórzyła za Mulciberem - któremuś z nich musi w końcu się udać:
- Clario - ale czy Samantha nie była zbyt osłabiona, by rzucać zaklęcia z pozytywnym skutkiem?

The member 'Samantha Weasley' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 67

Zaklęcie Ramseya okazało się całkowitym fiaskiem, jednak ten sam czar rzucony przez osłabioną Samanthę odniósł niewielki skutek - z różdżki kobiety wydobyła się przejrzysta fala, która rozeszła się okręgiem w każdą stronę, także na chatę, w której znajdował się Bzik; jednak nie mogliście określić efektu zaklęcia, wciąż znajdowaliście się przed zamkniętymi drzwiami, a przez ciemne okna nie mogliście dojrzeć nic szczególnego. Czy aby na pewno rzucanie zaklęć demaskujących było konieczne - czy Bzik ukrył swoją obecność za pomocą magii? A może po prostu najzwyczajniej czatował na was we wnętrzu swojego rozpadającego się domostwa?

Zaklęcie Samaela pozostawiło tylko niewielkie zarysowania na drewnianej ścianie chaty, z której wnętrza rozległa się przytłumiona inkantacja - Bombarda Maxima. Choć mogliście się spodziewać drewnianych odłamków, lecących w waszą stronę, nic takiego się nie stało. Jednak Bzik, świadomy waszej obecności, przeszedł z defensywy do ofensywy - może warto zaatakować zanim wysadzi pół chaty w powietrze?

Caesar, z każdą chwilą odpoczynku czujesz się lepiej, najpewniej zaklęcia lub eliksiry szybko podniosłyby cię na nogi, jednak istnieje szansa, że nie będziesz stanowić zbytniego balastu dla grupy.

Crispin, usłyszałeś szelesty w szuwarach od strony mokradeł. To ptaki, niewielkie zwierzęta wodne, a może coś się na was czai?

Na odpis macie 48 godzin, grupy piszą niezależnie od siebie - po opisie wszystkich osób z danej grupy, pojawi się post MG.

Zazgrzytał zębami ze złości; na co oni czekali? Irytacja najwyraźniej przekreśliła jego zamiary zniszczenia ściany chatki, ale i tak pozostawał o krok przed Mulciberem. Zachowującym się jak dziecko, błądzące we mgle, bez wyraźnych znaków niegotowe, aby postąpić o krok do przodu. Żałosne, aczkolwiek Avery nie był w obecnej chwili skłonny do kpin, zastanawiając się, czemu na Salazara, dzikus mieszkający w rozpadającej chacie tak usilnie się przed nimi broni. Co ukrywa i co takiego chroni, że zapiera się przed zwyczajną pogawędkę, niemalże przyjacielską rozmową? Nie musiał się przecież niczego obawiać. Tak mieli w zwyczaju dobrzy znajomi, składać sobie niezapowiedziane wizyty i... nasyłać na siebie żądne krwi bestie. Czy to w zwierzęcej, czy w ludzkiej postaci. Najwyraźniej należało postępować ostrożnie i rozważnie, skoro Bzik był skłonny do zmiecenia z powierzchni ziemi swego domu, kiedy sam przebywał w środku. Czyżby w Samsonie dostrzegł niedościgniony ideał i pragnął odejść z tego świata, identycznie jak on?
-Alohomora - rzekł spokojnie, celując różdżką w drzwi chaty. Oby otworzyły się zapraszająco, wówczas Ramsey nie powinien już mieć oporów przed wkroczeniem do środka i godnym powitaniem Bzika.

The member 'Samael Avery' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 21

Ileż można czekać? To najgorsza rzecz na świecie. Wypatrywanie na swoich towarzyszy, czy im się udało, a może nie wrócą już, bo pożarły ich druzgotki albo dementorzy wyssali dusze. Niewiedza mnie dobija, zwłaszcza, że powinienem być tam razem z nimi. Przedrzeć się przez chlupoczące błoto do tego małego światełka, które mogło oznaczać wszystko. Od istnienia tam jakiejś formy życia, może nawet ludzkiej, do zwykłego, pieprzonego świetlika. Niestety niedane mi było się o tym przekonać. Zostałem uziemiony z potraktowanym crucio Lestrangem, który nie umiał nawet zdjąć rękawiczkę. Nie mogłem nic poradzić na fakt, że moja frustracja rosła. Byłem zmęczony, znużony i poirytowany tą całą irytacją. Najchętniej zabrałbym nogi za pas, ale nie mogłem. Cholera jasna, szlag by to.
W dodatku Caesar nie starał się być miłym towarzyszem udręki. Nie gawędziliśmy sobie wesoło chociażby o pogodzie albo o kolorze najmodniejszym w tym sezonie. Drętwa cisza przerywana tylko dźwiękami lasu bynajmniej nie działa na mnie uspokajająco. Być może jednak właśnie dzięki niej mogłem usłyszeć delikatny szelest dochodzący najprawdopodobniej z szuwar od strony mokradeł. W pierwszym podrygu serca byłem pewien, że wracają. Chciałem radośnie świętować koniec udręki, ale szybko dotarło do mnie, że niemożliwym jest, aby dotarli tutaj aż tak bezszelestnie. Sprawiło to, że uniosłem się ze swojego kamienia i skierowałem w tym kierunku z różdżką w pogotowiu. Może to jakiś zbłąkany ptak, z którym dla odmiany uda mi się porozmawiać? Z braku lepszego rozmówcy naprawdę nie miałbym nic przeciwko. Zdążyłem się już oswoić ze swoim uroczym darem, czemu by go nie wykorzystać?

nie było nic o k100 to nie rzucam :x

/ nic nie było o zamkniętych drzwiach wczesniej :X

Uroczym był fakt, że Książe postanowił swojej Księżniczce otworzyć drzwi przed nosem. Musiał ją jednak zbyt mało kochać, aby zaklęcie się powiodło, ale pewnie Mulciber nawet nie wiedział o tym, że próbował. Irytacja była zbyt wielka, a każde następnie niewykrywające niczego zaklęcie jeszcze ją wzmagało. Był już myślami daleko z przodu, gdzieś w chwili, w której odbiera Bzikowi ostatni oddech. Nie trzeba chyba wspominać, że zamiast działać od jakiejś chwili stali i bezproduktywnie się wysilali jak totalna banda idiotów.
Był bliski tego, żeby wywarzyć drzwi. Po prostu, po prostacku w nie kopnąć i wedrzeć się do środka jak nieopierzony barbarzyńca, ale na to miał za dużo klasy. Powtórzył więc (nieświadomie po Samaelu) inkantancję, pozwalając damie pójść przodem:
— Alohomora.

/ Samael zaczarował moje kości wtf

The member 'Ramsey Mulciber' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 15