Leśne mokradła

Zakończenie misji z liszajem podłogowym było ostatnim o czym myślał w tej chwili, chociaż szarpnięcie okazało się na tyle mocne, że niewiele brakowało, aby jego twarz zaczęła przypominać ofiarę domowej przemocy, która mimo usilnych prób nie uniknęła ciosu patelnią — aż szkoda takiej porządnej i nieszlacheckiej buźki (dobre geny po mamie akurat). Momentalnie oczywiście serce zadudniło mu mocniej w piersi, ale nie stracił rezonu mimo tego, że kręciło mu się w głowie i chciało mu się rzygać. Może nie tak jak na widok niektórych nieobecnych w chacie osób, ale zawsze. Rozejrzał się dookoła, próbując to, co widział w swojej głowie poukładać we właściwej orientacji (nie do góry nogami). Udało mu się dojrzeć co nieco. Trochę starych książek, które bardziej zwróciły jego uwagę niż kufer. Były zakurzone, ale doskonale wiedział, że to, co oczywiste jest najbardziej niewidoczne dla oka. Może wśród nich, mimo iż wyglądały nieciekawie znajduje się pozycja, która interesowała Toma? Nie lekceważyłby tego, tak jak żadnego przedmiotu znajdującego się w tych czterech ścianach. Zatrzymał wzrok na starym kufrze, wzmocnionym, jakby w środku tkwiło coś cennego. Jakie szanse były na to, że w środku kufra nie zamknięta była księga i łańcuchy nie miały wcale chronić tego, co jest wewnątrz, tylko tego, co jest na zewnątrz przed zawartością? Cóż, jeśli miało to chodzić to póki wisiał był bezpieczny. Gorzej, że był całkiem nisko nad ziemią i mógł runąć na kark w każdej chwili.
— Tam — wskazał różdżką miejsce, w którym znajdował się obiekt, który powinien zainteresować ich wszystkich. — Alohomora .

The member 'Ramsey Mulciber' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 33

Przyglądając się odlatującemu krabisku mój umysł zdołał dodać dwa do dwóch. Zwierzę wyjątkowo paskudne to jedno, znajdowało się w lesie należącym do raczej mało przyjemnych, a na pewno pełnych magii, to dwa. W dodatku jeszcze przed chwilą w tym właśnie miejscu padły ciężkie, czarno magiczne zaklęcia. Jeśli zapamiętałem coś z lekcji opieki nad magicznymi potworami to fakt, że niektóre wręcz żywią się magią. Dzięki temu trudnemu i jakże zawiłemu procesowi myślowemu odkryłem, że wcale nie rzuciłem krabem tylko chropiankiem. Cóż, tym bardziej się ucieszyłem, że to niemiłe dla oka stworzenie znajdowało się poza moim zasięgiem. Może rzucenie na niego zaklęcia w jakiś sposób pozwoliło zaspokoić mu swój apetyt? No dobra, to była kulawa teoria, ale przynajmniej poprawiła mi humor.
Póki co stwierdziłem, że jestem wolny od uciążliwego towarzysza i przyjrzałem się gniazdu. Na pierwszy rzut oka ptasiemu, ale kiedy podszedłem bliżej nie byłem już tego taki pewien. Zwłaszcza, że jajko, które się w nim ostało nie przypominało ptasich. Pierwszym lokatorem, jaki przyszedł mi na myśl był lelek wróżebnik, gdyż w zawiłościach łańcucha pokarmowego uznawany był za pożywienie chropianka. Jednak jeśli dobrze pamiętałem, a pamięć mam chyba niezłą, nie tak wyglądały jego jaja. Byłem skonfundowany, nie wiedziałem, co zrobić. Czekać aż wróci mamusia zguby? A może już nie żyje? Z braku innych zajęć odnalazłem kolejny w miarę normalnie wyglądający kamień na przeciw gniazda, ale w bezpiecznej odległości i rozpocząłem wartę. Jeśli brzydal wróci to pogadam z nim inaczej.

Zaklęcie się nie udało. To znaczy, jakiś efekt był, jednak nie taki, jakiego chciała. Poczuła się jednak lepiej niż chwilę wcześniej, więc stwierdziła, że nie będzie się zajmować ściąganiem Ramseya na ziemię. Wiedziała, że prędzej czy później działanie Levicorpus się skończy, a to nie było nic, co robiłoby Rycerzowi wielką krzywdę. Zaczęła więc szukać księgi. Już miała wędrować pomiędzy meblami w pomieszczeniu, kiedy Mulciber zakrzyknął i rzucił w coś Alohomora. Dziewczyna obejrzała się i zauważyła skrzynię, na którą mężczyzna wskazywał różdżką. Bez zbędnego czekania na wyniki czaru, podeszła do niej jak najszybciej, by sprawdzić czy jest otwarta. Miała już dość, więc spróbowała po prostu ściągnąć łańcuchy i zobaczyć co jest w środku. Jedyne co wystarczyło zrobić, to pociągnąć za kłódkę i zobaczyć czy została otwarta.

The member 'Samantha Weasley' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 30

Ramsey łańcuch oplatający skrzynie opadł wraz z ciężką kłódką, na chwilę przed tym jak poczułeś kolejne szarpnięcie – tym razem w górę.  Zaklęcie Samanthy najwyraźniej jednak coś dało i sprowadziło cię na ziemię, jednak po czasie. Zostałeś uniesiony w górę za kostkę, by spaść w dół z zaledwie metrowej wysokości. Tyle jednak wystarczyło, by środek ciężkości został względnie wyrównany, wobec czego uderzyłeś o podłogę górną częścią pleców, nie krzywdząc swojego karku. Uderzenie nie należało jednak do najprzyjemniejszych.

Samantha, udało ci się otworzyć wieko skrzyni. Miałaś przy tym dużo szczęścia, w momencie dotknięcia kufra rękoma, mogła spaść na ciebie klątwa zabezpieczająca. Choć właściciel nie obłożył go paskudnymi niespodziankami, by chronić swoją własność przed intruzami, to jaka jest szansa, że na znajdujących się w niej przedmiotach nie ciążą klątwy? Unosząc wieko ujrzałaś tylko jeden przedmiot: niewielką szkatułkę z wymalowanymi srebrzystymi symbolami, połyskującymi w ciemności - na pierwszy rzut oka przypominały one runy lub zapiski w nieznanym ci języku.  

Samael, udało ci się wspiąć po drabinie, choć w połowie drogi obślizgnęła ci się stopa na lekko wybrakowanym szczeblu. Na szczyt dotarłeś na chwilę po uderzeniu Mulcibera w podłogę.

Crispin, pozbyłeś się kraba, czy jednak zamierzasz czekać na jego powrót z kamieniem w ręku przez dłuższy czas? Nawet jeśli po raz kolejny pozbędziesz się stworzenia, na osamotnione jajo na pewno będą czyhać inne zagrożenia. Jak długo jesteś w stanie je chronić?

Na odpis macie 48 godzin.

Krótko patrzył przed siebie, na skrzynię, której łańcuchy pod wpływem jego zaklęcia opadły. Sądził prawdopodobnie, że będzie miał więcej czasu, by z tej perspektywy przyjrzeć się i może nawet dostrzec coś ze środka. Szarpnięcie w górę było jednak złowrogie, a przynajmniej na tyle, że zmusiło go do tego, aby spojrzał z obawą na swoje kostki, po chwili lecąc w dół. Upadł na łopatki, szczęśliwie nie przypominające kurzysz skrzydełek, które skruszyłyby się w momencie. Tępy ból przeszył jego kręgosłup, ale przecież nic poza tym się nie stało, nie było więc powodów do użalania się nad sobą. Zbierając się z ziemi dostrzegł Samaela, ale to Samantha i skrzynia ściągały jego uwagę. W mgnieniu oka znalazł się tuż za nią, zaglądając do środka. W niczym nie przypominało to tego, czego szukali, ale wcale go to nie zniechęciło.
— Hexa Revelio — powtórzył inkantację, tym razem celując nią w przedmioty, licząc na to, że gdy Ruda łapczywie weźmie je do rąk nie uaktywnią żadnej pułapki. Kto jak kto, ale przecież on musiał doskonale zdawać sobie sprawę, jak mądrze byłoby się zabezpieczyć w ten sposób.

The member 'Ramsey Mulciber' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 3

Ostrożnie wspiął się na górę, unikając nieprzyjemnego zderzenia się z twardą, wilgotną ziemia. Gdy podłoże wydawała mu się coraz bardziej odległe, lekko poślizgnął się na jednym ze szczebli, aczkolwiek nie stracił zimnej krwi (co dziwne, jeszcze w o g ó l e dzisiaj jej nie stracił) i udało mu się zachować równowagę. Wykazał się najwyraźniej idealnym wyczuciem czasu, wparowując do środka chatki tuż po tym, jak twarz Mulcibera zrównała się z podłogą. Avery miał jeszcze tę niepowtarzalną okazję oglądać, jak rozciągnięty jak długi Ramsey zbiera się z podłogi; zaśmiał się krótko, lecz cały czas pozostawał skoncentrowany. Z tego towarzystwa (podły zdrajca, jeszcze gorsza wyklęta kuzyneczka i zdziwaczały, nieprzytomny czarnoksiężnik) ufał jedynie sobie i... musiał mieć się na baczności. Nieustannie.
Bzik nie stanowił już chyba zagrożenia, pozbawiony różdżki i nadal nieprzytomny był niegroźny a nawet i bezużyteczny. Większą przydatnością wykazała się Weaselyówna, otwierając skrzynię, w której... znajdowało się to, czego szukali?
-Nie dotykaj tego - powiedział szorstko, po czym ironicznie uniósł brew w kierunku Ramseya, z którego różdżki wydobyła się jakaś śmieszna iskra, jakby był nie w pełni władz umysłowych - jestem pewny, że Bzik zrobi teraz wszystko, o co go poprosimy - dodał, kierując różdżką w leżącego bez ruchu mężczyznę. Po prośbie, czy po groźbie, to już zupełnie go nie obchodziło - Clavum - rzekł, licząc, że Bzik okaże się roztropny i zechce z nimi współpracować

The member 'Samael Avery' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 5

Czekanie to trudna sprawa. Podobno cierpliwość jest domeną mędrców, a ja niestety do nich nie należę. Poza tym, czekam już na jedną rzecz, a co dopiero dwie? To poważnie nadweręża pokłady spokoju człowieka. Moje zwłaszcza po tym dziwnym dniu, który w moim mniemaniu nie przyniósł nic pożytecznego. Miałem szczerą nadzieję, że pozostała część naszej drużyny miała większe szczęście niż ja będąc niańką Lestrange'a. Nie miałem specjalnej ochoty mierzyć się z gniewem Riddle'a. Chociaż jeśli inna grupa znalazłaby księgę może byłby nią tak zaoferowany, że nie zwróci uwagi na resztę. Zresztą, logicznie patrząc to jedna, cholerna książka nie może być w kilku miejscach na raz.
Wzdycham ciężko, pilnując Caesera i jajka, którego nie potrafię rozgryźć zbiera mi się na filozoficzne rozważania. Niedobrze. Jednak nie będę tu siedział całą wieczność, oni w końcu wrócą albo sam z moim osłabionym kompanem ruszymy im na przeciw. Co oznacza, że zostawię gniazdo i już nikt nie będzie sprawował nad nim pieczy. Matki nie widzę na horyzoncie. Mogła zginąć albo ruszyć dalej z pozostałym potomstwem, znudzona czekaniem na tego marudera. Trochę żal mi się robi tego stworzonka w jajku, jeszcze nie zdążyło się wykluć, a już ma przechlapane w życiu. Sam nie wiem, kiedy zrobiłem się taki ckliwy, chyba się starzeję. Z braku lepszych zajęć dźwigam się z powrotem z kamienia i podchodzę do gniazda. Naprawdę wytężam wszystkie szare komórki, ale nie potrafię sobie przypomnieć, czyje może być to gniazdo. Węża? Smoka? Mniejsza, biorę jajo delikatnie w dłonie i oglądam z bliska. Może jest martwe i niepotrzebnie się staram? Albo potrzebuje ciepła skoro matka się na niego wypięła? Ze mnie też raczej żadna ptasia mama, ale wracam na swoje dotychczasowe miejsce i wsuwam jajo za poły kurtki, żeby nie było mu zimno. Czy jaju może być za zimno?

Już miała wyciągać małą szkatułkę, prawie dotknęła jej dłońmi, jednak nagle, pod wpływem jakiegoś impulsu cofnęła je do tyłu. Klątwy. Czemu tak swobodnie i bezmyślnie podeszła do zadania? Dopiero moment potem Ramsey podbiegł blisko niej i rzucił zaklęcie... Niezbyt dobrze. To samo w przypadku Samaela, który zdecydował się jednak do nich dołączyć. Jego Clavum też nic nie dało. Samantha wyciągnęła więc swoją różdżkę i wycelowała w pudełko.
Zainteresowały ją jego wykończenia i wymalowane na nim... runy? Czy księga kryła się w środku? Czy to na pewno to, czego szukali? Bez wątpienia był to jedyny podejrzany przedmiot w tej starej, spróchniałej chacie.
- Hexa Revelio - może jej się uda.

The member 'Samantha Weasley' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 52

Interwencja Ramseya, choć zaklęcie okazało się całkowicie nieudane, powstrzymała Samanthę przed bezpośrednim dotknięciem szkatułki. Dopiero czar rzucony przez kobietę wykazał obecność klątwy – powietrze wokół przedmiotu drgało intensywnie jak podczas wyjątkowo upalnego lata. Kto wie, co by się stało gdyby Weasley dotknęła znaleziska... Niestety, nikt z was nie znał się na łamaniu klątw, w tym momencie mogliście tylko przeklinać odłączenie się Juliusa, który właśnie teraz okazałby się nieocenionym skarbem. Nie wiecie, co znajduje się w środku, jednak może taki łup z waszej eskapady zadowoli Riddle’a?

Samael, zaklęcie nie przywróciło przytomności Bzikowi, mężczyzna nawet nie drgnął.

Crispin, obejrzałeś jajo z bliska, jednak w takiej ciemności nie byłeś w stanie dostrzec zawartości – zresztą nie wydawało się, by skorupka była w najmniejszym stopniu przeźroczysta. Zabranie ze sobą znaleziska na pewno ochroni stworzenie, a może nawet ugłaska samego Toma Riddle’a, gdyby wasza misja skończyła się całkowitym fiaskiem? Po schowaniu jaja po raz kolejny usłyszałeś za sobą szelest - najwyraźniej krab wracał po swoją kolację.

Na odpis macie 48 godzin.

Najwyraźniej przedmiot, znajdujący się w kufrze został obłożony jakąś paskudną klątwą. Oczywiście, nie trzeba było być Merlinem, aby się tego domyślić, lecz gdy zaklęcie rzucone przez Samanthę potwierdziło przypuszczenia Avery'ego, mężczyzna stwierdził, iż nie ma najmniejszego zamiaru badać szkatułki. Ani dotykać jej gołymi rękami, co również stanowiłoby niemalże akt samobójczy. Prychnął cicho, kiedy jego próba wybudzenia Bzika się nie powiodła, ale nie rezygnował, zamierzając posłużyć się staruszkiem do odkrycia tajemnicy nieszczęsnego kuferka. Poważnie wątpił, by Tom był zadowolony, gdyby ofiarowali mu przeklęty przedmiot o nieznanej zawartości.
- Clavum - spróbował ponownie, celując różdżką w Bzika.