Bar za lustrem

Sala wydawała się zamilknąć, spojrzenia wypalały resztki pozostającej pomiędzy nimi przestrzeni. Milcz pragnęło wysunąć się z języka, zamiast tego na pokrytych ciemną czerwienią ustach wybrzmiał delikatny, niezdradzający nic uśmiech. Jego słowa bywały banalnie, chwilowo irytujące, nawet jeśli tembr głosu rozdzierał powietrze, rodząc coś na kszałt przyjemności w podbrzuszu. Czarna, prosta suknia nie dociążała atmosfery łagodnym dekoltem, bo ten kolejny i kolejny raz wiedziała, że w ich grze nie było bardziej klarownej zasady niż ta, że takowych nie ma i takich nie kreują. Grają, znając naturalnie postawione granice spojrzeń, słów i czynów. Granice znajomości, które wydawały się zacierać z każdą złośliwością obraną z konwenansów i jedynym zbawieniem był fakt, że służba siedziała na tyle daleko, by nie słyszeć cichych pomruków w końcówkach zgłosek.
- Wygram z tobą nie znając zasad, Karkaroff. - Palce oplotły górę szklanki z ginem, potęgując uszczypliwy chłód nierównym grawerem koronkowych rękawiczek. Wygram, choćbym miała zetrzeć kolana i zagryźć własnymi zębami.
Wygram, bo lubię, gdy kusisz mnie do rewanżu. Nie znała się na pokerze, jak juz wygrywała to tylko zbyt ściśniętym gorsetem lub wyjątkowo umiejętną, pokerową twarzą. Tą samą, którą obdarzała go teraz, pozwalając lekkim światłom wieczornej ulicy wprawiać luźnio spięte kosmyki w srebrzysty błysk.
- Przyjedź do Norfolku, może zapoznam cię z moimi braćmi, gdy już zjesz swoją porcję piasku. - Słowa języka norweskiego nie brzmiały koślawo, język wchodził na coraz wyższy poziom, choć nadal brakowało jej odrobiny obycia z mową rodzimą, często niepoprawną gramatycznie, acz stosowaną. Zielonkawe spojrzenie przesunęło po twarzy znajomego, absolutnie przekonana, że oglądał ją teraz tak samo, i tak samo układał koleje zgryźliwości wypływających spomiędzy warg. Tak samo jak wtedy, gdy przed kilkoma miesiącami na spotkaniu wspólnego znajomego - jego ze szkoły, jej z salonów - zaaferował się do szeptania podpowiedzi w rozgrywce pokera, do której zresztą sami ją przekonali, gdy była zainteresowana rozmową z szanowną siostrą wspomianego delikwenta. Fakt, że się wtedy nie znienawidzili, był zaskakującym dla wszystkich zgromadzonych. Palce damy, jakże niegodnie, zacisnęły się na jego szczęce kierując twarz w swoją stronę, a słowa raz po raz, stokroć powtórzeń, brzmiały tak samo. Wiem lepiej.
Wiedziała absolutnie jak grać, przecież nawet nie wysłuchała zasad gry, gdy obdarzył ją szelmowskim uśmiechem - absolutnie nie wyrywając z jej gardła lekkiego westchnięcia zdziwienia - podszeptując, że pomoże. Nie miał, słodziutki, takiej możliwości i nie miał jej też teraz, gdy ślad szminki odrysował kszałt ust na szklance, a plecy oparły się nonszalancko o krzesło, wskazując na odpoczynek po wcześniejszej kolacji. - Może wyjątkowo dam ci fory. - Mogli się wszakże ścigać na hipokampach, na których zarówno Imogen, jak i Igor byli w stanie się ledwie utrzymać, ale nie mogła z własnych niezaprzeczalnych powódek, jak i z tych drugorzędnych (nieprzyzwoitości) pozwolić na mokre odzienie, które mimo jej niezaprzeczalnej wygranej stanowiłoby dla niego rekompensatę. Ma boleć, boleć jak wszystkie docinki, na jakie nie była w stanie się odgryźć, gdy nie rozumiała pełni języka wypowiadanego w jej stronę.
- Voulez-vous? - Jakieś niezrozumiałe pokłady horrendalnych wspomnień z dzieciństwa powróciły do niej w tym sformułowaniu i nic nie było bardziej istotne, że ona te kilka zwrotów na krzyż znała, zaś on nie. Ale oboje wiedzieli jak to brzmi. Tak właśnie, z lekkim przegłosem i ściszeniem tonu, miało brzmieć.

Chęć rywalizacji sięgała głębiej, obejmując mackami bijące w rozognieniu serce. Klatka niekiedy unosiła się miarowo, kiedy indziej wypychała delikatną skórę poza obręb sukni. Dzisiaj stopniowo, wręcz z lodowatym spokojem pozwalała materiałowi prostego stroju unosić się w rytm rosnącej, stopniowej irytacji. Ile jeszcze masochistycznej przyjemności było jej przyjąć, nim pojmie nauki niesione tą znajomością? Kiedy rdzawy posmak łańcucha zatrzyma usta w zgorzkniałych, kąśliwych, na wskroś przepełnionych insynuacją słowach?
Oglądaj. Podziwiaj.
Było to zgoła przyjemne, jakby mimo wszelkich wygranych, jej dystynkcja wychodziła naprzeciw i parła w głównym nurcie. Było to przyjemne, gdy błysk uśmiechu dążył po jego wargach, a wzrok wracał do karty, unikając niektórych, nasuwających się myśli. Niekiedy takich, które kazały im przystopować; takich, które sięgały głębiej i dotykały rdzenia człowieczeństwa na tyle głęboko, by dobierać się wrzącym kwasem do trzewi. Nie chciała go ranić, nie tak tkliwie i namacalnie, bawiąc się w swoistą planszę, w której każdy miał swoją rolę. Dogryzki odchodziły w niepamięć, niekiedy, gdy kalendarz wypełniała sugestywna pustka. Później wracała wściekłość, brwi marszczące się w niezadowoleniu, nogi przestępujące na gruncie padających obelg. Cierpki, niczym agrest zimnej wiosny, posmak zaprzeszłych czasów, gdy dłonie oplatały się wokół blond warkoczy a dziewczęce dłonie zaciskały się, powstrzymując łzy. Był namiastką utraconej dziecinności, zawadiackości niosącej znamiona budzących się, ludzkich emocji. Kobiecości, męskości i zgrzytów, które, choć karmiły spojrzenia żądne sensacji, niosły w kuluarowej walce spojrzeń resztki zadowolenia.
- Wolę szczęście niż przegraną bez podjętej próby. - Odparła, stosunkowo łagodnie, nie żegnając z delikatnych zarysowań namiastki pewności. Słowa odbijały się echem, mieliły tkwiącą w gardle gulę do niebotycznych rozmiarów, ledwie trzymającą się wewnątrz łabędziej szyi. Karmiła przesuszony język łykiem lodowatego alkoholu, spoglądając na jego twarz z zaostrzającym się niezadowoleniem. Zęby zaciskały się miarowo, na chwilę pozwalając wardze trafić w ich granice, nadając torom spowijających umysł myśli właściwego, jedynego możliwego toru rozbawienia. Chciałby.
- Docenisz bardziej, gdy stracisz bezpowrotnie. Zatęsknisz, panie... - Urwała. Nie musiała wygrywać fair, gdy zasady znała ledwie krótkich tłumaczeń. Nie musiała, obnosząc się grą, w którą przyszło jej grać tylko i wyłącznie po to, by obserwować triumf własnej persony. Łokcie oparte o podłokietniki, broda wyciągnięta niosąca za sobą wyniosłość delikatnego, kobiecego ciała rysującego się dumną sylwetką. Zdawkowo wydała z siebie cichy, kpiący śmiech, ledwie urwany dźwięk. Nie tłumaczyła jednak swoich słów, unosząc z lekkim, nieodgadnionym uśmiechem prawą brew, spoglądając na tasowane karty. I tylko w momencie przerwanego spojrzenia, ledwie wymienionej dysputy emocji wypisanych w szklistych poświatach tęczówek, uniosła kącik w nieodgadnionym uśmiechu. Karta po karcie, śliski tor decyzji i łutu szczęścia, którego zwykło jej brakować. Walka toczyła się jednakowo poza polem bitwy; król, dama, walet. Każdy miał swoje miejsce, czy o takowym zapomniał najdroższy, kosztując niegodnych słów? Talia tkwiła w dłoni, zielone spojrzenie bezemocjonalnie trafiło znad kart na jego twarz, lustrując rysujące się ilustracje emocji. Nie odpowiedziała momentalnie, spoglądając otwarcie na przystojną twarz, jakby miało to stanowić jedyny pozytyw plusujący w ogólnym rozrachunku celebrowanego wieczoru.
- Mój drogi, mogłabym Ci co najwyżej płacić, gdybyś do czegoś się przydał. - Odmówiła stonowanym, cichym tonem, wiedząc jak rysowałby się taki obraz w spojrzeniach znad rozmów. Nie zmieniła zarysowań półwilej twarzy, nie odziała ich w pełen kindersztuby obraz. Poddała się rozgrywce, spokojnej i stosunkowo grzecznej; idącej równolegle na dwa pasma rozognionych pól bitewnych. Tych, w których palce sugestywnie przekładały karty lawirujące w palcach pianistki, ale i tych, gdy spoglądała na niego otwarcie i bezceremonialnie, napawając się ostatnim momentem złudnej gry pozorów.

też rzucam :c

Niepoprawność gościła w samym podłożu relacji, bliskości dwóch odrębności skrycie poddających się walce, której końca nigdy nie mieli dojrzeć. Pozwalała sobie na tę przyjemność, iskrzącą pośród skrytych półcieniem tęczówek; pozwalała sobie czuć i pragnąć, nie tyle pragnąć go samego w sobie, ile poczucia siły, jaką niosło niekiedy gniewne, kiedy indziej rozjuszone spojrzenie wędrujące po skrawkach jej skóry. Tym, że - pozornie, w momentach wygranej - sięgała wyżej nad nim i górowała, spoglądając z rozkoszą na moment, gdy wreszcie czuła swoją własną moc. Tą, która sprowadzała na nią wygraną, ale i tą, która pokornie sprowadzała go do jej stóp, choć mógłby zwieńczyć tę relację na kilku spitych z alkoholu słów i zapomnieć, skreślając z życiorysu mierzwiący podbrzusze chłam kłamstw natury i prawdy instynktów. Na nowo pojawiał się jednak, rujnując idealny porządek dnia i nadając mu absolutnie nowego wymiaru, gdy kosztowała obelg sprowadzających napięcie ramion.
― Potrafię docenić wartość osiągnięć i umiejętności ― zaczęła łagodnie, nie odpuszczając pewnego, na wpół chłodnego spojrzenia ― udowodnij mi jednak, że masz cokolwiek do ukazania... lub zaoferowania. ― Wyprostowała subtelnie nogę, niby od przez przypadek dotykając własnym butem o jego, by chwilę po tym poprawić materiał sukienki i zatrzepotawszy rzęsami, spojrzeć w ofiarowane jej przez los karty. Czy wiedział, że płyną z wiatrem? Czy kosztował już wygranej, widząc przed sobą obraz wymyślnych prowokacji i kłamstw, którymi zwykły karmić się umysły spragnione jej bardziej, niż mogły kiedykolwiek posiąść? Ile był wart, tasując karty swojej gry i czy potrzebował talii, by wieść prym w rozgrywce? Pytanie nie miało dzierżyć pewnej odpowiedzi, dopóki krwista czerwień ust nie opadała pomiędzy zęby w lekkim zagryzieniu zastanowienia. Niedomyślnym, równie subtelnym, co odcisk ust na chłodnej szklance; równie kruchym co kosmyk wędrujący po fragmencie wyciętego dekoltu sukni, który dobrodusznie podarowała złaknionemu pragnieniu rodzącemu się gdzieś u podnóży człowieczeństwa. To samo pragnienie pchnęło walkę; bitwę o dominację, w której nigdy nie mogli skrzyżować dłoni w miękkości jedwabnych poduszek, pozostawało więc zaciskać dłoń na wodzy wyobraźni i talii rozdawanych kart. Norweski smakował wyimaginowaną wizją zwycięstwa, norweski smakował zgłoskami, które wypowiedziała niemalże chłodno, nadając końcówkom głosem lekkiego, prowokacyjnego pomruku.
― Myślę, że swoją agonię czujesz wystarczająco, nie muszę cię o niej przekonywać dotkliwiej. ― Oparłszy się o zagłowie krzesła, zlustrowała spojrzeniem chwilę rozgrywanych na szalę jej przegranej kart. Karmiła się tym uczuciem - świadomością, która, choć niekiedy zdawała się zgubna, gdy pierwotny lęk powracał do trzewi skrzywdzonego umysłu, to w chwilach jak ta; w relacjach jak ta, której skosztować nie mogła, była nieocenioną siłą przebicia własnej samooceny. Pewności, którą odbierał jej we własnej ocenie, nieświadomy, że sama jej obecność tutaj przelewała czarę godności poza ustalony konwenansami limit. Nie pozwoliła sobie na kolejne słowa, lawirując gdzieś pomiędzy złością a chłodną kalkulacją dalszych ruchów, dalszych gier, które toczyły się niezaprzeczalnie i cały czas.
― Chapeau bas. ― Nie skryła się za dumą, nie potrzebowała umniejszać jego sukcesowi. Potrzebowała wygrać uczciwie, ukazując pełnię swojego skupienia i zdolności. Nie była jedną z kobiet karmionych zbędnymi warstwami puchu zmiękczającego upadek; nie okłamywano jej w rozliczeniach, uświadamiając o potędze niesionej w zwodniczym uroku, ale także rozliczając z części człowieczeństwa, którą winna ofiarować obowiązkom i wychowaniu. Nie nosiła się delikatnością, spotykając z chłodem murów Cobernic, śmiercią i odpowiedzialnością. Ta ostatnia, jakże rzadka w obliczu książkowych wizji arystokratek, ukształtowała ją niczym najostrzejsze dłuto najtwardsze, skryte pod kryształkami soli, drewno z morza. To samo, które obudziło jedność z instrumentem jej magii.
― Po prostu, mój drogi, są walki, w których nigdy nie wygrasz. ― Uniosła chłód szklanki do ust, na moment rozglądając się po otaczającej ich sali, wyłapując ledwie szczątkowe, jak na jej codzienność, zainteresowanie. Zmęczeni, znudzeni, zaspokojeni; w istocie, w Wenus z pewnością miały swoją reprezentację, ale to - jakże plotki i domniemywania, jakże nieodpowiednie dla niej podsumowanie, odsunęła na brzeg stolika, gdy karty na powrót weszły do gry.
Co mi losie dasz, w ten niepewny czas?

Mogłoby się wydawać, że zaobserwował już absolutne maksimum możliwości rozpościerających się pośród kobiecej egzystencji. Widywał unoszące się we wściekłości ciało, cicho szeleszczące, panicznie podążające za wygraną fałdy sukni. Widział - wiedział, de facto - to, co zarezerwowane było jedynie dla skrawek jego wyobraźni, której nigdy nie będzie mógł skosztować prawdziwie, namacalnie, dogłębnie. To jednak, co prawdziwie trawiło trzewia potomkiń władczyń męskich serc, było dalekie od obserwowanej farsy. Przerysowane, wprost karykaturalne akty rozgrywanych scen zapisać się miały szerokim spektrum skojarzeń i historii, w istocie obustronnych; gdyby miał go dosięgnąć prawdziwy ogień, sięgałby prosto z wnętrza, prosto z piekieł. Lubieżny, dojmujący, niosący zgubę i cierpienie, wysuwane z opuszek kobiecych palców. Przewróciła tymi właśnie kartę na drugą stronę, zdając sobie sprawę z idącej wet za wet rozgrywki, której nie miała wygrać. Przegrywała na każdej linii, pozwalając, by emocje sięgały jej dalej i kosztowały kolejnych fragmentów świeżego mięsa. Oskalpowana, skrojona kawałek po kawałku; boleśniej niż wtedy, gdy mieliby się dobrać do jej serca i przygotować z niego dar bogów. Nie ukazywała na jasnym licu wściekłości, która wrzała wewnątrz drobnego ciała. Twarz pozostawała kamienna, godna porcelanowej figurki zdobiącej marmurowe parapety salonu północnego.
Nie chcesz poznać mnie prawdziwej, Igorze.
― Tanią ofertą... ledwie kilka drinków ― kilka łasych spojrzeń. Pragnienie, które zaspokoić mogły prawdziwe powódki tego przybytku. Były chwile, dość częste po prawdzie, które potęgowały obrzydzenie podążającym po niej spojrzeniem. Największym szacunkiem zdawała się traktować tych, którzy ofiarowali jej go również, pozwalając na zachowanie godności i człowieczeństwa. Ale on; on był nauczką i nauką; lekcją i treningiem. Pokazał jej to, co niegdyś miało być jej największym atutem - wskazał prawidłową drogę; wzmocnił, na swój sposób, nieświadomy kotłującej się zemsty.
― Za taką jakość półdarmo wydaje się przesadne. ― Paznokieć wydłubywał coraz większą dziurę; wwiercała się krok po kroku w jednolitość tkanki. Czoła mieniły się karmazynową czerwienią walki i lekkim błyskiem zmęczenia; ciała opadały w zachłannym geście, pragnąc chwili ukojenia, nim nastawała kolejna i kolejna walka. Irracjonalne ciosy, odbijające się promienistym bólem nerek; kopanie leżącego, by na powrót dać się powalić.
Sądził, że zzałka żałośnie. Nadał twarzy wyrazu potęgi, tejże, którą to ona miała dziś nosić. Nawet gdy złość rościła sobie dostateczne miejsce, nie było ono wystarczające, by podnieść ciało do samobójczej wprost gonitwy mimiki i zasad. Przyjęła, absolutnie fair rozgrywając toczący się upadek, pozostając stosunkowo spokojną. Poddawała karty kolejnej obserwacji, niemalże va bank decydując się na dzisiejszą rozgrywkę - teraz jedynie przekonywała się o swoich brakach; tych, których jeszcze nie wypełniała prawdziwą, doprawdy prawdziwą grą w nieczystość. Ale prowokował, każdym słowem i ruchem. Cienkie dłuto obłupywało fragment po fragmencie fasadę spokoju; zielone spojrzenie odszukiwało w przystojnej twarzy Prowokował, zapewne naiwnie przekonany, że sprowadza na siebie ledwie niezadowolenie, może na wpół wściekłe spojrzenie. Karty opadły na stolik, przegrana zagęściła atmosferę. W pewien niezrozumiały sposób puste spojrzenie przesunęło po załamaniach twarzy mężczyzny, odkrywając niepoznane dotąd głębiny. Początkowo twarz pozostawała chłodna; woda zatoki nagrzewała się powoli, w ciągu dnia nabierając na temperaturze. Sekunda po sekundzie, na ustach zamajaczył uśmiech tymże czymkolwiek.
Trwała w niepewności, ledwie unosząc dłoń z kartami ku górze, nie spoglądała jednak na nie, niezmiennie sięgając to ust, to oczu Bułgara. Paznokcie łagodnie uderzyły o jednolitą taflę zestawu kart. Odłożyła je na stolik, kryjąc następującą ponownie porażkę, by subtelnie odsunąć się na krześle. Gorset hamował rozszalałe poczucie przekraczania granic, palce sięgnęły po szklankę, upijając lodowaty łyk szczypiący całą pokonywaną weń drogę. Głowa przechyliła się nieznacznie w bok, mimo jego własnych działań, nie zdejmując ciężaru spływających flegmatycznie kropel obserwacji.
― Naprawdę? ― Odparła, ponownie po norwesku, wykonując ramionami lekki ruch, jak gdyby zrzucała z zespojonego kręgosłupa moralnego resztki dreszczy. Uśmiech pogłębił się, krtań wędrowała statycznie między przełykiem a obojczykami, przepuszczając kolejne, niewypowiedziane słowa. Wiedziała, że w końcu podejmie grę. Wiedziała, że spływający wzdłuż kręgosłupa dreszcz doprowadzi do nasienia budzącego się w nim zgorszenia, tymże właśnie dane jej było manewrować, nawet jeśli niegdyś przyniosło to półwilemu ciału zgubę. Obosieczna broń nabierała nowego znaczenia, gdy kąciki czerwonych ust powędrowały jeszcze bardziej ku górze, zaś usta zbiły się ledwie na ułamek mijającego wieczoru w cienką linię.
― Naprawdę sądzisz, że podaruję Ci coś więcej? Coś, czego chcesz. ― Coś, czeg mam świadomość. Coś, czego z samej zawiści nie podaruję, choćby ciało usychało a język gładził wysuszoną do cna wrogość.