Bar za lustrem

Irytował coraz bardziej, choć przyjemnością skraplało się wrażenie męskiej twarzy, tak charakterystycznie przekonane, że ujawniła przed nim prawdziwą siebie. Umysł i prawdziwy charakter, tak samo, jak piękne ciało w zaciśniętym gorsecie, pozostawało jednak daleko poza rozgrywaną walką o dominację. Poznał lwi ryk niezadowolenia, teatr popisów i stroszenia piór, te jednak wyprzedzały o stulecie sceny teatru, będąc odgrywanymi w ramach scenariusza pisanego na poczekaniu. Chciała, by znał ją właśnie taką - przerysowaną, silniejszą niż była, kobiecą i żądną krwi, choć to jej rozlewała się w momencie, gdy sztylet przegranej spoczął w trzewiach, wykonując charakterystyczne skręcenie w bok, rozrywając resztę tkanek. Przegrana bolała bardziej niż starte kolana, na które wydawała się metaforycznie upadać, ale nie tak, jak mógłby tego chcieć. Nadal była wyżej od niego, nadal mogła go porzucić za pstryknięciem palca, pozwalała sobie jednak na tę batalię spojrzeń, które i tak kończyły się na zarysowaniach jej dekoltu.
Trenowała ducha, wzmacniała charakter niczym kocię pozwalając sobie na odgrywanie wyimaginowanych walk z matczynym ogonem.
― Lepiej płakać w diamentach niż łachmanach. ― Niewzruszenie zdjęła z niego spojrzenie, chowając pod nosem zgaszony uśmiech. Niezaprzeczalna prawda, którą wojna tylko coraz bardziej ukazywała. Każdy cierpiał, każdy tracił, ale ona mogła sobie po prostu rzadziej pozwolić na ostrygi, inni zaś głodowali błagając o kromkę chleba. Ten status odpowiadał jej, bo nie bacząc jak dobre mogłaby mieć serce, bez bezpieczeństwa i jedzenia nie będzie biło - a to właśnie, jej i jej rodziny, było najważniejsze. Miała w sobie pokłady dobroci, niekiedy sięgające boleśnie łamanego na wpół serca, nic jednak nie odsuwało absolutnej potrzeby skrytej w instynktach. Te właśnie, instynkt przetrwania i doza kotłującej się w mięśniach adrenaliny, sprowadziły ich tutaj - przynosiły przyjemność rozlewającą się po ciałach. Szczególnie te prawdziwe, dogłębne, trafne. Te, które cholernie poprawnie wypowiadał, a które trafiały głębiej niż po sobie pokazywała.
― Są tylko dowodem na to, że być może jesteś wart więcej. Jaka szkoda, że nie chcę tego skosztować. ― Odparła, z lekkim westchnięciem na końcu języka, wskazującym na przerysowane, teatralne znudzenie. Prowokował coraz bardziej, rozbierał do czeluści odczuć skrywanych dokładnie przez lata wychowania. Był tutaj i najwidoczniej, lepiej niż ona, kusił. Złość sięgnęła silnie i namacalnie do jej zdolności, co irytowało tym bardziej, gdy nie widziała różnicy w rysowanej przed nią mimice. Zagryzła wnętrze policzka, smakując delikatnie żelazistego smaku krwi, gdy kolejne słowa oplotły wątłe ciało i wprawiły we wściekłość. Oczy rysowały się wściekłością, twarz pozostała jednak łagodna. Dłoń zaciskała się na szklance i łagodziła uścisk palców, chłodem alkoholu hamując rodzące się w opuszkach płomienie. Nie mogła pozwolić sobie na to w miejscu publicznym, nie po raz drugi, taki trening był więc wskazanym dla rozbudzającego się weń uroku. Odkąd odważyła się sięgnąć po więcej od siebie, była w stanie więcej uzyskać od innych - był jej prywatnym, niewypowiedzianym workiem treningowym. Treningiem i sprawdzianem, choć dłonie pragnęły zacisnąć się na męskich ustach, powstrzymując przed kolejnymi słowami, ale i tym, co rodziło się za złością.
Przyjemnością.
― Tak mało oczekiwałeś? Ledwie wygranej? ― Rozmowa po norwesku przychodziła z łatwością, a w złości pragnęła odnaleźć siłę na przejęcie kontroli nad jego umysłem, choć coraz mniej wierzyła w powodzenie tegoż procederu. Spoglądała z rodzącymi się ognikami w zielonym spojrzeniu, lustrując łagodnie twarz Igora od oczu, po usta, na moment się na nich zatrzymując. Dłoń uniosła szklankę ku górze, smak alkoholu potęgował pragnienie zemsty, która tkwiła jednak w tym, czego nie był świadomy i to była największa, możliwa broń. Nie grała fair, nie potrzebowała tego, gdy wreszcie zrozumiała potęgę własnych możliwości. Potrzebowała natomiast odbudowania naruszonej, półwilej dumy, większej niż wszelkie spotkane w naturze zjawiska. Ranienie jej, zakorzenionej w setkach lat zwodniczej krwi, powodowało powrót do naturalnych instynktów, w których walka nie była fair - umierali słabsi, umierali ci, którzy nie odnajdywali odpowiedniej siły, ale i odpowiedniego sposobu. Porzuciła honorowość, pozwalając wrogości sięgać głębiej i mocniej. Chciała, by to on opadł na kolana, by to on cierpiał. Złość nigdy nie była jednak odpowiednim promotorem szukania sobie poddanych.