First topic message reminder :




[bylobrzydkobedzieladnie]

The member 'Victoria Parkinson' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 4

Potrzebowali do tego dłuższej chwili, ale wyglądało na to, że wreszcie udało im się ustalić harmonijny rytm, zgrać nierówne kroki z muzyką i zająć myśli czymś więcej, poza oczywistymi konsekwencjami trwającego wieczoru. Podążał za nią spojrzeniem, gdy odchylała się i wirowała w obrotach, a uśmiech na jej twarzy wywoływał u niego mimowolną ulgę. Nadal był na siebie odrobinę zły; chciał, żeby ten dzień okazał się dla niej idealny i każde odstępstwo od tego słowa wywoływało niepowstrzymane ukłucie irytacji. Ale może wcale nie musiało; może znów wartościował wszystko na opak, bo tak naprawdę nie liczyło się, ile razy pomylą się, wykonując nawet najprostsze kroki?
Przyciągnął ją z powrotem do siebie, wyczuwając zmianę w muzyce. Wiedział, że mieli ostatnią szansę, ale wahał się tylko przez moment, zanim odrzucił milcząco wszystkie łatwiejsze figury i sięgnął po tę, która już raz im nie wyszła – tyle że dodatkowo skomplikowaną. Poprawił przytrzymujące Inarę dłonie, zmieniając kroki, tak, że teraz obracali się oboje, żeby chwilę później znów spróbować unieść ją do góry. Raz, a później drugi, przez cały czas uśmiechając się szeroko, bo dopóki jej usta również rozciągnięte były w uśmiechu, a oczy wpatrywały się w niego w ten doskonale znajomy, roziskrzony sposób, wszystko było w porządku.

| 9 go big or go home

The member 'Percival Nott' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 19

Nieostająca melodia, chociaż niekoniecznie grała w rytm tańczących myśli (i zmysłów) - zaczynała docierać właściwie. Tony łączyły się w dźwięki, któremu ciało ulegało, niosą poruszenie w kolejne takty. I świat wirował w kolejnych obrotach, rosząc przestrzeń śmiechem. I jak zdążyła dostrzec (dosłyszeć?) nie tylko jej. Napawało to ją cichą radością, pamiętając, jak łatwo ulec szlacheckim nawykom i sztucznej uprzejmości. Śmiech - potrafił skutecznie rozkruszyć nałożone na twarz maski, nawet jeśli miało się świadomość, że działa to tylko na chwilę.
Taniec nie zatrzymywał swego biegu, gdy kolejne pary ruszały do figur, które niekoniecznie były łatwe. I mimo tego, większość umiejętnie wykonywała obroty, harmonijnie wtapiając się w melodię. Wystarczyło spojrzenie (właściwie nieodrywane od źrenic Łowcy), by w milczącym uśmiechu dać się poprowadź ku figurze wymagającej największej precyzji, albo...szczęścia? Nigdy nie ścigała się w tanecznej gracji, ale tańczyć lubiła. Nie dla umiejętności, a samej przyjemności, tym bardziej w towarzystwie, które niezmiennie wywoływało przyśpieszone (nawet jak na balowe piruety) bicie serca. Dłonie na moment zaciśnięte w palcach Percivala, by potem pozwolić mu chwycić ją w talii i unieść do góry. I nie wiedziała dlaczego, ale w tym jednym geście rodziło się wspomnienie ich wspólnej, nie do końca właściwej wycieczki do rodowej stadniny Carrow. I prawdopodobnie musiałaby się zaśmiać z ich wyczyny i kradzieży, gdyby nie fakt, że próbowała lekko odbić się od ziemi i pozwolić się unieść do góry. To przecież nie było trudne, prawda?

The member 'Inara Nott' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 52

[bylobrzydkobedzieladnie]

Przykład tak bardzo prawdziwy z życia wzięty T____T

Darcy zaśmiała się, trochę grzecznie, a trochę rozbawiona. Zaraz potem zauważyła, może słusznie, chociaż w jej tonie przewijało się trochę zgryźliwości.
— Może lord powinien ograniczyć aktywności, skoro gonitwa lorda tak wycieńczyła?
Pozornie troskliwie rzucona wypowiedź niosła ze sobą dużo sarkazmu. Darcy pogłębiłaby jeszcze ten temat, ale w tym samym momencie zaobserwowała kolejną pozę, jaką przybrali wszyscy obecni na parkiecie. Przygotowywali się do zamiany partnerów. Chwilowa zamiana mogła pomóc jej zdobyć trochę dystansu do prowadzonej rozmowy. Oceniani jednak byli jako partnerzy, a skoro Adrien i Darcy jak na razie nie wykazali się wielką gracją i zdolnościami, lady Rosier powinna była może zasabotować trochę swojego tymczasowego partnera? Uniosła wzrok do oczu mężczyzny, oceniając go jednocześnie w przelocie spojrzeniem, kiedy wzrokiem przesnuła się po jego sylwetce. Uśmiechnęła się przy tym kącikowo, podobno, grzecznie.
— Dzień dobry, lordzie Ollivander.
Skinęła mu w tańcu ledwie dostrzegalnie głową, poprawiając uścisk rąk. W dziwny sposób zatęskniła za swoim poprzednim partnerem, odnotowując, że zdążyła się już przyzwyczaić do tego gorliwego uścisku i złośliwości padających z carrowowych ust. Tymczasem przed sobą miała kontrastową oazę spokoju i uprzejmości, wysublimowaną w tańcu i zbyt... lekko poruszającą się w muzyce. Powinna zmienić rytm i dostosować się do jego lekkości, ale uparcie trzymała się echa, jakie pozostawił po sobie Adrien.
— Niech mnie lord nie upuści — dodała w ramach rozproszenia, może sprowokowania mężczyzny, wyraźnie bijąc do jego wątlejszej, niż lorda Carrowa, postawy.

The member 'Darcy Rosier' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 40

Wydawało mi się, że powoli odzyskuję rytm oraz dopasowanie do partnerki, choć bez wątpienia powinno być na odwrót. Niestety do tej pory to ja ciągnąłem nas w dół, dlatego powinienem pchać nas w górę umiejętności tanecznych. Raz uchroniłem Victorię przed potknięciem się, ale byłem pewien, że wina leżała po mojej stronie. Dlatego teraz dążyłem do nieskazitelnej perfekcji. I udało się. Wreszcie, po kolejnym obrocie, przełożeniu rąk oraz wielu nierytmicznych krokach udało się. Płynąłem po parkiecie przejmując całkowicie prowadzenie nad naszym tańcem. Złapałem lady Parkinson za dłoń kłaniając się lekko, po czym znów wprawiłem nasze ciała w ruch. Niestety przy kolejnej figurze stało się coś nieprzewidywalnego. Prawdopodobnie to teraz moja partnerka się trochę rozkojarzyła plącząc ze sobą nogi. Szybko ją przetrzymałem udając, że takie było nasze zamierzenie. Ot, nowa poza, mająca urozmaicić nasze pląsy. Przytrzymałem ją lekko nachyloną ku ziemi, nie mogąc się powstrzymać przez krótkim, ulotnym uśmiechem.
- Victorio – powtarzałem z uporem maniaka, zaraz jednak podnosząc ją do pozycji pionowej. Nadszedł czas na dalszą rozgrywkę, która miała za zadanie chwilową wymianę partnerów. Nie podobała mi się ta wizja, ale powtarzałem ruchy za resztą, obdarowując lady Parkinson ostatnim spojrzeniem. Przekładanie pozycji, obrót, wysunięcie dłoni w kierunku innego mężczyzny. Chyba jej kuzyna. Musiałem przyznać, że zaraz straciłem zainteresowanie kiedy zobaczyłem kogo takiego przyszło mi teraz trzymać za rękę. Spiąłem się, chłodno lustrując twarz Aurigi. Skutecznie psującą mi dzisiejszy wieczór z powodu braku umiejętności skupienia się na tańcu zamiast na jej osobie. Rysy twarzy zaostrzyły się, wzrok stracił na neutralności. Ledwo pamiętałem, co dalej mieliśmy zrobić. Chyba przechylić się na bok, co niezwłocznie uczyniłem. Byle szybciej powrócić do poprzedniego stanu.

The member 'Lupus Black' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 83

Wykonanie niezwykle skomplikowanej figury okazało się - przy obecnym stopniu dekoncentracji, wywołanym nastoletnimi wspomnieniami beztroskich czasów - utrudnione i Deirdre na kilka kroków zgubiła rytm a rama utrzymywana przez Perseusa nie pozwoliła na pewne wykonanie uniesienia. Na szczęście Tsagairt wylądowała na podłodze z gracją, bez uwłaczających upadków, i mogli tańczyć dalej, obydwoje zapewne wewnętrznie zarumienieni. Zawoalowany komplement lorda Avery'ego spowodował krótki wybuch perlistego śmiechu: doprawdy, Perseus potrafił być uroczy. W świetle żyrandola i uważnych spojrzeń swych szlacheckich pobratymców. Brunetka spoważniała jednak od razu, czując się dziwnie lekko i na miejscu, chociaż tak naprawdę nie pasowała tutaj wcale. Ani do wystawnej sali balowej, ani do młodego arystokraty, pewnie prowadzącego ją w tańcu...by płynnie przeszła w ramiona zupełnie innego mężczyzny.
Wystarczyła sekunda, by rozpoznała w postawnym blondynie ojca panny młodej, lorda Carrowa. Uśmiechnęła się do niego lekko, uroczo, nieśmiało, ujmując ciepłą dłoń i pozwalając mu przejąć prowadzenie.
- Lordzie Carrow - przekazała skrupulatne, choć konkretne, wyrazy powitania. - Moje gratulacje, to zapewne szczęśliwy, choć niezaprzeczalnie trudny dzień dla każdego troskliwego ojca - powiedziała uprzejmie, koncentrując się na dalszym tańcu.

The member 'Deirdre Tsagairt' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 23

Nie kontynuuję dłużej tego tematu. Nie ma ku temu powodów, w końcu to tak naprawdę nie ma żadnego znaczenia. Marcel zrobi to, co mu pasuje, ma do tego prawo. Bez sensu to wszystko roztrząsam. Uśmiecham się więc do ciebie nieśmiało, wręcz przepraszająco. Niby przypadkiem ściskam mocniej twoje ramię starając się nie stracić równowagi. I dać znać, że konwersacja powinna zostać zakończona. Wyczuwam, że trochę plączesz się w swoich krokach, ale ja na szczęście nieco naprostowuję naszą figurę. Nie spadam na parkiet z całkowitą gracją, a po drodze chyba zagubiliśmy parę technicznych elementów, ale tylko ci, co mają nas oceniać to dostrzegli. Posyłam w eter kolejne uniesione wysoko kąciki ust. Odchylam się spokojnie uwydatniając szyję, przestępuję kilka szybkich kroków znów poddając się twojemu prowadzeniu.
Wydaje mi się już, że będziemy tak tańczyć niemal zawsze, ale zasady w pewnej chwili się zmieniają. Patrzę z dezorientacją to na ciebie, to na innych uczestników. Niechętnie wykonuję kolejne manewry. Pozwalam zagarnąć się tyłem do ciebie oraz odchylić do przodu. Przestępując kolejnych kilka kroków prostuję rękę, dłoń podając innemu już gentlemanowi. Moja twarz znacząco się rozpogadza, a rzęsy poruszają się tak, jakbym naprawdę była wstydliwym dziewczęciem niewiedzącym co począć z tak niezręczną sytuacją.
Witam się krótkim skinieniem głowy, gdyż nie ma czasu na ukłony. Musimy przejść do kolejnego etapu. Obrót oraz przechylenie w bok. Nie przeczę, że chcę wprowadzić trochę zamętu moją aurą, ale nie jestem pewna czy potrafię robić te dwie rzeczy na raz. Zielona suknia porusza się wraz ze mną do taktu muzyki.

The member 'Odette Baudelaire' has done the following action : rzut kością

---

'k100' : 16