Droga między magazynami

W tej profesji nie istniało coś takiego jak współpracownik godny zaufania, ale chociaż za Vale'a nie dałaby sobie obciąć palca ani nawet pukla włosów, nie zamierzała też - przynajmniej w najbliższym czasie - wbijać mu noża w plecy. W jej paradoksalnym systemie wartości ludzie tacy jak oni byli warci krocie. Niewyobrażalnie więcej złota niż jacyś celebryci czy fanatyczni politycy. Za sprytnego skurczybyka ze znajomościami w półświatku musieliby jej zapłacić jego wagę w kruszcu, żeby choć wzięła pod uwagę zlecenie, w którego efekcie miałby zostać udupiony. Nie chciała robić sobie wrogów na własnym podwórku, czy - jakby to mniej łagodnie określiła Vi - srać sobie do wyra.
Ich nić porozumienia może i była wątła, ale i tak silniejsza niż podstawy, na których zbudowano to państwo. A choć Vale miał paskudny charakter i pizdę zamiast brata, wiedziała że nie wybiera się ani tego ani tego.
- Mogę ci załatwić nawet dwa takie worki, jeśli dzięki temu będę miała okazję popatrzeć jak robisz obiad sierotom. Ale ubierzesz fartuch kucharza, prawda? Musi być koniecznie fartuch. I wianek na głowie - Uśmiechnęła się podle. Większość jej uśmiechów taka była, nie potrafiła uśmiechać się pięknie, jak kobieta. Ale znała Vale'a na tyle, by wiedzieć, że mu to nie przeszkadza. Wiedziała też, że może pozwolić sobie, by w prowokacyjny sposób przesunąć dłonią po jego plecach aż do paska, za który wsunęła jeden palec.
Ale tylko do momentu, w którym weszli na teren - potem pozostawało już tylko skupienie, do czasu - rzecz jasna - cholernego świętowania.
Zawahała się jednak, na najkrótszą możliwą chwilę, kiedy odpowiedział na jej pytanie. Śmiech, który wyrwał się z jej ust był wymuszony i nieco wysoki, jakby coś stanęło jej w gardle. Kurwa, że też byli ją w stanie jeszcze zaskoczyć.
- Dzieciaka żywego? Cholera, Vale, przypomnij mi jak mi kiedyś odpierdoli, żebym się nie pchała do twojej, ekhm, dziedziny. Nie cierpię dzieci. - To była prawda, ale zabrzmiała nieprzekonująco. Jej palce same pomknęły do zwitki starego tytoniu, same wepchnęły ją w usta. Dym odczulał i zobojętniał. - A po co w ogóle mordować, jeśli nikt ci za to nie płaci? Kurwa, ryzykować... dożywocie... albo stryczek. Zależy kto. No chyba, że to mugol. Chyba, że, kurwa, mugol. - Nie była uprzedzona do niemagicznych, po prawdzie to nijak nie interesowała się polityką. Ale pewnym prawidłowościom dzisiejszej rzeczywistości trudno byłoby zaprzeczać.
Nie zdziwiła się, że Viktorowi nie przyszło tak łatwo wyłapać tych samych szczegółów. Jej fucha opierała się na pedantycznym wręcz unikaniu konfrontacji, musiała umieć czytać z otoczenia jak z otwartej księgi, rozpoznać każdy przejaw ludzkiej obecności dokładniej nawet niż Homenum Revelio.
- Ludzkie. Zwierzęta się nie poruszają tak niezdarnie, a na dachu jest blacha. Stawiam galeona, że ktoś się tam czołga. Chyba miałeś rację i są tu przed nami - Uśmiechnęła się krzywo na błysk noża w wyciągniętej ręce Vale'a. Jej własny znajdował się wciąż skromnie upakowany w pokrowcu przyczepionym do łydki.
Nie marnowała czasu, dała Victorowi znak dłonią, żeby się za dużo już nie odzywał, a potem znalazła słaby punkt elewacji, wnęki, w których doskonale mieściły się jej małe stopy. Wspięła się na budynek, przeskakując z jednej obluzowanej cegły na drugą, chwytając parapetów i rur, w ciemności i w czarnym płaszczu przywodząc pewnie Victorowi na myśl smukłego, małego pająka.
Na górze przekonała się o tym, co wcześniej już wydawało jej się logiczne - od komina do drugiego skraju dachu prowadził szary ślad.
- Spierdala drugą stroną - obwieściła Vale'owi głośniej, bo po części już byli spaleni, nie było sensu mamrotać; zwłaszcza, że gonił ich czas. Zlecenie, mimo najrozkoszniejszej pewności siebie Victora, do kogoś dotarło szybciej.
[bylobrzydkobedzieladnie]

― Mhm ― mruknął, wpuszczając jej słowa jednym uchem i wypuszczając drugim. Może być i strój pierdolonej księżniczki, nie dbał o to, bo i tak nie miało szansy się ziścić. Od dotyku nie uciekł, choć nie był dla niego zbyt przyjemny; dawniej zdarzało mu się skorzystać z oferowanych przez Kinę usług, ale nie było to nic wzniosłego. Potrzeba ― cielesna w jego przypadku, finansowa w jej. Nic więcej. Teraz z kolei mieli na głowie chujowe zlecenie, a także widmo ogona na karku, więc niespecjalnie go ucieszyła wizja Huxley błądzącej gdzieś w obłokach koloru burdelowego różu.
Przyśpieszył kroku.
― Przypomnę ― obiecał, nawet nie spoglądając w jej stronę. Odetchnął głębiej; powietrze nocy było zimne i wilgotne, smród pobliskiej rzeki to słabł, to przybierał na sile. Ciekawe, czy Omyk zszedł już do kanałów szukać nowego składowiska na trupy, nowego miejsca przerzutu. Na częściach ludzkich też dało się zarobić, a Mary nie lubiła, kiedy jakakolwiek forma zarobku z trupa przechodziła jej koło nosa.
― Nikt nie zabija bez powodu ― mruknął, wzruszając ramionami. ― Chyba, że jakieś bezmyślne pojeby. Profesjonaliści dbają tylko o cel, ewentualnie o to, by nikt nie rozniósł informacji po chodnikach. Rozgłos nam niepotrzebny.
Nie lubił zabijać niewinnych. Nie dlatego, że ruszało go sumienie, nie dlatego, że żałował, tylko dlatego, że się to kurewsko nie opłacało i niosło w sobie nikłą obietnicę potencjalnie spierdolonego interesu. Ale jeśli rzeczony niewinny znalazł się w złym miejscu o złym czasie, wtedy… cóż, wtedy nie było innego wyjścia.
Lepiej pobrudzić sobie ręce, niż potem siedzieć w cieniu ze stulonymi uszami i czekać, aż sprawa przycichnie.
Temat jednak umarł, bo pojawiły się komplikacje. Odgłosy, niepokój, nieprzyjemne, zimne wrażenie, że coś jest kurwa nie tak. Podejrzewał, że dziwka fortuna nie da mu spokoju, podejrzewał, że coś się w końcu spierdoli. Ostatnie zlecenie poszło najwyraźniej zbyt gładko, by mieć spokój. Westchnął w duchu.
Kina nie marnowała czasu. Wspięła się zwinnie na budynek, z mistrzowską precyzją wyszykując kolejne punkty oparcia i uchwyty, zamiotła czarnym płaszczem kant dachu, a już po chwili zniknęła mu z pola widzenia, a z góry nadeszło wyjaśnienie. Dokładnie takiego, jakiego się spodziewał, odkąd tylko powiedziała o śladach.
― Kurwa ― burknął tylko i puścił się biegiem z powrotem. Gwałtownie skręcił w parszywy, śmierdzący zaułek przy budynku, przeskoczył hałdę śmieci, wypadł po drugiej stronie akurat by usłyszeć czyjeś kroki. Drobne, szybkie, zdecydowanie oddalające się. Nie miał szans dogonić intruza, ale miał za to pewien trop. Przykucnął z kwaśną miną, zbadał palcami pozostawione ślady. Stopa była wąska, nieduża, co sugerowało udział baby. W powietrzu czuł jeszcze słabą woń tanich, obrzydliwie słodkich perfum, więc zapewne amatorka. Obrócił nóż w dłoni i podniósł się akurat w momencie w którym Huxley postanowiła zejść z dachu.
― Nasza towarzyszka chyba się zgubiła ― obwieścił zimnym tonem, obserwując jak srebrny okruch księżyca odbija się w ostrzu ― ale tam dalej jest zajebiste błoto, więc zostawi do siebie łatwy trop. ― Spojrzał na Huxley z ukosa, w myśli rozdzielając łupy. I jeśli choć trochę go znała, to po samym spojrzeniu mogła odgadnąć najbliższą przyszłość uciekającej panny.
Piwnica w dokach. Tam zazwyczaj wszystko miało swój początek i koniec.

|zt?

Seks z rzadka sprawiał jej jakąkolwiek przyjemność - właściwie, jak dotąd wspominała tylko jednego człowieka, którego obecność w jej łóżku naprawdę odbierała oddech i wszystkie myśli. Zazwyczaj, choćby nie wiem jak się starali - dla niektórych mężczyzn był to z niejasnego dla niej powodu cholerny punkt honoru - nie byli w stanie jej zadowolić. Zręcznie jednak i z wprawą udawała, że jest wręcz przeciwnie. Prowadziła grę, by nikogo do siebie nie zniechęcić, zwłaszcza jeśli pachniał złotem. Dawała im czego chcieli a oni dawali jej pieniądze. Seks z biegiem lat stał się dla niej czynnością czysto mechaniczną i komercyjną. Straciła nim zainteresowanie, choć nawet w tak parszywym burdelu jak ten na Crimson Street nauczyła się wiele.
Jej zaczepki wobec Victora były raczej powodowane złośliwością i chęcią rozładowania ciężkiej atmosfery gorącego lata w śmierdzącym porcie niż jakąkolwiek chucią. A gdyby nawet, nie przyjęłaby od niego pieniędzy. Nie puszczała się od dawna, wiedział o tym. Handlowanie ciałem było dobre do momentu, w którym zrozumiała, że zarobi więcej na innych specyficznych umiejętnościach. Miała też serdecznie dość dawania obcym ludziom dostępu do swojej intymności, ustawicznego braku szacunku. Jakkolwiek była sparszywiała, zasługiwała na to, by budzić respekt. I budziła - w tych środowiskach, na których jej zależało, dzięki własnej mozolnej pracy.
- Już nie uciekaj jak dziewica - Gdy przyspieszył kroku zrobiła to samo, ale nie dotykała go; wcisnęła dłonie do kieszeni i przygryzła mocno papierosa, którego miała w ustach. Po jakimś czasie wypluła niedopałek. - Jeśli wszystko pójdzie po naszej myśli i zamkniemy temat workiem złota to możemy zahaczyć o moją norę. Na seks - dorzuciła lekko jakby rozmawiali o tym jaką herbatę wypiją dzisiaj do kolacji. Bo chociaż dawno już zerwała z prostytucją, wciąż zdarzało jej się oferować seks wspólnikom. Poza bezbłędnie wykonywanymi zleceniami, gwałtownością i pogardą dla tchórzostwa, słynęła też z tego. Cóż, mężczyźni lubili z nią pracować. Tym razem jednak wybierała ich sobie sama; a jeśli byli nachalnymi skurwysynami albo zdesperowanymi pizdami, momentalnie spadali na dno jej rankingu.
Victor nie był żadnym z nich. Jego bezwzględność, choć niepokojąca, była też cholernie seksowna.
- No jasne - mruknęła, gdy wspomniał o zabijaniu bez powodu. Potem parsknęła. - Myślę, że gdyby ktoś mi zagroził, to też bym zabiła. Albo łowca albo ofiara, mówią, a ja nigdy nie byłam ofiarą - Skłamała gładko, choć ból zaleczonych już dawno siniaków spłynął na nią fantomowymi falami. - Zresztą, po to mam przy sobie nóż. Nawet jeśli zwykle przecinam im tylko ścięgna, żeby nie byli w stanie mnie gonić.
Potem ucięła gadkę, przyszedł czas na działanie. Nasłuchiwała w milczeniu, w milczeniu też wspięła się na dach, wyczuwając punkty ciężkości i punkty podparcia już właściwie instynktownie. Choć brak oka utrudniał jej celowanie i skoki (jebana percepcja głębi), przy wspinaczce korzystała przede wszystkim z dotyku. Dotyku i doskonałej świadomości własnego ciała.
Kiedy potwierdziły się jej najgorsze przypuszczenia, Victor ze swojej pozycji wystrzelił pierwszy. Kina odczekała moment, by przelecieć wzrokiem krzywy dach, zajrzeć do komina i upewnić się, że nigdzie nie zostały pułapki ani niedobitki. Zajęło to nie więcej jak dziesięć sekund; po tym czasie zeskoczyła - ostrożniej i mniej sprawnie niż przy wspinaczce, ale odrobina nieodpowiedzialnej odwagi pozwoliła jej zaoszczędzić czas i odepchnąć się przy ostatnim parapecie. Wylądowała w przykucu z porządnie obtartym kolanem. Trudno. Ból towarzyszył jej od zawsze.
Żwawo dołączyła do Victora, nie dając po sobie nawet drgnięciem powieki poznać, że przeszkadzają jej rozdarte spodnie i ślady krwi. Ręce miała skrzyżowane za plecami, w jednej dłoni ściskała sztylet, w drugiej różdżkę.
- Masz rację - Wyczuła woń perfum i zmarszczyła z pogardą brwi. - Co za idiotka... zresztą. Lepiej dla nas. Chodźmy zanim ptaszek odfrunie za daleko - Podążyła śladami, które wskazał Victor.
Jeśli perspektywa bycia świadkiem morderstwa jej się nie podobała, też tego nie okazała. Widziała już dość obrzydliwych rzeczy, od egzekucji na Connaught Square po gwałty w Tower i martwe ciała porzucone w rowach po Bezksiężycowej Nocy.
W biznesie jakikolwiek przejaw słabości, choćby krzywą miną, był wszak proszeniem się o problem.

/zt!

17 października, noc (?)

Okolica portu, niezależnie od poru roku czy dnia, zawsze zdawała się śmierdzieć zepsutą rybą i treścią cudzego żołądka. Momentami pojawiały się także subtelne nuty rozkładu sugerujące zdechłego szczura, kota, psa, człowieka lub coś jeszcze innego, coś o czym lepiej było nie myśleć. Od Nocy Tysiąca Gwiazd było zresztą tylko gorzej; smród nasilił się, nasiliły się także niepokoje, a ciemny tunel wraz ze swoimi wszystkimi tajemnicami, przejściami i odnogami, stał się miejscem wyjątkowo nieprzewidywalnym. Teren – przed oczyszczeniem przez ministerialne służby – spowijała aura czarnej magii, odłamek komety wgryzł się w jeden z opuszczonych magazynów, uszkodził też to, co kryło się pod ziemią. Teraz przejście głównym tunelem nie było już takie proste, a próba przedostania się jego odnogami dalej nie skończyła się dla niej ostatnio zbyt dobrze. Ciało kota dobrze radziło sobie z balansem, równie dobrze radziła sobie w ciemnościach, ale na zbyt strome i śliskie podejście nie dało się nic poradzić – nawet pazurami. By dotrzeć do jednego z kontaktów Louisa z dziennika musiała skorzystać z pomocy kogoś, kto potrafiłby sforsować wszystkie te przeszkody, a jednocześnie nie wpisywał się w gabaryty garboroga; potrzebowała osobnika zwinnego, takiego, który w końcowym odcinku trasy wyniesie ją z podziemi na piętro jednego z odciętych przez kometę budynków.
Rebelia – całkiem szczęśliwym dla niej przypadkiem – dysponowała odpowiednim osobnikiem. Ruch powietrza wykryty przez wibrysy ostrzegł ją o nadchodzącym intruzie jeszcze zanim usłyszała ciche, ostrożne kroki i zanim zauważyła zarys sylwetki w półmroku. Zaułek tuż przed tunelem był czysty, sprawdziła go jeszcze zanim przyjęła kocią postać. Adda odczekała jeszcze moment, przyczaiła się w głębokim cieniu kupy bezpańskiego gruzu zalegającej pod krzywą ścianą magazynu, ale gdy tylko sylwetka nabrała wyraźniejszych kształtów, a kocie oko rozpoznało Marcela – podkradła się bliżej.
Ostrożnie stawiając łapki zmniejszyła dystans, zaszła go od tyłu, a gdy była już ledwie pół metra od celu – przemieniła się, dmuchnęła mu w ucho.
– No proszę. Punktualnie – mruknęła z uznaniem i zmierzyła go oceniającym spojrzeniem. – Masz torbę? To kluczowy przedmiot dzisiejszego zadania. – Jeszcze w trakcie rozmowy sięgnęła do wewnętrznej kieszonki eleganckiego płaszcza i wyjęła stamtąd złożoną na cztery pożółkłą kartkę. Znała jej treść na pamięć, wertowała dziennik po bracie tyle razy, że mogłaby wyrecytować każde nazwisko o każdej porze dnia i nocy.
Sięgnęła po różdżkę, rozejrzała się raz jeszcze.
– Homenum revelio. – Mgiełka magii zamigotała, ale cząsteczki nie uformowały się w nic szczególnego. Raz jeszcze powtórzyła zaklęcie; za drugim razem efekt zaklęcia był jeszcze słabszy. Trzecia próba także nie przyniosła żadnych skutków.
Adda westchnęła cierpiętniczo.
– W rodzinie takie sławy z opcm, że aż wstyd – rzuciła lekko, półżartem i rozejrzała się ponownie. Zaułek był czysty, tego była pewna, ale zaklęcie miało odkryć przed nimi to, co kryła pierwsza część tunelu.
– Wiesz o wyłomie? – zapytała ściszonym głosem i bezszelestnie rozłożyła kartkę z notatnika. W słabym świetle księżyca litery były ledwo widoczne. – W tunelu, gdzieś na środkowym odcinku. – Musiała się upewnić, że znał boczną trasę, że zdążył ją odkryć. Inaczej będą działać jeszcze bardziej na żywioł niż jej się początkowo wydawało.
– Muszę się dostać do odciętej przez kometę kamienicy, nie przejdę przez te wszystkie gruzy, uskoki i stromizny. Nie w tym stanie w każdym razie. – Adda spojrzała na Marcela z rozbawieniem, jakby właśnie omawiali wypad na piwo, a nie wycieczkę po informacje. – W budynku ukrywa się pewien… osobnik. Powiązany najprawdopodobniej z rycerzami, być może informator – dodała nieco poważniejszym tonem. – Przyczaił się tam tuż po napadzie na jedno z miasteczek na terenach rebelii, z moich informacji wynika, że próbował grać na dwa fronty.
Teraz jej spojrzenie stało się ciężkie; poprzednią wesołość i lekkość rozwiał wiatr.
– Musimy potwierdzić te powiązania, a potem wywabić poza miasto, tak żeby mogli dopaść go aurorzy. – Wysunęła w jego stronę kartkę. – Tam na dole jest szkic trasy, przynajmniej do momentu do którego udało mi się ostatnio dotrzeć. Wygląda znajomo? Po tym jak rąbnęła kometa trochę się tu pozmieniało…

|homenum x3 nieudane, aurorem to ja nie zostanę