Droga między magazynami

Przestałem skupiać się na krwawiącej szlamie, a zerknąłem na własną ofiarę, nadal wierzgającą niespokojnie w powietrzu. Tym razem jednak nie mógł już wymachiwać nogami ani rękami, bo ciasny sznur, który pojawił się znikąd, ciasno oplótł ciało mężczyzny. Jeszcze wisiał. Z tej odległości nie widziałem jego czerwonej, wyjątkowo nie od alkoholu twarzy, ale domyślałem się czy raczej posiadałem naukowe informacje, że tak właśnie wyglądała jego pijacka morda. Pełna niszczącego szkarłatu, ale niestety nie powisi sobie tak zbyt długo, wielka szkoda. Choć może to i lepiej, byli nam potrzebni. Nie mogłem wspomóc Magnusa w rzucaniu imperio, ale znałem się na leczeniu. Czarna magia potrafiła odbierać siły witalne, a dodatkowo przy wsparciu anomalii była w stanie wyrządzić jeszcze większe szkody. Do tego nie mogłem dopuścić.
Po upewnieniu się, że liny leżały na ciele marynarza tak jak powinny, spojrzałem na Rowla, a potem na leżącego w krwi mężczyznę. Widocznie mój kuzyn zbyt mocno wczuł się w rolę oprawcy o czym świadczyło szturchanie nogą poszkodowanego. Wijącego się z bólu. Nie dziwiłem mu się ani trochę, rany wyglądały na rozległe, zatem prawdopodobnie bardzo bolesne. Nie zdołałbym ich wyleczyć jednym zaklęciem a i tak musiałbym skorzystać z jego najsilniejszej mocy. Pomijając totalum, rzucanie go w pojedynkę przy oczekiwaniu na sukces było niezwykle mało prawdopodobne.
Skoro jednak opryszek miał wytrzymać to wzruszyłem tylko ramionami. Odsunąłem się nieco widząc jak szkarłatna posoka rozlewa się coraz dalej, niemal sięgając moich butów. Skrzywiłem się lekko, nie znosiłem brudu, a fakt, że krew należała do szlamy, nie poprawiała jej wartości. Wręcz przeciwnie.
Oczekiwałem na wymierny rezultat rzucanego przez Magnusa zaklęcia, ale chyba się nie udało. Zaraz zresztą przyszło potwierdzenie oraz oznajmienie dotyczące bólu głowy. To i tak niewielka niedogodność. Mogło być dużo gorzej.
- Decephalgo – powiedziałem w takim razie, kierując różdżkę na Rowla. Mając nadzieję, że tym razem magia nie spłata nam psikusa, bo tak naprawdę moim zdaniem to wyczerpaliśmy już limit nieudanych prób poskromienia ochlejusów. A wydawało się, że to takie proste, spętać magią mugola. Jednak przejęcie nad kimś całkowitej kontroli było po prostu niezwykle trudne.

The member 'Lupus Black' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 7

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

260/280; brak kary

Wiedział, że zabrakło mu nieco mocy - powodzenie Imperiusa nie było zależne od szczęścia, nie łudził się, nie oszukiwał. Nie skupił się dostatecznie, nie zogniskował siły w odpowiednim punkcie, popełnił niewybaczalny błąd. Wierzył, iż jego wtajemniczenie w czarną magię wystarczy, aby rzucić straszliwą klątwę i miał gorącą nadzieję, iż nie osądził błędnie swych umiejętności. I tak minimalnych, nie zamierzał osiadać na laurach, lecz mając na karku wykrwawiającego się mugola, Rowle prognozował pomyśle zakończenie historii. Będzie rzucał zaklęcie do skutku, tak długo, aż moczymordę porazi jego promień, a sam stanie się bezwolną marionetką w jego rękach. Porażka nie wytrąciła Magnusa ze spokojnego, metodycznego rytmu: załączyła jednak pewną ostrożność oraz zwiększoną staranność. Każdego dźwięku, akcentu, gestu i ruchu, najdrobniejsza zmiana mogła odwrócić los na ich niekorzyść. Tak samo, jak anomalie, które postanowiły spłatać mu figla, atakując ostrą migreną. Ból głowy dopadł go nagle, lecz przeszywająco, doświadczył już wcześniej podobnych wrażeń, stąd zachował względny spokój, okraszony tylko przelotnym grymasem, wykrzywiającym usta. Kontrolnie spojrzał na leżące u jego stóp ciało. Mugol ruszał się jak mucha w smole, co chwile podciągając nogi do tułowia i biadoląc coś o swojej rodzinie. Rowle niewzruszenie rozmasowywał sobie skronie, dając sobie chwilę czasu do namysłu - oraz do wyrównania nazbyt prędkich emocji.
-Migrena - wyjaśnił krótko Lupusowi, nie musiał dodawać nic ponad to, jego kuzyn był bystry i w lot pojął tę niekoniecznie elegancką sugestię. Zaklęcie wywołało ulgę - krótkotrwałą, gdyż po kilku chwilach ból powrócił wzmożony w dwójnasób. Magnus pokręcił głową, by Black wiedział, iż czar się nie powiódł - na całe szczęście, nie odczuwał na tyle silnego dyskomfortu, by zrezygnować z zabawienia się z ich mugolskimi zakładnikami.
-Nie ruszaj się - szepnął rozkazująco do mężczyzny, leżącego w powiększającej się kałuży krwi. Dureń, może zdążyłby uciec - wysiłek przyśpiesza działanie klątwy - skłamał bezczelnie, kundel nie musiał wiedzieć, iż ponad potraktowaniem go niewidzialnym skalpelem i poszatkowaniem twarzy, nie zdołał mu niczego zrobić. Uśmiechnął się znowu, szerzej, z wyraźniejszą satysfakcją, kiedy oprych aż skulił się w sobie.
-Imperio - ponowił, kierując różdżkę tym razem w dyndającego za nogi delikwenta. Dla żadnego z nich nie był to dobry dzień.

The member 'Magnus Rowle' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 63

--------------------------------

#2 'k10' : 3

--------------------------------

#3 'Anomalie - CZ' :

Jak się okazało, nie sprzyjało mi szczęście. To musiała być jego sprawka, przecież to niemożliwe, bym był tak nieudolnym czarodziejem. Jeszcze zwykłe zaklęcia albo te obronne, to mógłbym zrozumieć. Faktycznie nie byłem z nich orłem, ale by nie udało mi się zaklęcie lecznicze to już naprawdę musiała maczać w tym palce fortuna albo anomalia. Ta druga nie ujawniła się. Ani w postaci krwotoku z nosa, ani sinicy, ani mroczków przed oczami czy innymi fajerwerkami, jakimi nas zwykle obdarowywała. Nie zadziało się dosłownie nic i to nic wzburzyło mnie najmocniej. Przecież byłem cenionym, uzdolnionym uzdrowicielem, a tymczasem najprostsze uroki znów mnie zawodziły. Patrzyłem na Magnusa i widziałem, że wciąż dokuczał mu ból głowy. Zaraz to zresztą potwierdził, zaś ja zmarszczyłem niezadowolony brwi. Musiałem skupić się na zadaniu dużo mocniej.
Niestety, to nie był nasz dobry dzień. Rowle wciąż nie był w stanie zaimperiusować swej ofiary, choć ta zaczęła się wykrwawiać. Zbliżyłem się ostrożnie do ciała nasiąkającego krwią i było mi żal moich drogich butów. Skrzaty będą musiały przyłożyć się do ich sprzątnięcia, ale wtedy zupełnie o tym nie myślałem. Moje myśli krążyły wokół tego, co miało miejsce. Drugi z pijaków wreszcie spadł, niemal łamiąc sobie kark. Nie obchodziło mnie to szczególnie, upewniłem się tylko, że wciąż żył. Podszedłem do niego szybkim krokiem, ale jednak wciąż pozostając w bezpiecznej odległości. Wolałbym, by mnie nie kopnął wierzgając się, co zaraz zaczął robić po początkowym szoku. Krzyczał w niebogłosy, jakby obdzierali go ze skóry, ale ja chwilowo nie mogłem zamknąć mu ust zaklęciem. Uzdrowienie drugiego z arystokratów było w tamtym momencie priorytetem.
- Zamknij się, bo inaczej uciszymy cię na zawsze – warknąłem, choć nie byłem biegły w zastraszaniu. Widocznie widok ulatującego życia z kolegi podziałał na tamtego trzeźwiąco, bo zaczął się uspokajać, ale wtedy zaczął rzucać pogróżkami i inwektywami. Pokręciłem zniesmaczony głową, oddalając się od niego i powracając do Magnusa. Tamten był niegroźny dopóki pozostawał unieruchomiony linami.
- Decephalgo – powtórzyłem pełen nadziei, że tym razem wreszcie mi się uda. Byłoby miło, bo obaj wychodziliśmy na skrajnych partaczy, choć ja bardziej. Zaklęcie imperiusa było dużo trudniejsze od zniwelowania zwykłej migreny, więc to zrozumiałe, że mężczyźnie sprawiało to trudność. Ale ja nie miałem żadnego usprawiedliwienia. Musiałem wreszcie zacząć być skuteczny.

The member 'Lupus Black' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 86

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

280/280

Kurwa. Znowu nie wyszło i choć śpieszyć się nie musiał, zdenerwowanie nieco mu się udzieliło i profilaktycznie otarł ze swojej twarzy kilka kropelek potu, skraplającego się mu na czole. Gra na czas w tym konkretnym wypadku była nie tyle niekonieczna, co wręcz niepożądana: uwinąć się z robotą i prysnąć w towarzystwie niemego robotnika, nie zamierzał rozwodzić się nad mugolskimi ciałami. Te portrety i tak pozostałyby brzydkie, ciemne, nienadające się do wyeksponowania i szczycenia się swymi dokonaniami. Magnus skrzywił się, wciągając portowy zapach swych mimowolnych kompanów i na moment zamyślając się nad pokiereszowanymi, ordynarnymi gębami opryszków. Robole, ewidentnie, do niczego innego się nie nadawali, a zaprzęgnięcie ich do ciężkiej pracy wydawało się rozwiązaniem oczywistym, acz nieco problematycznym w wykonaniu. Dwie próby rzucenia zaklęcia niewybaczalnego spełzły na niczym, a mimo przychylnych warunków, spędzenie w magazynach całej nocy z perspektywą nieustannego praktykowania klątw nie zachęcała Rowle'a bardziej, niż trzaskający kominek na początku czerwca i wygrzane, małżeńskie łoże. Jeśli tylko skupi się wystarczająco, uda mu się, był tego pewny. Zwłaszcza, że przeciw sobie miał tylko żałosne umysły prostych mugoli, które istotnie nie miały szans na oparcie się poprawnie rzuconemu zaklęciu. Kątem oka zarejestrował, że skrępowany przez Lupusa mężczyzna spadł z głuchym tąpnięciem na ziemię, czemu towarzyszyła też seria siarczystych przekleństw. Magnus uśmiechnął się półgębkiem, słysząc hardą groźbę swego kuzyna, nie wykluczał tej opcji, priorytetowo potrzebowali wszak jednego woła, każdy inny był przydatny, lecz niekoniecznie mieli dostarczać pociągowe zwierzęta na raz.
Skinął głową Blackowi, gdy ten poprawił leczniczy czar, wybawiając go z okropnej, niezwykle uciążliwej migreny. Ból minął, jak ręką odjął, najpierw roztapiając się po całej czaszce i uwalniając ją od nieprzyjemnego pulsowania, by wkrótce zniknąć całkiem i pozostawić Magnusa w pełni zdrowia oraz sił. W przeciwieństwie do dwóch wilków morskich; jeden poturbowany i szamoczący się w swych więzach jak ryba wyrzucona na brzeg, a drugi zwijający się w kałuży własnej krwi. Uroczy obrazek, nadający się na kartkę z życzeniami, jaką Magnus mógłby wysłać Prewettowi, ryżemu zdrajcy.
-Imperio - wyszeptał cicho, kierując różdżkę w prawie już nieprzytomnego mugola z najwyższym skupieniem i starannością wymawiając złowrogą inkantację. Widział mężczyznę jako swą marionetkę, lecz nie wybiegał za daleko w przyszłość, koncentrując swoją magię w mocy, wypływającej z jego różdżki.

The member 'Magnus Rowle' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 21

--------------------------------

#2 'k10' : 2

--------------------------------

#3 'Anomalie - CZ' :

Poddawanie kogoś własnej woli było niezwykle trudne. Zdążyłem się już o tym przekonać przebywając z Magnusem w śmierdzących dokach. Pomimo szczerych chęci oraz niezwykłych umiejętności, nadal pozostawaliśmy bez marionetki gotowej wykonać każde polecenie Rowla. I przyczynić się do odbudowy Białej Wywerny. Nie podobało mi się to, ale czarodziej pozostał sam na placu boju. Nie mogłem mu pomóc. Mogłem jedynie uśmierzać jego rany, ewentualne obrażenia oraz zapewnić, że tamten drugi nie ucieknie biegnąc po mugolskie organy ścigania, bo na pewno takie istniały. Chyba umarłbym ze wstydu gdybym musiał mieć z nimi do czynienia. Już przebywanie tutaj w ich obecności, oddychanie tym samym powietrzem i odzywanie się do nich napawało mnie wstrętem, co dopiero wchodzenie z nimi w bezpośredni kontakt. Nie znałem się na szlamiastej technologii, ale obawiałem się, że pomimo potęgi magii w obliczu zagrażających nam anomalii moglibyśmy nie dać sobie z nimi rady.
Od ponurych rozmyślań wyrwał mnie udany promień zaklęcia, który natrafił na Magnusa. Wiedziałem już, że jego migrena została uleczona. Odetchnąłem z ulgą, bo bałem się, że mi także będzie szło fatalnie, a jednak pozbywanie się bólu głowy było prostsze niż rzucanie imperiusa. Opuściłem różdżkę, znów spoglądając na leżącego w brudnej krwi marynarza. Ciekaw byłem ile alkoholu właśnie wydostało się z jego żył. Gdyby nie to, że mugolska szkarłatna posoka przyprawiała mnie o mdłości oraz wstręt, to z chęcią pobrałbym jej trochę do badań. Wzdrygnąłem się, wykrzywiając twarz z powodu ogarniającego mnie zniesmaczenia i dalej obserwowałem poczynania kuzyna. Tamten drugi jeszcze trochę wierzgał i mamrotał coś pod nosem, ale nie zwracałem na to uwagi. Grunt, że się wyciszył, byśmy mogli w skupieniu pracować dalej. Widocznie strach miał moc sprawczą.
Nie dało się zauważyć, że po nieudanej próbie Rowle poczuł się gorzej, sam to zresztą zakomunikował. Wydawał się być bardziej zdenerwowany, ale to równie dobrze mogło być spowodowane kolejną porażką.
- Paxo Maxima – powiedziałem, kierując różdżkę znów na niego. Chciałem go trochę uspokoić, zniwelować psychiczne obrażenia, jakich dostał w wyniku użytkowania czarnej magii. Miałem nadzieję, że to wystarczy. I że następna próba się powiedzie, bo czas mijał, a nasza obecność tutaj oraz wystawianie się na anomalie stawała się coraz bardziej niebezpieczna.

The member 'Lupus Black' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 92

--------------------------------

#2 'Anomalie - CZ' :

Magia była dziś niełaskawa - lub to on porwał się z sierpem na słońce, decydując się ryzykować wyprawą przekraczającą jego kompetencje. Mógł przecenić własne możliwości, ale zarazem wiedział, że potrafi wycisnąć z siebie więcej. Wykrzesać dwa razy tyle mocy, tyle siły, by jeden po drugim opanować umysły portowych trutni. Wraz z nieudanym zaklęciem uleciało z niego nieco energii, lecz osłabienie niemal od razu zniwelował czujny Lupus. Magnus odetchnął głębiej, żachnął się z narastającą irytacją, zęby zazgrzytały o zęby, a z kącika ust pociekła mu stróżka krwi. Nieuważnie przygryzł wargę: niepowodzenie wytoczyłoby z niego ogrom zmartwień, gdyby tylko postanowił zaprzestać. Magnus jednak nie zwykł się poddawać, chociaż na rozpracowanie dwóch kmiotków mieli zastraszająco mało czasu. Przez niego, to prawda, Lupus przybył z nim w charakterze taktycznego wsparcia, medyka. I wywiązywał się ze swych powinności, z czym on sam miał spory problem.
Podszedł do skrępowanego mugola i wymierzył mu cios w twarz z otwartej dłoni, ot, dla otrzeźwienia, by przypomnieć mu, żeby lepiej nie ważył się tracić przytomności, bo ma widzieć i słyszeć wszystko, co się dzieje. Postanowił, że opowie mu bajkę - bynajmniej nie tę, ze szczęśliwym zakończeniem.
Chwycił mężczyznę za splątane włosy i pociągnął, odchylając jego głowę w tył, tak, by ten cały czas na niego spoglądał. Brutalnie, nie silił się na delikatność, nie cackał się z portowymi mętami.
-Spokojnie, bo skończysz jak twój kamrat - zacmokał, teatralnie oglądając się za siebie. W odległości kilku stóp wciąż leżał mugol, cicho postękując i usiłując doczołgać się do drzwi - z wyprutymi wnętrznościami i miazgą zamiast twarzy - dopowiedział uprzejmie, w razie gdyby więzień nie dostrzegał tych szczegółów. Nieszczęśnik jeszcze żył, choć była to akurat kwestia przypadku, a nie planowego działania Rowle'a. Zbieg okolicznośći, acz przydatny i całkiem przyjemny.
-Masz jeszcze szansę na lepszy los. Rzucę na ciebie zaklęcie, a wówczas staniesz się mi posłuszny. Będziesz harować przy odbudowie kwatery największego czarnoksiężnika na świecie tak długo, aż padniesz z wycieńczenia. Dzień po dniu, tydzień po tygodniu. A potem, kto wie, może nawet puścimy cię wolno - powiedział wolno, uśmiechając się okrutnie. Wolno, ale z pomieszanymi zmysłami. Ich obu czekał straszliwy los, który jednak wciąż nie został przypieczętowany.
-Imperio - zadeklamował gładko Magnus, mierząc różdżką w swego rozmówcę, którego oczy zabłysły nagłym przestrachem. Skupił moc, zogniskował ją w jednym punkcie, w jednym celu, w jednej tarczy. Tym razem powinno być dobrze.

The member 'Magnus Rowle' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 49

--------------------------------

#2 'k10' : 3

--------------------------------

#3 'Anomalie - CZ' :

Magia była dziś wyjątkowo niełaskawa. Nie tyle co dla mnie, co dla Magnusa. Biedny już któryś raz rzucał zaklęcie imperiusa, a nadal żaden z mugoli nie dostał się pod władanie jego woli. Zaczynało robić się coraz później, czas nie działał na naszą korzyć, ale doskonale wiedziałem, że tego nie da rady się przyspieszyć. Łatwiej byłoby, gdybym i ja specjalizował się w czarnej magii, ale niestety oddałem całe swoje życie uzdrawianiu. Zacząłem mieć wyrzuty sumienia, bo Rowle mógł spokojnie wziąć do pomocy kogoś innego. Kogoś, dla kogo rzucenie klątwy nie byłoby wyzwaniem nie do przeskoczenia. Ale czasu nie mogliśmy cofnąć. Stało się to, co się stało i nie dało się tego odwrócić. Musieliśmy grać takimi kartami, jakimi obdarował nas los. I nie było łatwo wygrać tę rozgrywkę.
Drugi z mugoli wyraźnie wystraszył się pogróżek Magnusa, bo momentalnie przestał się czołgać do wyjścia. Usiadł wystraszony na ziemi i z przerażeniem obserwował krwawiącego kamrata. Oraz to, co próbował zrobić z nim nieznany mu człowiek. Obróciłem magiczne drewno w dłoni i także spojrzałem na skąpanego w kałuży krwi żeglarza. Może powinienem choć trochę zasklepić jego rany?
Nie wiedziałem dlaczego arystokrata tłumaczył cokolwiek temu opryszkowi; dla niego pojęcie rzucania zaklęcia było całkowicie obce. Tak samo zresztą jak słowo czarnoksiężnik i zapewne wiele innych terminów. Wyglądał na głupiego, niedouczonego osiłka, który posiadał niski zasób słów. Zresztą, kim trzeba być, by chlać niczym moczymordy i grać w karty w obskurnym magazynie? Kojarzyło mi się to z całkowitą biedą umysłową, ale nie powiedziałem tego na głos.
Przez chwilę zastanawiałem się też, czy nie rzucić jakiegoś jeszcze zaklęcia na tamtego związanego obszczymura, ale wystraszyłem się ewentualnych komplikacji w postaci anomalii. Na razie siedział grzecznie, najwyżej później podejmę inicjatywę. Wolałem zachować trzeźwość umysłu oraz zdrowie fizyczne, bo mogłem się jeszcze Magnusowi przydać do leczenia. Czarna magia pochłaniała wiele witalności.
- Może powinienem go trochę podleczyć? – spytałem w końcu, patrząc na marną kupkę mięśni oraz krwi, sączącej się coraz większą plamą. Nie chciałem wchodzić w kompetencje kuzyna, ale chciałem jednocześnie być do czegoś przydatnym. I wolelibyśmy chyba nie stracić jednego woła roboczego?

Kurwa. Zaklął jedynie w myślach, choć przekleństwo dosłownie cisnęło mu się do gardła, domagając się wykrzyczenia frustracji. Promień imperio świsnął obok głowy skrępowanego mężczyzny, nawet niezupełnie blisko, choć dzieliła ich odległość jednego kroku. Drżenie rąk, zdenerwowanie, cokolwiek - irytacja i zniecierpliwienie Magnusa powoli sięgały zenitu. Wiedział przecież, że potrafi, ledwie dwa dni temu powiększył wesołą kompanię mugolskich niewolników o kolejne ciało przeznaczone na przemiał. W tym wypadku, dosłownie. Niechętnie odsunął się od mężczyzny i obszedł go dookoła, delektując się sączącym się z jego ciała strachem; wyraźnie czuł charakterystyczny smród, niemający nic wspólnego z aromatem przejrzałego wina ze starych beczek i bliskości portu. Tak cuchnęli tylko tchórze, a ich laleczka trzęsła się tak, że szczękał każdym zębem osobno.
-Zostaw. Jeden nam starczy, ponoć skompletowano już załogę - zdecydował Rowle, odrywając wzrok od związanego osiłka. Lupus rozumował trzeźwo i był nadzwyczaj skuteczny, szkoda marnować jego energię (i narażać się na anomalie) dla utrzymania przy życiu marnego mugola.
-Ile dajesz mu czasu? - spytał od niechcenia, z czystej ciekawości. Czarodzieje odznaczali się większą wytrzymałością, lecz jurny opryszek nie powinien mdleć jak panienka od jednego tylko zaklęcia. Umierając powinien być przytomny, jedyne życzenie i dyspozycja Magnusa wobec niepotrzebnego już zewłoka. Drugi materiał pozostał świeży, choć nieco przerażony. Dobrze rzucone imperio przełamie jednak wszystkie opory. Rowle był pewny, że rozbudowane mięśnie portowego zabijaki solidarnie wesprą ich sprawę.
-Imperio - raz jeszcze zadeklamował formułę, beznamiętnie celując różdżką w skurczoną postać. Przymknął nieco oczy, usiłując oczyścić umysł z każdej niepotrzebnej myśli: skupienie i koncentracja, siła skupiona na magii, dokładne wybrzmienie każdej sylaby, właściwie położony akcent. I moc, dużo mocy, którą znowu spróbował z siebie wykrzesać. Zrobił to już raz i uczyni to ponownie, nawet, jeśli będzie musiał ponawiać swe starania przez całą noc.

The member 'Magnus Rowle' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 6

--------------------------------

#2 'k10' : 3

--------------------------------

#3 'Anomalie - CZ' :